MEA CULPΑ, γράφει η Κοινωνιολόγος Διονυσία Τριπολίτου

Η επικοινωνία δεν περιορίζεται μόνο στη λεκτική, εξωλεκτική ή και στη γραπτή επικοινωνία,
είναι και η κατάθεση ψυχής μέσα από την οποία κάποιος θέλει να μοιραστεί με τους άλλους τις εμπειρίες του, τα προβλήματά του, τις χαρές του, την ζωή του και τον εαυτό του.
Έτσι αποφάσισα σήμερα να γνωριστούμε καλύτερα.
«Αυτό που θελήσαμε να αποφύγουμε μέσα στον αγώνα - την απογοήτευση και την αποτυχία - γίνεται η μόνη κληρονομιά της ανανδρίας μας…» (P.Coelho, Ο πολεμιστής του φωτός, 1998).
Είχα και έχω ένα όραμα˙ να μεγαλώσω τον γιο μου στον τόπο που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν οι γονείς μου, ίσως γιατί οι "ρίζες" σε φέρνουν πιο κοντά, ίσως γιατί αυτή η γενιά που φεύγει σιγά-σιγά έχει ακόμα τόσα να δώσει, γιατί ένας ένας αυτοί οι άνθρωποι που "σβήνουν" αφήνουν ανεκπλήρωτα κενά.
Τις γνώσεις, τους αγώνες, την ιστορία ήθελα να προλάβει ο γιος μου.
Μεγάλωσα ξεριζωμένη από τον τόπο.
Κι όταν δεν είσαι από τον τόπο σου, όσο άνετο βιοτικό επίπεδο και αν είχες, δεν παύει να είσαι ένα παιδί που μεγαλώνει χωρίς τους πρώτους φίλους, χωρίς τους συμμαθητές, χωρίς "δεσμούς".

Και αυτό γίνεται ακόμα πιο δυσβάσταχτο όταν γνωρίζεις ότι οι άνθρωποι που σε δημιούργησαν και σε έφεραν στο κόσμο,  τότε τα χρόνια της μισαλλοδοξίας, των πολιτικών αντιπαραθέσεων,
τα χρόνια της φίμωσης και την εποχή που έπρεπε να υπογράψεις ότι δεν είσαι κομμουνιστής,
μεταξύ άλλων, εκείνοι δεν  μπόρεσαν να κάνουν αλλιώς από το να αναζητήσουν μία άλλη τύχη.
Γεννήθηκα μία μετανάστρια.
Είχα και έχω ένα όραμα˙ να μεγαλώσω το παιδί μου στο τόπο των σκιρτημάτων των παππούδων του, ίσως για να επουλώσω πληγές, ίσως για να κλείσω τον κύκλο δύο γενεών.
Πόσο εύκολο είναι αυτό να γίνει μέσα στην σημερινή πολυπολιτισμική κοινωνία με τη διαφοροποίηση του τότε και του σήμερα;
Ποια είναι τα πρότυπα μας;
Ποια είναι τα διδάγματα για τα παιδιά όλων όσων έχουν την ίδια αφετηρία;
Ποια η μεταξύ μας προσέγγιση και κατανόηση;
(Ποιες οι έρευνες από τους κρατούντες και από τους ειδικούς για τους μετανάστες που ήλθαν στο νησί μας  απεγνωσμένοι  να βρουν μία καλύτερη ζωή ή και για τους άλλους ευρωπαίους που κατοικούν στην Κω, επειδή θέλησαν τον "μύθο" που έζησαν το καλοκαίρι… εκείνο… να το κάνουν τρόπο ζωής;
Ποιος ενδιαφέρθηκε πραγματικά να επικοινωνήσει σε βάθος με αυτούς τους ανθρώπους);  
Έχω ένα όραμα, η εξουσία του τόπου μου να με διδάξει, για να διδάξω, πρότυπα συμπεριφορών, ανοιχτές επικοινωνίες, σταθερές αξίες, ειλικρίνεια, δημοκρατικές διαδικασίες, καλοσύνη, διάλογο.

"Mea Culpa που ήλθα να ζήσω στο νησί μου;"
Τελικά για ό,τι σπείρω σκέφτομαι «τι θα θερίσει η πέμπτη γενιά». (P.Coelho, Ο πολεμιστής του φωτός, 1998).
Για να μπορεί το κάθε παιδί και το παιδί μου να είναι υπερήφανο, να μη ψάχνει να βρει τι φταίει, να καταλαβαίνει, να νιώθει, να σκέφτεται ελεύθερα, να ξέρει τι σημαίνει «αναθεωρώ», να μην έχει ανικανοποίητα.
Έχω έναν γιο, που θέλω να μη γίνει μετανάστης!

Από το βιβλίο μου "Στάση :Επικοινωνία" σελ.29,


ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΣΗ

© Copyright  2009 : ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΤΡΙΠΟΛΙΤΟΥ
ΕΞΩΦΥΛΛΟ: ΚΑΤΙΑ ΡΑΜΠΑΟΥΝΗ, Άγγελος, (ακρυλικό σε καμβά 2×1.20m)
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΝΑ ΜΠΕΤΤΑ & ΣΩΤΗΡΙΑ ΚΟΤΤΑΡΑ
ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΣΙΑ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΕΣΚΕΣ
ΕΚΔΟΤΗΣ: ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΤΡΙΠΟΛΙΤΟΥ
ΕΚΤΥΠΩΣΗ-ΒΙΒΛΙΟΔΕΣΙΑ: ΚΕΝΤΡΟ ΓΡΑΦΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ

ΔΙΑΝΟΜΗ:  τηλ.: 6977 070 463  e-mail: dionisia@otenet.gr

ISBN: 978-960-931479-4