....Πάντα και παντού Άνθρωποι κι ανθρωπάκια.....

Aristea Seremeti

To Noέμβρη του 1985 και ενώ διένυα την Γ Λυκείου - χρονιά σημαντική κι ορόσημο λόγω εξετάσεων-, επιστρέφοντας σπίτι μου από βραδινό φροντιστήριο με το αστικό λεωφορείο, είχα ένα ατύχημα
.
Ο οδηγός του λεωφορείου, ενώ ήμουν ακόμη στο πρώτο σκαλί της πόρτας και έτοιμη να κατέβω, ξεκίνησε απότομα και βρέθηκα στην άσφαλτο.
Ο οδηγός παρότι όλοι μέσα φώναζαν να επιστρέψει, συνέχισε τη διαδρομή ως το τέρμα ( 3 στάσεις ακόμη ).
Όταν επέστρεψε να με μαζέψει μαζί με φίλους που είχαν παραμείνει μέσα, δε με βρήκαν.
Κάποιος περαστικός -δεν έμαθα ποτέ ποιός-, με συμμάζεψε (είχα χάσει τις αισθήσεις μου) και με μετέφερε στον Ερυθρό Σταυρό.
Οι δικοί μου ενημερώθηκαν από την κολλητή μου που έτρεξε αλαφιασμένη σπίτι μου και με έψαχναν να βρουν πού είμαι για ώρες.
Άκουσα το τηλέφωνο που με έψαχναν -αν είναι δω η τάδε-, αλλά δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου και να πω "εγώ είμαι αυτή", με αποτέλεσμα να μ αναζητούν σ όλα τα νοσοκομεία τρελαμένοι από την ανησυχία.
Βαριά διάσειση.Εξετάσεις, εγκεφαλογραφήματα, αστάθεια για αρκετές ημέρες και 1 1/2 μήνα κλινήρης.
Μετά από το συμβάν, ο οδηγός με έπαιρνε σχεδόν καθημερινά τηλέφωνο.
Έκλαιγε, ζητούσε συγγνώμη, μου είπε ένα σωρό πράγματα για τη ζωή του, δικαιολογήθηκε για το ατύχημα πως είχε άρρωστη γυναίκα και είχε χάσει το μυαλό του κλπ.Προβλήματα με ένα του παιδί, μεγάλωσε ορφανός , ένα σωρό.Επίσης, μου είπε πως εαν κατέθετα εναντίον του, θα μειωνόταν η σύνταξή του που είχε μεγάλη ανάγκη για να βοηθήσει τα παιδιά του, το εφ άπαξ του, δε θυμάμαι ακριβώς.
Έτσι, το 1988 που έγινε το δικαστήριο, είχα αποφασίσει να πω πως άργησα να κατέβω και πως δε φταίει ο οδηγός.
Ο πατέρας μου που με συνόδευσε στο δικαστήριο έμεινε άναυδος ακούγοντάς με, διότι επρόκειτο για αποζημίωση πολύ μεγάλη και είχαμε ταλαιπωρηθεί τρομερά από όλη αυτή την περιπέτεια της υγείας μου.
Ο οδηγός βγαίνοντας έξω από την αίθουσα των δικαστηρίων, με πλησίασε και με φίλησε χαρούμενος -εννοείται-.
Έκτοτε, δεν με ξαναπήρε τηλέφωνο.
Η "σχέση" μας έληξε άδοξα, όπως και ξεκίνησε.
Σήμερα, ψάχνοντας κάποια χαρτιά, βρήκα στην τσάντα που κρατώ διάφορα, τη σελίδα από την Ελευθεροτυπία, όπου έχει μια φωτογραφία μου να καταθέτω ως μάρτυρας και γράφει : Η μαθήτρια αθώωσε τον οδηγό που την έριξε στην άσφαλτο.
Δε μετανιώνω φυσικά για το πως εξελίχθηκε η όλη ιστορία.
Αλλά αναρωτιέμαι μόνο:
Αυτός ο άνθρωπος που εκμεταλλεύτηκε -όπως αποδείχτηκε- την ευπιστία μου και τον ψυχισμό μου, ένιωσε ποτέ αληθινές ενοχές;
Κατάλαβε τι περιπέτεια περάσαμε, τόσο εγώ όσο και η οικογένειά μου;
Ή το ότι "βγήκε λάδι" ήταν γι αυτόν το μόνο ζητούμενο;
Με τόσα χρόνια στην πλάτη πια και ψυλλιασμένη πλέον από αρκετές εμπειρίες, για τη μη βεβαιότητα της ανιδιοτέλειας των ανθρώπων, έχω μία πικρία σαν κατακάθι στα σπλάγχνα από τέτοιου είδους συμπεριφορές.
Από την άλλη, λέω : Δε βαριέσαι...Ανθρώπινα όλα.
Πάντα και παντού Άνθρωποι κι ανθρωπάκια.


*foto: Zaman Hırsızları