Athens Wut über den Zwangskredit mit 15 Nullen

[...]

Erst zu früh, dann zu spät

Die Argumentation der deutschen Regierungen ist einigermaßen perfide, so merken deutsche Historiker wie Hagen Fleischer oder Albrecht Ritschl immer wieder an: Nach 1945 vertröstete Bonn die Griechen auf später;
erst wenn Deutschland wieder vereint sei, könne man die Reparationsfrage endgültig lösen, hieß es. Als die Wiedervereinigung tatsächlich kam, war es eben zu spät; die Deutschen hatten mit den ehemaligen Besatzungsmächten im Zwei-plus-vier-Vertrag von 1990 Vorkehrungen getroffen, um weitere Ansprüche auf Reparationen abzuwehren. Oder so dachten sie.

Deutschland solle so schnell wie möglich mit der Rückzahlung beginnen, mahnte Karolos Papoulias, das amtierende Staatsoberhaupt, als er im vergangenen Frühjahr den deutschen Präsidenten empfing. "Sie wissen, was ich antworten muss", sagte da Joachim Gauck. "Der Rechtsweg dazu ist abgeschlossen."

Nicht für Panagiotis Karakousis und die Beamten im Athener Finanzministerium, die erstmals die verstreuten Archivakten sammelten. Karakousis malt eine Zahl mit 15 Nullen auf einen Notizblock, damit es kein Missverständnis gibt: 1,5 Trillionen Drachmen. Auf diese Summe belaufen sich die Abgänge, die bei der Bank von Griechenland verzeichnet sind. Vor allem um diesen Zwangskredit geht es, eine offene Kreditlinie, die das Deutsche Reich und Italien den Griechen im März 1942 abgefordert hatte.

Interpretation als Kredit

Die Milliarden Drachmen an monatlichen Besatzungskosten haben die Beamten gar nicht erst einkalkuliert. "Sie waren sozusagen legal", sagt Karakousis. Doch der Kredit ist offen: "Wir haben ihre Unterschriften. Kurz vor Kriegsende haben sie sogar noch zwei Raten zurückgezahlt. Das beweist nur, dass es sich um einen Kredit handelte."

Respekt, aber keine Wiedergutmachung: der deutsche Präsident Joachim Gauck im vergangenen März im griechischen Dorf Lingiades. Die Wehrmacht brachte dort 82 Bewohner um, 34 waren noch Kinder. (Markus Bernath aus Athen, DER STANDARD, 24.12.2014

http://derstandard.at

*μεταφρασμένο
[...]

Μόνο πολύ σύντομα, πάρα πολύ αργά

Το επιχείρημα της γερμανικής κυβέρνησης είναι κάπως ύπουλη, καθώς οι Γερμανοί ιστορικοί όπως ο Hagen Fleischer ή Albrecht Ritschl θυμόμαστε ξανά και ξανά: Μετά το 1945 Βόννη παρηγοριά τους Έλληνες αργότερα? μόνο όταν η Γερμανία επανενώθηκε, κάποιος θα μπορούσε να λύσει τις αποζημιώσεις Τέλος, είπε. Δεδομένου ότι η επανένωση πραγματικά ήρθε, ήταν ακριβώς πάρα πολύ αργά? οι Γερμανοί είχαν συναντήθηκε με τους πρώην δυνάμεις κατοχής στις δύο συν τέσσερα προφυλάξεις Συνθήκη του 1990 για να αποκρούσει περαιτέρω αξιώσεις για αποζημιώσεις. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν.

Η Γερμανία θα πρέπει να ξεκινήσει το συντομότερο δυνατό με την αποπληρωμή προειδοποίησε Κάρολος Παπούλιας, η συνεδρίαση αρχηγός του κράτους, όταν έλαβε το Γερμανό πρόεδρο την περασμένη άνοιξη. «Ξέρεις τι έχω να απαντήσω», είπε ο Joachim Gauck τότε. "Η νομική διαδικασία για να ολοκληρωθεί."

Όχι για τον Παναγιώτη Καρακούση και των υπαλλήλων του Υπουργείου Οικονομικών Αθηναίοι, οι οποίοι συγκεντρώθηκαν τα διάσπαρτα αρχεία αρχειοθέτησης για πρώτη φορά. Καρακούσης ζωγράφισε έναν αριθμό με 15 μηδενικά σε ένα σημειωματάριο, ώστε να μην υπάρχει παρεξήγηση: 1,5 τρισεκατομμύρια δραχμές. Σε αυτό το ποσό, οι έξοδοι που αναφέρονται στην Τράπεζα της Ελλάδα ανέρχεται. Ειδικά γύρω από αυτό το εμπόδιο πίστωσης πηγαίνει, μια ανοιχτή γραμμή πίστωσης που είχε η Γερμανική Αυτοκρατορία και η Ιταλία απαίτησε τους Έλληνες Μάρτιος 1942.

Ερμηνεία ως πίστωση

Τα δισεκατομμύρια δραχμές το μηνιαίο κόστος των υπαλλήλων κατοχής δεν έχουν ακόμη υπολογιστεί in. «Ήταν σαν να ήταν νόμιμη," λέει ο Καρακούσης. Ωστόσο, η πίστωση είναι ανοικτό: «Έχουμε τις υπογραφές τους Λίγο πριν από τον πόλεμο, έχουν ακόμη και δύο δόσεις επιστραφεί Αυτό από μόνο του δείχνει ότι ήταν ένα δάνειο ..."

Σεβασμός αλλά όχι προσφυγής: η γερμανική Πρόεδρο Joachim Gauck τον περασμένο Μάρτιο στα ελληνικά Lingiades χωριό. Η Βέρμαχτ έφερε εκεί με 82 κατοίκους, 34 ήταν παιδιά. (Mark Bernáth από την Αθήνα, το πρότυπο, 24/12/2014)