...άν γνώριζαν οι παπάδες...τι θα έλεγαν !!!!

ΟΙ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΣΟΥ, ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΟΥ...

Μου’ πες με απογοήτευση και πίκρα:
Γιατί πάτερ μου σε νοιάζουν τόσο τα σαρκικά κι ερωτικά μου κι όχι η μοναξιά μου;

Γιατί με ρωτάς μονάχα για τις ασωτίες μου, κι όχι για τη θλίψη μου;
Οι καταχρήσεις μου σε προβληματίζουν, μα οι απορρίψεις κι ακυρώσεις της ζωής μου, σε συγκινούν, άραγε, καθόλου;..
Η αμαρτία μου συζητιέται, μα η βασανιστική αϋπνία μου προσπερνιέται, με τη φράση: πες μου τις αμαρτίες σου τώρα!
Η ανύπαρκτη αυτοεκτίμησή μου σπάνια τονώνεται κοντά σου, ενώ οι ενοχές μου διαρκώς ενισχύονται.
Γιατί δεν με ρωτάς για το κενό μου;
Γιατί δεν σε νοιάζει αν μ’ αγαπά κανείς;
Περιεργάζεσαι τόσο συχνά το σκοτάδι μου, και σπάνια το φως μου. Πάτερ!…

~~~

Εσύ, φίλε μου, είπες αυτά.
Μα εγώ σιώπησα.
Δεν είχα το θάρρος να σου πω ότι δεν ξέρω να εξομολογώ αλλιώς.
Ούτε μπορούσα να παραδεχτώ ότι αυτά που ρωτάς, μου φαίνονται πολύ ψυχολογικά, μακρινά, περίεργα και κινέζικα.
Κι ότι, αυτό που συχνά σου λέω, ότι δήθεν όλα αυτά ¨δεν είναι ορθόδοξα και πατερικά¨, είναι η ύστατη προσπάθειά μου να κρύψω πάλι πίσω απ’ τη μεγάλη πλάτη του Θεού τη δική μου φτώχεια, το δικό μου έλλειμμα, και την ανύπαρκτη αυτογνωσία μου.
Είμαι τόσο άψαχτος ο ίδιος, φίλε μου...
Αν μπορείς, συγχώρα με....