Σε όλα τα σπίτια, παραμονές Χριστουγέννων θα έπλαθαν
και θα έψηναν τις τηγανίδες, τα μανιάτικα λαλάγγια.
Στο σοφρά ή σε κάποιο τραπέζι κοντά στην φωτογονία,
η μητέρα και τα κορίτσια έπλαθαν το έτοιμο ζυμάρι
σε χοντρό μακαρόνι, τις τηγανίδες, και το δίπλωναν
τεχνικά στα τέσσερα.
Μετά το έριχναν στη μεγάλη τηγάνα που ήταν γεμάτη
καυτό λάδι πάνω στη φωτιά, για να ψηθεί.
Η πρώτη τηγανίδα, μεγάλη και στρογγυλή με σταυρό
στη μέση ήταν του Χριστού, η δεύτερη παρόμοια
του σπιτιού κ.λ.π.
Τις ψημένες τηγανίδες τις έβαζαν μέσα σε μπουρέκια
*στρογγυλά μπακιρένια ταψιά) και σε λεκάνες.
Όταν στράγγιζαν καλά τις έβαζαν σε κοφίνια και τις κρεμούσαν ψηλά.
Η ποσότητα του ζυμαριού που θα γινόταν τηγανίδες ήταν αρκετή
και πάντοτε ανάλογη με τον πληθυσμό της φαμελιάς.
Η φωτιά για τις τηγανίδες έπρεπε να είναι δυνατή
και να έχει διάρκεια. Γι αυτό ο πατέρας είχε σκίσει σκίζες
τα χοντρά κούτσουρα. Ήταν η καλλύτερη καύσιμη ύλη
για την περίπτωση.
Τα παιδιά παρακολουθούσαν και όλοι, αν δεν ήταν Τετάρτη
ή Παρασκευή, δοκίμαζαν και έκαναν τις κρίσεις τους.
Και κάθε χρόνο σχεδόν εύρισκαν τα ίδια ελαττώματα στο πλάσιμο
και το ψήσιμο, όταν μάλιστα κάποιος ήθελε να πιει νερό
του έλεγαν να γυρίσει την πλάτη προς το τηγάνι για να μην ...
τον βλέπουν οι τηγανίδες και ρουφάνε το λάδι.
Οι "λυπημένοι", που είχαν πρόσφατο θάνατο,
δεν έψηναν τηγανίδες, τους πήγαιναν όμως συγγενείς και φίλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου