i-rena: ....Πάτερ ημών ή...ΚΑΥΜΕΝΕ ΠΑΤΕΡΑ...

Κυριακή 18 Ιουνίου 2017

....Πάτερ ημών ή...ΚΑΥΜΕΝΕ ΠΑΤΕΡΑ...

...γιορταζει σημερα το πιο αδικημενο πλασμα του ανθρωπινου ειδους. Τυπικη η γιορτη που πολυ λιγοι προσεξαν σημερα το πρωϊ, ειδικα σε σχεση με την
"ημερα της μητερας," την πολυτραγουδισμενη και
χιλιο-υμνημενη, ακομη και σε σχεση με την ημερα των ζωων, η την ημερα που δεν καπνιζουμε.
Τι εκανε τελικα ο φουκαρας ο πατερας για να ειναι τοσο αγνοημενος απο συνθετες, στιχουργους, λογοτεχνες, σεναριστες -- και, συχνα απο τα ιδια του τα παιδια;
Η τι δ ε ν εκανε;
Ο μπαμπας με τις τρεις δουλειες για να τα φερει βολτα, με το χερι στην τσεπη
για χαρτζιλικι, με το δωρακι των γενεθλιων, με το σινεμαδακι και το χαμπουργκερ,
ο μπαμπας που "πεφτει" πιο ευκολα σε γαλιφιες απο τη μανα, απων πολλες ωρες
μοχθου την ημερα αλλα που τρεχει αλλοφρων ετσι και χτυπησει το παιδι του.
Τετοιοι πατεραδες ατραγουδιστοι γιορταζουν σημερα (και καθε μερα) και ως πατερας
που η κορη του τον αποκαλει συχνα "τον καλυτερο του κοσμου," ευχομαι στους συμπασχοντες πατεραδες της φουμπουπαρεας μου, χρονια περισσοτερα αντοχης,
αγαπης και στηριξης της οικογενειας.

Nico Mastorakis

Καμία αφίσα δεν κολλήθηκε, σαν χνώτο, στα τζάμια του ανθοπωλείου.
Και ποιος θα την πρόσεχε;
Είναι, άλλωστε, η μέρα φορτωμένη.
Στις 21 Ιουνίου ξεκινάει το καλοκαίρι και στο βόρειο ημισφαίριο έχουμε τη
μεγαλύτερη μέρα του χρόνου.
Είναι η Παγκόσμια Μέρα της Μουσικής. Η Παγκόσμια Μέρα του Ουμανισμού.
Η Διεθνής Μέρα της Γιόγκα -ο Θεός να μας φυλάξει.
Και επειδή είναι η τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, σκάει πάνω της η Γιορτή του Πατέρα.

Ο κόσμος, λένε, φτιάχτηκε από άνδρες.
Όμως αν μετρήσεις τις γιορτές και τα μπουκέτα, νομίζεις ότι γεννήθηκε μόνο από γυναίκες.
Η μητέρα θα πάρει τα λουλούδια της σταθερά κάθε Μάη.
Ο πατέρας συνήθως θα πάρει άνθη μόνο μία φορά.
Και δεν μπορεί να τα δει, ούτε να τα μυρίσει γιατί έχει και ένα μάρμαρο από πάνω του.
Ο Θεός είναι ο Άγιος Πατέρας, όμως τα τάματα πηγαίνουν στην Παναγιά.
Τη μάνα δεν τραγουδάει και η μούσα;
Είναι ζήτημα αν για κάθε εκατό τραγούδια της μάνας υπάρχει ένα του πατέρα.
Να, σταματήστε τώρα και μετρήστε.
Πόσους πατέρες θα βρείτε μέσα σε στίχους και μελωδίες;
Βρήκα το «Γιε μου» και το «Πατέρα κάτσε φρόνιμα». Μέχρι εκεί.
Αν βρήκατε και άλλα, αφήστε τα, παρακαλώ, στα σχόλια.

Δεν υπάρχει χώρος για τον πατέρα.
Γέμισε από μαμάδες που θηλάζουν.
Έχουν ειπωθεί τόσα για τη μάνα που δεν έμεινε λέξη να μιλήσει για τον πατέρα.
Όμως δεν θα έπρεπε;
Είναι πολλά αυτά που θέλουν να πουν οι μπαμπάδες, αλλά δεν τους δίνουν
φωνή και λόγια. Ντρέπονται. Δεν αισθάνονται άνετα με αυτά.
Για τη μέρα που εκείνη ήταν μέσα στη χαρά και εκείνος παγωμένος από τρόμο.
Το μεσημέρι που γέλασε, σαν μαλάκας, στον εαυτό του, λέγοντας κάτι περί αθανασίας.
Τότε που έπνιξε ένα λυγμό και έγλειψε δύο δάκρυα επειδή το πρόσωπο του μπαμπά
είναι σαν του οξυγονοκολλητή.
Τα βράδια που κάποιος του κλέβει την ανάσα και τα πρωινά, όταν βλέπει στο
μαξιλάρι του νούμερα.

Είναι τόσες οι ιστορίες για πονεμένες μάνες και άκαρδους πατέρες.
Δεν μένει χρόνος να ακούσεις για τον μπαμπά που διεκδικεί τον ρόλο του.
Για τον τύπο που στέκεται έξω από το σχολείο περιμένοντας να πάρει μόνο μια ματιά.
Που κερδίζει αγάπη με πόνο. Απολογούμενος με σιωπή.
Προσπαθώντας να μάθει τα λόγια σε ένα έργο που δεν έχει ρόλο για αυτόν.

Είναι η Γιορτή του Πατέρα, αλλά, πιθανότατα, ο μπαμπάς σας δεν το ξέρει.
Και αν του το πείτε, δεν θα του κάνει εντύπωση.
Ο μπαμπάς έχει μάθει να μην περιμένει τίποτα από σας.
Λένε ότι πρέπει να προλάβεις να ευχαριστήσεις τους γονείς σου πριν τους χάσεις.
Μην ανησυχείτε, δεν χάνεις ποτέ τους γονείς σου.
Λείπουν για κάποιο διάστημα από τον κόσμο και μετά επιστρέφουν.
Έρχεται η στιγμή που τους βλέπεις στο σχήμα της σκιάς σου.

Κώστας Γιαννακίδης

Η γιορτή του πατέρα!
Ήταν 24 Φεβρουαρίου 2015…η ημέρα γενεθλίων της Αθηνάς μας.

Αναμεσα σε όλες τις ευχές ήρθε και στο inbox ένα μνμ απο μια αγνωστη μου κοπέλα.

"Κύριε Αντώναρε, μην εγκαταλείψετε ποτέ την κόρη σας!"

Μου έκανε εντύπωση.
-Πώς διαολο της ήρθε ότι παίζει να εγκαταλείψω την κόρη μου; (ο γιόκας ήταν τότε πολύ μικρός και δεν έπαιξε στην κουβεντα!) σκέφτηκα.
Η Αννα ήταν 21 ετων παιδι χωρισμένων γονιών… φοιτητρια… αριστη μαθητρια στο σχολείο… θεούλα… ζούσε με τη μητέρα της που ποτέ δεν είχε καταφέρει να ξεπεράσει τον χωρισμό της… αλλά ηταν εντελώς δοσμένη στα παιδιά της… βασιλιάς της ο αδελφός της…ένας πολύ εξυπνος και με οραμα νεαρός άνδρας που συγκινητικά την είχε υπό την προστασία του.
Ηταν ενα τέλειο test drive για το μελλον της δική μου κόρης… Μια ταινία από το μελλον.
Αυτα που είδα στα δυο επόμενα χρόνια με ανησυχησαν.
"Ερωτευτηκε" με το καλημέρα 3 που τις προξένεψαν οι κολλητές της.
Την ξεφτιλισε ένας που βρήκε μόνη της και που τον ερωτευτηκε πραγματικά…. ενώ (το χειρότερο) τη ζωή της διαφεντευε κυριαρχικά ενας μονήρης, φοβικός, ακοινωνητος κατα πολύυυυ μεγαλύτερος της…που πάντα σ' αυτον επέστρεφε.
Ο ένας που την ερωτεύτηκε πραγματικά τον είχε για το κλάσιμο.
Τόσο κρίμα.
Ενα κορίτσι με όλα τα χαρίσματα του κόσμου έτρεχε πάντα πίσω από κατωτερους -σε όλους τους τομείς απ' αυτην άνδρες.
Ήταν ηλίου φαεινότερον ότι της ελειπε εντελώς το ανδρικό πρότυπο… η πατρική φιγούρα.
Το πιο πέριεργο ήταν ο μπαμπάς της δεν την είχε εγκαταλείψει.
Απλώς ειχε ξαναφτιάξει τη ζωη του…ειχε αποκτήσει μιαν ακόμη κόρη… αλλα την Αννα την αγαπούσε και συναντιόντουσαν συχνά. Δεν είχαν όμως την καθημερινότητα που σφυρηλατεί τον χαρακτήρα.
Μια νύχτα κοιμήθηκε στο σπίτι του.
Το πρωί της εφτιαξε πρωινό και της χάρισε ενα κίτρινο τριανταφυλλο.
Νομίζω ότι δεν την εχω δει ποτέ πιο ευτυχισμένη.
Ο Αρχέλαος μεγαλώνει ...άλλο κόλπο... αλλη επιβεβαιωση.
Σημερα ειναι η Γιορτή του Πατέρα.
Ειναι ο ωραιότερος ρόλος που έπαιξα ποτέ στη ζωή μου.
Καθώς τα παιδιά μου μεγαλώνουν συνειδητοποιώ ότι δεν ειναι μόνο ρόλος… αλλά πρέπει να κατσω και στη θεση του σκηνοθέτη.
Δεν ειναι Γιορτή.
Είναι υποχρέωση.