...στο τέλος, που θα ρθει έτσι κι αλλιώς...

...μου αρέσουν τα ζευγάρια που πιάνονται, αγγίζονται, φιλιούνται μες τον κόσμο. 
Μ αρέσουν αυτοί που αφήνουν απ έξω το σύμπαν 
ολόκληρο κι αναγνωρίζονται μόνο ο ένας στα μάτια 
του άλλου. 
Μ αρέσουν αυτοί που δεν νοιάζονται μην εκτεθούν, 
που δεν φοβούνται μην υποτιμηθούν, μην σπαταλήσουν 
τα λόγια τους, μην φτάσουν γυμνοί στο τέλος.
Στο τέλος, που θα ρθει έτσι κι αλλιώς...


...μου αρέσουν αυτά τα ζευγάρια που μέσα στη δίνη του έρωτα τους ξεχνούν τα πρέπει...
Είναι ωραία εικόνα, που μαζί με άλλες, έχουν εκλείψει.



...κάποτε θα ανακαλύψεις και τη γοητεία της ιδιωτικότητας που ανεβάζει το θέμα 
σε επίπεδα μαγείας. Καλές οι ασυγκράτητες εκδηλώσεις τρυφερότητας κι οι διαχύσεις δημόσια, αλλά θ' αρχίσουν ν' αναθεωρούν άρδην τα ζευγάρια που τα κάνουν όταν το "φιλοθεάμον κοινό" αρχίσει να τους γιουχάρει ή αρχίσει να τους πετάει κέρματα 
"για να πάνε σε ένα hotel". Πού είναι κρυμμένη πια τόση ρομαντίλα ή τόσο πάθος που 
δεν μπορεί να περιοριστεί σε στιγμές ολότελα δικές τους και πρέπει να ερωτοτροπούν 
και στο δρόμο ; 
Τέλος πάντων. 
Ωραία εικόνα δίνουν αυτά τα ζευγάρια, αλλά μόνο για βιβλία !


...μη μπλέκουμε τις δικές μας ανάγκες με το "δέον γενέσθαι". 
Εμένα μου φαίνονται πολύ φτιαχτές όλες αυτές οι δημόσιες διαχύσεις και 
κατ' εμέ πάντα, κρύβουν μια ελπίδα να προκαλέσουν τους γύρω τους, 
ασχέτως ηλικίας των εμπλεκομένων. 
Δηλαδή, όταν ψηφιζόταν το νομοσχέδιο για ομόφυλα ζευγάρια, όλοι αυτοί 
οι άντρες που άρχισαν να φιλιούνται μεταξύ τους ηδυπαθώς στα θεωρεία 
της βουλής και στον προαύλιο χώρο μπροστά στις κάμερες, 
"έπαθαν πάθος ασυγκράτητο" ξαφνικά ; 
Κι είναι και ωραία εικόνα τάχα αυτή ; 
...τέλος πάντων...
Ευτυχώς που υπάρχουν κι άνθρωποι που ξέρουν να εκδηλώνουν τα 
συναισθήματα τους με όμορφο και τρυφερό τρόπο και χωρίς χυδαιότητες βέβαια. 
Μήπως αυτός που ενοχλείται από τέτοιες εκδηλώσεις, ζηλεύει επειδή δεν έχει 
την τύχη να ζει μια τρυφερή σχέση?...!
Ρ.