Είπα, χρονιάρα μέρα, Ημέρα του Πατέρα, να μοιραστώ μαζί σας δυο-τρεις σκέψεις και
για τον δικό μου πατέρα.
Στο ληξιαρχείο του Ρεθύμνου, όπου γεννήθηκα, τον Δεκέμβριο του 1959, καταχωρίστηκα ως "αγνώστου πατρός".
Αργότερα,
όταν υιοθετήθηκα και μεταφέρθηκαν τα στοιχεία μου στο ληξιαρχείο της Αθήνας,
στη θέση του "αγνώστου πατρός" αναγράφηκε ο Ευάγγελος Τατσόπουλος -και αυτόν, αναμφίβολα, θεωρώ πατέρα μου (πέθανε το 1978) και θα εξακολουθώ να τον θεωρώ
ακόμη και στην (όσο περνάει ο καιρός και πιο) απίθανη περίπτωση που εμφανιζόταν
αύριο μπροστά μου ο "άγνωστος πατέρας".
Σε καμία περίπτωση δεν νιώθω εξαίρεση. Μειοψηφία ναι, εξαίρεση όχι.
Εκατομμύρια παιδιά δεν γνωρίζουν τον φυσικό τους πατέρα.
Πολλά είναι το πεσκέσι που άφησε κάποιος βιαστής σ' ένα θύμα πολέμου, αλλά
τα περισσότερα είναι απλώς η συνέπεια από one night stand κάποιου ακούσιου
δωρητή σπέρματος, κάποιου που δεν έμαθε ποτέ ή δεν θέλησε να μάθει ποτέ τι
απέγινε η πώς-την-λένε που πλάγιασε μαζί του.
Ασφαλώς, όπως όλα τα υιοθετημένα παιδιά, ανάλωσα πολύ χρόνο κι εγώ από τη
ζωή μου με "υποθέσεις εργασίας" (εάν ο φυσικός μου πατέρας ήταν εκείνο ή
ήταν το άλλο, εάν έπραξε εκείνο ή έπραξε το άλλο κ.ο.κ.) με τη ψευδαίσθηση ότι
η προέλευσή σου καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και τον προορισμό σου.
Δεν το πιστεύω πια -πάνε, άλλωστε, πολλά χρόνια από τότε που έκανα την
τελευταία "υπόθεση εργασίας".
Θυμάμαι ωστόσο, λες και το διάβασα μόλις χτες, ένα αμερικανικό μυθιστόρημα
που έπεσε κάποτε στα χέρια μου -μολονότι έχω ξεχάσει και το όνομα του συγγραφέα
και τον τίτλο του μυθιστορήματος.
Είχε ως κεντρικούς ήρωες δύο αγόρια.
Ένα αγόρι με βίαιο πατέρα κι ένα αγόρι με άγνωστο πατέρα.
Μου έκανε εντύπωση ότι το αγόρι με άγνωστο πατέρα ζήλευε τρομερά το αγόρι
με βίαιο πατέρα, διότι πίστευε ότι ακόμη κι ένα χέρι που δέρνει είναι προτιμότερο
από το καθόλου χέρι.
Αλλόκοτη αντίληψη. Έτσι, μπαμπά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου