ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ ...από τη Βάρκιζα ώς τη διαγραφή & την αυτοκτονία του...και άλλες απόψεις...!

Η αντίστροφη μέτρηση για τον Αρη Βελουχιώτη, 
η πορεία του δηλαδή προς τον θάνατο, ουσιαστικά αρχίζει από την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας στην 
οποία ήταν κάθετα αντίθετος αν και υπέγραψε την 
εφαρμογή της, δηλαδή τη διαταγή για τη διάλυση του ΕΛΑΣ.

Ο στρατηγός Στ. Σαράφης μάς πληροφορεί σχετικά με αυτό το ζήτημα:

«Οταν ετοιμάστηκε η διαταγή, κάλεσα τον Αρη να την υπογράψουμε, αλλά αρνήθηκε λέγοντας πως δεν ήταν ανάγκη να υπογράψει και αυτός και πως έφθανε η δική μου υπογραφή.

Γνωρίζοντας ότι ήταν κατά της εφαρμογής της συμφωνίας και ότι θα παρουσιαζόταν πως αυτός είχε τη σωστή γνώμη και γραμμή, του δήλωσα κατηγορηματικά ότι αν δεν υπέγραφε, τότε κι εγώ δεν θα υπέγραφα.

Του ζήτησα δε να αποταθεί στο κόμμα που ανήκε και να ζητήσει τις αποφάσεις του. Την ίδια μέρα ο Αρης μού ανακοίνωσε ότι θα υπέγραφε τη διαταγή.

Ετσι εκδώσαμε τη διαταγή που καθόριζε την έναρξη της αποστράτευσης στις 15 του Φλεβάρη»

(Στέφανου Σαράφη: «Μετά τη Βάρκιζα», 

εκδόσεις ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, Αθήνα 1979, σελ. 15- 16).

«…τώρα είναι και έξω από την όρεξή μου καθετί άλλο»

Δύο ημέρες μετά την υπογραφή της Βάρκιζας ο Αρης στέλνει ένα υπόμνημα προς το Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ. Σ’ αυτό- πέρα από τα όσα άλλα λέει και προτείνει- υπάρχει μια φράση που δείχνει πολλά για τα όσα εξελίχθηκαν στη συνέχεια αλλά και τη δική του δύσκολη κατάσταση.

Γράφει:

«Παίρνω παράδειγμα τον εαυτό μου και το λέω με ειλικρίνεια. Σ’ όποια δουλειά κι αν με βάλετε δε θ’ αποδώσω ποτέ όσα σε στρατό και πόλεμο. Αλλωστε, τώρα είναι και έξω από την όρεξή μου καθετί άλλο»

(Γρ. Φαράκος: «Αρης Βελουχιώτης

- Το χαμένο αρχείο- Αγνωστα κείμενα», 

εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, Αθήνα 1997, 

σελ. 333-334).

Είναι σαφές επομένως ότι τα όσα επακολούθησαν στη συνέχεια αφορούν τη διαφωνία του Αρη με τη συμφωνία της Βάρκιζας και στην άρνησή του, στην αδυναμία του, ή στη μη θέλησή του να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο πέρα από τον στρατό και τον πόλεμο.

Ο συνδυασμός αυτών ήταν χωρίς αμφιβολία το εκρηκτικό μείγμα που τελικά αποδείχτηκε καταστροφικό για τον ίδιο.

Το νέο ΕΑΜ και ο νέος ΕΛΑΣ

Οπως είναι γνωστό, λίγο μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας ο Αρης επιχείρησε να ανασυγκροτήσει το ΕΑΜ και να φτιάξει ένα νέο μέτωπο, το οποίο το ονόμασε Μέτωπο Εθνικής Ανεξαρτησίας (ΜΕΑ).

Επίσης επιχείρησε να ανασυγκροτήσει τον ΕΛΑΣ φτιάχνοντας τον νέο ΕΛΑΣ ή «ΕΛΑΣ-Ν», όπως τον ονόμασε. Μαζί με τους συντρόφους του που τον ακολούθησαν συνέταξε «Προγραμματικές θέσεις» και «Διακήρυξη» του ΜΕΑ, ενώ στον ΕΛΑΣ-Ν υπήρχε κείμενο όρκου και διαδικασία ορκωμοσίας.

Τα κείμενα αυτά ποτέ δεν εκτυπώθηκαν και ποτέ δεν διακινήθηκαν πλατιά εκείνη την εποχή. Εγιναν γνωστά σε έναν πολύ στενό κύκλο.

Το ΜΕΑ ποτέ δεν πήρε σάρκα και οστά και ο ΕΛΑΣ-Ν σε όλη τη διάρκειά του παρέμεινε ένα πολύ μικρό αντάρτικο σχήμα πιστών συντρόφων του Αρη.

Οπως λέει ο Γρ. Φαράκος, στο προαναφερόμενο βιβλίο του, τα πρακτικά ορκωμοσίας ανταρτών στον Νέο ΕΛΑΣ αναφέρουν 92 άτομα ενώ ορκωμοσίες γίνονταν από τις 24-2-1945 ώς τις 2-6-1945.

Από τα ιδρυτικά κείμενα του ΜΕΑ και τον όρκο του Νέου ΕΛΑΣ προκύπτει αβίαστα ότι ο Αρης δεν κατανοούσε τις νέες συνθήκες της αγγλικής κατοχής, ιδιαίτερα δε τον ποιοτικά διαφορετικό χαρακτήρα αυτής της κατοχής σε σχέση με την τριπλή φασιστική κατοχή της χώρας στα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Τα κείμενα αυτά θέτουν το ζήτημα της πάλης κατά της αγγλικής κατοχής με τον ίδιο τρόπο που ετίθετο στα κείμενα του ΕΑΜ όταν οι δυνάμεις κατοχής ήταν οι Γερμανοί, οι Ιταλοί και οι Βούλγαροι φασίστες, λες και δεν είχε συμβεί τίποτα στη χώρα από τον Σεπτέμβρη του ’41 που δημιουργήθηκε το ΕΑΜ.

Ηταν φανερό πως τόσο ο Αρης όσο και οι άμεσοι συνεργάτες του δεν κατανοούσαν ότι η αγγλική κατοχή δεν εντασσόταν στο πλαίσιο ενός παγκοσμίου πολέμου για τη δημιουργία μιας νέας φασιστικής τάξης όπως συνέβαινε την περίοδο 1941-1944.

Τα αγγλικά στρατεύματα βρίσκονταν στην Ελλάδα για να εμποδίσουν κοινωνικές αλλαγές και να επιβάλουν την παλινόρθωση της αστικής τάξης που είχε ξεθεμελιωθεί από την κρατική εξουσία στα χρόνια της πρώτης κατοχής, για να επανεντάξουν τον παλινορθωμένο ελληνικό καπιταλισμό στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα, να ξαναοικοδομήσουν δηλαδή τις σχέσεις εξάρτησης που υπήρχαν προπολεμικά.

Η ρήξη με το ΚΚΕ

Προκήρυξη του δωσιλογικού ΕΔΕΣ Αθήνας (1943) με στόχο 
τη συκοφάντηση του Αρη 

Οπως και να ‘χει η γενικότερη στάση του Βελουχιώτη μετά τη Βάρκιζα τον έφερε σε σύγκρουση με το κόμμα του.

Ιδιαίτερα το γεγονός ότι ενώ -κάνοντας συμβιβασμό με την ηγεσία του ΚΚΕ- μπήκε με το τμήμα του στην Αλβανία, ξαναγύρισε πίσω και κατευθύνθηκε προς τη νότια Ελλάδα. Αυτή του η κίνηση ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Το ΚΚΕ κατήγγειλε τη στάση του με δήλωση του Ν. Ζαχαριάδη- εξ ονόματος της Κ.Ε. του Κόμματος- η οποία δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» στις 12-6-1945.

Η δήλωση εκείνη έλεγε:

«Ο σ. Ζαχαριάδης μας ανεκοίνωσε ότι η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις που ήρθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοικτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Αρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια).

»Ο Βελουχιώτης, και ύστερα από τη σύναψη της συμφωνίας της Βάρκιζας, συνέχισε τη δράση του.

Η δράση αυτή, που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει, γιατί της έδινε όπλα για να χτυπά το ΚΚΕ, να παραβιάζει τη συμφωνία της Βάρκιζας και να δικαιολογεί τα εγκλήματά της, δεν επιτρέπει πια καμιά καθυστέρηση για την ανοικτή καταγγελία του Αρη Βελουχιώτη.

Οπως είνε γνωστό, ο Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας) στον καιρό της δικτατορίας του Μεταξά είχε πιαστεί και είχε κάνει δήλωση μετάνοιας και αποκήρυξης του ΚΚΕ».

Τέσσερις ημέρες αργότερα, στις 16-6-1945 δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» η απόφαση για την διαγραφή του Αρη η οποία έχει ως εξής:

«Το Πολιτικό Γραφείο ενέκρινε τη δημοσίευση στο Ριζοσπάστη της απόφασης της 11ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής (σ.σ. συνήλθε αρχές Απρίλη του 1945) για τον Αρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια). 

Ο Κλάρας, αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ γιατί λύγισε μπροστά στην τρομοκρατία του Μανιαδάκη, ξαναζήτησε στον καιρό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα να ξαναγοράσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη που αναγνώρισε και καταδίκασε.

Το ΚΚΕ του ΄δωσε τη δυνατότητα αυτή. Σήμερα όμως, σε μια δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί πάλι, ξαναπροδίνει το ΚΚΕ με την τυχοδιωκτική και ύποπτη δράση του, που μονάχα τον εχθρό ωφελεί.

Στο ΚΚΕ δεν έχει θέση κανένας, οσοδήποτε ψηλά κι αν στέκει και οσοδήποτε μεγάλος κι αν είνε, όταν οι πράξεις του δε συμβιβάζονται με το κοινό συμφέρον και όταν παραβιάζεται η δημοκρατική εσωκομματική πειθαρχία»

(βλ. «Το ΚΚΕ – Επίσημα κείμενα», 

εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, 

τόμος 6ος, σελ. 21).

Το τέλος

Από την εφημερίδα «Ασύρματος», 21-6-1945 

Την ημέρα που δημοσιεύτηκε η απόφαση της διαγραφής του, ο Αρης είχε ήδη δώσει τέλος στη ζωή του. Στον θάνατο τον ακολούθησε και ο πιστός του αντάρτης ο Τζαβέλας.

Οι διώκτες τους αποκεφάλισαν τους δύο νεκρούς συντρόφους και κρέμασαν τα κεφάλια τους, από τις 18 ώς τις 20 Ιούνη σ' ένα φανοστάτη στα Τρίκαλα.

Για την αυτοκτονία του Αρη έχουν πολλά γραφτεί. Και για το πώς έγινε και για την αιτία που την προκάλεσε.

Ο πιο διαδεδομένος ισχυρισμός θέλει τον Αρη να αυτοκτόνησε είτε γιατί δεν άντεξε την αποκήρυξή του από το κόμμα είτε γιατί μ΄ αυτό τον τρόπο ήθελε να εκφράσει την πολιτική του διαμαρτυρία για το γεγονός της αποκήρυξης.

Αν δεχτούμε αυτό τον ισχυρισμό τότε θα πρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ο Αρης ήταν εντελώς αφελής ή ένας συναισθηματικός τύπος που δεν πολυκαταλάβαινε τη σημασία των ενεργειών του.

Είναι όμως δυνατό να δεχτούμε κάτι τέτοιο για τον Αρη; Μπορούμε δηλαδή να υποθέσουμε πως δεν αντιλαμβανόταν ότι οδηγούνταν εκτός ΚΚΕ -και η διαγραφή του θα καθίστατο τυπικό ζήτημα- όταν αποφάσιζε να εναντιωθεί στην πολιτική του κόμματος μετά τη Βάρκιζα, να προχωρήσει σε νέο αντάρτικο, να επιχειρήσει να φτιάξει το Νέο ΕΛΑΣ και το νέο ΕΑΜ;

Αν υποθέσουμε κάτι τέτοιο τότε δεν μιλάμε για τον Αρη αλλά για κάποιον άλλον.

Ο Αρης αποφάσισε την αυτοκτονία του, αφού ήταν έξω από την όρεξή του κάθε τι άλλο εκτός από πόλεμο, όταν πλέον συνειδητοποίησε ότι το εγχείρημά του είχε οδηγηθεί σε πλήρη αδιέξοδο.

Τρεις μέρες μετά τον θάνατό του, στις 19 Ιουνίου 1945, ο «Ριζοσπάστης» έγραφε, ανάμεσα σε άλλα, στην πρώτη του σελίδα:

«Ο τόσο τραγικός θάνατος του Αρη Βελουχιώτη προκαλεί θλίψη ανάμεσα στους πραγματικούς πατριώτες και αγωνιστές της εθνικής ιδέας.

Γιατί ανεξάρτητα από τη θέση που πήρε μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, θέση που αντικειμενικά εξυπηρετούσε την αντίδραση, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να ξεχνάει κανείς ότι ο Αρης Βελουχιώτης ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του αγώνα της αντίστασης, από τους πρωταθλητές για την οργάνωση του αντάρτικου κινήματος».

Μια μαρτυρία για το τέλος

Σκίτσο: Δ.Μεγαλίδης

Αυτόπτες μάρτυρες στον θάνατό του ήταν οι σύντροφοί του Βαγγέλης Γκονέζος και ο Γιάννης Νικολόπουλος (Λέων).

Ο Βαγγέλης Γκονέζος, σε μια έκθεσή προς την ηγεσία του ΚΚΕ, με ημερομηνία 9/8/1955 γράφει για τον θάνατο του Αρη:

«Κατά το βράδυ ο εχθρός, αφού έπιασε τους παρατηρητές μας, μας κύκλωσε κι άρχισε από κοντά να μας βάζει. Κινηθήκαμε προς το ποτάμι του Μυρόφυλλου.

Πριν φθάσουμε κάτω, ο Βελουχιώτης έβγαλε το περίστροφο και μας είπε ‘‘έζησα 42 χρόνια και καλά και άσχημα. - Εσείς σκεφθείτε τι θα κάνετε - γεια σας‘‘. Κι αυτοκτόνησε.

Γύρισε κι ο Τζαβέλας στο ίδιο μέρος άνοιξε μια χειροβομβίδα κι αυτοκτόνησε. 

Στο ίδιο μέρος σκοτώθηκε κι ένας σύντροφος με το ψευδώνυμο Γεροκόζιακας. Εγώ κι ένας Επονίτης Λέων, ο οποίος είχε τραυματιστεί ελαφρά στο κεφάλι μείναμε κυκλωμένοι και κρυμμένοι κάτω από μια πέτρα στο νερό τρεις μέρες.

Από κει βλέπαμε όλες τις κινήσεις. Την επόμενη μέρα αυτοί κατέβηκαν στη χαράδρα και κόψανε το κεφάλι, τα δυο χέρια και τα δυο πόδια από το γόνα και κάτω του Αρη. Επίσης το κεφάλι και το δεξί χέρι του Τζαβέλα.

Την τρίτη μέρα το βράδυ περάσαμε από τα πτώματα γιατί από εκεί ήταν το πέρασμά μας και φύγαμε προς το Ελληνικό.

Ο Λέων έφυγε για το Βαθύρεμα γιατί εκεί είχε έναν παπά γνωστό κι εγώ έφυγα για τα Τζουμέρκα».

Τα ίδια περίπου -με περισσότερες λεπτομέρειες- αναφέρει ο Γκονέζος 
στο βιβλίο του «Αρης Βελουχιώτης
- Μια μεγάλη και τραγική μορφή του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα», 
Αθήνα 1986, σελ. 71-76).

Αγαλμα του Αρη στην πλατεία Λαού στη Λαμία 

Φωτ.: Θοδωρής Αθανασιάδης

Συντάκτης: 

Γιώργος Πετρόπουλος

http://www.efsyn.gr/arthro/apo-

-------------


Άρης Βελουχιώτης: «Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού…»
*Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

15 Ιούνη 1945...πριν από 72 χρόνια, ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, ο Άρης Βελουχιώτης, θα φύγει από τη ζωή.

Ο Άρης, κυκλωμένος από τους διώκτες του, έξω από τη Μεσούντα, θα ανοίξει ο ίδιος την πόρτα της αιωνιότητας. Θα περάσει στην αθανασία της συλλογικής μνήμης και συνείδησης, δίνοντας το τέλος με το ατομικό του περίστροφο. Μαζί του στο θάνατο τον συντρόφεψε ο πιστός του αντάρτης, ο Τζαβέλας.

Ακολούθησε ο κανιβαλισμός. Η θηριωδία του μεταβαρκιζιανού καθεστώτος. Οι δύο νεκροί σύντροφοι θα αποκεφαλιστούν και τα κεφάλια τους θα κρεμαστούν από τις 18 έως τις 20 Ιούνη, σ’ ένα φανοστάτη στα Τρίκαλα.

Τι ήταν ο Άρης; Εκείνο το «αμείλικτο τέρας» που περιγράφουν οι θιασώτες του πιο πρωτόγονου και συνάμα βλακώδους αντικομμουνισμού; Ήταν από στρατιωτική άποψη ένας «κατσαπλιάς», όπως διατείνονταν οι «ήρωες» του δοσιλογισμού; Κάποιος με «θολή» πολιτική σκέψη, όπως λένε εκείνοι που όσα δεν φτάνουν τα κάνουν κρεμαστάρια; Ας δώσουμε το λόγο στους – σοβαρούς – πολιτικούς αντιπάλους του Άρη:

Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος αναφέρει: «Ο Άρης ήταν ένας αγνός ιδεολόγος» (Φίλιππος Φιλλίπου, «Βήμα», 3/2/2002), «ήταν ένας ευφυής άνθρωπος» (εφημερίδα «Πρώτη», 24/9/1986)

«… ο Άρης απέδειξε ότι είχε ψυχοσύνθεση ηγέτου, χάρη σ’ αυτόν, το γόητρο του ΕΛΑΣ ανήλθε κατακορύφως», γράφει ο Ευάγγελος Αβέρωφ – Τοσίτσας στο βιβλίο του «Φωτιά και τσεκούρι». Ο ίδιος μιλώντας για την «θεαματική εξέλιξη» του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ τονίζει ότι «ο Άρης ήταν ο κύριος παράγων της». Ο Αβέρωφ – και όχι κάποιος πολιτικός φίλος του Άρη – τον περιγράφει ως«ηγέτη», «γενναίο», «καλό οργανωτή», ως άνθρωπο που «δεν του έλειπε ούτε η ευφυΐα ούτε κάποια παιδεία». Και προσθέτει ο Αβέρωφ: «Ένας Ιταλός στρατηγός, που δεν είχε κανένα λόγο να τον συμπαθή, ο Ινφάντε, είπε το 1945 στον γράφοντα τις σελίδες αυτές: «Από όλους τους αρχηγούς του ΕΑΜ / ΕΛΑΣ που γνώρισα, και γνώρισα πολλούς, μόνον ο Άρης μου έκαμε εντύπωση. Ήταν δυνατός, στοχαστικός, είχε λεπτότητα»».

Πολύ πριν από την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα τα 4/5 της χώρας είχαν ήδη απελευθερωθεί από τον ΕΛΑΣ. Ήδη από την Άνοιξη του ’44, το Γερμανικό επιτελείο του οποίου ηγείτο ο Χέλμουτ Φέλμυ αναγκάστηκε να κηρύξει την Πελοπόννησο ως εμπόλεμη ζώνη και τούτο λόγω της καθόδου του Άρη στην Πελοπόννησο. Ο ίδιος ο Φέλμυ σημείωνε ότι χρειαζόταν τουλάχιστον 3 μεραρχίες επιπλέον, μόνο για την Πελοπόννησο, λόγω της ανάπτυξης στις τάξεις του ΕΛΑΣ που είχε εμφυσήσει το οργανωτικό πνεύμα του Άρη και η προσωπική του παρουσία στην περιοχή («Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα. Τα αιματηρά ίχνη της 117ης Μεραρχίας Καταδρομών στη Σερβία και την Ελλάδα», Βιβλιοπωλείον της Εστίας). Τέτοια αποτελέσματα μάλλον δεν θα μπορούσαν να επιτυγχάνονται από «κατσαπλιάδες»…

Καταγεγραμμένες είναι οι απόψεις του Κρις Μοντάγκιου Γούντχαουζ, του Άγγλου Συνταγματάρχη, επικεφαλής της βρετανικής αποστολής στην Ελλάδα, για τον Άρη ως στρατιωτική μεγαλοφυΐα. «Χωρίς Ζέρβα δεν γινόταν, χωρίς Αρη δεν πετύχαινε», έλεγε ο Γούντχαουζ για την επιχείρηση της ανατίναξης του Γοργοποτάμου. Ο Κρις Γουντχάουζ, σε επιστολή του προς την ηγεσία του ΕΑΜ, αμέσως μετά την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, ανάμεσα στα άλλα γράφει: «…θέλω να ευχαριστήσω εκ μέρους της Αγγλίας και την οργάνωσίν σας και τον ικανώτατον στρατιωτικόν αρχηγόν σας»(Στρατηγού Ν. Ζέρβα: «Απομνημονεύματα», εκδόσεις «Μέτρον»).

Όσο για την πολιτική διορατικότητα και οξυδέρκεια του Άρη, πέρα από τις διαπιστώσεις του για τις συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και φυσικά της Βάρκιζας ότι «παρέδιδαν το απελευθερωτικό κίνημα δεμένο χειροπόδαρα στους Άγγλους» («Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων», Δ.Χαριτόπουλου, εκδόσεις «Τόπος» – RealNews) αρκεί η υπόμνηση των λόγων του στη σύσκεψη των καπετάνιων του ΕΛΑΣ τον Νοέμβρη του ’44: «Αν ζήσει κανένας σας – τους έλεγε – να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει». Επομένως, όπως έχει γράψει και ο συνάδελφος Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος:«Μπορεί να προσάψει κανείς ό,τι θέλει στον Βελουχιώτη, όχι όμως απουσία στρατηγικού, “γεωπολιτικού” ενστίκτου και βαθιάς ιστορικής γνώσης».

Ο Άρης Βελουχιώτης δεν γεννήθηκε μέσα σε μια στιγμή, όπως η Αθηνά μέσα από το κεφάλι του Δία. Δεν προέκυψε αστραπιαία. Για να φτάσει να διαμορφωθεί από τον Θανάση Κλάρα (αυτό ήταν το πραγματικό του όνομα) στον χιλιοτραγουδισμένο πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ, διένυσε μια πολυκύμαντη πορεία βασανιστικής ωρίμανσης . Ο Άρης ήταν δημιούργημα και «γέννημα» της ανάτασης του ίδιου του ελληνικού λαού. Ο μεγάλος ποιητής Κώστας Βάρναλης στο βιβλίο του Πάνου Λαγδά «Άρης Βελουχιώτης ο πρώτος του αγώνα», έγραψε: «Θρυλικός ο Άρης Βελουχιώτης. Ο πρώτος που άρχισε την Αντίσταση του λαού στα βουνά κι ο τελευταίος που την έκλεισε με τον τραγικό του θάνατο. Η πρώτη ψυχή του Αγώνα, κι η τελευταία πνοή. Λίγοι το καταλάβανε όπως ο Άρης, πως οι εχθροί της Ελλάδας (ξένοι και ντόπιοι) θα μετατρέπανε τη νίκη του έθνους σε νίκη των εχθρών του. Τιμή και δόξα στο ασύγκριτο παλληκάρι. Τιμή και δόξα και στο λαό που τόνε γέννησε».

Ο Άρης δεν υπήρξε, δεν διαμορφώθηκε «τυχαία». Η διαδρομή από τον Θανάση Κλάρα μέχρι τον κομμουνιστή Άρη Βελουχιώτη, είναι μια διαδρομή ταυτισμένη με το μήνυμα που εκπέμπεται από τα ίδια τα νάματα της ποίησης του κομμουνισμού. Πολλοί παριστάνουν τους «αρμόδιους» να μιλήσουν γι’ αυτή τη διαδρομή. Όμως, αρμοδιότερος ήταν ο ίδιος ο Άρης. Και μίλησε: «…Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα»,γράφει σε επιστολή στον «Ριζοσπάστη», στις 9/9/1931. «Έκτοτε – συνεχίζει – δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις για πάλη επαναστατική. Μιλάν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια. Ούτε ΜΙΑ ΚΗΛΙΔΑ. Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό στοιχείο ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα;».Περίπου προφητικά στην ίδια επιστολή καταλήγει: «Στο κόμμα αυτό έδωσα όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να δίνω όσες δυνάμεις μου απομείναν στον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων, κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση».

Με αυτά τα εφόδια έφερε σε πέρας ο Άρης την αποστολή που του ανατέθηκε, όταν ανέλαβε να υλοποιήσει την απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για την συγκρότηση αντάρτικου απελευθερωτικού στρατού. Με αυτό το πνεύμα γράφτηκε από το χέρι του Άρη ο όρκος του ΕΛΑΣ, ο όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας στη Ρούμελη που δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά.

«Εγώ παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη.

Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του Λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του».

Αθάνατο πολιτικό κειμήλιο, διαχρονικής αξίας – και δραματικής επικαιρότητας στη σημερινή Ελλάδα των ξένων δανειστών και των εγχώριων «σωτήρων» – αποτελεί η ιστορική ομιλία του Άρη που την εκφωνεί στις 29 Οκτώβρη του 1944 στην απελευθερωμένη Λαμία εκ μέρους του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ. Ο Άρης παρουσιάζει την πολιτική του ΕΑΜ και, ανάμεσα στα άλλα, λέει:

«Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένειά του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει.

Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.

Ενώ εμείς το μόνο που διαθέτουμε είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.

Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;

Όταν έξαφνα στα 1929-’31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τότε τη χώρα μας, να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν.

Να, λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα.

Αυτοί, λοιπόν, οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και τη διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία(…). Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευσή του».

Ο Άρης λατρεύτηκε από τους συναγωνιστές του. Να τι περιγράφει ένας από τους αντάρτες του, ο Καραδημήτρης, στον Σπύρο Μελετζή: «Τί να σου πω, Σπύρο, τόσο σκληραγωγημένο άνθρωπο δε θα ξανακάνει ο κόσμος. Στις πορείες εμείς παιδιά τώρα και κουραζόμαστε και κείνος άντεχε πιο πολύ απ’ όλους μας, στην πείνα τα ίδια, στη δίψα και στην κακοπέραση. Πολλές φορές έμεινε εκείνος νηστικός για να δώσει σε μας. Κι ένα τσιγάρο ακόμα νά ‘χε θα τό ‘δινε σε μας.Ήταν τόσο σκληρός με τον εαυτό του που πολλές φορές μας τρόμαζε. Ούτε ασκητής, ούτε φακίρης δε θα μπορούσε ν’ αντέξει στη γεμάτη στερήσεις ζωή που έκανε ο Άρης και μάλιστα τότε στις αρχές που ξεκινήσαμε. Μαρτυρήσαμε όλοι μας, κι αν δεν ήταν ο Άρης να μας εμψυχώνει κάθε μέρα, θα τά ‘χαμε παρατήσει. Τόσο δύσκολες μέρες περάσαμε τότε στις αρχές».

Από την σημερινή Ελλάδα δεν λείπουν οι απόγονοι του δοσιλογισμού. Οι πολιτικοί και ιδεολογικοί συνεχιστές των ταγματασφαλιτών. Οι φασίστες γκεμπελίσκοι που ματαιοπονούν στην προσπάθεια τους να σπιλώσουν τον Άρη και να παραχαράξουν την Ιστορία. Όπως συνηθίζεται στην περίπτωση των φασιστών, ο «Καιάδας» της γελοιότητάς τους είναι τόσο βαθύς όσο η προστυχιά τους. Και όσο πιο πρόστυχοι γίνονται τόσο περισσότερο θυμίζουν τον «ήρωα» ενός επίσης «προφητικού» κειμένου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αναγέννηση» στις 21 Ιούνη 1945. Ο Θεσσαλός δημοσιογράφος Φαίδων Μακρής, έγραφε:

«Σύμφωνα με τους μαθηματικούς νόμους του εκκρεμούς, το καθημαγμένο κεφάλι του Αρη Βελουχιώτη, ταλαντευόταν προχθές κρεμασμένο σ’ ένα φανοστάτη της πλατείας των Τρικάλων. Αιωρείτο αργά. Δεξιά – αριστερά, δεξιά – αριστερά και κάθε ταλάντευση σημείωνε και μια τραγική στιγμή των καιρών που διανύουμε. Σιωπηλά τα πλήθη βλέπαν με κατάπληξη το μακάβριο θέαμα.

Ενα «γιατί;» μεγάλο σαν το έργο του Αρη, γεννιόταν μες στις ψυχές όλων χωρίς να φτάνει και στα χείλια. Η ανταρσία του ενάντια στο κράτος τιμωρήθηκε με το θάνατο, η ανταρσία ενάντια στο κόμμα του τιμωρήθηκε ακόμα πιο σκληρά για έναν κομμουνιστή, με τη διαγραφή του.

Ομως, η αισχρή, βάρβαρη και ανίερη διαπόμπευση της κεφαλής του ήρωα είναι μια ιστορική αδικία και μια εθνική ντροπή…

«Χαράς ευαγγέλια» γαύγισε για το θάνατο του ήρωα η εμπαθής ασημότης της Νομαρχίας Τρικάλων, χωρίς να σκεφτεί ότι όταν αυτός θα εγκαταλείψει με «τας κεκανονισμένας τιμάς» τη ζωή, ύστερα από λίγο δε θα τον θυμούνται ούτε οι στενότεροι συγγενείς του, ενώ τον Άρη Βελουχιώτη δε θα τον ξεχάσουν ούτε οι φίλοι του ούτε οι εχθροί του. Γιατί αυτός και το έργο του έχουν πια καταγραφεί στην ιστορία του έθνους».

Αυτός ήταν ο Άρης. Ανέγγιχτος από κάθε επιχείρηση γκεμπελικού τύπου λασπολόγησης του ονόματός του. Και έτσι θα παραμείνει: Ολικά και αμετάκλητα αποκαταστημένος στη συνείδηση του λαού. Γιατί, πολύ απλά, είναι βαθιά εγκαταστημένος στο νου και στην καρδιά του λαού, ως σύμβολο των αγώνων για τη λευτεριά και τη δημοκρατία του λαού.

http://www.imerodromos.gr/aris-vel

------------

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, ΠΡΙΝ ΑΠΟ 73 ΧΡΟΝΙΑ: ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΚΤΗΝΟΥΣ 
ΚΡΕΜΕΤΑΙ ΣΤΟ ΤΣΙΓΚΕΛΙ! ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΙΡΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΔΟΤΩΝ!

...πριν από 73 χρόνια, ο πιο ειδεχθής εγκληματίας και προδότης που γέννησε 
η ελληνική γη στους αιώνες, πλήρωσε για τα αναρίθμητα εγκλήματα και τις προδοσίες του. Κυνηγημένος από τις ερινύες, από ειδικό απόσπασμα του δοξασμένου Εθνικού Στρατού, αλλά και από τα ίδια του τα συντρόφια, ο χασάπης του ελληνικού λαού Θανάσης Κλάρας ή Άρης Βελουχιώτης, ψοφάει! 
Είτε από βόλι των ανδρών του αποσπάσματος, είτε από «συντροφικό» βόλι, είτε από 
δικό του, άγνωστο πως… Και εν συνεχεία μεταφέρεται στην Κεντρική Πλατεία των Τρικάλων, όπου το κεφάλι του κρέμεται σε τσιγκέλι, για να δουν όλοι ποια είναι η μοίρα 
των προδοτών και εγκληματιών!

Την ίδια μέρα, αυτοί που σήμερα τον τιμάνε υποκριτικά, δημοσίευαν στη φυλλάδα τους 
την αποκήρυξή του, μετά από απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος του εγκλήματος και της προδοσίας. Ακόμα κι αυτοί δεν τον άντεχαν! Ιδού:

«Το ΠΓ ενέκρινε τη δημοσίευση στο «Ριζοσπάστη», της απόφασης της 1ης Ολομέλειας
της ΚΕ για τον Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια).
Ο Κλάρας, αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ γιατί λύγισε μπροστά στην τρομοκρατία του Μανιαδάκη, ξαναζήτησε στον καιρό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα
να ξαναστρώσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη που αναγνώρισε και καταδίκασε.
Το ΚΚΕ του ’δωσε τη δυνατότητα αυτή. Σήμερα όμως σε μια δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί πάλι, ξαναπροδίδει το ΚΚΕ με την τυχοδιωκτική και ύποπτη δράση του που μονάχα τον εχθρό ευνοεί. Ο Βελουχιώτης ύστερα από τη Συμφωνία της Βάρκιζας
συνέχισε τη δράση του. Η δράση αυτή, που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει γιατί της έδινε όπλα για να χτυπά το ΚΚΕ, να παραβιάζει τη Συμφωνία
της Βάρκιζας και να δικαιολογεί τα εγκλήματά της, δεν επιτρέπει πια καμμιά
καθυστέρηση για την ανοιχτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη».

Και κατέληγε το κόμμα του εγκλήματος και της προδοσίας, απευθυνόμενο προς τις οργανώσεις της περιοχής που εκινείτο το ανθρωπόμορφο κτήνος:
«…Ούτε ψωμί ούτε νερό στον Μιζέρια (Βελουχιώτη)»!

https://ethnikismos.net/2017/06/16/

-----------

...οι στίχοι που έγραψε η μάνα του Άρη Βελουχιώτη 
για τον τραγικό χαμό του παλικαριού της

ΣΤΟΝ ΑΡΗ ΜΟΥ – ΣΤΟ ΚΑΜΑΡΙ ΜΟΥ

Άρη μου, Άρη, Άρη μου, παιδί μου παλληκάρι
Σε ράχες ήσουν σε βουνά, το κάλεσε η ανάγκη
Αλοίμονο: ο στόνος μου τόσο μακριά δε φτάνει

Κι αν σε καλούν οι στεναγμοί κι αν σε καλούν οι θρήνοι
Εσύ κοιμάσαι αξ’υπνητος στο φως και στη γαλήνη.

Αχ! Συ διαβάτη της ζωής! Πανέμορφε διαβάτη!
να ξαναρθής εδώ στη γη, δε θαύρης μονοπάτι

Άρη μου! Γιατί άφησες τη δόλια σου μανούλα
το δύστυχο πατέρα σου να κλαίμ’ όλη μερούλα;

Λαμία – Ιούλιος 1945

ΑΓΛΑЇΑ Δ. ΚΛΑΡΑ

Το ποίημα: Από το βιβλίο του Γιάννη Γ. Χατζηπαναγιώτου (Καπετάν Θωμά) 
«Η πολιτική διαθήκη του Άρη Βελουχιώτη», εκδ. Δωρικός, Αθήνα 1982.