...Όσα έχω αποχτήσει
πρόσφυγας στην ξένη γη
σου τα δίνω όλα μπαξίσι
και τραγούδα ως την αυγή.
Πες το, καλέ, τον αμανέ
και ας πεθάνω, μα το ναι.
Εγώ 'μαι πρόσφυγας ξεριζωμένος
και με Σμυρνέϊκα παλιά νανουρισμένος.
(στίχοι: Μάρω Μπιζάνη – μουσική: Νάκης Πετρίδης)
Γλυκό απομεσήμερο του Αυγούστου, στο μικρόκοσμο της οδού Σαρπηδώνος. 'Έρημοι οι δρόμοι, γάτες να λιάζονται στα κατώφλια. Ο κόσμος στις παραλίες και τα ελάχιστα παιδιά της γειτονιάς παίζατε ελεύθερα, κάτω από την επίβλεψη γιαγιάδων που κουτσομπόλευαν για τους έρωτες του μπάρμπα-Θανάση με τη Σβιετλάνα, την Ρωσίδα οικονόμο του, τσιμπολογώντας κρύα σύκα και ράβοντας φανέλες. Πιο πέρα, ο μοναδικός θαμώνας του μικρού καφενείου, με τις ξεθωριασμένες αφίσες της μπύρας Φιξ και τα κιτρινισμένα φύλλα αθλητικών εφημερίδων για τις αλλοτινές επιτυχίες του Φονέα των γιγάντων, έξυνε το λιγδιασμένο κεφάλι του σιγοτραγουδώντας τον Πρόσφυγα του Αγγελόπουλου.
Από το διπλανό σπίτι να ακούγονται φωνές και κλάματα, βρισιές και πιάτα που σπάνε. Κανείς να μην σηκώνει κεφάλι, να αυξάνει η ένταση του ήχου στην τηλεόραση. Και 'συ, μικρό παιδί, να ρωτάς γιατί να δέρνει ο μπαμπάς του Αποστόλη την μητέρα του συνομήλικου γείτονα σου και γιατί ο Αποστόλης ο μικρός παραπληγικός να μην πηγαίνει, έστω με κάποιο τρόπο σχολείο, γιατί δεν κάνει παρέα με άλλα παιδιά, γιατί δεν συμμετέχει στις εκδρομές που διοργανώνει η ενορία σας κι απάντηση να μην παίρνεις.
– Πήγαινε να παίξεις! η αυστηρή εντολή.
Πάντα η ίδια ιστορία...
Ακόμα θυμάσαι, δεν γίνεται να ξεχάσεις, λίγο πριν και λίγο μετά τις τελευταίες εκλογές, την επίθεση στους Αφρικανούς μικροπωλητές της γωνίας που άπλωναν τις κινέζικες τσάντες τους μήπως και πουλήσουν τίποτα και στους Άραβες τις πλατείας που ξημερώνονται για το μεροκάματο που δεν θα 'ρθει, από ομάδα "αγανακτισμένων" κατοίκων, μαυροντυμένων με το ξυρισμένο και ιδρωμένο κεφάλι τους να λάμπει στον ήλιο.
Να τους καταστρέφει την πραμάτεια τους, να σκίζουν το Κοράνι, να δέρνουν γυναίκες και παιδιά οπως τον Μεσούντ και τον Αχμέτ.
Η αστυνομία να παρακολουθεί διακριτικά.
Mαζί τους κι ο χοντροκοίλης θαμώνας του καφενείου, να εξαπολύει μύδρους εναντίον των "αράπηδων" που μολύνουν τη χώρα, παίρνουν τις δουλειές μας, φέρνουν εγκληματικότητα...
– Γιατί μπαμπά;
– Πήγαινε να παίξεις! η ίδια στερεότυπη απάντηση.
Το βράδυ έχουμε γιορτή!
Γιορτή, που διοργανώνει ο τοπικός δήμος, σήμερα που κλείνει εφταετία η περίφημη ανάπλαση. Που έριξε τα παλιό νεοκλασικό, έδιωξε τις πόρνες και τα κέντρα απεξάρτησης. Γιορτή που οι ξένοι δεν έχουν θέση...
Και εσύ να μην μπορείς να ομολογήσεις ότι ο Αποστόλης, ο μικρός παραπληγικός και ο Mεσούντ, ο μικρός Παλαιστίνιος είναι οι καλύτεροι φίλοι σου...
* Ο Ειρηναίος Μαράκης γεννήθηκε στα Χανιά το 1986.
Πειραματίζεται με την γραφή και αισθάνεται πολύ τυχερός που
κάποιες προσπάθειεςς του έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικές σελίδες
στο διαδίκτυο
(Onestory.gr, Πατάρι Λογοτεχνών, Πόρτες Κλειστές, Ιδεόστατο, Microstory.gr).
Διατηρεί το ιστολόγιο Λογοτεχνία και Σκέψη ενώ αρθρογραφεί στον
χανιώτικο Τύπο και στο διαδικτυακό περιοδικό Babushka
από : http://www.microstory.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου