«Αγαπώ», «Συγνώμη», «Ευχαριστώ». Πόσες φορές ακούσαμε αυτές τις λέξεις; Πόσες φορές τις είπαμε; Πόσες φορές διστάσαμε λίγο πριν τις ακούσουμε με τη δική μας φωνή;

Αν οι άνθρωποι ήταν τα λόγια τους,
τότε θα χρειαζόταν ο καθένας
έναν ολόκληρο πλανήτη,
μόνο για να μπορεί να αναπνεύσει.
Λόγια εύκολα, λόγια πολλά, λόγια μεγάλα.

Κι αν σταματούσαμε να μιλάμε τόσο
κι αποφασίζαμε να εκφραστούμε;
Με τα μάτια; Με τα χέρια; Με το σώμα;
Πώς θα λέγαμε «Αγαπώ»; «Συγνώμη»; «Ευχαριστώ»;

Κι αν αποφασίζαμε να μιλήσουμε με πράξεις;

«Αγαπώ»; «Συγνώμη»; «Ευχαριστώ»;

Με πράξεις…



πηγή :λιλικα αρνακη