....έχουμε πάντα δυο ομάδες στην καρδιά μας. Τη μία γιατί είναι η δική μας. Την άλλη γιατί είναι η Ελλάδα.....

....έγραψε ο Thibaud Leplat στο άρθο του στην ιστοσελίδα So Foot:
«Σε κάθε μεγάλη διοργάνωση παίζεται το ίδιο έργο, οι Έλληνες δεν 
είναι ποτέ ανάμεσα στα φαβορί. 
Ωστόσο είναι από τους λίγους Ευρωπαίους που κατάφεραν να φτάσουν 
στις τελικές δύο οχτάδες. 
Τότε λοιπόν γιατί; 
Γιατί κανείς δεν αγαπά την Ελλάδα;

Τώρα πρέπει να ζητήσουμε από τον αναγνώστη να....
περιπλανηθεί στη χώρα των ονείρων. 
Φανταστείτε ότι γνωρίζετε το αλφάβητό τους και τη γλώσσα τους που είναι 
οικείο το άκουσμά της —έχει τους συριγμούς των πορτογαλικών, 
τις αιχμηρότητες των γαλλικών, την ακρίβεια των γερμανικών. 
Κοιτάξτε τώρα τον κόσμο σαν να είχατε γεννηθεί σ’ ένα νησάκι της Μεσογείου. 
Ζείτε απέναντι στη Λιβύη και στην Τουρκία αλλά είσαστε η καρδιά της Ευρώπης, 
το συγκινησιακό της κέντρο. 
Έχετε επινοήσει όλα εκείνα τα πράγματα που αφήνουν αδιάφορους τους 
εμπόρους της παγκοσμιοποίησης αλλά αποτελούν τα θεμέλια της ανθρώπινης 
κοινότητας: το θέατρο, τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, τους αγώνες.

Κάποιοι τα βλέπουν αυτά αφ’ υψηλού όπως βλέπουν αφ’ υψηλού και τη μικρή, 
φτωχή ομαδούλα σας. 
Λένε και ξαναλένε ότι το μεγαλύτερο κατόρθωμα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου 
τα τελευταία είκοσι χρόνια, το δικό σας κατόρθωμα στο Euro του 2004, 
ήταν ένα από τα περίεργα θλιβερά φαινόμενα της ιστορίας κι ότι το κοντέρ 
πρέπει να ξεκινήσει απ’ το μηδέν. 
Σίγουρα πήρατε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά, 
νικήσατε τους καλύτερους, επιδείξατε μια μοναδική και απαράμιλλη ψυχραιμία. 
Σίγουρα.

Αλλά θα προτιμούσαν να αρχειοθετήσουν αυτό το συμβάν κάτω από μια στοίβα αναμνήσεων ώστε να λησμονηθεί με την πιο συνειδητή μέθοδο αποσιώπησης. 
Ωστόσο νά που το βράδυ της Τρίτης μας δώσατε ένα μάθημα από κείνα 
που δεν ξεχνιούνται τόσο εύκολα. 
Σ’ αυτό το Μουντιάλ όπου οι αμυντικές πεντάδες είχαν αποκλείσει κάθε 
πιθανότητα θεαματικής ανδραγαθίας είχαμε ξεχάσει ότι ο ενθουσιασμός 
και η αυταπάρνηση μπορούν να κάνουν θαύματα. 
Τα ευρωπαϊκά έθνη πάτωσαν το ένα μετά το άλλο. 
Εκτός από την Ελλάδα. 
Και η Ελλάδα είμαστε εμείς.

Ο Έλληνας Ζλάταν

«Ο μεγαλύτερος κίνδυνος θέλει άντρες με καρδιά», έψαλε ο Πίνδαρος στους Ολυμπιόνικους. Και θέλει άντρες με ασυνήθιστα ονόματα. 
Η ομορφιά αυτής της ομάδας ξεκινάει από την ποιητική του ρόστερ: 
Σωκράτης Παπασταθόπουλος, Παναγιώτης Ταχτσίδης, Κώστας Κατσουράνης, 
Θεοφάνης Γκέκας μας θυμίζουν τους θρυλικούς Άγγελο Χαριστέα, 
Αντώνη Νικοπολίδη, Θόδωρο Ζαγοράκη, Ζήση Βρύζα. 
Φοράνε λοιπόν την ίδια άσπρη στολή με το γαλάζιο σταυρό στο στέρνο 
και ο Γιώργος Καραγκούνης είναι ακόμα εκεί για να κρατάει άσβηστη 
τη φλόγα των ηρώων του 2004. 
Δέκα χρόνια πέρασαν κι όμως, όπως τότε μισούσαν τον καταραμένο 
τον Χαριστέα και το προδοτικό του πρόσωπο, έτσι τώρα σε κανέναν 
δεν αρέσει ο Γιώργος Σαμαράς, αυτή η διαλυμένη φυσιογνωμία 
κι αυτό το στιλ να παίρνει την μπάλα με ατσαλοσύνη και να την 
ξαποστέλνει πάντα με τη χάρη μιας κίνησης όχι πολύ όμορφης, 
αλλά που ήταν στη δεδομένη στιγμή η μόνη σωστή κίνηση για να 
αιφνιδιαστεί ο αντίπαλος. 
Στον Σαμαρά δεν ξέρεις αν πρέπει να επαινέσεις τον μεγάλο τεχνίτη 
που κατεβάζει μια μπάλα απ’ τον ουρανό ή τον μεγάλο κομπογιαννίτη 
που έχει για ταλέντο την τύχη και την ευκαιρία.

Μαζί με τους Πίπο Ιντζάγκι, Νταβόρ Σούκερ ή Μίροσλαβ Κλόζε αποτελούν 
μια μυστική αδελφότητα παικτών που είναι θύματα της μορφής τους, 
της φυσιογνωμίας τους. 
Αν είχε λίγη φινέτσα παραπάνω, θα μπορούσες να τον θεωρήσεις 
τον Έλληνα Ζλάταν ή ένα είδος μελαχρινού γενειοφόρου Έντιν Τζέκο. 
Έχει όμως πολύ ψηλά κανιά, πολύ φαρδιά πλάτη και λαιμό υπερβολικά 
άκαμπτο όταν τρέχει ώστε να τολμήσει κανείς να του αποδώσει 
την παραμικρή κομψότητα. 
Ο Σαμαράς είναι σταρ στην Celtic και η φανέλα νούμερο 7 
στην Εθνική Ελλάδας. 
Τελεία και παύλα.

Η σωστή ομάδα

Υπάρχουν, όμως, ομάδες και παίκτες που η προσωπική τους δυναμική 
υπερβαίνει κατά πολύ τις ικανότητές τους στο παιχνίδι και το ταλέντο τους. 
Ακριβώς τότε, όταν λείπει το μπρίο, όταν υφίστασαι αγόγγυστα 
τις κόκκινες κάρτες, όταν σκοντάφτεις στα τείχη της άμυνας και στα 
μαρκαρίσματα από αντιπάλους με φονικά πρόσωπα, 
τότε ακριβώς βρίσκεις το ποδόσφαιρο που έπαιζες στη γειτονιά σου, 
πάνω στην άσφαλτο, που δε σταμάταγες παρά μόνο όταν έπεφτε το σκοτάδι, 
εκείνο το ποδόσφαιρο όπου πρέπει να μείνεις όρθιος κινδυνεύοντας 
να σε καταπατήσει ο πιο ψηλός ή ο πιο μεγάλος.

Γιατί, λοιπόν, αφού μοιάζουμε τόσο πολύ με τους Έλληνες δεν αγαπάμε 
καθόλου τους Έλληνες στο ποδόσφαιρο; 
Ίσως γιατί μέσα στις λευκές τους στολές και σ΄ αυτό τον τρόπο που νικάνε 
μόνο και μόνο γιατί δε θέλουν να πεθάνουν, σε αυτό το πείσμα να μην 
υποκύπτουν στη μόδα και να ζουν πάντα σε καθεστώς καθυστέρησης, 
βλέπουμε τον πιο αληθινό μας εαυτό, εμείς οι σωστοί. 
Η ελληνική ομάδα δε θα μας παρουσιάσει κάτι άξιο ζωηρού θαυμασμού 
ή επευφημίας. 
Και μόνο η παρουσία της εκφράζει για μας ένα είδος απειλής για τις 
άψογες διοργανώσεις μας. 
Αν κάποιες στιγμές οι άλλες ομάδες με τη χάρη μιας κίνησης, ενός γκολ 
ή μιας σφοδρής συγκίνησης μας κερνάνε ψίχουλα του απόλυτου 
ή σπίθες ιδιοφυΐας, η Ελλάδα από τη μεριά της δίνει πάντα αυτό μονάχα 
που υπόσχεται: την αδιαλλαξία και τη θυσία. 
Ποτέ δεν είχε άλλες φιλοδοξίες από μια μάχη δίχως έλεος. 
Δίχως κανένα έλεος για τους άλλους ούτε για τον εαυτό της.

Ο θυμός του Σαμαρά

Δύο τραυματισμοί στα είκοσι λεπτά, δύο δοκάρια οριζόντια, ένα κάθετο, 
η ισοφάριση από την Ακτή Ελεφαντοστού μέσα σε δέκα λεπτά από 
τη λήξη του αγώνα, μέσος όρος ηλικίας πάνω από 30 χρόνια:
 η Ελλάδα πήγαινε στα ίσα για αποκλεισμό. 
Επιτέλους, τι ανακούφιση. 
Όμως στο βάθος όλοι ξέραμε. 
Αυτό το παιχνίδι ήταν δικό τους, η Ελλάδα θα κέρδιζε. 
Έπρεπε να φτάσουμε στο τέλος, να ακουστεί το «ο κύβος ερρίφθη»! 
Ενορατικά είχαμε μαντέψει ότι οι συνθήκες αυτής της αναμέτρησης 
οδηγούσαν στην εποποιία και στην κάθαρση.

Όπως στις ραψωδίες του Ομήρου οι θεοί συνεδρίαζαν εκτάκτως και 

ο Δίας απαιτούσε να μείνουν ουδέτεροι αλλά αυτοί τελικά δεν κατάφερναν

 να συγκρατηθούν και να μη λάβουν μέρος στη μεγαλειώδη σύρραξη 

ευνοώντας τους εκλεκτούς τους. 

Οι Έλληνες θα κέρδιζαν στο τέλος, το ξέραμε. 

Ένας από μηχανής θεός θα τους λυπόταν στο τέλος αυτής της σκληρής 

δοκιμασίας και θα κατέβαινε στο γήπεδο στο πλευρό τους. 

Ήταν ο Δίας. 

Έλαβε τη μορφή ενός σφυρίγματος. 

Τότε στο 93ο λεπτό ο Γιώργος Σαμαράς πήρε την μπάλα, την απίθωσε 

στο σημείο του πέναλτι και ακούμπησε τις παλάμες του στους γοφούς 

πριν εκτοξεύσει τη χαριστική βολή δίχως ίχνος δισταγμού. 

Ύστερα σχεδίασε με τα δάχτυλά του το σχήμα μιας καρδιάς για να υπενθυμίσει 

στο κοινό ότι οι άνθρωποι κερδίζουν τις νίκες κι όχι οι θεοί. 

Όσο κρατάει το Μουντιάλ έχουμε πάντα δυο ομάδες 

στην καρδιά μας. 

Τη μία γιατί είναι η δική μας. 

Την άλλη γιατί είναι η Ελλάδα». 

το διάβασα εδώ : filathlos.gr

----- το πρωτότυπο κείμενο -----

http://www.sofoot.com

La Grèce ou le sens du tragique

À chaque grande compétition, c'est le même poème. Ils ne sont jamais favoris. Pourtant ils font partie des rares Européens à s'être qualifiés pour les huitièmes de finale. Mais alors, pourquoi ? Pourquoi personne n'aime la Grèce ? 

C'est le temps de demander au lecteur de se laisser aller à la rêverie. Imaginez que vous compreniez cet alphabet et cette langue aux sonorités familières - les chuintements du portugais, le pointu du français, la rigueur de l'allemand. Regardez maintenant le monde comme si vous étiez né sur une île de la Méditerranée. Vous vivriez en face de la Libye et de la Turquie, mais vous seriez le cœur de l'Europe, son centre émotionnel. Vous seriez les inventeurs de toutes ces choses qui ne disent rien aux commerçants globalisés, mais qui font la communauté des hommes : le théâtre, la démocratie, la philosophie, les jeux. On se moquerait de ces plaisirs comme on se moquerait de vous, de votre équipe si petite, si misérable. On se répéterait que le plus grand exploit du football européen de ces vingt dernières années - le vôtre, celui de la victoire à l'Euro 2004 - ne fut qu'un triste accident de l'histoire, une façon de remettre les compteurs à zéro. Vous aviez remporté cet Euro, vous aviez battu les meilleurs, vous aviez fait preuve d'un sang-froid terrifiant. Certes. Mais on préférait ranger cet évènement sous la pile des souvenirs afin de l'oublier le plus consciencieusement possible. Pourtant, hier soir, vous avez donné une leçon de celles qui se n'effacent pas si facilement. On avait oublié dans ce Mondial où les défenses à 5 avaient emprisonné toute tentative de panache que l'enthousiasme et l'abnégation étaient aussi des qualités admirables. Les nations européennes avaient chuté les unes après les autres. Sauf la Grèce. Et la Grèce, c'est nous.

Le Zlatan grec
« Un grand risque ne veut pas d'un homme sans cœur », chantait Pindare aux héros (Odes olympiques). Il ne veut pas non plus de patronymes ordinaires. La beauté de cette Grèce commence par la poétique de sa feuille de match : Sokratis Papastathopoulos, Panagiotis Tachtsidis, Kostas Katsouranis, Theophanis Gekas nous rappellent les mythiques Angelos Charisteas, Antonios Nikopolidis, Theodoros Zagorakis, Zisis Vrysas. Ils ont le même maillot blanc flanqué de la croix et Yorgos Karagounis est encore là pour transmettre l'héritage émotionnel des héros de 2004. Dix ans plus tard, comme le maudit Charisteas et son visage de traître, personne n'aime Giorgios Samaras, cette physionomie déglinguée et cette façon d'attraper le ballon n'importe comment, mais de toujours s'en sortir par la grâce d'un geste souvent laid, mais qui était le seul capable de surprendre son adversaire direct. Chez Samaras, on ne sait jamais s'il faut saluer le grand technicien capable de descendre n'importe quel ballon du ciel ou l'habile imposteur dont le seul talent est celui de la chance et de l'opportunité. Avec Pipo Inzaghi, Davor Šuker ou Miroslav Klose, il fait partie de cette confrérie secrète de joueurs victimes de leur physionomie. S'il avait un peu plus de finesse, on aurait vu en lui un Zlatan grec ou une sorte d'Edin Džeko en brun barbu. Pourtant, il a de trop grands pieds, un dos beaucoup trop vaste et un cou trop parfaitement droit quand il court pour qu'on lui reconnaisse la moindre élégance. Samaras est une idole du Celtic et le numéro 7 de la Grèce. Point.

L'équipe normale
Mais il y a des équipes et des joueurs dont le potentiel d'identification dépasse largement la question du jeu ou du talent. C'est précisément dans cette absence de brio, dans cet art de souffrir artistement à grand coup de cartons rouges, de défense regroupée et de contres menés par des défenseurs aux visages d'assassins qu'on retrouve notre foot de village à nous, celui qui se joue sur le bitume, qui ne s'arrête que quand le soleil se couche, ce foot où il faut apprendre à rester debout au risque de se faire piétiner par un plus grand ou un plus orgueilleux que nous. Mais alors pourquoi, si elle nous ressemble tant, personne n'aime la Grèce en foot ? Peut-être parce que dans le blanc de son maillot et dans cette façon de n'y arriver que par la volonté de ne pas mourir, dans cette obstination à ne jamais subir la mode et à toujours vivre en retard, elle nous ressemble beaucoup trop, à nous les normaux. Elle n'offre jamais rien d'exceptionnel à admirer ou à sublimer. Sa seule présence exerce sur nous comme une menace au-dessus de nos belles compétitions. Si de temps en temps, par la grâce d'un geste, d'un but ou d'une émotion exceptionnelle, les autres équipes nous offrent des bribes d'absolu ou des traces de génie, la Grèce, elle, nous donne toujours ce qu'elle promet : de l'intransigeance et du sacrifice. Elle n'a jamais eu d'autre ambition que celle de combattre sans pitié. Ni pour elle, ni pour les autres.

La colère de Samaras
Deux blessures en vingt minutes, une suspension, 2 barres transversales, 1 poteau, la Côte d'Ivoire qui égalisa à dix minutes de la fin, une moyenne d'âge de plus de 30 ans, la Grèce serait enfin éliminée. On respirait. Pourtant au fond de nous-même, nous le savions. Ce match d'hier soir était fait pour eux. La Grèce allait gagner, il fallait juste attendre la fin du temps, le moment où les dés étaient jetés. On avait intuitivement deviné que les circonstances de cette rencontre étaient à l'épopée et à la catharsis. Comme dans les livres d'Homère, les dieux auraient beau se réunir en colloque exceptionnel et Zeus d'exiger qu'ils restent neutres, ils ne pourraient s'empêcher de prendre part à cette mêlée magnifique et de se répartir leurs favoris. Les Grecs gagneraient à la fin, on le savait. Un Dieu finirait, au bout de la souffrance, par les prendre en pitié et intervenir dans cette bataille. Ce fut Zeus. Il prit hier soir la forme d'un coup de sifflet en pleine surface. Alors à la 93e minute, Giorgios Samaras s'empara du ballon, le posa sur le point de pénalty et mit ses mains sur ses hanches avant d'exécuter la peine capitale sans un seul indice d'hésitation. Il dessina ensuite un cœur avec ses doigts comme pour rappeler au monde que ce sont bien des hommes qui venaient de vaincre, non des dieux. Pendant un Mondial, on a toujours deux équipes dans le cœur. L'une parce que c'est la nôtre. L'autre parce que c'est la Grèce.