Ηλίας Μαυρομιχάλης ο... ο νεραϊδογέννητος - 1795-1822 -

Η ξανθιά χαίτη του ήταν γυαλισμένη με μεδουλάρι  
- αλοιφή φτιαγμένη από μεδούλι και μυρωδικά -
Από ολόκληρο το γένος των ανδρείων και ατρόμητων υπερασπιστών της Μάνης,
ο Ηλίας Μαυρομιχάλης ήταν ο μόνος που έμεινε στην ιστορία ως «Νεραϊδογέννητος». 
Ίσως γιατί, περισσότερο από τα αδέλφια και τα ξαδέλφια του, είχε πάρει από την ομορφιά της γιαγιάς του, που ‒σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση‒ ήταν η κόρη του Δόγη της Βενετίας, Φραγκίσκου Μοροζίνι. Ο παππούς του, Γιωργάκης Μαυρομιχάλης, την είχε βρει μισολιπόθυμη στους βράχους της Μάνης, αφημένη εκεί, από ένα κουρσάρικο καράβι, 
που κατ’ εντολή του πατέρα της είχε αναλάβει να τη φυγαδεύσει από τη μανία 
της νέας γυναίκας του και μητριάς της… 
Ως πρωτότοκος γιος του Πετρόμπεη, ο Ηλίας εκπροσώπησε τους Πελοποννήσιους 
στην προεπαναστατική συνέλευση των οπλαρχηγών στην Λευκάδα και ξεδίπλωσε 
τις στρατηγικές αρετές και την τόλμη του από την πρώτη κιόλας σημαντική μάχη 
του Αγώνα, στο Βαλτέτσι. 
Όταν διορίστηκε αρχηγός των Όπλων της Αττικής, τον Νοέμβριο του 1821, 
ήταν ήδη ξακουστός ως ο πολέμαρχος με το δωρικό ύφος και την απολλώνια όψη: 
με σγουρή, ξανθιά χαίτη, γυαλισμένη με *μεδουλάρι και την ίδια στιγμή, 
στη δεξιά μεριά του σελλαχιού, το ακονισμένο τσεκούρι των Μαυρομιχαλαίων. 
Η αυτοθυσία του σ’ ένα ταμπούρι στην Κάρυστο, λίγους μήνες αργότερα, 
είχε όλα τα χαρακτηριστικά του ηρωικού θανάτου ενός αρχαίου Σπαρτιάτη πολεμιστή. 
Ο Ομέρ Μπέης πήρε μαζί του στην Κωνσταντινούπολη, σαν πολυτιμότερο λάφυρο, 
το κεφάλι του «Νεραϊδογέννητου», αλλά άφησε πίσω του το σπαθί του νεκρού. 
Που επιστράφηκε στην πατρώα γη και με αυτό νανούριζε 
η χήρα τον νεογέννητο γιο τους…
---------

Ο Γιώργος Φτέρης στο διήγημα του για το θρύλο 

της νεράιδας του Μαυρομιχάλη λέει: 

"Αυτή η νια πόμοιαζε με μαλαματόβεργα, ανέβαινε από τα βράχια στο τυροκομείο 

κι έπαιρνε το τυρί. Δεν είχε τίποτ’ άλλο για να ζήσει. 

Την πήρε γυναίκα του, έκανε μαζί της πολλά παιδιά κι η Νεράιδα του Γιώργη 

του Μαυρομιχάλη, όπως τη λέγανε σ’ όλα τα χωριά, ρίζωσε και γίνηκε Μανιάτισσα.

Λένε, πως ήτανε κάποια βασιλοπούλα, κάποια πριγκηπέσσα από την Ιταλία, από τη Φραγκιά, που επειδή έπεσε σε μεγάλο κρίμα, έδωσε διάτα ο πατέρας της 

να τη σκοτώσουνε. Αλλά η μάνα της, που πονούσε το σπλάχνο της, δεν άφισε 

να γίνει κρίμα. Την έβαλε σ’ ένα καράβι κι είπε στον καπετάνιο να την αφήσει 

στο πιο ξερό, στο πιο γυμνό, στο πιο έρημο μέρος που υπάρχει στη Μεσόγειο κι ο καπετάνιος την άφησε στα βράχια της Μάνης.

Ύστερα από χρόνια, ο πατέρας της, πεθαίνοντας, ένιωσε βάρος στη 
συνείδησή του γιατί εσκότωσε την κόρη του. Αλλά η μητέρα τον ξαλάφρωσε αποκαλύπτοντας το μυστικό της, τούπε πως την έστειλε με καράβι μακρυά, από κείνα 

τα χρόνια. Την αναζητήσανε, στείλανε νέο καράβι στη Μάνη κι όταν τη βρήκανε, 

της είπαν να ξαναγυρίσει στον πατέρα της, που την είχε συχωρέσει, 

που πρόσμενε τη συχώρεσή της κι αυτός.

Τη συχώρεση του την έστειλε, αλλά δε γύρισε, δε θέλησε να γυρίσει στον τόπο της 

γιατί είχε πια δεθεί με τον τόπο του αντρός της. 

Σ’ αυτή τη γυναίκα, στο αίμα αυτής της γυναίκας, λένε πως χρωστούν 

οι Μαυρομιχαλαίοι την ομορφιά της ράτσας τους."

vasilis67.wordpress.com

-----

...Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης τον είχε χαρακτηρίσει «γενναιότατον και στρατηγικώτατον».

Ο Ηλίας Μαυρομιχάλης γεννήθηκε το 1795 στη Μάνη και ήταν πρωτότοκος γιος του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Ήταν γνωστός με το παρατσούκλι Μπεζαντές (beyizade, γιος του μπέη στα τουρκικά) για να αντιδιαστέλλεται από τον συνονόματο εξάδελφό του, που έφερε το παρατσούκλι Κατσάκος. Συμμετείχε στην προεπαναστατική συνέλευση των οπλαρχηγών στη Λευκάδα ως εκπρόσωπος της Πελοποννήσου και παρουσιάστηκε στο νησί με την ιδιότητα του καρβουνέμπορου, για να μην κινήσει τις υποψίες των αγγλικών αρχών

Το 1822 ανέλαβε την αρχηγία της αποστολής για την απελευθέρωση 
της Εύβοιας. 
Σκοτώθηκε στα Στύρα Ευβοίας στις 12 Ιανουαρίου του 1822.

Όταν μαθεύτηκε ο ηρωικός θάνατος του Ηλία Μαυρομιχάλη 

στην έδρα της Πελοποννησιακής Γερουσίας (στην Ακροκόρινθο) 

ο Πρόεδρος αυτής Δημ.Υψηλάντης θέλησε να την ανακοινώσει με τρόπο περιφραστικό 

στον Πετρόμπεη, ο οποίος ήταν Αντιπρόεδρος της Γερουσίας και ο οποίος, 

αφού άκουσε με ψυχραιμία το θλιβερό συμβάν, είπε στον Δημήτριο Υψηλάντη:

"Μη με λυπάσαι. 
Έκαμα γιο στρατιώτη, ο οποίος επλήρωσε το χρέος του προς την Πατρίδα!".
Ο Ιστορικός Φιλήμων αναφέρει, ότι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης έλεγε 

"πως μόνο ο Ηλίας ηδύνατο να διαφιλονικήση ποτέ τη στρατιωτική ηγεσία

της Πελοποννήσου". 

Η γυναίκα του Ηλία Μαυρομιχάλη μαθαίνει το θάνατο του ανδρός της 

στα Στύρα της Ευβοίας. 
Ζητάει να της φέρουν την πάλλα (σπαθί) του σκοτωμένου. 

Την βάζει στην κούνια του νεογέννητου παιδιού της 

και το νανουρίζει να μεγαλώσει για να εκδικηθή τον πατέρα του.