Υπάρχουν δύο αλήθειες που συχνά λησμονούμε, καθ” ότι λαός παρορμητικός : οι πολίτες είναι υπεύθυνοι για τους πολιτικούς που στέλνουν στην εξουσία και οι πολιτικοί είναι υπεύθυνοι για το έργο που επιτελούν με γνώμονα το συμφέρον των πολιτών και του κράτους. Αυτά εν καιρώ ειρήνης.
Ο Καρλ Πόππερ έλεγε πως η ζωή είναι επίλυση προβλημάτων. Το ίδιο και η πολιτική. Το σπάνιο είδος, ωστόσο, των πολιτικών που ενδεχομένως θα μπορούσαν να βγάλουν τη χώρα από το σημερινό αδιέξοδο δεν ενδημεί στην Ελλάδα. Αντιθέτως πέφτουμε πάνω σε πολιτικούς που ζουν με το λαϊκισμό και την τυμβωρυχία, θεωρούν ότι η παλαιοκομματική άσκηση πολιτικής θα φέρει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα και πιστεύουν ότι μεταξύ όλων των άλλων τους αξίζει κι ένα δυνατό χειροκρότημα.
Προφανώς αυτή την κατηγορία των πολιτικών την βρίσκουμε σε όλο το πολιτικό φάσμα της χώρας για τον απλούστατο λόγο ότι με αυτό το ύφος και αυτή τη σκέψη γαλουχήθηκαν εντός των κομμάτων οι παλαιότεροι και τώρα οι νεώτεροι πολιτικοί.
Έχουμε λοιπόν τους κυβερνώντες, οι οποίοι μπροστά στο φόβο της απώλειας της εξουσίας εγκατέλειψαν από το Μάιο και δώθε οποιαδήποτε μεταρρυθμιστική προσπάθεια, παρ” ότι γνώριζαν τις θέσεις των τροϊκανών. Σήμερα δε που οι διαπραγματεύσεις απέβησαν άκαρπες, τί κάνουν ; Σπρώχνουν τη χώρα σε εκλογές με ο,τι αυτό μπορεί να σημαίνει.(Σημειωτέον ότι στατιστικά κάθε ενάμιση χρόνο στην Ελλάδα διεξάγονται εκλογές!!) Και στο όνομα της αποφυγής ενός νέου μνημονιακού πακέτου επιλέγουν την έναρξη της διαδικασίας εκλογής προέδρου εν μέσω της εορταστικής περιόδου βυθίζοντας την αγορά σε μία άνευ προηγουμένου αβεβαιότητα. Παράλληλα δίνουν βήμα και έμφαση σε οτιδήποτε εκστομίζει ο κάθε οικονομικός αναλυτής ή σημαντικός παράγοντας ανά τον κόσμο, προκαλώντας τελικά όχι τόσο συσπείρωση των δυνάμεων τους, όσο πλήρη και απόλυτη διάχυση του εξοντωτικού φόβου.
Στον αντίποδα των κυβερνώντων έχουμε την αξιωματική αντιπολίτευση. Το πολυσυλλεκτικό αμάλγαμα της αριστεράς και πολλών δυσαρεστημένων κεντροαριστερών πολιτών που θεωρεί ότι οι απαντήσεις στα προβλήματα της χώρας υπάρχουν σε ένα μικρό, κομψό βιβλιαράκι, κάτι σαν τις εκάστοτε βίβλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο το ανοίγουμε, το μελετάμε και στη συνέχεια το εφαρμόζουμε στην πράξη. Μα μνημόνια θα εφαρμόσει και η αριστερά, απλώς θα βαπτιστούν με ένα άλλο κομψότερο και λιγότερο μισητό όνομα. Όμως υπάρχει ένα θέμα με την αριστερά : επιθυμεί διακαώς – δικαίως ή μη, ας το κρίνει η Ιστορία – να πάρει τη ρεβάνς για όσα συνέβησαν σε εκείνη τη μεταπολεμική δεκαετία, όταν η ΕΔΑ είχε έρθει δεύτερο κόμμα, αλλά δεν ευτύχησε να προχωρήσει παρακάτω για τους γνωστούς λόγους και φυσικά εξαιτίας της μεσολάβησης του ξένου παράγοντα. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι η αριστερά στερείται καλών προθέσεων!
Σ” αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα, λίγες ώρες πριν την πρώτη ψηφοφορία για την εκλογή προέδρου Δημοκρατίας. Ίσως δε τώρα είναι η καταλληλότερη στιγμή να ειπωθεί με σαφήνεια ότι το ανάστημα των πολιτικών ανδρών σε περιόδους τέτοιων περίπλοκων κρίσεων δεν μετριέται με το κλασσικό μέτρο, αλλά με το είδος και το ύφος των αποφάσεων και των επιτευγμάτων τους. Ας μας αποδείξουν ότι αυτό το μοναδικό ανάστημα κάποιοι το διαθέτουν, αλλιώς η χώρα θα γιομίσει αποκαΐδια.
Προφανώς αυτή την κατηγορία των πολιτικών την βρίσκουμε σε όλο το πολιτικό φάσμα της χώρας για τον απλούστατο λόγο ότι με αυτό το ύφος και αυτή τη σκέψη γαλουχήθηκαν εντός των κομμάτων οι παλαιότεροι και τώρα οι νεώτεροι πολιτικοί.
Έχουμε λοιπόν τους κυβερνώντες, οι οποίοι μπροστά στο φόβο της απώλειας της εξουσίας εγκατέλειψαν από το Μάιο και δώθε οποιαδήποτε μεταρρυθμιστική προσπάθεια, παρ” ότι γνώριζαν τις θέσεις των τροϊκανών. Σήμερα δε που οι διαπραγματεύσεις απέβησαν άκαρπες, τί κάνουν ; Σπρώχνουν τη χώρα σε εκλογές με ο,τι αυτό μπορεί να σημαίνει.(Σημειωτέον ότι στατιστικά κάθε ενάμιση χρόνο στην Ελλάδα διεξάγονται εκλογές!!) Και στο όνομα της αποφυγής ενός νέου μνημονιακού πακέτου επιλέγουν την έναρξη της διαδικασίας εκλογής προέδρου εν μέσω της εορταστικής περιόδου βυθίζοντας την αγορά σε μία άνευ προηγουμένου αβεβαιότητα. Παράλληλα δίνουν βήμα και έμφαση σε οτιδήποτε εκστομίζει ο κάθε οικονομικός αναλυτής ή σημαντικός παράγοντας ανά τον κόσμο, προκαλώντας τελικά όχι τόσο συσπείρωση των δυνάμεων τους, όσο πλήρη και απόλυτη διάχυση του εξοντωτικού φόβου.
Στον αντίποδα των κυβερνώντων έχουμε την αξιωματική αντιπολίτευση. Το πολυσυλλεκτικό αμάλγαμα της αριστεράς και πολλών δυσαρεστημένων κεντροαριστερών πολιτών που θεωρεί ότι οι απαντήσεις στα προβλήματα της χώρας υπάρχουν σε ένα μικρό, κομψό βιβλιαράκι, κάτι σαν τις εκάστοτε βίβλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο το ανοίγουμε, το μελετάμε και στη συνέχεια το εφαρμόζουμε στην πράξη. Μα μνημόνια θα εφαρμόσει και η αριστερά, απλώς θα βαπτιστούν με ένα άλλο κομψότερο και λιγότερο μισητό όνομα. Όμως υπάρχει ένα θέμα με την αριστερά : επιθυμεί διακαώς – δικαίως ή μη, ας το κρίνει η Ιστορία – να πάρει τη ρεβάνς για όσα συνέβησαν σε εκείνη τη μεταπολεμική δεκαετία, όταν η ΕΔΑ είχε έρθει δεύτερο κόμμα, αλλά δεν ευτύχησε να προχωρήσει παρακάτω για τους γνωστούς λόγους και φυσικά εξαιτίας της μεσολάβησης του ξένου παράγοντα. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι η αριστερά στερείται καλών προθέσεων!
Σ” αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα, λίγες ώρες πριν την πρώτη ψηφοφορία για την εκλογή προέδρου Δημοκρατίας. Ίσως δε τώρα είναι η καταλληλότερη στιγμή να ειπωθεί με σαφήνεια ότι το ανάστημα των πολιτικών ανδρών σε περιόδους τέτοιων περίπλοκων κρίσεων δεν μετριέται με το κλασσικό μέτρο, αλλά με το είδος και το ύφος των αποφάσεων και των επιτευγμάτων τους. Ας μας αποδείξουν ότι αυτό το μοναδικό ανάστημα κάποιοι το διαθέτουν, αλλιώς η χώρα θα γιομίσει αποκαΐδια.
Ρίτσα Μασούρα globalview.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου