... " κ λ έ φ τ η ς " ...

    

                                                                                                              

... " κ λ έ φ τ η ς " ...







"κλέφτης" λέγεται  το φυτό του οποίου
οι σπόροι μοιάζουν με σφαίρα πλεγμένη
από φτερά !
Με το φύσημα του ανέμου τά "φτερά" σκορπάνε
καί μπαίνουν παντού,
στίς αυλές καί στά σπίτια των ανθρώπων,
σάν κλεφτες.




Η παράδοση λέει,
ότι το Φθινόπωρο που οι σπόροι του σκάνε
και πετάνε εδώ κι εκεί,
άν κάποιος πιάσει ένα σπόρο "κλέφτη" πού
ίπταται καί μετά τόν αφήσει,
η ευχή του εκπληρώνεται...
΄Αλλοι λένε πως άν βάλεις το βράδυ
στο μαξιλάρι σου αποξηραμένους σπόρους
"κλέφτη" σ΄επισκέπτονται τά αερικά
στόν ύπνο σου...


 

Η Γυναίκα στό Βυζάντιο

Η γυναίκα στο Βυζάντιο

Λατρεία και τέχνη

*Διαβάστε ένα υπέροχο βιβλίο από τις εκδόσεις Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς...

Η θέση της γυναίκας στη βυζαντινή κοινωνία είναι θέμα που απασχολεί εδώ και αρκετές δεκαετίες την έρευνα...
ωστόσο,
τα τελευταία χρόνια παρατηρούνται σημαντικές αλλαγές στην προσέγγιση των σχετικών ζητημάτων. Υπάρχουν αρκετά νέα στοιχεία,
βασισμένα στην αξιοποίηση γραπτών πηγών και αρχαιολογικών τεκμηρίων.

Επίσης,
προστίθενται συνεχώς επιστημονικές μελέτες που οδηγούν σε καινούργιες επισημάνσεις, διευκρινίζοντας άγνωστες μέχρι σήμερα πτυχές του ρόλου και της παρουσίας της γυναίκας στο Βυζάντιο.
Μερικές από αυτές τις πτυχές έρχεται να καλύψει αυτός ο τόμος,
τον οποίο συνθέτουν εισηγήσεις που αποτέλεσαν το ειδικό θέμα στο 26ο Συμπόσιο Βυζαντινής
και Μεταβυζαντινής Αρχαιολογίας και Τέχνης.

πηγή : welovebooks.gr


 

Μαρία Μοντεσσόρι - παιδαγωγικό σύστημα

Μαρία Μοντεσσόρι 

1870-1952

Η Μαρία Μοντεσσόρι,
της οποίας η προσωπικότητα και το έργο αποτελούν σημαντικό σταθμό στη μελέτη της σύγχρονης παιδαγωγικής σκέψης,
γεννήθηκε στην επαρχία Chiaravalle της Ιταλίας το 1870.

Σπούδασε ιατρική, της οποίας αναγορεύτηκε διδάκτωρ το 1896.
Η επιθυμία και η ανάγκη της για βαθύτερη παιδαγωγική μόρφωση την οδήγησαν να εγγραφεί το 1902 στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Ρώμης,
όπου σπούδασε Παιδαγωγική, Φιλοσοφία και Ψυχολογία.

Στην ψυχιατρική κλινική του Πανεπιστημίου είχε την ευκαιρία να ασχοληθεί με παιδιά
με *νοητική υστέρηση...
τότε διαπίστωσε ότι η Παιδαγωγική πρέπει να συνεργαστεί με την Ιατρική για την θεραπεία αυτών των παιδιών γιατί,
ακόμα και αυτά τα άτυχα παιδιά,
όταν ενθαρρύνονταν κατάλληλα,
αποκτούσαν ένα αυθόρμητο ενδιαφέρον στη μάθηση και μία αυθόρμητη αυτοπειθαρχία.



Η Μοντεσσόρι ίδρυσε το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο για τη μελέτη των προβλημάτων των τροφίμων του φρενοκομείου της Ρώμης.
Στο ινστιτούτο αυτό δίδαξε και η ίδια και εφάρμοσε τη μέθοδό της,
την οποία ύστερα θέλησε να εφαρμόσει και στα ομαλώς αναπτυσσόμενα άτομα.
Η Μ. Μοντεσσόρι αναρωτιέται :
*«ενώ όλοι θαύμαζαν τα καθυστερημένα παιδιά του σχολείου μου,
**εγώ αναζητούσα τις αιτίες που κρατούσαν τόσο πίσω τα γερά και ευτυχισμένα παιδιά
των κανονικών σχολείων που στα τεστ νοημοσύνης ήταν ίσα με τους δικούς μου δύστυχους μαθητές».*

Όσο περισσότερο εμβάθυνε στην ανώμαλη αυτή κατάσταση, τόσο περισσότερο δυνάμωνε η πεποίθησή της ότι η αιτία βρισκόταν σε κάποια διαφορά στις εκπαιδευτικές αρχές.

Έτσι το 1909, όταν η Μοντεσσόρι εγκατέλειψε τη δουλειά της με τα παιδιά στο επανορθωτικό σχολείο της Ρώμης,
δούλευε κιόλας στο μυαλό της την ιδέα μιας διαφορετικής εκπαιδευτικής αγωγής των παιδιών στα σχολεία.

Έτσι, σαν υφηγήτρια του Πανεπιστημίου της Ρώμης επέτεινε τη δράση της στην ίδρυση και *οργάνωση κέντρων προσχολικής αγωγής,
τα οποία ονόμασε «σπίτια του παιδιού» και στο συγγραφικό της έργο,
το οποίο την κατέστησε διεθνώς γνωστή, ιδιαίτερα το περίφημο επιστημονικό της σύγγραμμα  
«η μέθοδος της επιστημονικής παιδαγωγικής και το σπίτι των παιδιών».

Οι εμπνευσμένες εκπαιδευτικές ιδέες της Μ. Μοντεσσόρι έπιασαν βαθιές ρίζες σε όλο τον κόσμο και αποδείχτηκε ότι μπορούν να έχουν καθολική εφαρμογή,  
ανεξάρτητα από χώρα και φυλή.
Με το σύστημά της απέβλεψε στο σεβασμό της αναπτύξεως του παιδιού,
στη βοήθεια να εκδηλώσει τις ικανότητές του και στην εδραίωση, μέσω της υγιούς,
δίκαιας και δημοκρατικής αγωγής,
μιας ειρηνικής ανθρωπότητας,
στην οποία ο εγωισμός,
οι ανισότητες, οι πόλεμοι και η άσκηση βίας, με οποιοδήποτε τρόπο,
δε θα έχουν θέση...

*Το Μοντεσσοριανό σύστημα κυρίως αναφέρεται στην αγωγή των αισθήσεων, στην αγωγή των μυών, 
στην αγωγή της ευφυΐας και στην αγωγή των κοινωνικών συναισθημάτων και της ηθικής βουλήσεως.*

Επί σαράντα ολόκληρα χρόνια,
από χώρα σε χώρα,
σε ειρηνικούς και εμπόλεμους καιρούς,
η Μοντεσσόρι δε σταμάτησε ούτε στιγμή τις εκπαιδευτικές περιοδείες και τις έρευνές της.
Ήταν τόσες πολλές οι προσκλήσεις από την Ευρώπη,
την Αμερική και την Ασία,
που μη μπορώντας να τις αποδεχτεί όλες έλεγε: «έχω τόση πρακτική δουλειά να κάνω που δεν μπορώ να μιλώ όλη την ώρα».

-Η Μοντεσσόρι είδε ότι η μέθοδός της  
θα εκτεινόταν πέρα από τα όρια του εκπαιδευτικού συστήματος και θα έφερνε αλλαγές και στο σπίτι και τελικά και μέσα στην κοινωνία...
* καταλάβαινε ότι αυτό έκρυβε τον κίνδυνο παρανόησης και κακής εφαρμογής των αρχών της μεθόδου της.*
Έτσι,
για τα επόμενα σαράντα χρόνια της ζωής της αφοσιώθηκε στο συγγραφικό έργο,

τόσο τεράστιο και πολύμορφο είναι το παραγωγικό της έργο,
που θα χρειαστούν πολλά χρόνια μέχρι να γίνει καθολικά γνωστό και να εφαρμοστεί στο χώρο της εκπαίδευσης...
...ενώ θα χρειαστούν πολλαπλάσια χρόνια για να εφαρμοστούν στη ζωή της οικογένειας και στην κοινωνία,
ένα τεράστιο μέρος των γραπτών της παραμένουν ατακτοποίητα και αδημοσίευτα.

Η παιδαγωγική της Μοντεσσόρι  
βασίζεται σε επιστημονικές αρχές, 
οι οποίες αναφέρονται στη γνώση της φύσης και της εξέλιξης του παιδιού.
Η φιλοσοφική και ψυχολογική βάση στη μέθοδό της είναι  
*το άτομο, σαν πυρήνας της κοινωνίας και η ελευθερία του.*

  Η αυταξία της παιδικής ηλικίας συνδέεται με την αυτοανάπτυξη και την αυτοαγωγή του παιδιού, πράγμα που σημαίνει αυτοδιδασκαλία.

Σύμφωνα με αυτά, η μάθηση στο σύστημα της Μοντεσσόρι δεν έχει την έννοια της διδασκαλίας, αλλά της δημιουργίας ενός παιδευτικού περιβάλλοντος κατάλληλα οργανωμένου
για τις ανάγκες του πειραματισμού, 
της δράσης και της εξέλιξης του πνεύματος του μαθητή.

Η μέθοδος της Μοντεσσόρι βασίστηκε στην υπομονετική παρατήρηση της φύσης του παιδιού και αποκάλυψε ότι τα παιδιά έχουν το δικό τους ρυθμό ανάπτυξης μέσα από μία σειρά από αισθητήριες περιόδους,  
όπου αποκτούν έντονη επίγνωση της γλώσσας, 
της τάξης, των δικών τους αισθήσεων και της κοινωνίας.
Επίσης αναδείχτηκε η ακατανίκητη ανάγκη του παιδιού να μάθει με την άσκηση, 
δοκιμάζοντας στην πράξη τις δυνάμεις του.
Αποκάλυψε την κλίση και αγάπη του παιδιού για δουλειά που το απασχολεί σωματικά και πνευματικά και τη μεγάλη του ικανότητα για συγκέντρωση.  
*Η χαρά που νιώθει το παιδί από τη δουλειά που αναλαμβάνει να κάνει είναι απροσμέτρητη... *
έτσι,
μέσα από τη μοντεσσοριανή μέθοδο,
οι αίθουσες των σχολείων μεταμορφώθηκαν από ανιαρούς πειθαρχημένους χώρους σε ζωηρόχρωμες,
απλές και ανεπίσημες παιδικές εστίες...
η μέθοδος της Μοντεσσόρι,
ενώ προσφέρει στα παιδιά το μάξιμουμ του αυθορμητισμού,
δεν παύει να τα κάνει ικανά να φθάσουν ακόμη και σε υψηλά επίπεδα ακαδημαϊκής μόρφωσης.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής της συνήθιζε να περιγράφει τη λειτουργία της εκπαίδευσης
σαν «βοήθεια στη ζωή».  
Η εκπαίδευση, 
όπως και η ιατρική, 
είναι μία τέχνη που συνεπάγεται τη συνεργασία με τη φύση...
(...) να δώσουμε στο παιδί την ευκαιρία να αναπτυχθεί σύμφωνα με τους νόμους της φύσης...
(...) η κυριαρχία που μπορεί να κατακτήσει ένα παιδί είναι συχνά ανώτερη από αυτή του ενηλίκου.
 Τα παιδιά που είναι αυτοπειθαρχημένα είναι προς το δρόμο της φυσικής ψυχικής ανάπτυξης, μπορούν να υπακούσουν στη θέληση κάποιου,
επειδή έχουν υποτάξει τη δική τους θέληση πρώτα,  
η υπακοή και η πειθαρχία δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια μορφή ψυχικής επιδεξιότητας που προϋποθέτει ψυχική ισορροπία.

*Τα παιδιά στα πειραματικά σχολεία της Μοντεσσόρι,
που ήταν τόποι όπου μπορούσαν να εργάζονται ήρεμα,
να αποκαλύπτουν τον εαυτό τους και να απελευθερώνουν το καταπιεσμένο τους πνεύμα,
*εκδήλωναν τρόπους συμπεριφοράς και δράσης ξένους προς την παιδική ηλικία*
* αυτό στάθηκε αφορμή για σκέψη πάνω σε σοβαρά εκπαιδευτικά λάθη πάνω στα πιο λεπτά και εύπλαστα μέλη της ανθρώπινης κοινωνίας.*
...τα παιδιά στα σχολεία αυτά δεν έδειχναν ενδιαφέρον για παραμύθια και ιστοριούλες,
εκείνο που διαρκώς επιζητούσαν ήταν να απελευθερωθούν από τους ενήλικες και να δράσουν μόνα τους,
εκδηλώνοντας την αντίθεσή τους σε κάθε προσπάθεια βοήθειας που τους προσφέρονταν,
ήταν ήρεμα,
απορροφημένα από τη δουλειά τους,
φτάνοντας σε ένα εκπληκτικό επίπεδο παιδικής γαλήνης....
όταν τα παιδιά ολοκλήρωναν κάποια δουλειά,
φαίνονταν ήρεμα, ξεκούραστα και βαθύτατα ευχαριστημένα.

Σημαντική διαπίστωσή της ήταν ότι το παιδί χρησιμοποιεί αυτά που μαθαίνει για λογαριασμό άλλων παιδιών που δεν τα καταφέρνουν και τόσο καλά. Επιπλέον δε θεωρεί τη δουλειά που έκανε ανταμείψιμη. Είναι η ίδια η δουλειά που ανταμείβει το παιδί.

Η έρευνα για την ανακάλυψη του πραγματικού παιδιού, που κρύβεται πίσω από αυτό που διαμόρφωσαν οι μεγάλοι,
αποτελούσε πάντα το κέντρο των προσπαθειών της Μοντεσσόρι,
για αυτήν *κανένα κοινωνικό πρόβλημα δεν είναι τόσο παγκόσμιο και τόσο καθολικό
*όσο το πρόβλημα της καταπίεσης του παιδιού !

Το παιδί που ζει σε ένα περιβάλλον που δημιούργησαν οι μεγάλοι με το δικό τους τρόπο ζωής
 δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις δικές του φυσικές και ψυχικές ανάγκες...  
* καταπιεσμένο από έναν πανίσχυρο ενήλικα
που του λυγίζει τη θέληση και το υποχρεώνει να προσαρμοστεί σε ένα εχθρικό περιβάλλον,  
*δεν μπορεί να αναπτυχθεί διανοητικά και ηθικά.

(...)Στην πραγματικότητα, 
ολόκληρο το έργο της Μοντεσσόρι θα μπορούσε να συνοψιστεί στην προσπάθειά της να τερματίσει *τον προαιώνιο αγώνα που εξακολουθεί να μαίνεται ανάμεσα στο παιδί και τον ενήλικα,*
ένας αγώνας που δεν είναι λιγότερο πραγματικός, 
επειδή διεξάγεται στο υποσυνείδητο.

-Αρχή και βάση του έργου της Μοντεσσόρι είναι η απελευθέρωση της εσωτερικής ζωής του παιδιού.-

(...)το πιο δύσκολο πράγμα για το δάσκαλο είναι να κατανοήσει ότι, επειδή το παιδί προοδεύει, αυτός πρέπει να συγκρατείται και να αποφεύγει να δίνει οδηγίες. Πρέπει να στηρίξει την πίστη του στις λανθάνουσες δυνάμεις του παιδιού.

Ο δάσκαλος πρέπει να αφιερωθεί στην καλυτέρευση της ανθρωπότητας,
ο δάσκαλος πρέπει να τάξει τον εαυτό του στη διατήρηση της φλόγας της εσωτερικής ζωής,
σε όλη την καθαρότητά της,
άν αυτή η φλόγα εγκαταλειφθεί,
θα σβήσει και ποτέ δε θα ανάψει ξανά.

(...) Η Μοντεσσόρι ανακάλυψε ότι το παιδί διαθέτει διαφορετικές και ανώτερες ιδιότητες από αυτές που συνήθως του αποδίδουμε εμείς,
το παιδί αναζητεί να εναρμονιστεί με τον τύπο των ανθρώπινων υπάρξεων που το περιβάλλουν,
και το κατορθώνει,
υπάρχουν όμως εσωτερικές ανάγκες,
για τις οποίες το παιδί χρειάζεται απόλυτη μοναχικότητα και εσωτερική απομόνωση,
άν κάποιος άλλος παρέμβει,
όλα καταστρέφονται (...) 

Για τη Μοντεσσόρι, 
υπάρχει μία αυστηρή σχέση ανάμεσα στη χειρωνακτική εργασία και τη συγκέντρωση του πνεύματος. Η ζωή του πνεύματος προετοιμάζει την ενεργό δύναμη για την καθημερινή ζωή,
και από τη μεριά της η καθημερινή ζωή ενθαρρύνει τη σκέψη μέσα από την καθημερινή εργασία.

Ανάπαυση δε σημαίνει ολοκληρωτική νωθρότητα, 
τα νεύρα μας δεν αναπαύονται, 
αν παραμείνουμε ακίνητοι, 
η ανάπαυση έρχεται όταν βραδύνουμε το ρυθμό της δουλειάς,
με τον τρόπο αυτό,
βρίσκουμε ανάπαυση στη διανοητική απασχόληση που δυναμώνει το πνεύμα...
τα παιδιά που έχουν φτάσει σε αυτό το επίπεδο προσανατολίζονται τόσο πολύ προς τη δουλειά, χειρωνακτική ή διανοητική,
που δεν ξέρουν πώς να υπάρξουν,
αν δεν έχουν κάτι να κάνουν...
είναι λοιπόν φανερό ότι η Μαρία Μοντεσσόρι έθεσε τις βάσεις για μία νέα αγωγή,
* υπογραμμίζοντας την ανάγκη για ελευθερία στην έκφραση,*
ανανέωσε και επαναστατικοποίησε τις εκπαιδευτικές αντιλήψεις,
μιλώντας για τη δυνατότητα του παιδιού να διδάσκεται μόνο του.

* Κατάφερε να μετατρέψει τη διδασκαλία σε παιχνίδι ενδιαφέροντος ανάμεσα στο διδάσκοντα και το διδασκόμενο.
Τελικά,
έδωσε στο παιδί τη θέση που του αξίζει στην κοινωνία των ανθρώπων μαζί με τη βεβαιότητα ότι τέτοια παιδιά μπορούν να υποσχεθούν ένα μέλλον καλύτερο για τον εαυτό τους και για την ανθρωπότητα.*

σημείωση :
 ...στήν δεκαετία του 80 παρακολούθησα καί 
προβληματίστηκα πολύ μέ το "Μοντεσσοριανό σύστημα"
υπήρχε ακόμα μιά σύγχιση στήν εκπαιδευτική κοινότητα,
πού απλώς διάβαζε* καί προσπαθούσε νά τό υλοποιήση
πειραματικά* χωρίς πρακτική εκπαίδευση...
έτσι έμοιαζε νά είναι επικίνδυνο,
παραπαίοντας μεταξύ της εφαρμογής στά καθυστερημενα
καί μη καθυστερημένα παιδιά...
ωστόσο με τά χρόνια -όσο μπόρεσα να παρακολουθήσω
την εξέλιξη- νομίζω ότι πλέον έχει βρεί το δρόμο του
σ΄ένα μεγάλο βαθμό, δέν ξέρω όμως πόσο επαρκώς...
...τουλάχιστον στήν δημόσια εκπαίδευση !
* καί μιλάμε γιά προσχολική ηλικία * 

Ρ. 

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ AIDS 2012

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ AIDS 2012

-------------------------

ΝΕΑ/ σχολιασμος από Αctup Ηellas

To παγκόσμιο συνέδριο για το HIV/AIDS πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο του 2012.

Το παρακολούθησαν περισσότεροι από 25.000 επιστήμονες, ερευνητές, ακτιβιστές, μέλη ΜΚΟ κλπ. από περίπου 200 χώρες. 

Μεταξύ των πιο σημαντικών θεμάτων που συζητήθηκαν είναι τα παρακάτω:
·         Οι οργανωτές του συνεδρίου υποστηρίζουν ότι ο έλεγχος της επιδημίας είναι εφικτός.
·         Η ΠΟΥ υποστηρίζει την πρώϊμη χορήγηση θεραπείας (όσο πιο γρήγορα γίνεται).
·         Αυτοί που ελέγχουν πολύ σωστά τη λοίμωξη (elite controllers) μπορεί να είναι σε θέση να σταματήσουν τη θεραπεία.
·         Το ρίσκο εμφάνισης του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας δεν είναι υψηλότερο στις οροθετικές γυναίκες.
·         Η ΠΟΥ εξέδωσε οδηγίες για τη χορήγηση προφυλακτικής αγωγής πριν την πιθανή έκθεση στον HIV

Οι οργανωτές του συνεδρίου HIV/AIDS 2012 υποστηρίζουν ότι ο έλεγχος της επιδημίας είναι εφικτός.

Καλύτερες παρεμβάσεις πρόληψης του HIV αλλά και θεραπείας για τα εκδιδόμενα άτομα ήταν το θέμα της εναρκτήριας συνεδρίασης. 

Η διεθνής εταιρεία κατά του HIV/AIDS (International AIDS Society), 

και το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια έχουν ήδη απευθύνει μια πρόσκληση για παγκόσμια υποστήριξη με στόχο το τέλος της επιδημίας. 

Η επίσημη διακήρυξη ζητά υποστήριξη για ένα Σχέδιο Δράσης 9 σημείων.

Η ΠΟΥ υποστηρίζει την πρώϊμη χορήγηση θεραπείας 
(όσο πιο γρήγορα γίνεται).

Νέες οδηγίες που κοινοποιήθηκαν την 1^η μέρα του συνεδρίου καλούν για πρώιμη χορήγηση σντιρετροϊκής θεραπείας σε όλους τους ενήλικες ασθενείς που είναι οροθετικοί άσχετα από τον αριθμό CD4 κυττάρων τους. 

Όσο πιο γρήγορα ξεκινήσουν τη θεραπεία τόσο καλύτερο είναι το αποτέλεσμα τονίζει η, Melanie A. Thompson, MD, από το AIDS Research Consortium της Atlanta, Georgia.

Η Dr. Thompson ήταν επικεφαλής της επιτροπής σύνταξης των κατευθυντηρίων οδηγιών του 2012 των ΗΠΑ.   

Τα συμπεράσματά τους δημοσιοποιήθηκαν στις 25 Ιουλίου το ιατρικό JAMA.

Δύσκολο αν σκεφθεί κανείς την υπάρχουσα οικονομική συγκυρία , τα Μνημόνια, τις περικοπές και τα νέα μέτρα!!!

Αυτοί που ελέγχουν πολύ σωστά τη λοίμωξη (elite controllers) μπορεί να είναι σε θέση να σταματήσουν τη θεραπεία

Μπορεί να είναι πιθανόν για τους "elite controllers" να διακόψουν τη θεραπεία τους αφού αρνητικοποιήσουν το φορτίο τους (HIV VL) σύμφωνα με δύο μελέτες που παρουσιάστηκαν στο συνέδριο. 

Η μία μελέτη αφορούσε σε 12 ασθενείς που είχαν αρνητικό φορτίο για περίπου 76 μήνες κατά μέσον όρο μετά από διακοπή θεραπείας για 3 χρόνια που όμως είχε ξεκινήσει τις πρώτες 10 εβδομάδες μετά τη μόλυνση. 

Τα αποτελέσματα παρουσιάστηκαν από  Asier Sáez-Cirión, MD, από το Ινστιτούτο Pasteur στο Παρίσι..

Καλύτερα να μην βιαζόμαστε. 

Μεγαλύτερες μελέτες χρειάζονται για να αποσαφηνιστούν τα αποτελέσματα

Το ρίσκο εμφάνισης του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας δεν είναι υψηλότερο στις οροθετικές γυναίκες

Ο κίνδυνος εμφάνισης καρκίνου τραχήλου μήτρας στη διάρκεια μελέτης 5 ετών ήταν ίδιος για τις οροθετικές και τις οροαρνητικές γυναίκες που έχουν φυσιολογικά τεστ Παπανικολάου κατά την έναρξη της μελέτης, 

σύμφωνα με μελέτη που παρουσιάστηκε και ταυτόχρονα δημοσιεύτηκε στις 25 Ιουλίου στο JAMA. 

Η Debbie Saslow, PhD, ερευνήτρια για τον καρκίνο του μαστού και για τους γυναικολογικούς καρκίνους της Αμερικανικής Εταιρείας κατά του Καρκίνου είπε: 

"οι οροθετικές γυναίκες που έχουν αρνητικά ΡΑΡ τεστ κατά τον έλεγχό τους μπορούν να μην ελέγχονται τόσο συχνά. 

Όμως όποια είχε ένα τεστ θετικό οφείλει να το παίρνει σοβαρά"

Η ΠΟΥ εξέδωσε οδηγίες για τη χορήγηση προφυλακτικής αγωγής πριν την πιθανή έκθεση στον HIV

Η ΠΟΥ συνιστά την χορήγηση προφυλακτικής αγωγής πριν την πιθανή έκθεση 

(με tenofovir  ή το συνδυασμό  tenofovir και emtricitabine) ως πιθανή επιπλέον παρέμβαση για τους οροαρνητικούς συντρόφους οροθετικών ατόμων.

Μπορεί επίσης να χορηγηθεί σε ομοφυλόφιλα άτομα ή διαφυλικά εκεί όπου αυτά είναι η κύρια ομάδα οροθετικών ατόμων και κριθεί αναγκαίο δηλ., 

όπου η χρήση προφυλακτικών δεν αποδίδει.

Η οδηγία αφορά σε μη συμμορφούμενα ζευγάρια. 

Μπορούν να χρησιμοποιούν σωστά και πάντα προφυλακτικό. 

 

Γιατί είναι λογικό να χαπακώνονται και με την πιθανότητα ανάπτυξης αντοχών στο χορηγούμενο φάρμακο;; 

 

 

 

πηγή :stelko

... πικ-νικ στον αρχαιολογικό χώρο !


Το πικ-νικ στον αρχαιολογικό χώρο.

Ένας απ' τους διοργανωτές Πικ Νικ Urban Festival 2012 εξηγεί πώς φτιάχτηκε το τριήμερο μουσικής και σινεμά που ξεκινά σήμερα.

 

Στη Θεσσαλονίκη, ξεκινά σήμερα ένα πολύ πρωτότυπο πικ-νικ.
 
O Κωνσταντίνος Κουλουζάκης ενημερώνει :

Πώς σας ήρθε αυτή η τέλεια ιδέα;

Τα τελευταία δύο χρόνια ζω, σπούδασα και πλέον εργάζομαι  στη Βαρκελώνη.
Αρχική αιτία της επιλογής μου να κάνω το μάστερ εκεί,
ήταν ότι η Βαρκελώνη είναι μια πόλη που άλλαξε, και άλλαξε μέσα και από τον πολιτισμό και την κουλτούρα.
Κάπως έτσι κλέψαμε την ιδέα ενός αστικού πικ νικ, όπως αυτό της Sala Monjuic και ξεκινώντας με ένα business plan όπως λέγαμε και στη σχολή το στείλαμε στην αντιδημαχία πολιτισμού.
Και να μαστε να φτιάχνουμε ένα καινούργιο με τα δικά του χαρακτηριστικά.

Τι να περιμένουμε σ' αυτό το πικ νικ;
Να περιμένετε φρέσκα ακούσματα σε έναν πανέμορφο χώρο και ταινίες που θα σας ταξιδέψουν και θα λειτουργήσουν ως background στο αστικό ΠΙΚ ΝΙΚ

Ποιο, πιστεύεις, θα είναι το highlight των εκδηλώσεων (ας πούμε εγώ ανυπομονώ για την προβολή του Μανχάταν του Γούντι Άλλεν!)

 

Κατά τη γνώμη μου το Highlight του φεστιβάλ θα είναι η εικόνα του κόσμου στο κέντρο της Ρωμαϊκής Αγοράς, 

μια εικόνα που έχουμε ξεχάσει ή για να μιλήσω προσωπικά δεν έχω ζήσει όλα αυτά τα χρόνια στην πόλη. 

Ως ομάδα δεν πιστεύομε ότι φέρνουμε την τεράστια αλλαγή, απλά δίνουμε μια αφορμή στους πολίτες να επαναδιαπραγματευθούν τη σχέση τους με ένα μνημείο στο κέντρο της πόλης και γιατί όχι τον τρόπο ψυχαγωγίας μέσα σε αυτή. 

 

 

 

πηγή : Magnify Image

 

... κόβεις το τσιγάΡο ?

... πόσο παχαίνει...
όποιος κόβει τό κάπνισμα !


... τουλάχιστον πέντε κιλά θα πάρουν μέσα στον επόμενο χρόνο
από τη διακοπή του καπνίσματος οι πρώην καπνιστές,

σύμφωνα με μελέτη Βρετανών και Γάλλων ερευνητών. 

Η διαπίστωση αυτή, 

ανατρέπει την επικρατέστερη εκτίμηση που κάνει λόγο για 3 κιλά.

Στα πλαίσια αυτής της έρευνας, οι επιστήμονες ανέλυσαν 62 προηγούμενες μελέτες και κατέληξαν στο συμπέρασμα,
ότι οι πρώην καπνιστές παίρνουν περίπου 4,67 κιλά στους πρώτους δώδεκα μήνες από τη διακοπή του καπνίσματος,
ενώ το μεγαλύτερο μέρος των επιπλέον κιλών λαμβάνεται τους πρώτους τρεις μήνες.
Φυσικά το πόσα κιλά θα πάρει ο πρώην καπνιστής,
ποικίλει από άτομο σε άτομο και εξαρτάται απο τον σωματότυπό του και τη διατροφή του.

Υπάρχει για παράδειγμα ένα ποσοστό 16% που κόβει το κάπνισμα και χάνει βάρος αντί να πάρει, ενώ ένα 13% παίρνει πάνω από 10 κιλά.
Η νέα αυτή μελέτη είναι σημαντική,
αφού βοηθάει* τους καπνιστές να έχουν ρεαλιστικές προσδοκίες σε σχέση με το βάρος τους όταν αποφασίζουν να κόψουν το κάπνισμα.



 πηγή :Ethnos.gr

O κάθε λαός είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, υπεύθυνος και για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ---> Κ.Καστοριάδης

Μια συνέντευξη που παραχώρησε ο Κορνήλιοs Καστοριάδηs (φιλόσοφος, οικονομολόγος και ψυχαναλυτής, 1922-1997).

Ερώτηση Δημοσιογράφου: Συχνά λέγεται ότι η Ελλάδα είναι «προβληματική», στην Ελλάδα «όλα γίνονται στον αέρα», «χωρίς προγραμματισμό», «χωρίς βάρος». Με τέτοιες διαπιστώσεις συμφωνούν πολλοί. Αλλά περιορίζονται συνήθως μόνο στις διαπιστώσεις. Γνωρίζω ότι η ελληνική κατάσταση σας απασχολεί βαθιά. Ποια είναι η ερμηνεία σας για όσα συμβαίνουν; Γιατί συμβαίνουν έτσι τα πράγματα στην Ελλάδα; Ποιες οι βαθύτερες αιτίες;

Καστοριάδης: Πρώτον, δεν ξέρω. Δεύτερον, στο μέτρο που μπορώ να ξέρω κάτι, είναι ότι η πολιτική ζωή του ελληνικού λαού τελειώνει περίπου το 404 π.χ.

Δημοσιογράφος: Νομίζω ότι θα ενοχλήσει πολύ αυτή η διατύπωσή σας.

Καστοριάδης: Τι να κάνουμε. Μιλώ για την πραγματική πολιτική ζωή του λαού ως αυτόνομου παράγοντα. Δεν μιλώ για μάχες, για αυτοκράτορες, για Μεγαλέξανδρους και Βασίλειους Βουλγαροκτόνους. Μετά τον πέμπτο π.Χ. αιώνα και την αυτοκυβέρνηση του λαού στις δημοκρατικές πόλεις -και πάντως, μετά τον περίεργο τέταρτο π.Χ. αιώνα- η ελληνική ελευθερία πεθαίνει. Οι ελληνικές πόλεις γίνονται υποχείριες των βασιλέων της Μακεδονίας. Βεβαίως, ο Αλέξανδρος και οι διάδοχοί του παίζουν έναν κοσμοϊστορικό ρόλο. Κατακτούν την Ασία και την Αίγυπτο. Διαδίδουν την ελληνική γλώσσα και παιδεία. Αλλά πολιτική ζωή, πλέον, δεν υπάρχει. Τα βασίλεια των διαδόχων του Αλεξάνδρου, ως πολιτική συγκρότηση, είναι ουσιαστικά μοναρχίες. Εξάλλου, καθώς ξέρουμε, ο ίδιος ο Αλέξανδρος αντιμετώπισε στασιασμό των Ελλήνων που είχε πάρει μαζί του, διότι ήθελε να τους υποχρεώσει να γονυπετούν μπροστά του, όπως οι Πέρσες μπροστά στο Μεγάλο Βασιλέα – πράγμα ανθελληνικότατο. Σε όλη τη διάρκεια της ελληνιστικής εποχής οι ελληνικές πόλεις, με λίγες περιθωριακές και παροδικές εξαιρέσεις, αποτελούν παιχνίδια στα χέρια των ελληνιστικών δυναστειών. Ακολουθεί η ρωμαϊκή κατάκτηση, κάτω από την οποία οι ελληνικές πόλεις δεν έχουν παρά μόνον κοινοτική ζωή. Κατόπιν, έρχεται η βυζαντινή αυτοκρατορία. Το Βυζάντιο είναι μια ανατολική, θεοκρατική μοναρχία. Στο Βυζάντιο η πολιτική ζωή περιορίζεται στις ίντριγκες της Κωνσταντινούπολης, του αυτοκράτορα, των “δυνατών” και των ευνούχων της αυλής. Και βεβαίως, τα σχολικά μας βιβλία δεν αναφέρουν ότι στη βυζαντινή αυλή υπήρχαν ευνούχοι, όπως σ’ αυτήν του Πεκίνου.

Δημοσιογράφος: Όλα αυτά αφορούν ένα πολύ μακρινό ιστορικό παρελθόν. Η Ελλάδα ως σύγχρονο νεοελληνικό κράτος έχει, ήδη, ιστορία εκατόν εβδομήντα ετών. Θα θέλατε να επικεντρώσετε σ’ αυτή την περίοδο;

Καστοριάδης: Μα, αυτή η περίοδος είναι ακατανόητη χωρίς τους είκοσι έναν αιώνες ανελευθερίας που προηγήθηκαν. Λοιπόν, μετά το Βυζάντιο έρχεται η τουρκοκρατία. Μην ανησυχείτε, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Θα αναφέρω μόνο ότι επί τουρκοκρατίας όση εξουσία δεν ασκείται απευθείας από τους Τούρκους, ασκείται από τους κοτζαμπάσηδες (τους εντολοδόχους των Τούρκων), οι οποίοι κρατούν τους χωριάτες υποχείριους. Συνεπώς, ούτε σ’ αυτή την περίοδο μπορούμε να μιλήσουμε για πολιτική ζωή. Όταν αρχίζει η Επανάσταση του 1821, διαπιστώνουμε από τη μια μεριά τον ηρωισμό του λαού και από την άλλη, σχεδόν αμέσως, την τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία. Την επομένη της πτώσης της Τριπολιτσάς αρχίζουν οι εμφύλιοι πόλεμοι.

Δημοσιογράφος: Πού οφείλεται αυτή η «τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία»; Ποιοι είναι οι λόγοι;

Καστοριάδης:   Ουδείς μπορεί να δώσει απάντηση στην ερώτησή σας για ποιο λόγο, κάποιος, σε μιαν ορισμένη στιγμή, δεν δημιούργησε κάτι. Η συγκρότηση ενός λαού σε πολιτική κοινωνία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι κάτι που χαρίζεται, αλλά κάτι που δημιουργείται. Μπορούμε απλώς να διαπιστώσουμε ότι, όταν απουσιάζει μια τέτοια δημιουργία, τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης κατάστασης διατηρούνται ή αλλάζουν μόνο μορφή.

Δημοσιογράφος: Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτά στην ελληνική περίπτωση;

Καστοριάδης: Ορισμένα τα εντοπίζουμε, ήδη, στους εμφύλιους πολέμους της Επανάστασης του 1821. Βλέπουμε, για παράδειγμα, ότι η νομιμοφροσύνη και η αλληλεγγύη έχουν τοπικό ή τοπικιστικό χαρακτήρα, ισχυρότερο συχνά από τον εθνικό. Βλέπουμε, επίσης, ότι οι πολιτικές κατατάξεις και διαιρέσεις είναι συχνά σχετικές με τα πρόσωπα των «αρχηγών» και όχι με ιδέες, με προγράμματα, ούτε καν με “ταξικά” συμφέροντα. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι η στάση απέναντι στην εξουσία. Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες. Το αποτέλεσμα είναι η φαυλοκρατία ως μόνιμο χαρακτηριστικό. Η φαυλοκρατία συνεχίζει την αιωνόβια παράδοση της αυθαιρεσίας των κυρίαρχων και των «δυνατών»: ελληνιστικοί ηγεμόνες, Ρωμαίοι ανθύπατοι, Βυζαντινοί αυτοκράτορες, Τούρκοι πασάδες, κοτζαμπάσηδες, Μαυρομιχάληδες, Κωλέττης, Δηλιγιάννης.

Δημοσιογράφος: Εξαιρέσεις δεν βλέπετε να υπάρχουν; Εξαιρέσεις εντοπισμένες κυρίως στον 19ο και στον 20ό αιώνα;

Καστοριάδης: Ε, υπάρχουν δυο-τρεις εξαιρέσεις: ο Τρικούπης, ο Κουμουνδούρος, το βενιζελικό κίνημα στην πρώτη περίοδό του. Αλλά τα όποια αποτελέσματά τους καταστράφηκαν από τη δικτατορία του Μεταξά, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τον ρόλο του παλατιού, τη δικτατορία της 21ης Απριλίου, την πασοκοκρατία. Στο μεταξύ, μεσολάβησε ο σταλινισμός που κατόρθωσε να διαφθείρει και να καταστρέψει αυτό που πήγαινε να δημιουργηθεί ως εργατικό και λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα. Τα αποτελέσματα τα πληρώνουμε ακόμη. Μου ζητάτε να σας εξηγήσω. Μπορείτε να μου εξηγήσετε εσείς, γιατί οι Έλληνες, που σκοτώνονταν εννέα χρόνια, για να απελευθερωθούν από τους Τούρκους, θέλησαν αμέσως μετά ένα βασιλιά; Και γιατί, αφού έδιωξαν τον Όθωνα, έφεραν τον Γεώργιο; Και γιατί μετά ζητούσαν “ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά”;

Δημοσιογράφος: Μα, οι δικές σας απαντήσεις ενδιαφέρουν ιδίως όταν αφορούν ερωτήματα που εσείς θέτετε. Θα θέλατε, λοιπόν, να διατυπώσετε τις απόψεις σας;

Καστοριάδης: Σύμφωνα με την παραδοσιακή «αριστερή» άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Δημοσιογράφος: Πώς την εννοείτε αυτή την ευθύνη;

Καστοριάδης: Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική ευθύνη. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων.

Δημοσιογράφος: Θέλετε να πείτε ότι -αντιθέτως- σε άλλες χώρες, στη Δυτική Ευρώπη.

Καστοριάδης: Εκεί, αυτό έγινε! Ο μακαρίτης ο Γιώργος Καρτάλης έλεγε κάνοντάς μου καζούρα στο Παρίσι το 1956:«Κορνήλιε, ξεχνάς ότι στην Ελλάδα δεν έγινε Γαλλική Επανάσταση». Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει εποχή που ο λαός να έχει επιβάλει, έστω και στοιχειωδώς, τα δικαιώματά του. Και η ευθύνη, για την οποία μίλησα, εκφράζεται με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;». -Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στο χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι

*Ο Κορνήλιος Καστοριάδης (Κωνσταντινούπολη, 11 Μαρτίου 1922- Παρίσι, 26 Δεκεμβρίου 1997) ήταν Έλληνας φιλόσοφος, οικονομολόγος και ψυχαναλυτής. Συγγραφέας του έργου Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας, διευθυντής σπουδών στην Σχολή Ανωτέρων Σπουδών Κοινωνικών Επιστημών του Παρισιού από το 1979, και φιλόσοφος της αυτονομίας, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές του 20ου αιώνα.

 Πηγή

by Αντικλείδι 

....θέλουμε την χώρα μας πίσω.....

   ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΠΙΣΩ...

... κάποτε έλεγε ο Χριστόδουλος ...
(μερικά* αποσπάσματα, παραθέτω...)


Όταν, το 2005, ο Χριστόδουλος μιλούσε για «σχέδιο κατά της Ελλάδας»,
κάποιοι τον έβρισκαν υπερβολικό.
 Όταν, το 2006, είπε «να είστε έτοιμοι γιατί κάποιοι προετοιμάζουν γενική έφοδο κατά της χώρας», πολλοί δεν τον πήραν στα σοβαρά,
υπνωτισμένοι από την εικονική πραγματικότητα της δήθεν «ισχυρής Ελλάδας».
 Όταν, το 2007, στο τελευταίο του μήνυμα, προέτρεπε για «αντίσταση και ανάκαμψη για ό,τι κινδυνεύει»,
είχε δει τις δύσκολες μέρες που έρχονταν και ήθελε να προειδοποιήσει.
«Οι Ευρωπαίοι έδειξαν πως δεν θέλουν το καλό μας και έγιναν αίτιοι εθνικών συμφορών...


Γιατί θέλουν να διαγράψουν το 1821  [ 25/3/2002]

Το σύστημα έχει υποβαθμίσει το Εικοσιένα, το μήνυμα του, τις θυσίες όσων αγωνίστηκαν με υπερηφάνεια κι αξιοπρέπεια (........)

Ο ξένος παράγων θέλει να επιβληθεί  [14/3/2004]

Ο άνθρωπος, έχοντας πλέον αποκοπεί από τη θεμελίωση του μέσα στη σχέση με τον πλησίον, έχοντας αντικαταστήσει την αφοσίωση και τη θυσία με κώδικες ηθικής συμπεριφοράς,
έχοντας στερηθεί σταθερές αναφορές που του έδιναν τις συντεταγμένες του στον κόσμο,
παραδίδεται γρήγορα στις δυνάμεις της αλλοτρίωσης.
Οι δυνάμεις αυτές οπλίζουν το άτομο στον αγώνα του να επικρατήσει επί των άλλων,
με κάθε τρόπο, στη σκληρή και απρόσωπη καταναλωτική -δηλαδή υλιστική- κοινωνία.
Στη νεωτερική και μετανεωτερική παιδεία δεν επιδιώκεται η μόρφωση του νέου ανθρώπου και η διάπλαση της ψυχής του,
αλλά η επαγγελματική κατάρτιση του.
Εδώ και χρόνια, ακούμε την άρχουσα λογική να ζητάει σύνδεση της εκπαίδευσης με την παραγωγή — και δεν έχουμε αντιδράσει, ίσως, όσο θα έπρεπε.
Από το 1989, διατυπώθηκε, επισήμως πλέον στην Ευρώπη, το αίτημα της προσαρμογής της εκπαίδευσης στον εμπορικό ανταγωνισμό,
και πάλι βέβαια χωρίς καμιά συζήτηση για παράλληλη ενίσχυση της ανθρωπιστικής παιδείας και πνευματική και ηθική θωράκιση του νέου ανθρώπου.
Το άτομο, έχοντας ως μόνον οδηγό του ένα αίσθημα ευθύνης θεμελιωμένο στην ηθική κι όχι στη χριστιανική διδασκαλία, δεν μπορεί να βρει νόημα στη ζωή του και βεβαίως δεν μπορεί να δεχτεί ως υπέρτερη ερμηνεία της ύπαρξης του όσα ψελλίζει η αθεϊκή ηθική. Η αγορά, άλλοτε μέρος της ζωής, γίνεται το κέντρο της ζωής.
Η επιτυχία σε αυτή γίνεται το μέτρο κρίσεως του ατόμου (..........)

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η κοινωνία που στήθηκε στο όνομα του ατόμου τώρα προχωρά στη σύνθλιψη του.
Εάν δεν δράσουμε αμέσως και σωστικά, η δυτική κοινωνία —η κοινωνία μας πλέον— θα μετατραπεί βαθμιαία και γρήγορα σε μηχανισμό εξαφάνισης κάθε διαφοράς όπου ούτε γένος ούτε γλώσσα ούτε παιδεία ούτε ήθος ούτε θρησκεία ούτε παράδοση ούτε ιστορική παρουσία και συνέχεια θα αναγνωρίζονται,
κι όπου το άτομο θα διακρίνεται πλέον από τα υπόλοιπα μόνο από το ύψος της καταναλωτικής δαπάνης (........)

Κανείς «ξένος παράγων» και καμιά ιδεολογία δεν μπορεί να έχει το ανάστημα να υπαγορεύει μέτρα που θίγουν την πιο καίρια πτυχή της λαϊκής ευαισθησίας, τη βίωση της ιστορικότητας.
Από αυτή τη βίωση μπορεί να αντλήσει αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια ως λαός,
από αυτήν αντλεί δυνάμεις δημιουργίας.
Και ας γίνει σε όλους κατανοητό ότι δεν είναι οι εθνικιστές αυτοί που αντιδρούν στην επιχειρούμενη παραχάραξη της Ιστορίας.
Είναι η συλλογική συνείδηση που αντιδρά στη μεθοδευμένη αλλοίωση της μνήμης,
προκειμένου να εξυπηρετηθούν γεωπολιτικές επιδιώξεις.
Και είναι τιμή για τον λαό μας η αντίδραση στην ι,σοπέδωση, διότι, άλλως,
η παραχάραξη της Ιστορίας θα περνούσε,
η λοβοτομή της εθνικής μνήμης θα γινόταν,
και θα ακολουθούσε άνετα πλέον η απόρριψη του ελληνικού έθνους στους Καιάδες της Ιστορίας.

Οι ταυτότητες είναι μόνο η αρχή  [11/10/2000]
(...........)

Οι πρακτορίσκοι της αθλιότητας   [5/12/2003]

Σήμερα,
οι άνθρωποι έχουν να αντιμετωπίσουν πλειάδα προβλημάτων βιοπορισμού, κυρίως,
αλλά και αξιοπρέπειας.
Δεν έχουν πολύ καιρό για να φιλοσοφήσουν και να στοχαστούν. Προτιμούν την έτοιμη ύλη που τους προσφέρουν οι πρακτορίσκοι της αθλιότητας.
Ωστόσο, η ύλη αυτή είναι εν πολλοίς άχυρα και «κούφια καρύδια»,
σπονδή στη φθορά και την αλλοτρίωση.
Τώρα, είναι καιρός ανάκαμψης.

Έρχεται η πολτοποίηση και ο αφανισμός 1/1/2000
 (...)*   Η εξουσία ανάγκασε τον Νεοέλληνα να μπει σε μια περιπέτεια που του κοστίζει όχι μόνο την ψυχική του ηρεμία και γαλήνη, αλλά και τον κίνδυνο να δει τα ερείσματα του αυτά να καταρρέουν κάτω από την πίεση των εκσυγχρονιστών. Και μετά, έρχεται η πολτοποίηση και ο αφανισμός. Όποιος δεν τα καταλαβαίνει αυτά είτε ζει σε (......)*

Η διάλυση της οικογένειας    [25/9/2004]

Δεν υπάρχει χειρότερο κακό από την καταστροφή της οικογένειας και το «πέταγμα» των παιδιών στους τέσσερις ανέμους.
Ας μην κλείνουμε τα μάτια.
Το εύκολο διαζύγιο, οι ελεύθερες συμβιώσεις, η φυγοτεκνία, η εγκατάλειψη της συζυγικής στέγης, η καταθλιπτική ατμόσφαιρα και η γκρίνια στο σπίτι,
η αδιαφορία προς τα παιδιά,
η αλόγιστη πολυτέλεια είναι σαράκια που, τελικά, κατατρώγουν τα οικοδόμημα που ονομάζεται οικογένεια.

Δεν θέλουμε να εξευτελιστούμε ως Έλληνες     [24/3/2001]

Η Ευρώπη, έχει λεχθεί, στερείται σήμερα οράματος.
Οι Έλληνες δεν δικαιούμαστε να το λέμε για τον εαυτό μας.
Γιατί τα οράματα τα δικά μας είναι μέσα στην ορθοδοξία μας,
είναι μέσα στην παράδοση μας,
είναι μέσα στην Ιστορία μας· και δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ για να τα βρούμε.
Με αυτά τα οράματα θα ζήσουμε,
όπως έζησαν οι πατέρες μας,
και με αυτά τα οράματα θα σταθούμε όρθιοι στα πόδια μας, για να αντιμετωπίσουμε την οποιαδήποτε δυσκολία.

Εμείς οι Έλληνες, σήμερα, που αντιμετωπίζουμε τόσα προβλήματα μέσα στη ζωή μας,
εμείς οι Έλληνες που βλέπουμε ότι τα τύμπανα του πολέμου ηχούν εκεί πιο πάνω από τα βορινά μας σύνορα,
εμείς οι Έλληνες οι οποίοι βλέπουμε ότι υπάρχει ανάγκη να αποκαταστήσουμε την εθνική και την κοινωνική μας συνοχή,
εμείς οι Έλληνες που πιστεύουμε στον Θεό κατανοούμε ότι δεν μπορούμε χωρίς τον Θεό να σωθούμε και δεν υπάρχουν άλλα στοιχεία ειδοποιά της πνευματικής και της εθνικής μας ταυτότητας, από τη θρησκεία μας, από τη γλώσσα μας, από τους θεσμούς μας, από την οικογένεια μας, απ’ όλα αυτά τα οποία συνθέτουν αυτό το οποίο ονομάζουμε ελληνορθόδοξη παράδοση.
Αυτή η παράδοση έσωσε αυτόν τον τόπο.
Και δεν δικαιούται κανένας να λέγει και να διερωτάται τι τάχα είναι αυτή η παράδοση.
Δεν είμαστε εμείς εχθροί αυτού του τόπου.
Αντιθέτως, αγαπάμε τον τόπο στον οποίο γεννηθήκαμε και δεν θέλουμε να εξευτελιστούμε- και δεν θέλουμε να χάσουμε την οντότητα μας και την ιδιοπροσωπία μας.
Δεν θέλουμε να απομακρυνθούμε από την παράδοση μας,
γιατί ξέρουμε ότι αυτή έχει δοκιμαστεί μέσα στους αιώνες και έχει δώσει, ως καρπούς,
την ενότητα του ελληνισμού,
την ομογένεια του και την πνευματική του δύναμη και ισχύ,
η οποία, σήμερα, παρά ποτέ άλλοτε,
χρειάζεται σ’ αυτόν τον τόπο……

ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ ΔΙΑΒΙΩΣΗ ΞΕΧΑΣΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ ΔΙΑΒΙΩΣΗ ΞΕΧΑΣΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

 











 Από 16 έως 24 Ιουνίου 2012, μια ομάδα Ελλήνων εθελοντών της Action Aid ταξίδεψαν εκεί που η αξιοπρεπής διαβίωση έχει πάει προ πολλού διακοπές. 
Στο πουθενά, κάπου στην Κένυα, 
πολύ μακρυά από την πρωτεύουσα, 
αποκομμένοι ακόμη και από την παραμικρή στοιχειώδη κοινότητα, 
**18 συμπατριώτες μας πήγαν να δώσουν ελπίδα χτίζοντας ένα πηγάδι σε μια άνυδρη περιοχή βοηθώντας έρημους ανθρώπους της Ερήμου.

           * 60 εθελοντές συγκέντρωναν εδώ και μήνες από το υστέρημα τους χρήματα γι’αυτό το πηγάδι και για βοηθητικές δεξαμενές που θα μαζεύουν το πολύτιμο βρόχινο νερό στη γύρω περιοχή,
 σήμερα που οι κάτοικοι των γύρω περιοχών *του εκεί εγχώριου.... πουθενά*, 
κάνουν περπατώντας σε δύσκολες κλιματικές συνθήκες καθημερινά δεκάδες χιλιόμετρα, 4-5 ώρες 
κατά μέσο όρο η κάθε τους διαδρομή, αναζητώντας περιστασιακά λίγες σταγόνες για να καταπολεμήσουν τη μόνιμη ξηρασία.

18 από τους 60 αποφάσισαν να κάνουν αυτό το ταξίδι για να επιβεβαιώσουν ότι τα χρήματα τους «πιάνουν τόπο» και να επιθεωρήσουν τα έργα, συγκατοικώντας με τους κατοίκους ενός μικρού χωριού (Μισκουόνι) σε πρωτόγονες συνθήκες.

             Από τα κεντρικά γραφεία της Action Aid στο Ναϊρόμπι ενημερώθηκαν για το πρόγραμμα δράσεων της Οργάνωσης στην Αφρική, 
ενώ έλαβαν αναλυτικό ισολογισμό και καταστάσεις εσόδων – εξόδων για το έργο που οι ίδιοι χρηματοδοτούν, 
καθώς και τις απαραίτητες οδηγίες πριν ξεκινήσουν την αποστολή τους στην αχανή Έρημο, 
αψηφώντας τις πολλές προειδοποιήσεις για τους κινδύνους που θα αντιμετώπιζαν.

           * Το “meallamatia” μίλησε με μια από τους 18 ταξιδιώτες γι’αυτήν την εμπειρία:*

            «Βοηθήσαμε σε συσσίτια και παραδίδουμε δεξαμενές νερού σε περιοχές όπου τα παιδιά κάνουν ατελείωτα χιλιόμετρα καθημερινά για να φτάσουν στο πλησιέστερο σχολείο 
για λίγο νερό και ένα ντενεκεδάκι με υποτυπωδώς μαγειρεμένα φασόλια και καλαμπόκι. 
Ένα τέτοιο συσσίτιο είναι το μοναδικό αποκούμπι επιβίωσης αυτών των παιδιών καθημερινά και το μοναδικό τους κίνητρο να πάνε σχολείο. 
Μια μικρή μερίδα που κάθε μέρα απλά απασχολεί το στομάχι και εξαντλείται πολύ γρήγορα αν σκεφτεί κανείς το ατελείωτο καθημερινό περπάτημα του κάθε παιδιού», 
{αναφέρει και σοκάρει η Ευτυχία Ξανθουδάκη,} 
* μια νεαρή κοινωνική λειτουργός από τα Χανιά της Κρήτης που σήμερα εργάζεται στην Αθήνα ζώντας μόνη, 
αλλά θρέφοντας στην κυριολεξία πολλά στόματα αντιστεκόμενη στις κατά κύματα περικοπές της Τρόικας και στις παγκόσμιες πολιτικές εξόντωσης της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης.

            «Αυτή ήταν η πιο δύσκολη για μένα αποστολή, 
καθώς στις άλλες δύο που έχω συμμετάσχει δουλεύαμε στα έργα όλη μέρα 
αλλά είχαμε αφετηρία και τέρμα μας το κατάλυμα μας. 
Στο Μισκουόνι όμως μέναμε στην ίδια καλύβα με ντόπιες οικογένειες που μας φιλοξενούσαν, 
αυτοί, εμείς και τα ζώα τους –κότες ή αγελάδες-, όλοι μαζί. 
Εκεί δεν είχαν ούτε ρεύμα ούτε φως, γι’αυτό και δωρίσαμε στους ντόπιους κάποια φωτάκια που δουλεύουν με ηλιακή ενέργεια,
ενώ εκείνοι με μεγάλη συγκίνηση και αντιμετωπίζοντας μας ως ευεργέτες, 
μας συμπεριελάμβαναν κάθε βράδυ στις προσευχές τους και μοιράζονταν το φαγητό τους μαζί μας. 
Κάθε μέρα πίναμε λίγο γάλα ή τσάι και τρώγαμε Ουγκάλι, 
δηλαδή χηλό φτιαγμένο από νερό και καλαμποκάλευρο», 
*{μας αφηγείται η κα Ξανθουδάκη.}

            Θωρακισμένοι με πολλά εμβόλια, 
ξεκινούσαν καθημερινά για τα έργα ύδρευσης στην περιοχή Κόγκελαϊ ακούγοντας μέχρι και τους Κενυάτες να τους χαρακτηρίζουν «περιπετειώδεις τύπους» όταν μάθαιναν τον προορισμό τους! 
Και κάθε βράδυ επέστρεφαν «στον Παράδεισο τους» όπως μας είπαν, 
στην καλύβα δηλαδή όπου ο πάτερ φαμίλιας ευχαριστούσε τον Θεό για όλα τα καλά που τους δίνει, 
διδάσκοντας μας ότι κάθε αχάριστος μένει αιωνίως μετεξεταστέος στο σχολείο της ζωής…

Κάθε νύχτα τυλίγονταν με τις κουνουπιέρες και προσπαθούσαν να μη φοβούνται τις επισκέπτριες τίγρεις που έκαναν συχνά την εμφάνιση τους στην περιοχή. 
Φαγητό από το ίδιο πιάτο, 
τσάι από το ίδιο ποτήρι, 
τουαλέτα στη φύση, 
πλύσιμο τοπικά με μωρομάντηλα για τη στοιχειώδη υγιεινή, 
μια ομάδα που ζυμώθηκε και σκληραγωγήθηκε ήδη από το Δεκέμβρη του 2010 και το πρώτο τους ταξίδι, 
μια παρέα όλοι ανάδοχοι παιδιών της Αφρικής που κατέληξε να νιώθει σαν οικογένεια, 
η ανθρώπινη φύση που προσαρμόζεται σε όποια κατάσταση βρεθεί 
αντίθετα με την ανθρώπινη ψυχολογία που έχει την τάση να πνίγεται σε μια κουταλιά νερό 
ιδίως εάν είναι Δυτικής προελεύσεως…

  «Στις 20 Ιουνίου γιορτάσαμε την ημέρα του Παιδιού της Αφρικής, 
όπου όλα τα τριγύρω σχολεία –σε ακτίνα εκατοντάδων βέβαια χιλιομέτρων-, 
μαζεύτηκαν στην περιοχή και παρουσίασαν το καθένα και από ένα δρώμενο. 
Ξεχωριστή και συγκινητική μεταξύ άλλων και η παρουσία ενός σχολείου με τυφλά παιδιά από την Αφρική 
που τραγουδούσαν εκπληκτικά και 
έπαιξαν για να μας ευχαριστήσουν έναν αγώνα ποδοσφαίρου με μπάλα που είχε μέσα κουδουνάκια για να τη «βλέπουν» με τον τρόπο τους», περιγράφει η κα Ξανθουδάκη.

Οι Έλληνες εθελοντές έπαιξαν και ζωγράφισαν μαζί με τα παιδιά και τους χάρισαν μπαλόνια, 
γιατί κάθε παιδί έχει το δικαίωμα να ζει, να γελά και να ονειρεύεται ότι χρώμα κι αν είναι, 
όποια κι αν είναι η διεύθυνση του, σε όποια γλώσσα κι αν λέει το όνομα του.

            «Δίνω χρήματα στηρίζοντας τις δράσεις μιας ΜΚΟ, 
αλλά δε με ενδιαφέρει να μπω στη συζήτηση «πού πάνε τα λεφτά» κλπ. 
Πήγα πρώτη φορά στη Γκάνα και είδα με τα μάτια μου ότι τα χρήματα που δίναμε για να σπαρθούν και να οργωθούν 
κάποια χωράφια οροθετικών τους έκαναν να παχύνουν ενώ ο τόπος ήταν ολόσπαρτος από καλαμπόκια. 
Και πείστηκα.» μας απάντησε η Ευτυχία Ξανθουδάκη... 
όταν τη ρωτήσαμε μήπως είναι πολυτέλεια στην Ελλάδα της κρίσης να δίνεις από το υστέρημα σου χρήματα σε μια οργάνωση για δράσεις σε άλλη Ήπειρο:

«Σίγουρα περνάμε άσχημα, υπάρχουν προβλήματα και μέρα με τη μέρα η ζωή μας στην Ελλάδα πάει δυστυχώς προς το χειρότερο. 
Είμαστε όμως υπερβολικός λαός, δεν έχουμε αναπτύξει μηχανισμούς άμυνας και δεν έχουμε τη διάθεση να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα μας εκτιμώντας παράλληλα αυτά που έχουμε και τον τόπο που ζούμε. 
Εκεί κάτω το μόνο που απασχολεί τους ανθρώπους είναι το αν θα βρουν το φαγητό της ημέρας, αυτό είναι για εκείνους η επιβίωση. 
Εκεί το να σε απασχολεί το Αύριο είναι πολυτέλεια», συμπληρώνει.

*6.000 ευρώ μαζεύτηκαν με κόπο από απλούς πολίτες διαφορετικών ηλικιών, 
απόψεων και γνώσεων, 
νομοταγείς και φορολογούμενους, 
με μικρομεσαία εισοδήματα και έφτασαν στον προορισμό τους, 
έγιναν έργα ύδρευσης για κάποιους που τα είχαν πραγματικά ανάγκη, 
στην Αφρική. 
Πώς το ακούτε αυτό σε μια Ελλάδα του ωχαδερφισμού, των αναπήρων μαϊμού, των ανεπαρκών πολιτικών, των φοροφυγάδων του απυρόβλητου και των ατιμώρητων καταχραστών του δημοσίου πλούτου;;;

           * Η Ευτυχία Ξανθουδάκη είναι από το 2009 ανάδοχη μητέρα ενός κοριτσιού από τη Ζιμπάμπουε. 
Μια αναδοχή που για την Ευτυχία σημαίνει πολλά παραπάνω από μια μηνιαία οικονομική υποχρέωση και αυτό το κατάλαβα από την αλλαγή στη χροιά της φωνής της και το χαμόγελο που άπλωσε στο χώρο όταν μου είπε για το γράμμα που έλαβε ον αγώνα  στιγμή από τη μικρή Ever. 
Λίγες λέξεις μεταφρασμένες στα Αγγλικά, 
που πίσω τους έκρυβαν τον αγώνα ενός παιδιού για το Σήμερα, 
για την αμέσως επόμενη στιγμή…





πηγή : ΜΕ ΑΛΛΑ ΜΑΤΙΑ