Μ Α Ν Η
(ΜΕΣΑ ΜΑΝΗ)
Ο ΤΟΠΟΣ
********
...Πέτρινη είναι η γή.
Το κόκκινον χώμα της είναι ολίγον.
Το γυμνόν κορμί της το ζεματίζει ο καυτερός ήλιος το καλοκαίρι
και το μαστιγώνει αλύπητα κατά τον χειμώνα ο δυνατός βοριάς,
που ξεχύνεται μανιασμένος,
σάν άζυγος ταύρος, από τήν κορυφογραμμήν του Ταϋγέτου, ξεριζώνει
τα μικρά και αδύνατα ελαιόδεντρα και κάμνει να χτυπούν από την ορμή του
οι καμπάνες των εκκλησιών.
Τότε η θάλασσα κλαίει και μοιρολογεί,
το κύμα βογγά εις τα σπήλαια τας φωλεάς των κουρσάρων.
Όγκος βαρύς και αδυσώπητος είναι τα βουνά της.
Πυργοφύλακτα είναι τα χωρία της καί όπως είναι σήμερα βυθισμένα
εις την ερήμωσι και την σιωπήν,
δυσκόλως ομιλούν στον επισκέπτην διά τήν ιστορίαν τους και
την ιστορίαν του τόπου.
Καί καθώς προχωρεί ο επισκέπτης διά νά φθάση και περιπατήση
εις την καρδίαν της Μάνης, βλέπει να τόν ακολουθή η πέτρινη ράχη
σταχτόμαυρη και γυμνή, έως κάτω εις τήν θάλασσαν,
όπου με το Ταίναρον,
καθώς με μίαν πελώριαν γρανιτένιαν λόγχην, λογχίζει τήν Μεσόγειον.
Εκεί φράσσει τόν δρόμον η αχανής θάλασσα,
η οποία ενώνει τόν τόπον με την Αφρικήν.
Τότε ξεκουράζεται το βλέμμα με την απεραντοσύνην του ορίζοντος.
Τα σύνορα του τόπου πρός τήν θάλασσανα διαγράφει το Ταίναρον
{ο κάβος ματαπάς} και η άκρα Θυρίδες {ο κάβο Γκρόσος}.
Εις το Ταίναρον οι αρχαίοι είχον θέσει τήν πύλην του ' Αδου καί
φύλακα της τόν Κέρβερον,
τόν χαλκοφόρον τρικέφαλον κύνα, και από εκεί κατήλθεν ο Ορφεύς
εις τόν ΄Αδην διά να εύρη την Ευριδίκην του...
απόσπασμα από το βιβλίο: ΜΑΝΗ
[ΜΕΣΑ ΜΑΝΗ]
1968
του Δ.Β. ΒΑΓΙΑΚΑΚΟΥ,δ.Φ
Διευθυντού του Κέντρου Συντάξεως
του Ιστορικού Λεξικού
της Ακαδημίας Αθηνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου