"Σκοπεύετε να με τραβήξετε φωτογραφία. Δεν έχω καμία φωτογραφία του εαυτού μου και θα ήθελα μία".

Aπό τον Θανάση Χαραμή
   
Εργαζόμουν στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό για ένα θέμα σχετικά με 
τις τραυματικές συνέπειες της βίας κατά των γυναικών και των παιδιών που 
διαπράττονται από τον Αντιστασιακό Στρατό όταν συνάντησα τη Jean.  

Μια ντροπαλή γυναίκα που με παρατηρούσε καθώς στεκόταν έξω από το σπίτι της 
που ήταν φτιαγμένο από άχυρο και λάσπη. 
Οι αντάρτες είχαν απαγάγει και δολοφονήσει τον άντρα της, μπροστά στα μάτια της. 
Ένας από τους διοικητές διέταξε να της κόψουν τα χείλη με ξυράφι. 
"Είδα τα χείλη μου να πέφτουν στα γόνατά μου σαν ένα ντόνατ" εξομολογήθηκε η ίδια 
καθώς μου έλεγε την ιστορία της.   
Ήθελα να κάνω το πορτρέτο της Jean. 
Ήξερα πως η ιστορία της έπρεπε να ειπωθεί αλλά ένιωσα άβολα να της ζητήσω να ποζάρει, 
φοβούμενη ότι θα μπορούσε να θεωρηθεί εκμετάλλευση.   
Στα μισά της συνάντησής μας και ενώ είχαν αρχίσει τα γέλια με ρώτησε : 
"Σκοπεύετε να με τραβήξετε φωτογραφία. 
Δεν έχω καμία φωτογραφία του εαυτού μου και θα ήθελα μία".   

Οι σκέψεις άρχισαν αμέσως να πλημμυρίζουν το μυαλό μου: 
Ήταν προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει αυτό το πορτρέτο ή θα της θύμιζε το τραύμα της;
Είναι τόσο ισχυρή και δεν θα δειλιάσει; 
Μήπως απλά ήθελε μια φωτογραφία, κάτι που είναι φυσιολογικό; 
Μήπως απλά έκρυβε λίγη ματαιοδοξία όπως όλοι εμείς;   
Eίχα ξαφνικά αισθανθεί συγκλονισμένη από τη σκληρότητα και τη δυνατή της στάση. 

Rena Effendi 

Πηγή: lifo.gr/