...κάθε χρόνο ένας άνθρωπος του θεάτρου...

...αναλαμβάνει να γράψει το μήνυμα του εορτασμού,
 το οποίο είθισται να διαβάζεται στα θέατρα πριν από 
την παράσταση της 27ης Μαρτίου. 


Το φετινό μήνυμα 2015 ανήκει στον Πολωνό σκηνοθέτη 
*Κζίστοφ Βαρλικόφσκι 


"Οι αληθινοί δάσκαλοι του θεάτρου συχνά απαντώνται εκτός σκηνής. 
Και γενικώς δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον για το θέατρο ως μηχανισμό αντιγραφής συμβάσεων ή αναπαραγωγής κοινοτυπιών. 
Επικεντρώνονται περισσότερο στην πηγή της παρόρμησης, τα πραγματικά ζωογόνα ρεύματα που τείνουν να υπερβούν τις θεατρικές αίθουσες και τα πλήθη που είναι διατεθειμένα να αντιγράψουν έναν οποιοδήποτε κόσμο. 
Αντιγράφουμε αντί να δημιουργούμε κόσμους που να εστιάζουν ή και να εξαρτώνται 
από τον διάλογο με το κοινό και τα υποδόρια συναισθήματά του. 
Ενώ στην πραγματικότητα τίποτα δεν μπορεί να αποκαλύψει καλύτερα από το θέατρο 
τα κρυμμένα πάθη. 
Αρκετά συχνά στρέφομαι στη λογοτεχνία για να με καθοδηγήσει 
στη σωστή κατεύθυνση. Κάθε μέρα που περνά σκέφτομαι τους συγγραφείς που σχεδόν εκατό χρόνια πριν περιέγραψαν προφητικά την πτώση των Ευρωπαίων Θεών, 
το λυκόφως που βύθισε τον πολιτισμό μας σε ένα σκοτάδι που ακόμα περιμένει το φως. Σκέφτομαι τον Φράντς Κάφκα, τον Τόμας Μαν και τον Μαρσέλ Προύστ. Σήμερα 
θα προσέθετα και τον Τζον Μάξγουελ Κούτσι σ’ αυτόν τον κύκλο προφητών. 
Το κοινό τους όραμα για το αναπόφευκτο τέλος του κόσμου –όχι του πλανήτη αλλά 
του μοντέλου των ανθρώπινων σχέσεων– και της ανατροπής της κοινωνικής συνοχής, 
είναι σοκαριστικά επίκαιρο για τον σύγχρονο άνθρωπο στο εδώ και στο τώρα. 
Για μας που ζούμε μετά το τέλος του κόσμου. 
Που ζούμε με τα εγκλήματα και τις συγκρούσεις που ξεσπούν καθημερινά παντού 
με τέτοια ταχύτητα που ούτε 
τα πανταχού παρόντα Μ.Μ.Ε. δεν μπορούν πλέον να παρακολουθήσουν. 
Αυτές οι εκλάμψεις γρήγορα γίνονται ενοχλητικές και εξαφανίζονται ανεπιστρεπτί 
από τους ειδησεογραφικούς τίτλους. 
Αισθανόμαστε ευάλωτοι, τρομαγμένοι και εγκλωβισμένοι. 
Δεν είμαστε πλέον ικανοί να κτίσουμε πύργους και τα τείχη που επιμόνως ορθώνουμε 
δεν μας προστατεύουν πλέον από τίποτα –αντιθέτως, απαιτούν προστασία και φροντίδα που απομυζούν μεγάλος μέρος της ενέργειας μας. 
Δεν έχουμε πλέον το σθένος να προσπαθούμε να διακρίνουμε αυτό που βρίσκεται 
πίσω από τις πύλες και πίσω από τα τείχη.  

Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος ύπαρξης του θεάτρου κι εκεί ακριβώς πρέπει να αναζητά 
τη δύναμη του. Να διεισδύει στο εσωτερικό, εκεί όπου απαγορεύεται. 
«Ο μύθος επιδιώκει να εξηγήσει το ανεξήγητο. 
Καθώς αναδύεται από ένα φόντο αλήθειας, οφείλει να επιστρέψει στο ανεξήγητο» 
–με αυτό τον τρόπο περιέγραψε ο Κάφκα τη μετουσίωση του μύθου του Προμηθέα. 
Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι οι ίδιες λέξεις θα όφειλαν να περιγράφουν το θέατρο. 
Και αυτό το είδος θεάτρου που θεμελιωμένο στην αλήθεια βρίσκει την ολοκλήρωσή του 
στο ανεξήγητο, εύχομαι σε όλους τους εργάτες του θεάτρου, της σκηνής 
και της πλατείας και το εύχομαι με όλη μου την καρδιά". 

Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου είναι η ετήσια γιορτή 
της διεθνούς θεατρικής κοινότητας, από το 1961
με πρωτοβουλία του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου 
και εορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου 
με διάφορες εκδηλώσεις, που διοργανώνονται από 
τα εθνικά τμήματα του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, μιας ΜΚΟ,
που συνενώνει τους επαγγελματίες του θεάτρου και συνεργάζεται 
στενά με την UNESCO.

_________________________


Ο Κζίστοφ Βαρλικόφσκι (Krzysztof Warlikowski), 
ένας από τους πιο προβεβλημένους σκηνοθέτες της γενιάς του, 
γεννήθηκε στην Πολωνία το 1962.
Εχει κερδίσει πλήθος βραβείων.