Στις 30 Μαρτίου 1952, στις 4.12 π.μ ο Νίκος Μπελογιάννης,
με τρεις συντρόφους του, τους Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση,
στήνονται απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα, στο Γουδί
και εκτελούνται δια τυφεκισμού.
...Ο Μπελογιάννης ζεί στις καρδιές μας....Πάντα αθάνατος....
Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1915.
Από παιδική ηλικία γαλουχήθηκε με τα ιδανικά του κομμουνισμού και από νωρίς,
στα φοιτητικά του κιόλας χρόνια, στη Νομική Αθηνών, στοχοποιείται λόγω
της πολιτικής του δράσης. Από το 1934 ο Μπελογιάννης είναι μέλος του ΚΚΕ.
Η δυναμική του παρουσία στην πολιτική ζωή της Αμαλιάδας, ως γραμματέας
της τοπικής οργάνωσης, δημιουργεί ρίξεις με την καθεστωτική τάξη και σύντομα συλλαμβάνεται και εξορίζεται.
Το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου του 1936, του Ιωάννη Μεταξά, σηματοδοτεί
και την έναρξη ενός ανηλεούς αντικομουνιστικού μένους.
Οι φυλακίσεις, οι εξορίες και τα βασανιστήρια σημάδεψαν τη ζωή του Νίκου Μπελογιάννη. Την στιγμή που οι ναζί εισβάλουν στην Ελλάδα, ο Μπελογιάννης βρίσκεται κρατούμενος στις φυλακές Ακροναυπλίου. Ζητά την ελευθερία του για συμμετάσχει στον πόλεμο αλλά
η κυβέρνηση αρνείται. Καταφέρνει να αποδράσει και εντάσσεται στον ΕΛΑΣ ως καπετάνιος μεραρχίας στην Πελοπόννησο.
Με την απελευθέρωση της χώρας από τους ναζί και το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου
ο Μπελογιάννης αναλαμβάνει ρόλο Πολιτικού Επιτρόπου της 10ης Μεραρχίας
του Δημοκρατικού Στρατού.
Από αυτή τη θέση θα παλέψει για τα ιδανικά του μέχρι και την τελευταία στιγμή
της εμφύλιας σύρραξης.
Το 1949, μετά την ήττα, εγκαταλείπει τη χώρα, βρίσκοντας προσωρινό καταφύγιο
στις γειτονικές σοσιαλιστικές χώρες.
Ένα χρόνο αργότερα τον Ιούνιο του 1950, ως μέλος πλέον της Κεντρικής Επιτροπής
του ΚΚΕ, επιστρέφει στην Ελλάδα, με εντολή να ανασυγκροτήσει και να οργανώσει
τους μηχανισμούς του ΚΚΕ στην Αθήνα, το οποίο βάση νόμου θεωρείται παράνομο, προδοτικό και ξενοκίνητο κόμμα, που δρα ενάντια στην εδαφική ακεραιότητα
της Ελλάδας.
Το Δεκέμβρη του 1950 συλλαμβάνεται, μαζί με 93 συντρόφους του, και μετά
από εννιά μήνες βασανιστηρίων, τον Οκτώβρη του 1951, οδηγείται ενώπιον
του έκτακτου στρατοδικείου, το οποίο αποτελούσαν οι :
Ανδρέας Σταυρόπουλος (πρόεδρος)
Γ. Παπαδόπουλος (μετέπειτα δικτάτορας)
Ν. Κομιάνος, Γ. Κοράκης, και
Θ. Κυριακόπουλος.
Ο Μπελογιάννης καταδικάζεται σε θάνατο και η εύθραυστη μετεμφυλιακή
ισορροπία της ελληνικής κοινωνίας κινδυνεύει.
«Τα δικαστήριά σας είναι δικαστήρια σκοπιμότητας.
Γι’ αυτό δε ζητώ την επιείκειά σας.
Αντικρίζω την καταδικαστική σας απόφαση με περηφάνια και ηρεμία.
Με το κεφάλι ψηλά θα σταθώ μπροστά στο εκτελεστικό σας απόσπασμα.
Αλλά είμαι σίγουρος πως θα ‘ρθει η μέρα, που οι ίδιοι δικαστές που τώρα
με δικάζουν, θα ζητήσουν χάρη απ’ τον ελληνικό λαό.
Δεν έχω άλλο τίποτε να πω», θα δηλώσει ο Μπελογιάννης κλείνοντας
την απολογία του.
Η διεθνής κατακραυγή αναγκάζει τον τότε πρωθυπουργό Νικόλαο Πλαστήρα,
να ανακοινώσει την άρση της απόφασης.
Ωστόσο αποφασίζεται ότι ο Μπελογιάννης και μερικοί ακόμη σύντροφοί του,
θα δικαστούν και πάλι με την κατηγορία της κατασκοπείας, η οποία θα ενισχυθεί
όταν οι αρχές θα ανακοινώσουν στις 14 Νοεμβρίου 1951, ότι βρήκαν παράνομους ασύρματους σε χώρους κομμουνιστών σε Καλλιθέα και Γλυφάδα.
Στις 15 Φεβρουαρίου 1952, ξεκινάει το δεύτερο μέρος της πολύκροτης δίκης,
η οποία έσπασε τα σύνορα της Ελλάδας και κέντρισε το ενδιαφέρον
της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης.
Ο Μπελογιάννης ενώπιον του Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών, αντικρούει όλες
τις κατηγορίες περί κατασκοπείας και δηλώνει:
«Εμείς αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από εκείνους
που μας κατηγορούν. Το αποδείξαμε τότε που η λευτεριά, η ανεξαρτησία
και η εδαφική ακεραιότητα βρίσκονταν σε κίνδυνο.
Παλεύουμε για να ξημερώσουν και για την πατρίδα μας καλύτερες μέρες,
χωρίς πείνα και πόλεμο. Κι αν χρειαστεί θυσιάζουμε γι’ αυτό και τη ζωή μας».
Την 1η Μαρτίου, ο Νίκος Μπελογιάννης, κρατώντας ένα γαρύφαλλο
όπως κάθε μέρα κατά τη διάρκεια της δίκης, ακούει τον πρόεδρο του στρατοδικείου
να ανακοινώνει ότι μαζί με επτά συντρόφους του (Δημήτρης Μπάτσης,
Ηλίας Αργυριάδης, Νίκος Καλούμενος, Τάκης Λαζαρίδης, Χαρίλαος Τουλιάτος,
Μιλτιάδης Μπισμπιάνος και Έλλη Ιωαννίδου) καταδικάζεται σε θάνατο.
Λίγες ημέρες αργότερα, έρχεται στο φως της δημοσιότητας ένα γράμμα από
το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, Νίκο Πλουμπίδη, με το οποίο αναλαμβάνει
κάθε ευθύνη για την οργάνωση του ΚΚΕ στην Ελλάδα και υπόσχεται να παραδοθεί
στις αρχές με αντάλλαγμα να μην εκτελεστεί ο Νίκος Μπελογιάννης.
Η γνησιότητα του γράμματος του Πλουμπίδη αμφισβητείται από το ΚΚΕ,
όχι όμως και από το Υπουργείο Εσωτερικών, το οποίο ωστόσο αρνείται
να διαπραγματευτεί με τον καταζητούμενο Νίκο Πλουμπίδη.
Όλες οι προσπάθειες και οι διεθνείς πιέσεις για απόδοση χάριτος στον Μπελογιάννη απέβησαν άκαρπες.
Έτσι στις 30 Μαρτίου ο βασιλικός επίτροπος συνταγματάρχης Αθανασούλας
ανακοινώνει στους Μπελογιάννη, Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση ότι
η αίτηση χάριτος απορρίφθηκε και στις 4:12 π.μ., ο Νίκος Μπελογιάννης εκτελείται
μαζί με τους συντρόφους του στο Γουδί.
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Nikos Beloyannis (Greek: Νίκος Μπελογιάννης) was a Greek resistance leader and leading cadre of the Greek Communist Party. He was born in Amalias (Peloponnese, Greece) in 1915. He came from a relatively prosperous family and went on to study Law in Athens, but before being able to graduate he was arrested and jailed in the Akronauplia prison (Nauplion) by the Ioannis Metaxas fascist regime in the 1930s and transferred to the Germans after the Nazi Occupation of the country (1941). He escaped in 1943 and joined the Greek People's Liberation Army (ELAS) in Peloponnese in the side of Aris Velouchiotis. After becoming Political Commissioner of the Democratic Army of Greece (DSE) during the Greek Civil War he was one of the last to leave the country (1949) after its defeat.
In June 1950 Beloyannis returned to Greece in order to re-establish the Athens organization of the Communist Party of Greece (KKE) that had been declared illegal. He was arrested on December 20, 1950 and was taken before a court-martial on charges of violating Compulsory Law 509/1947, which criminalized KKE. He was also accused of being a traitor, transmitting information to the Soviet Union.
The Beloyannis trial started in Athens on October 19, 1951. In total, 94 people were accused. One of the three members of the court-martial was Georgios Papadopoulos[1] who later (1967) became the leader of the military dictatorship of 1967-1974.
Beloyannis denied all accusations and stressed the patriotic nature of his actions during the anti-Nazi resistance (1941—1944), the British intervention (1944–1946) and the Greek Civil War (1946–1949). He became globally known as the "Man with the Carnation" and as such he was depicted in a famous Pablo Picasso sketch. Beloyannis made an impassioned defense of the achievements of the resistance and exposed the fact that in the postwar years people who had fought the Nazis were persecuted for their left-wing views, while Nazi collaborators were rewarded with posts in the Greek government, because of the Cold War atmosphere.
Despite national and international appeals for clemency, in 15-16 of November the court-martial sentenced Beloyannis and eleven of his comrades to death.[2] Four of them were taken from the prison of Kallithea early in the morning of Sunday March 30, 1952 and were executed in the Goudi camp.[3] The sentence to the other co-defendants of Belogiannis was commuted to life imprisonment but by the mid-1960s all were released from prison.
Beloyannis became one of the great heroes of the Greek resistance, and a symbolic victim of the authoritarian postwar establishment. His name was given to the village of Beloiannisz built in Hungary to house the Greek political refugees who lived in exile from the end of the civil war (1949) until they were allowed to return to Greece by the first Andreas Papandreou government in the early 1980s.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου