Yanis Varoufakis...GREXIT....

Ο πρώην υπουργός Οικονομικών σε συνέντευξη στο βρετανικό Newstateman, newstatesman.com  σε μια παρατήρηση του δημοσιογράφου Χάρι Λάμπερτ 

«θα πρέπει να σκεφτόσασταν το Grexit από την πρώτη ημέρα», απάντησε:
«Ναι, απόλυτα».
Ετσι, ο δημοσιογράφος συνέχισε:

"Είχαν γίνει οι ανάλογες ετοιμασίες".
 Και ο κ. Βαρουφάκης απάντησε:

"Η απάντηση είναι και ναι και όχι. 
Είχαμε μια μικρή ομάδα, “το συμβούλιο πολέμου” (war cabinet) μέσα στο υπουργείο, 
που απαρτιζόταν από πέντε περίπου άτομα που έκαναν αυτό: έτσι, το δουλέψαμε 
στη θεωρία, στα χαρτιά, όλα όσα έπρεπε να γίνουν (για να προετοιμαστεί ένα Grexit). 
Αλλά αυτό είναι ένα πράγμα που έγινε σε επίπεδο 4-5 ανθρώπων, οπότε είναι αρκετά διαφορετικό να ετοιμάζεις τη χώρα για αυτό. 
Για να προετοιμάσεις τη χώρα, θα πρέπει να παρθεί μια απόφαση σε ανώτερο επίπεδο, αλλά αυτή η απόφαση δεν ελήφθη ποτέ".

Οσο για το θέμα της τελευταίας εβδομάδας του στο τιμόνι του υπουργείου Οικονομικών, είπε ότι «η άποψή μου ήταν ότι έπρεπε να ήμασταν πολύ προσεκτικοί και να μην την 
(σ.σ.: την απόφαση για Grexit) ενεργοποιήσουμε. [...] 
Αλλά επίσης πίστευα ότι από τη στιγμή που το Eurogroup μας έκλεισε τις τράπεζες, 
θα έπρεπε να ενεργοποιήσουμε τη διαδικασία».

«Ετσι, από ό,τι καταλαβαίνω, υπήρχαν δύο επιλογές: ένα άμεσο Grexit ή το τύπωμα 
IOUs (παράλληλου νομίσματος) και η επανάκτηση του ελέγχου της Τράπεζας 
της Ελλάδος με δυνητική και όχι απαραίτητη προετοιμασία για Grexit;» ρωτά ο δημοσιογράφος.

Η απάντηση του κ. Βαρουφάκη: 
«Βέβαια, βέβαια. 
Ποτέ δεν πίστεψα ότι θα έπρεπε να πάμε κατευθείαν σε νέο νόμισμα. 
Η άποψή μου ήταν -και την είχα θέσει στην κυβέρνηση- ότι αν τολμούσαν 
να μας κλείσουν τις τράπεζες, κάτι το οποίο εγώ το θεωρούσα ως μια επιθετική κίνηση απίστευτης επίδειξης ισχύος, θα έπρεπε να απαντήσουμε επίσης επιθετικά, αλλά χωρίς 
να περάσουμε τη διαχωριστική γραμμή από όπου δεν θα υπήρχε επιστροφή.

»Θα έπρεπε να εισάγουμε τα δικά μας IOUs ή ακόμη και εν τέλει να ανακοινώναμε ότι επρόκειτο να εκδώσουμε τα δικά μας ευρώ: έπρεπε να κουρέψουμε τα ελληνικά ομόλογα του 2012 που διακρατούσε η ΕΚΤ, ή να ανακοινώναμε ότι είχαμε την πρόθεση να το κάνουμε και έπρεπε να πάρουμε τον έλεγχο της Τράπεζας της Ελλάδος. 
Αυτό ήταν το τρίπτυχο, τα τρία πράγματα, με τα οποία θεωρούσα ότι έπρεπε να απαντήσουμε αν η ΕΚΤ έκλεινε τις τράπεζές μας.

Είχα προειδοποιήσει το υπουργικό συμβούλιο ότι αυτό θα συνέβαινε 
(σ.σ. ότι η ΕΚΤ θα έκλεινε τις τράπεζές μας) για έναν μήνα, προκειμένου να μας σύρει 
σε μια εξευτελιστική συμφωνία. 
Οταν συνέβη -και πολλοί από τους συναδέλφους μας δεν μπορούσαν να το πιστέψουν 
ότι συνέβη- η πρότασή μου ήταν να απαντήσουμε “ενεργητικά”. 
Ας πούμε, ότι αυτό απορρίφθηκε (σ.σ. από τα υπόλοιπα μέλη του υπουργικού)».

«Και πόσο κοντά ήταν αυτό να συμβεί;» 
συνεχίζει ο Λάμπερτ, για να πάρει την απάντηση από τον Ελληνα πρώην υπουργό: 
«Ας πούμε ότι από τα έξι άτομα, μειοψηφούσαμε τα δύο».

Σε αυτό το σημείο, ο κ. Βαρουφάκης συμπληρώνει: 
«Από τη στιγμή που δεν συνέβη (σ.σ. αυτό που πρότεινα), έλαβα τις εντολές μου 
να κλείσω τις τράπεζες συναινετικά με την ΕΚΤ και την Τράπεζα της Ελλάδος, 
κάτι στο οποίο ήμουν αντίθετος, αλλά το έκανα επειδή είμαι ομαδικός παίκτης. 
Πιστεύω στη συλλογική ευθύνη.

Και τότε, συνέβη το δημοψήφισμα, και το δημοψήφισμα μας έδωσε μια εκπληκτική 
ώθηση, τέτοια που θα δικαιολογούσε αυτό το είδος της δραστικής απάντησης ενάντια 
στην ΕΚΤ, αλλά τότε την ίδια εκείνη νύχτα, η κυβέρνηση αποφάσισε ότι η επιθυμία 
του λαού, αυτό το εκκωφαντικό “όχι”, ότι δεν ήταν αυτό που θα ενεργοποιούσε αυτή 
τη δραστική προσέγγιση.

Αντίθετα, (ερμηνεύτηκε) ότι θα έπρεπε να οδηγήσει σε μεγαλύτερους συμβιβασμούς 
προς την άλλη πλευρά. 
Η σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, με τον πρωθυπουργό μας 
να δέχεται την παραδοχή ότι ό,τι και να συμβεί, ό,τι και να κάνει η άλλη πλευρά, 
δεν θα απαντήσουμε ποτέ και με κανέναν τρόπο δεν θα τους προκαλέσουμε. 

Και ουσιαστικά αυτό σημαίνει... αναδίπλωση. 
Σταματάς τη διαπραγμάτευση».

-----> η συνέντευξη παραχωρήθηκε πριν
από την επίτευξη συμφωνίας.

-------------------------------------------------------->

[...]

HL: You must have been thinking about a Grexit from day one...

YV: Yes, absolutely. 

 HL: ...have preparations been made?

YV: The answer is yes and no. We had a small group, a ‘war cabinet’ within the ministry, 
of about five people that were doing this: so we worked out in theory, on paper, everything that had to be done [to prepare for/in the event of a Grexit]. But it’s one thing to do that at the level of 4-5 people, it’s quite another to prepare the country for it. To prepare the country an executive decision had to be taken, and that decision was never taken.

HL: And in the past week, was that a decision you felt you were leaning towards [preparing for Grexit]?

YV: My view was, we should be very careful not to activate it. I didn’t want this to become a self-fulfilling prophecy. I didn’t want this to be like Nietzsche’s famous dictum that if you stare into the abyss long enough, the abyss will stare back at you. But I also believed that at the moment the Eurogroup shut out banks down, we should energise this process.

HL: Right. So there were two options as far as I can see – an immediate Grexit, or printing IOUs and taking bank control of the Bank of Greece [potentially but not necessarily precipitating a Grexit]?

YV: Sure, sure. I never believed we should go straight to a new currency. My view was – and I put this to the government – that if they dared shut our banks down, which I considered to be an aggressive move of incredible potency, we should respond aggressively but without crossing the point of no return.

We should issue our own IOUs, or even at least announce that we’re going to issue our own euro-denominated liquidity; we should haircut the Greek 2012 bonds that the ECB held, or announce we were going to do it; and we should take control of the Bank of Greece. This was the triptych, the three things, which I thought we should respond with if the ECB shut down our banks.

… I was warning the Cabinet this was going to happen [the ECB shut our banks] for a month, in order to drag us into a humiliating agreement. When it happened – and many of my colleagues couldn’t believe it happened – my recommendation for responding “energetically”, let’s say, was voted down.

HL: And how close was it to happening?

YV: Well let me say that out of six people we were in a minority of two. … Once it didn’t happen I got my orders to close down the banks consensually with the ECB and the Bank of Greece, which I was against, but I did because I’m a team player, I believe in collective responsibility.

And then the referendum happened, and the referendum gave us an amazing boost, one that would have justified this type of energetic response [his plan] against the ECB, but then that very night the government decided that the will of the people, this resounding ‘No’, should not be what energised the energetic approach [his plan].

Instead it should lead to major concessions to the other side: the meeting of the council of political leaders, with our Prime Minister accepting the premise that whatever happens, whatever the other side does, we will never respond in any way that challenges them. And essentially that means folding. … You cease to negotiate.

HL: So you can’t hold out much hope now, that this deal will be much better than last week’s – if anything it will be worse?                                       

YV: If anything it will be worse. I trust and hope that our government will insist on debt restructuring, but I can’t see how the German finance minister is ever going to sign up to this in the forthcoming Eurogroup meeting. If he does, it will be a miracle.

HL: Exactly – because, as you’ve explained, your leverage is gone at this point?

YV: I think so, I think so. Unless he [Schäuble] gets his marching orders from the Chancellor. That remains to be seen, whether she will step in to do that.

HL: To come back out again, could you possibly explain, in layman’s terms for our readers, your objections to Piketty’s "Capital"?

YV: Well let me say firstly, I feel embarrassed because Piketty has been extremely supportive of me and the government, and I have been horrible to him in my review of his book! I really appreciate his position over the last few months, and I’m going to say this to him when I meet him in September.

But my criticism of his book stands. His sentiment is correct. His abhorrence of inequality… [inaudible]. His analysis, however, undermines the argument, as far as I am concerned. Because in his book the neoclassical model of capitalism gives very little room for building the case he wants to build up, except by building upon the model a very specific set of parameters, which undermines his own case. In other words, if I was an opponent of his thesis that inequality is built into capitalism, I would be able to take apart his case by attacking his analysis.

HL: I don’t want to get too detailed, because this isn’t going to make the final cut...

YV: Yes…

HL: ...but it’s about his metric of wealth?

YV: Yes, he uses a definition of capital which makes capital impossible to understand – so it’s a contradiction of terms. [Click here—link to add: http://yanisvaroufakis.eu/2014/10/08/6006/—for Varoufakis’ critical review of Piketty’s Capital.]

HL: Let’s come back to the crisis. I really understand very little of your relationship with Tsipras…

YV: I’ve known him since late 2010, because I was a prominent critic of the government at the time, even though I was close to it once upon a time. I was close to the Papandreou family – I still am in a way – but I became prominent … back then it was big news that a former adviser was saying “We’re pretending bankruptcy didn’t happen, we’re trying to cover it up with new unsustainable loans,” that kind of thing.

I made some waves back then, and Tsipras was a very young leader trying to understand what was going on, what the crisis was about, and how he should position himself.

HL: Was there a first meeting you remember?

YV: Oh yes. It was late 2010, we went to a cafeteria, there were three of us, and my recollection is that he wasn’t clear back then what his views were, on the drachma versus the euro, on the causes of the crises, and I had very, well shall I say, “set views” on what was going on. And a dialogue begun which unfolded over the years and one that… I believe that I helped shape his view of what should be done.

HL: So how does it feel now, after four-and-a-half years, to no longer be working by his side?

YV: Well I don’t feel that way, I feel that we’re very close. Our parting was extremely amicable. We’ve never had a bad problem between us, never, not to this day. And I’m extremely close to Euclid Tsakalotos [the new finance minister].

HL: And presumably you’re still speaking with them both this week?

YV: I haven’t spoken to the Prime Minister this week, in the past couple of days, but I speak to Euclid, yes, and I consider Euclid to be very close to be, and vice-versa, and I don’t envy him at all. [Chuckling.]

HL: Would you be shocked if Tsipras resigned?

YV: Nothing shocks me these days – our Eurozone is a very inhospitable place for decent people. It wouldn’t shock me either to stay on and accepts a very bad deal. Because I can understand he feels he has an obligation to the people that support him, support us, not to let this country become a failed state.

But I’m not going to betray my own view, that I honed back in 2010, that this country must stop extending and pretending, we must stop taking on new loans pretending that we’ve solved the problem, when we haven’t; when we have made our debt even less sustainable on condition of further austerity that even further shrinks the economy; and shifts the burden further onto the have nots, creating a humanitarian crisis. It’s something I’m not going to accept. I’m not going to be party to.

HL: Final question – will you stay close with anyone who you had to negotiate with?

YV: Um, I’m not sure. I’m not going to mention any names now just in case I destroy their careers! [Laughing.]

newstatesman.com