Ὅταν ἄρχισε νὰ ρέει πρὸς τὴν Ἑλλάδα ὁ κοινοτικὸς Πακτωλὸς
καὶ δημιουργήθηκε ἡ πλαναίσθηση πὼς τὸ δημόσιο ταμεῖο
«τὰ τοῦ Γύγου ἔχει» (=ἔχει τὰ πλούτη τοῦ Γύγη), ἄρχισαν νὰ καταφθάνουν
ἀπὸ τὸ ἐξωτερικό, σὰν τὶς Ἄρπυιες, κάποιοι θεοσπουδαγμένοι νεαροὶ
ποὺ ἔμειναν γνωστοὶ στὴ νεώτερη πολιτικὴ κωμωδιογραφία μὲ τὰ ὀνόματα
«Γιάπιζ» καὶ «Γκόλντεν Μπόυζ».
Σὰν τὶς μῦγες στὸ μέλι κόλλησαν στὸν κρατικὸ μηχανισμό, μπῆκαν σὲ τράπεζες
καὶ σὲ μεγάλους ὀργανισμούς, φυσικὰ μὲ παχύτατους μισθούς,
ὑπεσκέλισαν ἀνθρώπους σοβαροὺς καὶ πεπειραμένους, κατέλυσαν κάθε σεβασμὸ
πρὸς πᾶσα ἱεραρχία γιὰ νὰ μᾶς πουλήσουν τὴν ξενοσπουδαγμένη οἰκονομική τους πανσοφία.
Ζοῦσαν σὰν τὸν διαβόητο Στρὼς Κὰν καὶ ἰδοὺ «τί μᾶς κάν’», ὅπως λέει
Ρουμελιώτης φίλος μου.
Μᾶς ἔκαναν ζητιάνους.
Δημιούργησαν τὴν οἰκονομία τῆς σπατάλης καὶ ὄχι τὴν οἰκονομία τῆς παραγωγῆς.
Γι’ αὐτὸ φθάσαμε στὰ ὅρια τῆς ντροπῆς καὶ λίγο πιὸ ἐκεῖ.
Οὔτε τὸ Χάρβαρντ οὔτε τὸ Μ.Ι.Τ. δημιουργοῦν οἰκονομικὴ σκέψη, ὅταν ἔχεις
τρύπια τσέπη.
Ἀγνοοῦσαν τὸ ἄλφα τοῦ οἰκονομικοῦ ἀλφαβήτου: ἀρχὴ τῆς οἰκονομίας εἶναι
νὰ ξέρεις νὰ μπαλώνεις καὶ ὄχι στὶς παλιὲς ν’ ἀνοίγεις νέες τρύπες.
Μόνο σὲ κάποια τυριά, ὅπως τὸ «ἔμενταλ» Γερμανίας ἔχουν πέραση οἱ τρύπες.
Σαράντος Ι. Καργάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου