Η οδοντογλυφίδα! *Γράφει ο Μάνος Αντώναρος - Δημοσιογράφος

Το καλύτερο που΄χω ακούσει περί εμπειρίας είναι: 
«Η εμπειρία είναι σαν την οδοντογλυφίδα. Τη χρησιμοποιεί μόνο ένας!»

Μεγάλη αλήθεια.

Πολλοί την βάζουν αγκαλιά με τον χρόνο.

Ναι, βέβαια παίζει ρόλο…δεν λέω… αλλά βασικά η εμπειρία μεγαλώνει 
παρέα με τις καταστάσεις.

Θα σας πω ένα παράδειγμα για να συνεννοηθούμε.

Κάποτε είχα σώσει από την βλακεία μερικών ρεμπεσκέδων 
στην πλατεία Κολωνακίου μια μικρή τσιγγανοπούλα που πουλούσε 
λουλούδια.

-Ρε σεις… αφήστε ήσυχο το κοριτσάκι. Δεν ντρέπεστε.
Την λέγανε Ναργκίς. Θα-ταν δεν θα-ταν 7-8 χρονών.
Η μικρή το κατέγραψε.

Από τότε κάθε φορά που με συναντούσε και τύχαινε να είμαι 
με καμμιά κοπέλα πάντα της χάριζε ένα λουλούδι. 
Ποτέ δεν δέχτηκε χρήματα.

Μια φορά με πέτυχε με μιαν που ήμουν πολύ ερωτευμένος.
Με πλησίασε όπως πάντα.
-Τι κάνεις;
-Καλά γλυκειά μου.
Η κοπέλα δίπλα μου προσπάθησε να της πιάσει κουβέντα.
Η Ναργκίς την αγνόησε.
Μου έκανε εντύπωση, αλλά δεν είπα τίποτα.
Η κοπέλα ξανακανε προσπάθεια να της μιλήσει.
Η μικρή γυρισε και την κοίταξε με παγωμένο ύφος.

-Τι θες εσύ με αυτόν (έδειξε εμένα). 
Να τον αφήσεις ήσυχο… είπε…  με χαιρέτησε της γύρισε 
την πλάτη και έφυγε.

Δεν πήρα στα σοβαρά την «προειδοποίηση» της.
-Ελα μωρέ… μην την παρεξηγείς… μικρούλα είναι…
Μέγα λάθος.
Η Ναργκίς είχε απόλυτο δίκιο.

Με ειχε προειδοποιήσει, αλλά εγω δεν είχα την εμπειρία να το καταλαβω. 
Σκέφτηκα αστικά (φλούφλικα δλδ) σε κάτι που μου’πε ένας άνθρωπος 
που περνούσε τη ζωή του στο πεζοδρόμιο.

Αποδείχτηκε ότι ήταν ενας από τους χειρότερους ανθρώπους που’χω 
συναντήσει ποτέ στη ζωή μου.
Εγώ ήμουν 40 και η Ναργκίς 11-12… εκείνη ήξερε και εγω δεν είχα ιδέα. 
Η οδοντογλυφίδα ήταν όλη δικιά της.
Είναι απλό τι είχε συμβεί:
Η μικρή κάθε μέρα αναμεσα στον κόσμο ήξερε να «διαβάζει» 
τους ανθρώπους.

Εγώ τους έκρινα (κρίνω) από άλλα πράγματα: Εμφάνιση, πόθος, 
έκπληξη, χρονική στιγμή, βιβλία, θέση, συμφέρον κ.λ.π. 
Δεν είδα τα σημάδια που ήταν ολοφάνερα.

Εκείνης απλώς «κτύπησε» το καμπανάκι της… με την πρώτη ματιά… 
μέτρησε η συμπάθεια που μου΄χε και με προειδοποίησε. 
Ευθέως χωρίς τζιριτζάντζουλες.

Μετά από λίγο καιρό  την ίδια κοπέλα τη δάγκωσε στα ξαφνικά 
ο σκύλος μου. Ενας σκύλος που δεν πείραζε ούτε κουνούπι.

Ούτε τότε πήρα το μνμ.
Πότε το πήρα;
Όταν άρχισα να αυτομουτζώνομαι στον καθρέφτη.

Όταν δλδ ήταν αργά.

Καν’τε στον εαυτο σας ένα δώρο: Ακούστε προσεκτικά αυτά 
που σας λένε εκείνοι που ξέρουν. 
Εχω χίλια παραδείγματα να σας πω, που δεν το΄κανα… 
πάντα μετάνιωσα όταν πια δεν έπαιζε ρόλο.

Είναι κρίμα.

Από Μάνος Αντώναρος
ihappy.gr