Το σύνδρομο του βραστού βατράχου...

Ο Olivier Clerc, γάλλος συγγραφέας και φιλόσοφος, χρησιμοποίησε απλά λόγια 
για να δημιουργήσει αυτή την έννοια 
και μια ενδεικτική ιστορία σχετικά με 
το «σύνδρομο του βραστού βατράχου».


...ας ρίξουμε μια καλύτερη ματιά στο τι εννοούσε και στο πώς μπορούμε να 
εφαρμόσουμε τα διδάγματα που μας προσφέρει: 
Το σύνδρομο του βραστού βατράχου: 
ο βάτραχος που σπατάλησε όλη την ενέργειά του

Αυτό το παραμύθι βασίζεται σε ένα φυσικό νόμο, σύμφωνα με τον οποίο: 

«αν ο ρυθμός θέρμανσης του νερού είναι 0,02 βαθμούς κελσίου ανά λεπτό, 

ο βάτραχος θα παραμείνει ακίνητος και θα πεθάνει μόλις ζεσταθεί πολύ. 

Οποιαδήποτε άλλη ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή, θα κάνει το βάτραχο να 

πηδήξει έξω και να το σκάσει.»
Επομένως, όπως ακριβώς εξήγησε ο Olivier Clerc, αν βάλετε ένα βάτραχο σε 

μια κατσαρόλα με νερό και αρχίσετε να το θερμαίνετε αργά, ο βάτραχος σταδιακά προσαρμόζει τη θερμοκρασία του σώματός του με αυτή του νερού.
Μόλις το νερό αρχίσει να βράζει, δεν θα μπορεί πλέον να προσαρμόσει τη 

θερμοκρασία του και θα προσπαθήσει να πηδήξει έξω από την κατσαρόλα.
Αλλά δυστυχώς, σε αυτό το σημείο είναι αδύνατο να το σκάσει επειδή έχει ήδη 

σπαταλήσει όλη την ενέργειά του προσαρμόζοντας τη θερμοκρασία του και πλέον 

δεν έχει τη δύναμη να αποδράσει.
Κατά συνέπεια, ο βάτραχος βράζει μέχρι που πεθαίνει και δεν έχει τη δύναμη 

να πηδήξει έξω από την κατσαρόλα για να σωθεί.
Και αυτό δημιουργεί το εξής ερώτημα: τι ήταν αυτό που σκότωσε το βάτραχο; 

Ήταν το βραστό νερό ή η ανικανότητά του να αποφασίσει ποια είναι η κατάλληλη 

στιγμή για να πηδήξει;
Αν τον είχατε βυθίσει σε μια κατσαρόλα με νερό στους 50 βαθμούς Κελσίου, 

θα πηδούσε απευθείας έξω από την κατσαρόλα για να σωθεί. 

Ωστόσο, όση ώρα προσπαθούσε να ανεχτεί τη σταδιακή αύξηση της θερμοκρασίας, 

δεν συνειδητοποίησε ότι θα μπορούσε και θα έπρεπε να είχε πηδήξει έξω.

...αυτή η σιωπηλή επιδείνωση, μας κάνει να προσποιούμαστε ότι είμαστε μια χαρά
Όταν η συναισθηματική επιδείνωση εξελίσσεται με αργό ρυθμό, περνά απαρατήρητη. 

Αυτό δικαιολογεί την έλλειψη της αντιδραστικότητας, το λόγο που δεν 

εναντιωνόμαστε και καταλήγουμε να ασφυκτιούμε από τοξικά αέρια που αργά 

αλλά σταθερά μας δηλητηριάζουν.

Όταν λαμβάνει χώρα μια αλλαγή, αργή αλλά σταθερή, ξεφεύγει της προσοχής μας. 

Και συνεπώς αποτυγχάνει να προκαλέσει οποιοδήποτε είδος αντίδρασης 

ή εναντίωσης.
Έτσι, υπάρχουν αρκετά είδη σχέσεων, εργασιακές και οικογενειακές καταστάσεις, 

φίλοι ή ακόμη και κοινωνικές καταστάσεις στις οποίες πέφτουν αρκετοί πολύ 

συχνά θύματα του συνδρόμου του βραστού βατράχου.
Επομένως, όταν η εξάρτηση, η περηφάνια, ο εγωισμός ή οι απαιτήσεις αρχίζουν 

να κάνουν σιγά-σιγά την εμφάνισή τους, είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε 

πόσο δύσκολο είναι να βρισκόμαστε σε αυτή τη θέση.
Στην πραγματικότητα, μπορεί να αισθανόμαστε ακόμη και όμορφα που 

ο σύντροφός μας, μας χρειάζεται ή το αφεντικό μας εμπιστεύεται και μας αναθέτει 

διάφορες εργασίες. Είτε ακόμα που κάποιος έμπιστος φίλος ζητά συνεχώς 

την προσοχή μας.

Ωστόσο με την πάροδο του χρόνου, αυτές οι απαιτήσεις μειώνουν αργά την 

αντίδρασή μας και το χρόνο απόκρισής μας. Εξαντλούν όλη την ενέργεια και 

την ικανότητά μας να δούμε ότι αυτή η σχέση στην πραγματικότητα δεν είναι υγιής.

Η σιωπηλή διαδικασία της προσαρμογής στη δυσφορία θα επιδεινώσει την 

κατάστασή μας. Έτσι, με αργό τρόπο θα αρχίσει κάποιος άλλος να ελέγχει τη ζωή μας. 

Αυτό μας εμποδίζει να δούμε και να προετοιμάσουμε τον εαυτό μας για να 

αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση όπως πρέπει.

Γι’ αυτό το λόγο είναι απολύτως απαραίτητο να κάνουμε μια συνειδητή προσπάθεια 

για να κρατάμε τα μάτια σας ανοιχτά και να μάθουμε τι είναι αυτό που 

πραγματικά θέλουμε. 

Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να μπορέσουμε να ελέγξουμε αυτό 

το κάτι που επιδεινώνει τις αισθήσεις μας.Ο μοναδικός τρόπος για να 

αναπτυχθούμε θα μας κάνει να αισθανόμαστε άβολα για λίγο καιρό.

Πολλές φορές στους ανθρώπους γύρω μας δεν αρέσει όταν αποφασίζουμε να 

ακολουθήσουμε και να εκτιμήσουμε τα δικαιώματά μας. Έχουν ήδη συνηθίσει 

να τα χρησιμοποιούν προς το δικό τους όφελος και αυτή η αλλαγή στάσης 

είναι άβολη για εκείνους.

Το σύνδρομο του βραστού βατράχου αναφέρεται στη συναισθηματική κόπωση. 
Αυτό το είδος εξάντλησης εμφανίζεται όταν βρίσκουμε τον εαυτό μας 
μπλοκαρισμένο σε μια κατάσταση από την οποία μας φαίνεται αδύνατο 
να ξεφύγουμε. 
Έτσι συνεχίζουμε να την ανεχόμαστε, μέχρι που τελικά μας καταστρέφει.

Μπορεί να πει κανείς ότι κρατάμε τον εαυτό μας μέσα σε ένα φαύλο κύκλο 
που μας καταστρέφει ψυχικά και συναισθηματικά και στο τέλος αισθανόμαστε 
μια ατελείωτη κούραση...

Να θυμάστε ότι μερικές φορές η λέξη «φτάνει!» μπορεί να μας εξασφαλίσει 

την ευεξία, να προστατεύσει την αγάπη μας για τον εαυτό μας, την αξιοπρέπεια 

και τα συμφέροντά μας.
Συνεπώς, θα πρέπει να θυμόμαστε το σύνδρομο του βραστού βατράχου και 

ότι μπορούμε να αποφύγουμε τον πόνο που μπορεί να προκαλέσουμε 

στον εαυτό μας, αν το παρατηρήσουμε εγκαίρως...