Σε αμερικανική Επιθεώρηση δημοσιεύεται η πιο κάτω συνέντευξη
του γνωστού ζωγράφου Πάμπλο Πικάσσο
"Η προσχώρησή μου στο Κομμουνιστικό Κόμμα είναι η λογική συνέπεια
όλης μου της ζωής, όλου μου του έργου γιατί, είμαι υπερήφανος γι' αυτό,
δεν πήρα ποτέ τη ζωγραφική σαν διασκέδαση ή ψυχαγωγία.
Θέλησα με το σχέδιο και το χρώμα, αυτά ήταν το όπλα μου,
να μπω όσο μπορούσα πιο μέσα στην ανθρώπινη ψυxή, πιο βαθειά
στη γνώση του κόσμου που μας λυτρώνει κάθε μέρα
και περισσότερο. Προσπάθησα με το δικό μου τρόπο να εκφράσω αυτό
που νόμιζα πιο αληθινό, πιο δίκηο, πιο υψηλό, κι όλοι οι μεγάλοι
καλλιτέχνες ξέρουν καλά πως αυτό είναι και το πιο ωραίο.
...Ναι, τώρα ξέρω πως αγωνίστηκα με τη ζωγραφική μου πάντα
σαν αληθινός επαναστάτης, κατάλαβα όμως ταυτόχρονα πως αυτό
μόνο δε φτάνει.
Τα τελευταία τούτα χρόνια της τρομερής καταπιέσεως μου δείξανε
πως είχα την υποχρέωση να πολεμήσω όχι μόνο γμε την τέχνη μου
μα με ολόκληρο το είναι μου.
Και τότε πήγα προς το Κομμουνιστικό Κόμμα χωρίς τον παραμικρό
δισταγμό, γιατί στο βάθος είμουνα πάντα μαζί του.
Ο Ελυάρ, ο Αραγκόν, ο Κασσού, ο Φουζερόν, όλοι μου οι φίλοι το
ξέρουν καλά, κι αν ως τα τώρα δεν είχα προχωρήσει επίσημα, αυτό
οφείλονταν σε ένα είδος "αφέλειας" γιατί νόμιζα πως το έργο μου
κι η καρδιά μου που είτανε μαζί του φτάνανε.
Μέσα μου όμως πάντα αυτό ήταν το Κ ό μ μ α μου.
Μήπως δεν είν' αλήθεια πως το Κ. Κ. είναι εκείνο που προσπάθησε
περισσότερο να γνωρίσει και ν' αναστηλώσει τον κόσμο,
να κάνει τους σημερινούς και τους αυριανούς ανθρώπους πιο λεύτερους,
πιο ευτυχισμένους, με καθάρια και τίμια σκέψη;
Δεν είν' αλήθεια πως οι κομμουνιστές δείχτηκαν οι πιο θαρραλέοι
τόσο στη Γαλλία, όσο και στην ΕΣΣΔ και στην Ισπανία μου;
Γιατί τάχα να διστάζω; Μήπως από φόβο μην αναλάβω υποχρεώσεις;
Όμως αντίθετα ποτές δεν έννοιωσα τον εαυτό μου τόσο λεύτερο,
τόσο ολοκληρωμένο...
Κι ακόμα βιαζόμουνα τόσο να βρω μια πατρίδα.
Είμουνα πάντα εξόριστος, τώρα δεν είμαι πια.
Περιμένοντας την ώρα που η Ισπανία θα μπορέσει επί τέλους να με δεχτεί,
το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας άνοιξε την αγκαλιά του
και με δέχτηκε. Μέσα σ' αυτό βρήκα ανθρώπους που περισσότερο εκτιμώ,
του πιο μεγάλους σοφούς, τους πιο μεγάλους ποιητές, κι ακόμα όλες αυτές
τις υπέροχες φυσιογνωμίες των Παριζιάνων επαναστατών που είδα
τις μέρες του Αυγούστου.
Το πρωτότυπο στο οποίο αναφέρεται ο Ριζοσπάστης,
δημοσιεύτηκε στην L'Humanité, στις 29-30 Οκτωβρίου 1944:
Η έκδοση στα αγγλικά:
όλης μου της ζωής, όλου μου του έργου γιατί, είμαι υπερήφανος γι' αυτό,
δεν πήρα ποτέ τη ζωγραφική σαν διασκέδαση ή ψυχαγωγία.
Θέλησα με το σχέδιο και το χρώμα, αυτά ήταν το όπλα μου,
να μπω όσο μπορούσα πιο μέσα στην ανθρώπινη ψυxή, πιο βαθειά
στη γνώση του κόσμου που μας λυτρώνει κάθε μέρα
και περισσότερο. Προσπάθησα με το δικό μου τρόπο να εκφράσω αυτό
που νόμιζα πιο αληθινό, πιο δίκηο, πιο υψηλό, κι όλοι οι μεγάλοι
καλλιτέχνες ξέρουν καλά πως αυτό είναι και το πιο ωραίο.
...Ναι, τώρα ξέρω πως αγωνίστηκα με τη ζωγραφική μου πάντα
σαν αληθινός επαναστάτης, κατάλαβα όμως ταυτόχρονα πως αυτό
μόνο δε φτάνει.
Τα τελευταία τούτα χρόνια της τρομερής καταπιέσεως μου δείξανε
πως είχα την υποχρέωση να πολεμήσω όχι μόνο γμε την τέχνη μου
μα με ολόκληρο το είναι μου.
Και τότε πήγα προς το Κομμουνιστικό Κόμμα χωρίς τον παραμικρό
δισταγμό, γιατί στο βάθος είμουνα πάντα μαζί του.
Ο Ελυάρ, ο Αραγκόν, ο Κασσού, ο Φουζερόν, όλοι μου οι φίλοι το
ξέρουν καλά, κι αν ως τα τώρα δεν είχα προχωρήσει επίσημα, αυτό
οφείλονταν σε ένα είδος "αφέλειας" γιατί νόμιζα πως το έργο μου
κι η καρδιά μου που είτανε μαζί του φτάνανε.
Μέσα μου όμως πάντα αυτό ήταν το Κ ό μ μ α μου.
Μήπως δεν είν' αλήθεια πως το Κ. Κ. είναι εκείνο που προσπάθησε
περισσότερο να γνωρίσει και ν' αναστηλώσει τον κόσμο,
να κάνει τους σημερινούς και τους αυριανούς ανθρώπους πιο λεύτερους,
πιο ευτυχισμένους, με καθάρια και τίμια σκέψη;
Δεν είν' αλήθεια πως οι κομμουνιστές δείχτηκαν οι πιο θαρραλέοι
τόσο στη Γαλλία, όσο και στην ΕΣΣΔ και στην Ισπανία μου;
Γιατί τάχα να διστάζω; Μήπως από φόβο μην αναλάβω υποχρεώσεις;
Όμως αντίθετα ποτές δεν έννοιωσα τον εαυτό μου τόσο λεύτερο,
τόσο ολοκληρωμένο...
Κι ακόμα βιαζόμουνα τόσο να βρω μια πατρίδα.
Είμουνα πάντα εξόριστος, τώρα δεν είμαι πια.
Περιμένοντας την ώρα που η Ισπανία θα μπορέσει επί τέλους να με δεχτεί,
το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας άνοιξε την αγκαλιά του
και με δέχτηκε. Μέσα σ' αυτό βρήκα ανθρώπους που περισσότερο εκτιμώ,
του πιο μεγάλους σοφούς, τους πιο μεγάλους ποιητές, κι ακόμα όλες αυτές
τις υπέροχες φυσιογνωμίες των Παριζιάνων επαναστατών που είδα
τις μέρες του Αυγούστου.
Κι είμαι πάλι ανάμεσα στ' αδέλφια μου.
_____Το πρωτότυπο στο οποίο αναφέρεται ο Ριζοσπάστης,
δημοσιεύτηκε στην L'Humanité, στις 29-30 Οκτωβρίου 1944:
Pourquoi je suis communiste
par Picasso
Mon adhésion au parti communiste est la suite logique de toute ma vie,
de toute mon oeuvre. Car, je suis fier de le dire, je n'ai jamais
considéré la peinture comme un art de simple agrément, de distraction ;
j'ai voulu, par le dessin et la couleur, puisque c'étaient là mes armes,
pénétrer toujours plus avant dans la connaissance des hommes
et du monde afin que cette connaissance nous libère tous
chaque jour davantage ; j'ai essayé de dire, à ma façon,
ce que je considérais comme le plus vrai, le plus juste, le meilleur,
et c'était naturellement toujours le plus beau, les plus grands artistes
le savent bien.
de toute mon oeuvre. Car, je suis fier de le dire, je n'ai jamais
considéré la peinture comme un art de simple agrément, de distraction ;
j'ai voulu, par le dessin et la couleur, puisque c'étaient là mes armes,
pénétrer toujours plus avant dans la connaissance des hommes
et du monde afin que cette connaissance nous libère tous
chaque jour davantage ; j'ai essayé de dire, à ma façon,
ce que je considérais comme le plus vrai, le plus juste, le meilleur,
et c'était naturellement toujours le plus beau, les plus grands artistes
le savent bien.
«Oui, j'ai conscience d'avoir toujours lutté par ma peinture
en véritable révolutionnaire. Mais j'ai compris maintenant que
cela même ne suffit pas; ces années d'oppression terrible m'ont démontré
que je devais non seulement combarte par mon art,
mais de tout moi-même...
en véritable révolutionnaire. Mais j'ai compris maintenant que
cela même ne suffit pas; ces années d'oppression terrible m'ont démontré
que je devais non seulement combarte par mon art,
mais de tout moi-même...
«Et alors je suis allé vers le parti communiste sans la moindre hésitation,
car au fond j'étais avec lui depuis toujours. Aragon, Eluard, Cassou,
Fougeron, tous mes amis le savent bien; si je n'avais pas encore
adhéré officiellement, c'était par e innocence » en quelque sorte,
parce que je croyais que mon oeuvre, mon adhésion de cœur
étaient suffisantes, mais c'était déjà mon parti.
N'est-ce pas lui qui travaille-le plus à connaître et à construire
le monde, à rendre les hommes d'aujourd'hui et de demain
plus lucides, plus libres, plus heureux?
N'est-ce pas les communistes qui ont été les plus courageux
aussi bien en France qu'en U.R.S.S. ou dans mon Espagne ?
Comment aurais-je pu hésiter ? La peur de m'engager ?
Mais je ne me suis jamais senti aussi libre au contraire, plus complet !
Et puis, j'avais tellement hâte de retrouver une patrie :
j'ai toujours été un exilé, maintenant je ne le suis plus ;
en attendant que l'Espagne puisse enfin m'accueillir,
le parti communiste français m'a ouvert les bras,
j'y ai trouvé tous ceux que j'estime le plus, les plus grands savants,
les plus grands poètes et tous ces visages d'insurgés parisiens si beaux,
que j'ai vus pendant les journées d'août.
Je suis de nouveau parmi mes frères, »
(« L'Humanité », 29-30 octobre 1944.)car au fond j'étais avec lui depuis toujours. Aragon, Eluard, Cassou,
Fougeron, tous mes amis le savent bien; si je n'avais pas encore
adhéré officiellement, c'était par e innocence » en quelque sorte,
parce que je croyais que mon oeuvre, mon adhésion de cœur
étaient suffisantes, mais c'était déjà mon parti.
N'est-ce pas lui qui travaille-le plus à connaître et à construire
le monde, à rendre les hommes d'aujourd'hui et de demain
plus lucides, plus libres, plus heureux?
N'est-ce pas les communistes qui ont été les plus courageux
aussi bien en France qu'en U.R.S.S. ou dans mon Espagne ?
Comment aurais-je pu hésiter ? La peur de m'engager ?
Mais je ne me suis jamais senti aussi libre au contraire, plus complet !
Et puis, j'avais tellement hâte de retrouver une patrie :
j'ai toujours été un exilé, maintenant je ne le suis plus ;
en attendant que l'Espagne puisse enfin m'accueillir,
le parti communiste français m'a ouvert les bras,
j'y ai trouvé tous ceux que j'estime le plus, les plus grands savants,
les plus grands poètes et tous ces visages d'insurgés parisiens si beaux,
que j'ai vus pendant les journées d'août.
Je suis de nouveau parmi mes frères, »
Η έκδοση στα αγγλικά:
NEW MASSES
Pol Gaillard
24 October 1944
Three weeks ago Pablo Picasso joined the French Communist Party.
Though it electrified the world of culture it was not surprising news.
In France's struggle for freedom, her Communists have played
a mammoth part in alliance with the resistance movement as a whole.
And an artist with such magnificent eyes as Picasso's could see for
himself who it was that best defended the cultural values of our time.
Picasso lived in Paris throughout the Nazi occupation.
The Germans tried to win him, but at the risk of his life he defied them.
The cable below sent specially to NEW MASSES tells in Picasso's own
words why he joined the French Communist Party.
Paris (by cable)
MY JOINING the Communist Party is a logical step in my life, my
work and gives them their meaning. Through design and color,
I have tried to penetrate deeper into a knowledge of the world
and of men so that this knowledge might free us.
In my own way I have always said what I considered most true,
most just and best and, therefore, most beautiful.
But during the oppression and the insurrection I felt that that was
not enough, that I had to fight not only with painting but with
my whole being. Previously, out of a sort of "innocence",
I had not understood this.
I have become a Communist because our party strives more than
any other to know and to build the world, to make men cleaner thinkers,
more free and more happy. I have become a Communist
because the Communists are the bravest in France, in the Soviet Union,
as they are in my own country, Spain.
I have never felt more free, more complete than since I joined.
While I wait for the time when Spain can take me back again,
the French Communist Party is a fatherland for me.
In it I find again all my friends—the great scientists Paul Langevin
and Frederic Joliot-Curie, the great writers Louis Aragon and Paul Eluard,
and so many of the beautiful faces of the insurgents of Paris.
I am again among my brothers.
Pol Gaillard
24 October 1944
Why I Became a Communist
By Pablo Picasso
By Pablo Picasso
Three weeks ago Pablo Picasso joined the French Communist Party.
Though it electrified the world of culture it was not surprising news.
In France's struggle for freedom, her Communists have played
a mammoth part in alliance with the resistance movement as a whole.
And an artist with such magnificent eyes as Picasso's could see for
himself who it was that best defended the cultural values of our time.
Picasso lived in Paris throughout the Nazi occupation.
The Germans tried to win him, but at the risk of his life he defied them.
The cable below sent specially to NEW MASSES tells in Picasso's own
words why he joined the French Communist Party.
Paris (by cable)
MY JOINING the Communist Party is a logical step in my life, my
work and gives them their meaning. Through design and color,
I have tried to penetrate deeper into a knowledge of the world
and of men so that this knowledge might free us.
In my own way I have always said what I considered most true,
most just and best and, therefore, most beautiful.
But during the oppression and the insurrection I felt that that was
not enough, that I had to fight not only with painting but with
my whole being. Previously, out of a sort of "innocence",
I had not understood this.
I have become a Communist because our party strives more than
any other to know and to build the world, to make men cleaner thinkers,
more free and more happy. I have become a Communist
because the Communists are the bravest in France, in the Soviet Union,
as they are in my own country, Spain.
I have never felt more free, more complete than since I joined.
While I wait for the time when Spain can take me back again,
the French Communist Party is a fatherland for me.
In it I find again all my friends—the great scientists Paul Langevin
and Frederic Joliot-Curie, the great writers Louis Aragon and Paul Eluard,
and so many of the beautiful faces of the insurgents of Paris.
I am again among my brothers.
Γιατί έγινα Κομμουνιστής
του Πάμπλο Πικάσσο
του Πάμπλο Πικάσσο
Η ΠΡΟΣΧΩΡΗΣΗ ΜΟΥ στο Κομμουνιστικό Κόμμα είναι ένα λογικό βήμα
στη ζωή μου, το έργο μου και τους δίνει το νόημά τους.
Μέσα από το σχέδιο και το χρώμα, έχω προσπαθήσει να εισχωρήσω
βαθύτερα σε μια γνώση του κόσμου και των ανθρώπων,
έτσι ώστε αυτή η γνώση να μπορούσε να μας απελευθερώσει.
Με το δικό μου τρόπο, έχω πάντα πει τι θεωρούσα το πιο αληθινό,
το πιο δίκαιο, το πιο καλό, και γι’ αυτό, το πιο ωραίο.
Όμως κατά την διάρκεια της καταπίεσης και της αντίστασης,
ένιωσα ότι αυτό δεν ήταν αρκετό, ότι έπρεπε να παλέψω όχι μόνο
με τη ζωγραφική αλλά με ολόκληρο το είναι μου.
Παλιότερα, λόγω ενός είδους «αθωότητας», δεν το είχα καταλάβει αυτό.
Έχω γίνει Κομμουνιστής γιατί το κόμμα μας αγωνίζεται περισσότερο
από κάθε άλλο για να γνωρίσει και να χτίσει τον κόσμο,
να κάνει τους ανθρώπους πιο καθαρά σκεπτόμενους, πιο ελεύθερους
και πιο ευτυχισμένους.
Έχω γίνει Κομμουνιστής γιατί οι Κομμουνιστές είναι οι πιο θαρραλέοι
στη Γαλλία, τη Σοβιετική Ένωση, όπως είναι και στη δική μου τη χώρα,
την Ισπανία. Ποτέ μου δεν ένιωσα πιο ελεύθερος, πιο πλήρης από
τότε που προσχώρησα. Ενώ περιμένω την ώρα που η Ισπανία θα
μπορέσει να με πάρει πίσω, το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα είναι
μια πατρίδα για μένα.
Σ' αυτό βρίσκω πάλι όλους μου τους φίλους
—τους μεγάλους επιστήμονες Πωλ Λανζεβέν και Φρεντερίκ Ζολιό-Κιουρί,
τους μεγάλους λογοτέχνες Λουί Αραγκόν και Πωλ Ελυάρ, και
τόσες πολλές υπέροχες φυσιογνωμίες αντιστασιακών του Παρισιού.
Είμαι πάλι ανάμεσα στ' αδέλφια μου.
στη ζωή μου, το έργο μου και τους δίνει το νόημά τους.
Μέσα από το σχέδιο και το χρώμα, έχω προσπαθήσει να εισχωρήσω
βαθύτερα σε μια γνώση του κόσμου και των ανθρώπων,
έτσι ώστε αυτή η γνώση να μπορούσε να μας απελευθερώσει.
Με το δικό μου τρόπο, έχω πάντα πει τι θεωρούσα το πιο αληθινό,
το πιο δίκαιο, το πιο καλό, και γι’ αυτό, το πιο ωραίο.
Όμως κατά την διάρκεια της καταπίεσης και της αντίστασης,
ένιωσα ότι αυτό δεν ήταν αρκετό, ότι έπρεπε να παλέψω όχι μόνο
με τη ζωγραφική αλλά με ολόκληρο το είναι μου.
Παλιότερα, λόγω ενός είδους «αθωότητας», δεν το είχα καταλάβει αυτό.
Έχω γίνει Κομμουνιστής γιατί το κόμμα μας αγωνίζεται περισσότερο
από κάθε άλλο για να γνωρίσει και να χτίσει τον κόσμο,
να κάνει τους ανθρώπους πιο καθαρά σκεπτόμενους, πιο ελεύθερους
και πιο ευτυχισμένους.
Έχω γίνει Κομμουνιστής γιατί οι Κομμουνιστές είναι οι πιο θαρραλέοι
στη Γαλλία, τη Σοβιετική Ένωση, όπως είναι και στη δική μου τη χώρα,
την Ισπανία. Ποτέ μου δεν ένιωσα πιο ελεύθερος, πιο πλήρης από
τότε που προσχώρησα. Ενώ περιμένω την ώρα που η Ισπανία θα
μπορέσει να με πάρει πίσω, το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα είναι
μια πατρίδα για μένα.
Σ' αυτό βρίσκω πάλι όλους μου τους φίλους
—τους μεγάλους επιστήμονες Πωλ Λανζεβέν και Φρεντερίκ Ζολιό-Κιουρί,
τους μεγάλους λογοτέχνες Λουί Αραγκόν και Πωλ Ελυάρ, και
τόσες πολλές υπέροχες φυσιογνωμίες αντιστασιακών του Παρισιού.
Είμαι πάλι ανάμεσα στ' αδέλφια μου.
με πληροφορίες από
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου