...άνθρωποι που "διελύθησαν ησύχως"...

...υπάρχει μια κούραση, μία αίσθηση παραίτησης. 
Την πιάνεις στον αέρα, τη βλέπεις στα μάτια των 
διπλανών σου, την καταλαβαίνεις στον ίδιο τον εαυτό σου.

Μοιάζουν ατελείωτες οι ημέρες, μοιάζει σαν να μην έχει τελειωμό όλο αυτό.

Αυτό που ξεκίνησε το φθινόπωρο 2008 με την κατάρρευση των τραπεζών 
στην Αμερική, αυτό που χτύπησε την ελληνική οικονομία, αλλά 
και την ελληνική κοινωνία, σαν παλιρροϊκό κύμα. 
Γιατί ό,τι συμβαίνει εκεί, στην Αμερική, επηρεάζει τη πατρίδα μας 
αρκετό χρόνο μετά. 
Όπως θα γίνει και σήμερα. 
Αυτά που συμβαίνουν εκεί κατά την προσωπική εκτίμησή μου, 
σε λίγο θα έλθουν κι εδώ.
Κι όχι μόνο στη πατρίδα μας, αλλά στην Ευρώπη.

Θα πρέπει να θρηνήσουμε για το επερχόμενο τέλος ;
Μα, ήδη θρηνούμε.
Και κουραστήκαμε και παραιτηθήκαμε και προσπαθούμε να ανακαλύψουμε 
οδηγούς επιβίωσης και προτάσεις για το πως θα ζήσουμε. 
Για να κάνουμε αυτό που θέλουμε, να λέμε αυτό που νομίζουμε, για να 
μη λογαριάζουμε κανέναν και τίποτα παρά μόνο τον εαυτό μας, να ζούμε 
το σήμερα γιατί αύριο ποιος ξέρει, μπορεί και να αναχωρήσουμε.

Και μένει η ελπίδα. Όμως, όπου υπάρχει η ελπίδα έχουν χαθεί όλα τα άλλα.
Αν και εμπεριέχεται το σφάλμα της απόλυτα εγωιστικής στάσης, όλα αυτά 
είναι πραγματικά αδιέξοδα ;

Πόσο να ζήσεις για τον εαυτό σου ; Πόσο να ζήσεις το σήμερα ;
Δεν μπορείς να το κάνεις για πάντα. Κάποια στιγμή θα μείνεις μόνος να κοιτάς 
το κενό που άφησαν όσοι έφυγαν.

Ζεις με άλλους ανθρώπους. Ζεις σε μια κοινωνία. 
Και αυτή η κοινωνία δεν τα πάει καλά. 
Κι όταν η κοινωνία δεν τα πάει καλά εδώ και μια δεκαετία περίπου, 
δεν τα πας κι εσύ καλά.

Πρέπει να την φτιάξουμε λοιπόν την κοινωνία απ’ την αρχή. 
Μπορεί να μην προλάβουμε να δούμε τη μεγάλη αλλαγή, αλλά δεν μπορούμε να σταματήσουμε να προσπαθούμε.

Γιατί κάτι πρέπει να πούμε στα παιδιά μας, εκτός από τον πολλαπλασιασμό και 
την ορθογραφία. Κάτι οφείλουμε να κάνουμε για τους αφήσουμε πίσω.
Τι να τους πούμε ; 
Να τους πούμε να ζουν το σήμερα και το τώρα και να μη δίνουν σημασία 
σε κανέναν και για τίποτα ;
Να κοιτούν μόνο τη δουλειά τους και την οικογένειά τους ;
Να τους μάθουμε πως μ' αυτόν τον τρόπο να μεγαλώσουν τα παιδιά τους 
που αυτά ίσως αλλάξουν τα πράγματα όταν έρθει η ώρα τους ;

Να σας πω πως αποτύχαμε ; Δεν χρειάζεται γιατί το ξέρετε. 
Η γενιά μας απέτυχε να σταθεί ανάχωμα σ' όλους αυτούς που έσπειραν 
πλαστά όνειρα, πλαστές ιδέες και καπιλεύτηκαν τις πραγματικές αξίες. 
Το θελήσαμε, ξεχαστήκαμε ή μας πιάσανε στον ύπνο ; 
Έτσι ή αλλιώς μας ρούφηξε ο βούρκος μέσα του και καλά να πάθουμε.
Κουραστήκαμε και παραιτηθήκαμε. Και αφήσαμε χώρο να επικρατήσει το κακό.

Τουλάχιστον, ας μάθουμε στα παιδιά να αγαπούν. 
Οχι μόνον τον εαυτό τους και τους δικούς τους ανθρώπους, αλλά και τους άλλους, 
τους ξένους. Να τα μάθουμε να είναι ελεύθεροι και αξιοπρεπείς πολίτες. 
Να γίνουν αληθινοί δημοκράτες κι οχι στα λόγια. Να έχουν το θάρρος της γνώμης τους. 
Να αποφεύγουν και να απεχθάνονται τη βία.
Μα, πάνω απ’ όλα να τους μάθουμε πως δεν είναι το κέντρο του κόσμου, πως δεν 
ήρθαν στον κόσμο για να είναι μόνο αυτά ευτυχισμένα και πως κανείς δεν τους 
το υπόσχεται αυτό.

Κουραστήκαμε κι αυτό είναι η αλήθεια. 
Στο μυαλό μου έρχεται συνεχώς, ο στίχος του Μπρεχτ 
"άκου λοιπόν : είτε φταις, είτε όχι σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις, θα πεθάνεις"
Αλλά και οι στίχοι του Λεοντάρη :
θα ‘ναι φριχτό
να φύγουμε έτσι,
δίχως μια πίστη,
έναν αγώνα,
μια κραυγή,
άνθρωποι
που πεθάναν
δίχως μια αμυχή…
άνθρωποι
που "διελύθησαν ησύχως"