Γιατί δεν είσαι όπως Σε θέλουμε;

Γιατί μας αφήνεις να πονούμε; 
Γιατί δεν μας εξηγείς ποιο είναι το σχέδιό σου για μας; 
Γιατί μας τα άφησε όλα τόσο όμορφα και ανέχεσαι να 
είμαστε τόσο αμαυρωμένοι; 
Γιατί δεν μας κρατάς νέους και μας αφήνεις να παλεύουμε 
με τον θάνατο; 
Γιατί δεν μας δίνεις κατά τις επιθυμίες, τα πάθη, 
τα δικαιώματά μας; 

Αυτά αναρωτιόμαστε κάθε φορά που ο νους μας στρέφεται στην Γλυκύτητα, 
την στεφανωμένη με τα αγκάθια. Αυτά που εμείς του βάζουμε. 
Γιατί δεν είναι όπως Τον θέλουμε. 
Διαλέγουμε το φαίνεσθαι και θέλουμε να πιστεύουμε σε έναν Θεό ισχυρό. 
Εξουσιαστή. 
Όμως Αυτός είναι ο πάντων διάκονος. 
Διαλέγουμε να ακούμε μία μουσική άξια των συγκινήσεών μας και επειδή 
οι άνθρωποι δεν μας καταλαβαίνουν ζητούμε από Εκείνον να μας δώσει αυτό 
που νομίζουμε ότι αξίζουμε.
Κι όμως, θα σωθούμε από μία γλυκύτητα στεφανωμένη με αγκάθια. 
Αρκεί να μην περάσουμε από την άρνηση στην προδοσία. 
Αρκεί να μη χαθεί μέσα μας η νοσταλγία της ομορφιάς. 
Αρκεί να έρθει η ώρα που θα θυσιάσουμε το φαινόμενο. 
Αυτό που θέλουμε και θα αφήσουμε την ψυχή μας να ανακαταλάβει την 
μοναδικότητα και ταυτόχρονα την μοναξιά της κοντά Του. 
Γιατί Εκείνος είναι πάντοτε πρόθυμος. Να μας κοιτάξει, να μας συγχωρέσει, 
να μας υπομείνει. Ενδότερα λειτουργεί. 
Ενδότερα θα υπάρχει μαζί μας. Και περιμένει από μας ένα νεύμα πίστης, 
για να μας φωτίσει Ταπεινά. Με απλότητα. Με αγάπη.

π. Θ.Μ.
13 Απριλίου 2017
http://themistoklismourtzanos.blogspot.gr/2017/04

Σα να μην υπήρξαμε ποτέ
κι΄ όμως πονέσαμε απ΄ τα βάθη.
Ούτε που μας δόθηκε μια εξήγηση
για το άρωμα των λουλουδιών τούλάχιστον.
Η άλλη μισή μας ηλικία θα περάσει
χαρτοπαίζοντας με το θάνατο στα ψέματα.
Και λέγαμε πως δεν έχει καιρό η αγάπη
να φανερωθεί ολόκληρη.
Μια μουσική
άξια των συγκινήσεών μας
δεν ακούσαμε.
Βρεθήκαμε σ΄ ένα διάλειμμα του κόσμου,
ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
__ Θα σωθούμε από μια γλυκύτητα
στεφανωμένη με αγκάθια.
Ενδότερα ο Κύριος λειτουργεί,
ενδότερα υπάρχουμε μαζί σας.
Δεν έχει η απαλή ψυχή βραχώδη πάθη
και πάντα λέει το τραγούδι της υπομονής.
Ω, θα γυρίσουμε στην ομορφιά
μια μέρα …
Με τη θυσία του γύρω φαινομένου
θα ανακαταλάβει η ψυχή τη μοναξιά της.

*Νίκος Καρούζος, «Διάλογος Πρώτος»