Ο Oscar Wilde το είχε πει καλύτερα:
«Να είσαι ο εαυτός σου, όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι.»
Τι σημαίνει όμως να είσαι ο εαυτός σου, να είσαι πραγματικά εσύ; Πώς μπορείς να κοιτάξεις μέσα σου, εσωστρεφώς, και στον καθρέφτη της ψυχής σου να αντικρίσεις τον αγνό, αμόλυντο, γυμνό σου χαρακτήρα, εκείνον που δεν πρόλαβε ακόμη να φορέσει το ασήκωτο σκάφανδρο των κοινωνικών υποχρεώσεων και καθωσπρεπισμών, των ‘πρέπει’ και των ‘μη’; Εκείνον που δεν μπήκε ακόμη σε κανένα καλούπι. Θέλει μεγάλη δύναμη ψυχής για να σπάσεις τα καλούπια. Τόσο μεγάλη, που η προσπάθεια από μόνη της σε κάνει να συνειδητοποιείς πως θα ήταν όλα πιο εύκολα αν δεν έμπαινες σε αυτά ευθύς εξαρχής.
Τα καλούπια δεν κάνουν καλό. Στην αρχή μπορεί να μην το νιώσεις όταν μπεις σε ένα από αυτά. Ή σε δυο. Ή σε πέντε, αναλόγως με τους ρόλους που θα κληθείς να ενσαρκώσεις στη ζωή σου, ρόλους που θα φαντάζουν ξένοι, και άγνωστοι, και τους οποίους θα νιώθεις πιο αρμοστούς σε άλλες ζωές παρά στη δική σου. Δεν θα νιώσεις τη βύθιση στο καλούπι στην αρχή, έτσι θα πάρεις το ρόλο αδιαμαρτύρητα. Μείνε όμως μέσα σε αυτό για λίγο χρόνο και η ψυχή σου θα αρχίσει να αισθάνεται παράξενα, σαν κάτι να έχει αλλάξει, κάτι που δεν ήθελες να αλλάξει. Μείνε για αρκετό χρόνο εκεί και θα νιώσεις την ψυχή σου να ατροφεί, να οξειδώνεται, να παλεύει και να παρακαλά για μιαν ηλιαχτίδα έξω από το βαθύ σκοτάδι των καλουπιών.
Γιατί η ψυχή δεν φτιάχτηκε για να μπαίνει σε καλούπια, φίλε.
Η ψυχή γεννιέται ελεύθερη, ατίθαση, αγρίμι. Η φλόγα της επιζητά τη βενζίνη της φαντασίας κι όχι το νερό των καλουπιών. Το να μεγαλώνεις δεν σημαίνει αυτόματα πως πρέπει να δέχεσαι να σου εξημερώνουν την άγρια εκ φύσεως ψυχή σου. Είσαι αυτός που είσαι και κανένα καλούπι δεν μπορεί να σου το αλλάξει αυτό, κανένα κοινωνικό σκάφανδρο. Το να μείνεις πιστός στον εαυτό σου και να μην τον προδώσεις όσο περνούν τα χρόνια είναι καθήκον σου. Του τo οφείλεις να γελάς όπως πρώτα, να διασκεδάζεις όπως πρώτα, να αγαπάς όπως πρώτα, να κάνεις τα πάντα όπως πρώτα. Να τα κάνεις όλα όπως πρώτα, μέχρι να σπάσει και το τελευταίο καλούπι που προσπαθεί να σου πλάσει την ψυχή σε κάτι που δεν είναι, σε κάτι που δεν είσαι, σε κάτι ψεύτικο.
Τίποτα δεν είναι πιο αληθινό από εσένα έξω από το σκάφανδρο, τίποτα πιο ανάλαφρο.
Το να είσαι ο εαυτός σου και όχι μια αλλοιωμένη, επιβαλλόμενη εκδοχή του, είναι μαγεία. Θέλει μαγκιά όμως για να βρεις αυτή τη μαγεία. Θέλει κότσια. Σε θέλει να βλέπεις κατάματα αυτούς που θα επιχειρήσουν να σε καλουπώσουν, να τους βλέπεις κατάματα και να γελάς, να γελάς περιφρονητικά και να θωρακίζεις την ψυχή σου απέναντι τους, αρνούμενος σθεναρά να τους την παραδώσεις. Όποιος ρόλος κι αν σου ανατεθεί στη ζωή μην τον ασπαστείς αν δεν είναι συμβατός με τον πρωταγωνιστικό του χαρακτήρα σου. Είσαι αυτός που είσαι για κάποιο λόγο και το λόγο αυτό θα τον βρεις μόνο όταν απορρίψεις όλους τους άλλους ρόλους πέραν του πρωταγωνιστικού σου, και αφού αρνηθείς τα καλούπια της κοινωνίας, που σκοπό έχουν να νοθεύσουν τον αγνό σου χαρακτήρα και να σε κάνουν να υιοθετήσεις μια συγκεκριμένη συμπεριφορά που μόνο δική σου δεν είναι και η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει σε ρομπότ.
Η πρώτη έκδοση του βιβλίου της ζωής μας είναι και η καλύτερη, η πιο αυθεντική, η πιο πιστή στη συναισθηματική ειλικρίνεια του περιεχομένου της. Μην αφήσεις κανένα να γράψει κεφάλαια εκεί μέσα για λογαριασμό σου. Μην επιτρέψεις ούτε ένα σημείο στίξης που να είναι ξενόφερτο και να μην έχει μπει με τη δική σου πένα. Μείνε πιστός στην πρώτη έκδοση του εαυτού σου. Και απόλαυσε το πόσο ανάλαφρα θα νιώσεις με το να είσαι εσύ, πραγματικά εσύ. Το να γελάς με την καρδιά σου όταν πραγματικά το νιώθεις, και να κλαις εξίσου δυνατά, χωρίς αναστολές. Το συναίσθημα δεν σηκώνει περιορισμούς. Ούτε μέτρα. Ούτε σταθμά. Το συναίσθημα θέλει καθαρή καρδιά για να πυροδοτηθεί σωστά, για να πυροδοτηθεί δυνατά. Θέλει εκείνες τις κατάλληλες προϋποθέσεις που δημιουργούνται μόνο έξω από τα καλούπια. Θέλει την πρώτη σου έκδοση.
Την απαιτεί.
Δίνοντάς του την, θα συνειδητοποιήσεις πως οι στιγμές που η καρδιά σου θα χτυπά πιο δυνατά από ποτέ, θα είναι εκείνες όπου θα είσαι ο εαυτός σου. Χωρίς καλούπια, χωρίς προσωπεία, χωρίς τίποτα το περιττό. Απλά ο εαυτός σου και η αβάσταχτη ελαφρότητα που τον συνοδεύει. Το οφείλεις στον τελευταίο να ζήσεις τις στιγμές σου έντονα και δυνατά, και για να το πετύχεις θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να ξεφορτωθείς όλα εκείνα που σε βαραίνουν, να πετάξεις όλα τα ψυχικά περιττά και να κρατήσεις μόνο τα συναισθηματικά απαραίτητα.
Το οφείλεις στον εαυτό σου – σε εκείνον, και σε κανέναν άλλο.
Οφείλεις να του είσαι πιστός, ακόμη κι όταν η πίεση για να μπει σε καλούπι γίνεται αφόρητη – εκεί είναι που πρέπει να δώσεις μάχη και να μην συμβιβαστείς, να αποδειχτείς καλός καπετάνιος στη φουρτούνα του κοινωνικού καθωσπρεπισμού. Το τίμημα που θα κληθείς να πληρώσεις για να παραμείνεις αληθινός θα είναι μεγάλο, μα όταν στο τέλος το πετύχεις και συνάμα νιώσεις στα εσώψυχά σου την αβάσταχτη ελαφρότητα του να είσαι αυθεντικός, μόνο τότε θα συνειδητοποιήσεις πως η καλύτερη εικόνα που μπορείς να βγάλεις προς τα έξω είναι η αντανάκλαση του εαυτού σου στον καθρέφτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου