...να μελετάς τα νεοελληνικά γράμματα, χωρίς παράλληλα να ενημερώνεσαι ευρύτερα, είναι σα να μελετάς τον αητό στο κλουβί...Δ.Λιαντίνης

"Να μελετάς τα νεοελληνικά γράμματα, χωρίς παράλληλα να ενημερώνεσαι ευρύτερα, είναι σα να μελετάς τον αητό στο κλουβί.
Το αίτημα για ευρύτερη ενημέρωση ξεκινά από το αξίωμα πως τα επόμενα είναι πάντοτε ακόλουθα των προηγούμενων. «Παρθενογένεση στην τέχνη δεν υπάρχει», λέει ο Σεφέρης. (Δοκιμές, 1, 267)

Στις τέχνες, καθώς και στη φιλοσοφία, από ένα σημείο και ύστερα δεν λέγεται πια τίποτε το καινούργιο. Μετά τους Έλληνες κάθε μεγάλο έργο είναι μεγάλο κατά την έννοια ότι εμφανίζεται με καινούργια μορφή, με αλλιώτικο τρόπο, με διαφορετική έκφραση.

Ο Δάντης είναι η προέκταση του Βιργίλιου, και ο Βιργίλιος του Ομήρου. 
Ο Γκαίτε είναι η προέκταση του Σαίξπηρ, και ο Σαίξπηρ του Αισχύλου. 
Ο Κάτουλλος είναι προέκταση του Αρχίλοχου, και ο Μπάϋρον του Κάτουλλου. 
Ο Λουκρήτιος είναι προέκταση του Επίκουρου, και ο Ένγκελς του Λουκρήτιου.

Ο Καβάφης χωρίς την Παλατινή Ανθολογία θα έδειχνε στα μάτια μας 
-ο Καβάφης είναι ποιητής οπτικός, είναι γλύπτης- μισοσβησμένο ψηφιδωτό. 
Και η «ηλιακή μεταφυσική» του Ελύτη είναι ανάσταση θανάτου της ποίησης 
του Σολωμού, όπως και το φως της ποίησης του Σολωμού είναι ανάσταση θανάτου της ποίησης του Πλάτωνα.

Αλλά πέρα από επιδράσεις και ετοιμασίες προοδοποιές, τα παλαιά έργα 
γεμίζουν τα νεότερα με αναφορές και δανεισμούς αυτούσιους. 
Ας θυμηθούμε, για παράδειγμα, πόσα τσιτάτα του Ομήρου περιέχει το 
τρίτο βιβλίο της πλατωνικής Πολιτείας.

Επομένως, χρειάζεται η μελέτη των ξένων λογοτεχνιών. 
Της κλασικής ελληνικής και της λατινικής.Και από τις ευρωπαϊκές της 
γαλλικής και της ιταλικής, της γερμανικής, της ρούσικης, της αγγλικής. 

Επίσης γνησιότητα λογοτεχνική, που σε ορισμένα σημεία γίνεται ποίηση 
πρώτου βαθμού, βρίσκουμε στα κείμενα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης."

Δημήτρης Λιαντίνης - "Τα Ελληνικά"

Δημήτρης Λιαντίνης / Dimitris Liantinis