Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου *Γράφει ο Gábriel García Marquez

Τη χρονιά που έκλεινα τα ενενήντα χρόνια μου θέλησα να κάνω 
δώρο στον εαυτό μου μια νύχτα τρελού έρωτα με μια έφηβη παρθένα. Θυμήθηκα τη Ρόζα Καμπάρκας, ιδιοκτήτρια ενός παράνομου οίκου ανοχής,
 η οποία συνήθως ειδοποιούσε τους καλούς πελάτες της όταν είχε κάποια 
άβγαλτη διαθέσιμη. Ποτέ δεν είχα υποκύψει σ' εκείνον ή σε κάποιον άλλο 
από τους πολλούς αισχρούς πειρασμούς της, αλλά αυτή δεν πίστευε στην αγνότητα των αρχών μου. "Ακόμα και η ηθική είναι υπόθεση χρόνου", 
έλεγε μ' ένα μοχθηρό χαμόγελο, "θα το δεις".
Ένας ηλικιωμένος δημοσιογράφος αποφασίζει να γιορτάσει τα ενενηκοστά γενέθλιά του με μεγαλειώδη τρόπο, δίνοντας στον εαυτό του ένα δώρο που 
θα τον κάνει να αισθάνεται ότι είναι ακόμα ζωντανός, μία νεαρή παρθένα.
Όταν τη συναντά σε έναν οίκο ανοχής, ανακαλύπτει ότι βρίσκεται στο 
χείλος του θανάτου, όχι από γηρατειά αλλά από έρωτα. 
Aυτό το συγκινητικό νέο μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, 
γραμμένο με το απαράμιλλο στιλ ενός από τους μεγαλύτερους συγγραφείς 
του αιώνα μας, αποτελεί έναν ύμνο προς τον έρωτα.
~
Μέσω της πρωτοπρόσωπης αφήγησης ξεδιπλώνονται τα μυστήρια της ανθρώπινης γεωγραφίας καθώς από τη μελαγχολία των 90 χρόνων παρελαύνει όλος ο βίος του αφηγητή, που δεν είναι τίποτε άλλο από 
ένα απάνθισμα μοναξιάς. Μοναχοπαίδι, το ανώνυμο γεροντοπαλίκαρο 
μυήθηκε στον έρωτα και στην ιεροτελεστία του μπορντέλου από τον πατέρα 
του από 14 χρόνων - κάτι το σύνηθες τις δεκαετίες του 1930 και του 1940 
στην Καραϊβική και στη Λατινική Αμερική, τότε που τα αγόρια βαφτίζονταν "άντρες" στα μπορντέλα με την προτροπή των γονιών τους και με τη βοήθεια των κοριτσιών της νύχτας. Δυστυχώς για αυτόν, σε όλη του τη ζωή ο πρωταγωνιστής μας έμεινε κολλημένος στον πληρωμένο έρωτα και στη 
μοναξιά του. [...] "Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου" μόνο επιφανειακά 
είναι η ιστορία του συνταξιούχου με τη 14χρονη παρθένα του. 
Κατά βάθος είναι η συλλογική μοναξιά της σύγχρονης κοινωνίας και ένας 
ύμνος στη γυναίκα και στα μυστήρια του έρωτα. 
(ΝΤΙΝΟΣ ΣΙΩΤΗΣ, Το Βήμα, 14/11/2004)

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ισπ. Gabriel José García Márquez,  

ήταν σπουδαίος Κολομβιανός συγγραφέας, 

βραβευμένος με Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. 

Θεωρείται ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του λογοτεχνικού ρεύματος του «μαγικού ρεαλισμού» και ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της Ισπανόφωνης λογοτεχνίας. 

Γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου 1927 στο χωριό Αρακατάκα, Διαμέρισμα Μαγδαλένα, Κολομβία. Το 1947 ξεκίνησε να σπουδάζει Νομική και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Μπογοτά. Την ίδια χρονιά δημοσίευσε σε εφημερίδα το πρώτο του διήγημα, «Η Τρίτη Παραίτηση». Το 1948 μετακόμισε στην Καρθαγένη της Ινδίας των Δυτικών Ινδιών και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία σε εφημερίδες και περιοδικά. Πρωτοεμφανίστηκε το 1947 και το 1967 δημοσιεύτηκε το μυθιστόρημά του «Εκατό Χρόνια Μοναξιάς», το οποίο τον καθιέρωσε ως έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της εποχής μας, καθώς αποκόμισε αμέσως τις θετικότερες κριτικές και του χάρισε μεγάλη διασημότητα. 

Το 1982 του δόθηκε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Με βάση το σκεπτικό 

της απόφασης, ο Μάρκες τιμήθηκε με το βραβείο «για τα μυθιστορήματα και 

τα διηγήματά του, στα οποία το φανταστικό και το πραγματικό συνδυάζονται 

σε έναν πλούσιο κόσμο φαντασίας, αντανακλώντας τη ζωή και τις συγκρούσεις μιας ηπείρου». Τα τελευταία χρόνια αποσύρθηκε από τη δημόσια ζωή καθώς αντιμετώπιζε προβλήματα με τον καρκίνο των λεμφαδένων. 

Πέθανε στις 17 Απριλίου 2014, σε ηλικία 87 ετών στο Μεξικό όπου και είχε εγκατασταθεί το 1961. Κατά καιρούς διέμενε και στην Καρθαγένη της 

Κολομβίας, στην Βαρκελώνη της Ισπανίας και στην Αβάνα.