Αυνανισμός, μια τέχνη που χάνεται...

Ενώ η κάθε σεξουαλική πρακτική είναι πλέον αποδεκτή, ο αυνανισμός 
παραμένει ένα είδος ταμπού. Παράλληλα, η αχαλίνωτη διάδοση της πορνογραφίας έχει ελαχιστοποιήσει τον ρόλο της φαντασίας στην αυτοϊκανοποίηση.
Σε πολύ λίγα χρόνια ίσως ο αυνανισμός δεν θα 
είναι καθόλου αυτό που γνωρίζουμε.

Γονατιστή μέσα στο εξομολογητήριο του καθεδρικού ναού της Σεβίλλης, 
μια γυναίκα είκοσι ενός χρονών περιγράφει την ακατανίκητη συνήθειά της να αυνανίζεται. 
Καθώς ο ιερέας τής δίνει άφεση, σηκώνεται, ανεβάζει τη φούστα της κι αποκαλύπτει πως 
εκείνη ακριβώς τη στιγμή διαπράττει το αμάρτημα που εξομολογήθηκε. 
*(Ηαrry Mathews, Ιδιαίτερες απολαύσεις) 

Η αντοχή και η διάρκεια στον χρόνο τού ταμπού του αυνανισμού 
είναι ίσως το μεγαλύτερο παράδοξο στην ιστορία του ερωτισμού, σ’ ένα πεδίο δηλαδή όπου ακόμα και η παρέκκλιση ή η εκκεντρικότητα είναι σχεδόν 
καθ’ όλα αποδεκτές. Κι όμως, πιο πιθανό είναι να συμμετάσχουμε σε φιλικές συζητήσεις ή να γίνουμε αποδέκτες προσωπικών εκμυστηρεύσεων σχετικά με άλλες σεξουαλικές πρακτικές, παρεκτροπές και φαντασιώσεις παρά με αυτήν 
του αυτοερωτισμού. Ο άνθρωπος της εποχής μας, θέλω να πω, άντρας ή γυναίκα, μπορεί πιο άνετα πια να συζητήσει τις εμπειρίες και τις απόψεις του 
για το πρωκτικό σεξ και τη χρήση ερωτικών βοηθημάτων ή για την ποδολαγνεία και την επιδειξιομανία, παρά να κάνει λόγο για τις μοναχικές του απολαύσεις, 
τη συχνότητα, τις συνήθειες και τους τρόπους με τους οποίους απολαμβάνει 
τον αυνανισμό ή τις παραλλαγές που έχει δοκιμάσει. 
Kανείς άντρας και καμιά γυναίκα δεν τολμάει 
να βγει επωνύμως και να δηλώσει ότι αυνανίζεται 
τέσσερις φορές την εβδομάδα ή δύο φορές τη μέρα. 
Και όμως ο αυτοερωτισμός συνοδεύει τον άνθρωπο, προσφέροντάς του ηδονή, πριν ακόμη και από τη γέννησή του, μες στη μήτρα, όπως διαβεβαιώνουν οι επιστήμονες, και είναι, ίσως, η μοναδική δυνατότητα ερωτικής απόλαυσης που δίνεται στους ηλικιωμένους, όταν κάθε άλλη έχει γίνει αδύνατη. 
Κι αν για τους εφήβους ο αυνανισμός θεωρείται μια φυσική έξη, δεν χρειαζόταν σίγουρα να εμφανιστεί ο Φρόιντ για να αντιληφθούμε και να συνειδητοποιήσουμε πόσο διαδεδομένος είναι επίσης, με ποικίλους τρόπους, στα βρέφη και στα μικρά παιδιά. Όσο όμως αυτονόητα κι αν ηχούν όλα αυτά στα αυτιά μας όταν μιλάμε για ανηλίκους, μόλις η συζήτηση οδηγηθεί στον ενήλικο ερωτικό βίο, 
ο αυνανισμός βγαίνει ξαφνικά από το κάδρο ή αναφέρεται μόνο ως θλιβερό 
και λειψό υποκατάστατο της «κανονικής» ερωτικής πράξης. 
Δεν θα έπρεπε ίσως να μας εκπλήσσει αυτή η αντίδραση. 
Ο αυνανισμός απουσιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά από τις αφηγήσεις και την εικονοποιία του δυτικού πολιτισμού για δύο τουλάχιστον χιλιετίες. 
Ακόμα και οι εξαίσιες ερωτικές αναπαραστάσεις που συναντάμε σε τόσα 
αρχαία ελληνικά αγγεία μοιάζουν να τον αγνοούν· το ίδιο και τα κείμενα 
δεκάδων ερωτικών ποιητών, από τον Αρχίλοχο και τον ερωτομανέστατο 
Ίβυκο ξεκινώντας μέχρι τους αχαλίνωτους ποιητές των Ελληνιστικών και Ρωμαϊκών χρόνων. 
Το ίδιο και τους αιώνες που ακολούθησαν ως τον δέκατο όγδοο περίπου. 
Η εξήγηση μπορεί να είναι, όπως έχει προταθεί, ότι τότε ο αυνανισμός θεωρούνταν μια τόσο φυσική και κοινή ερωτική συμπεριφορά, ώστε δεν παρουσίαζε κανένα ενδιαφέρον για τους ποιητές και τους λοιπούς καλλιτέχνες. 
Η παντελής ωστόσο αποσιώπησή του δεν αποκλείει και μιαν άλλη ερμηνεία, 
που υποστηρίζει ότι το ταμπού του αυτοερωτισμού ήταν ισχυρό ευθύς εξαρχής. 
Όπως και να ‘χει πάντως, ο αυνανισμός αναδύθηκε επιτέλους στην επιφάνεια της ανθρώπινης συνείδησης, πολύ αργά, μόλις κατά τον δέκατο όγδοο αιώνα. 
Αφενός, αρνητικά, με την άτεγκτη αποδοκιμασία της θρησκείας και την καταδικαστική ετυμηγορία της ιατρικής και αφετέρου, θετικά, με την 
εξύψωση του σε αντικείμενο λατρείας από τον Μαρκήσιο ντε Σαντ και λίγους ακόμα λιμπερτίνους συγγραφείς της εποχής. Υπερίσχυσε βέβαια, τότε και για τους επόμενους δύο αιώνες, η φωνή της κατεστημένης χριστιανικής ηθικής 
που σταθερά και απόλυτα καταδικάζει κάθε πράξη που στοχεύει στην ηδονή 
και την απελευθέρωση του ανθρώπου επί της γης. 

“…Καθώς ο ιερέας τής δίνει άφεση, σηκώνεται, ανεβάζει τη φούστα της 
κι αποκαλύπτει πως εκείνη ακριβώς τη στιγμή διαπράττει το αμάρτημα 
που εξομολογήθηκε”. 
Ο Milo Manara και το πενάκι του βασανίζουν ξανά μια αθώα δούλη του Θεού. 

Δεν χρειάζεται ωστόσο να πάμε τόσο πίσω για να αντιληφθούμε 
το μένος με το οποίο η ιατρική και η θρησκεία αντιμετώπισαν 
από κοινού έκτοτε τον αυνανισμό. 
Λίγες αράδες από τον πρόλογο ενός -πολύ μεταγενέστερου μάλιστα- σχετικού βιβλίου, του 1927, αρκούν. Γράφει ο ιατρός και μέλος της Association des gynécologues et obstétriciens de langue française Μ. Μωυσείδης: 
«Όλοι λίγο πολύ γνωρίζομεν την μυστικήν, χαμερπή και χυδαίαν έξιν, 
η οποία επί των ημερών μας μαραίνει και δεκατίζει την νεότητα, προσβάλλει 
την ζωήν εις την πηγήν της, καταργεί την οικογένειαν, και απειλεί το μέλλον 
της κοινωνίας. Κανείς δεν αγνοεί την επονείδιστον έξιν, η οποία αριθμεί 
θύματα εις όλας τα κοινωνικάς τάξεις, και μεταξύ ατόμων τα οποία παρουσιάζουν τα πλέον ευνοϊκά προσόντα δια να ευδοκιμήσουν και ωφελήσουν την κοινωνίαν. Την έξιν αυτήν καταδικάζει όχι μόνον η θρησκεία και η ηθική αλλά και 
η επιστήμη». 
Τρία είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του αυτοερωτισμού: 
η χειρωνακτική του φύση, η συνδρομή της φαντασίας και 
η μοναχικότητα. 
Την ίδια περίπου εποχή, ο Ανδρέας Εμπειρίκος τολμάει να σκεφτεί διαφορετικά και δεν παύει σε όλη του τη ζωή να υπερασπίζεται και να προπαγανδίζει την πλήρη ερωτική απελευθέρωση του ανθρώπου, που θα 
είναι ταυτόχρονα απελευθέρωση και της κοινωνίας, μην παραλείποντας ποτέ 
να περιλαμβάνει σε αυτήν, ρητά και κατηγορηματικά, και τον αυνανισμό. 
Από τις δεκάδες ηδονικές και λυτρωτικές περιγραφές αυνανιστικών σκηνών 
που συναντάμε στο έργο του, η «Παιδίσκη» (1933) είναι η πρώτη: 
«Σιωπηλό το ρυάκι / Και η γλώσσα ανάμεσα στα χείλη / Και τα μάτια κλειστά σχεδόν / Και τα σκέλη ανοιγμένα αρκετά / Και το στήθος προς την ρώγα τεντωμένο / Και το αγέρι στο αραιότατο χνούδι / Κι όλη η σκέψις, η σκέψις / Στην εικόνα εκείνη / Στο γεγονός εκείνο / Στο πρόσωπο εκείνο / Στον πόθον εκείνο / Στην πράξιν εκείνη σφηνωμένη / Και το χέρι, το χέρι / 
Στην κλειτορίδα». 

*«Όλοι λίγο πολύ γνωρίζομεν την μυστικήν, χαμερπή και χυδαίαν έξιν, 
η οποία επί των ημερών μας μαραίνει και δεκατίζει την νεότητα», 
σημείωνε ο ιατρός Μ. Μωυσείδης έναν αιώνα πριν. 
(Σκηνή από το μεγαλοφυές και φρικώδες “Κουρδιστό Πορτοκάλι” του Στάνλεϊ Κιούμπρικ).

Εκατό σχεδόν χρόνια και μια σεξουαλική επανάσταση αργότερα, 
λίγα πράγματα έχουν αλλάξει όσον αφορά τον αυνανισμό. 
Δεν καίμε βέβαια, στη Δύση τουλάχιστον, αυνανιστές και αυνανίστριες στις πλατείες των πόλεων ή στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά επίσης κανείς άντρας και καμιά γυναίκα δεν τολμάει να βγει επωνύμως και να δηλώσει ότι αυνανίζεται τέσσερις φορές την εβδομάδα ή δύο φορές τη μέρα, ότι χρησιμοποιεί το χέρι της ή τον δονητή της ή ότι απολαμβάνει τον παράλληλο αυνανισμό με τον σύντροφό του. Η πορνογραφία ανθεί, αλλά οι λέξεις δεν λέγονται και, όπως ξέρουμε από τον Montaigne και από προσωπική εμπειρία, «οι λέξεις που σπάνια γράφουμε 
ή λέμε, οι λέξεις που καλύπτουμε πίσω απ’ τη σιωπή είναι ταυτόχρονα εκείνες που γνωρίζουμε καλύτερα απ’ οποιεσδήποτε άλλες».

Μα ο αυνανισμός, πέρα από μια διαδεδομένη ερωτική πρακτική 
που συνήθως αποσιωπάται, αποτελεί και μια τέχνη η οποία, μετά από 
χιλιετίες που έχει παραμείνει απαράλλακτη, σήμερα τείνει να αλλάξει και πρόκειται, ενδεχομένως, να εξαφανιστεί – στη μορφή που τον γνωρίζουμε τουλάχιστον. Τρία είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του αυτοερωτισμού: η χειρωνακτική του φύση, η συνδρομή της φαντασίας και η μοναχικότητα 
(η οποία εξ ορισμού δεν υφίσταται βέβαια στις περιπτώσεις του παράλληλου 
ή αμοιβαίου αυνανισμού).

Στην εποχή μας όμως η ελεύθερη και εύκολη πρόσβαση σε πορνογραφικές εικόνες, στην οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού μας τηλεφώνου, έχουν ελαχιστοποιήσει τον ρόλο της φαντασίας στην αυνανιστική πράξη και πρόκειται στο μέλλον να το κάνουν σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό. 
Ήδη η τεράστια διάδοση και γιγάντωση των πορνογραφικών σάιτ υποδεικνύει 
ότι είναι λίγοι πια οι άνθρωποι που αρκούνται στη φαντασία τους για να ερεθιστούν ερωτικά. Η διαδικτυακή επαφή επίσης μεταβάλλει άρδην τη φύση 
του αυνανισμού. Άραγε είναι ακριβές να περιγράφουμε ως αυνανισμό την ταυτόχρονη ερωτική ικανοποίηση που συνοδεύεται από ανταλλαγή μηνυμάτων και φωτογραφιών στο messenger μεταξύ δύο προσώπων ή και από live βίντεο;

Ήδη η τεράστια διάδοση και γιγάντωση των πορνογραφικών σάιτ υποδεικνύει ότι είναι λίγοι πια οι άνθρωποι που αρκούνται στη 
φαντασία τους για να ερεθιστούν ερωτικά. 

Οι συνθετικές κούκλες εταιρειών όπως η Exdoll είναι
 όλο και πιο αληθοφανείς, απειλώντας το παραδοσιακό 
-και φυσικό- ανθρώπινο χέρι.

Οι εφαρμογές εικονικής πραγματικότητας και οι ερωτικές κούκλες 
– ρομπότ από σιλικόνη ήδη ετοιμάζονται. Η κινεζική εταιρεία Exdoll κάνει 
κιόλας χρυσές δουλειές με τις κούκλες που παράγει. 
Σε πολύ λίγα χρόνια ίσως ο αυνανισμός δεν θα είναι πλέον καθόλου αυτό 
που γνωρίζουμε: μια μοναχική δραστηριότητα που εκτελείται με το χέρι 
και τη συνδρομή της φαντασίας του αυνανιζομένου. 
Αν η μεταβολή αυτή είναι θετική ή αρνητική, λίγη σημασία φαίνεται να έχει, καθώς η τεχνολογική εξέλιξη έχει σε τέτοιο βαθμό αυτονομηθεί που κανείς 
πια δεν προλαβαίνει να στοχαστεί εγκαίρως γι’ αυτήν. 
Προλαβαίνουμε όμως να χαρίσουμε στον εαυτό μας τέρψη και ηδονή, 
αρκεί να ξεκουμπώσουμε το παντελόνι μας ή να ανεβάσουμε τη φούστα μας, 
και τίποτε άλλο δεν θα έχει για λίγο σημασία.

*Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος

ΠΗΓΗ 
http://www.andro.gr/empneusi/vivlio/imerologio-anagnosis/the-art-of-masturbation/
~*~

Το ιδιαίτερο αυτό βιβλίο του αμερικανού συγγραφέα περιγράφει 61 σύντομες σκηνές ποικιλότροπου αυνανισμού, διαφορετικών ανθρώπων, φύλων, ηλικίας, φυλής, επαγγελμάτων, σε 61 διαφορετικά ντεκόρ και 61 διαφορετικές ψυχικές καταστάσεις. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στο Παρίσι το 1983.
Ένας άντρας εξήντα οχτώ χρονώ είναι ξαπλωμένος σε ένα ξέστρωτο κρεββάτι 
κι αυνανίζεται. Το δωμάτιο, γεμάτο κούτες κι έπιπλα ακατάστατα βαλμένα, 
ανήκει σ' ένα όμορφο σπίτι που βλέπει στο Κέηπ Τάουν. 
Ο άντρας μόλις έχει εγκατασταθεί. 
Σε κάθε μετακόμιση που έκανε στη ζωή του ανακάλυπτε πως μόνο αφού αυνανιζόταν στον νέο χώρο αισθανόταν σαν στο σπίτι του. 
Η γυναίκα του τον πιέζει να μην καθυστερεί. 
Ο μεγαλύτερος αυνανιστής του κόσμου, που ζει στη Βουδαπέστη, αυνανίζεται κάθε απόγευμα εργάσιμης ημέρας μόλις γυρίσει σπίτι του. 
Ζει σ' ένα μεγάλο διαμέρισμα και είναι μέλος του πολιτικού γραφείου του Ουγγρικού Κομμουνιστικού Κόμματος. 
Στα εξήντα πέντε του σφύζει από ευρωστία και κέφι. 
Στο τέλος άλλης μιας σκληρής μέρας πηγαίνει κατευθείαν στο γραφείο του 
και ξετυλίγει ένα μεγάλο χαλί με έναν παγκόσμιο χάρτη από πάνω, 
διαστάσεων 6Χ6. Στο κέντρο βρίσκεται η Ουγγαρία, πιο συγκεκριμένα η Βουδαπέστη και ακόμα πιο συγκεκριμένα ο ίδιος. 
Στέκεται σ' αυτό το σημείο, κοιτάζει το σπέρμα του να πιτσιλίζει το επιπεδοσφαίριο και γελάει όλο χαρά όταν σκέφτεται όλους τους Ούγγρους 
που θα πρέπει να βρίσκονται εκεί όπου έπεσε το σπέρμα του: 
τους Ούγγρους που αυτή τη στιγμή είναι υπεύθυνοι σε εργαστήρια, 
σε πανεπιστήμια, σε επιχειρήσεις, σε τράπεζες. . .
Σήμερα η Βουδαπέστη, αύριο ο κόσμος όλος. 
Και ο κόσμος αυτός θα είναι καλύτερος. 
Ένας ανθρωπολόγος πλησιάζει ένα δεκαεπτάχρονο αγόρι που στέκεται σε 
μια ακρογιαλιά κοντά στη Σούβα, στις νήσους Φίτζι, και που χωρίς να νιώθει ντροπή αυνανίζεται και εκσπερματώνει στο απαλό κύμα του Ειρηνικού. 
Ρωτάει το παιδί πώς λέγεται αυτό που κάνει. 
Η απάντηση του νέου είναι "Τοκολάνο", που σημαίνει "βυθίζω το φεγγάρι". 
*(Από τον εκδότη)