Τα δύο ανθρωπόμορφα κτήνη που τον κλότσαγαν και τον γρονθοκοπούσαν ανηλεώς.
Τους οκτώ ελεεινούς μπάτσους που φαίνεται να τον αποτελείωσαν.
Τον αυθάδη ψευτόμαγκα εκπρόσωπο των αστυνομικών (αλήθεια όλων;) που δήλωνε θρασύδειλα «σ’ όποιον αρέσει» και του πρέπει απόταξη. Όλους τους άλλους από εξευτελισμένα κανάλια, δημοσιογραφίσκους της πεντάρας και της μπόχας και το κάθε εκφασισμένο αρθρόποδο που ξέρναγαν εν χορώ:
«Ο ομοφυλόφιλος, ο τοξικομανής, ο μαστουρωμένος, ο κλέφτης…ο επίδοξος φονιάς…
καλά του έκαναν».
Ο Ζακ όμως δεν ήταν «φτιαγμένος», δεν ήταν οπλισμένος, δεν αποπειράθηκε να κλέψει. Παρ’ όλα αυτά τον λιντσάρισαν, τον δολοφόνησαν τα χαμερπή φασιστοειδή, άστολα και ένστολα.
Τόσα ελεεινά «σκυλιά» εναντίον ενός αθώου κι ανυπεράσπιστου ανθρώπου.
Ένας εσμός αποβρασμάτων πάνω στον φουκαρά τον Ζακ. Ξεψύχησε εκεί στο βρωμερό,
απ’ τους τοκογλύφους, τους ρατσιστές και τους υπάνθρωπους μπάτσους, πεζοδρόμιο,
μην αντέχοντας η καρδιά του το λιντσάρισμα. Ίσως πριν αφήσει την τελευταία του πνοή
να πρόλαβε ν’ αναρωτηθεί γιατί συμβαίνει αυτό;
Κανείς δεν θα του απαντήσει του Ζακ. Ούτε τα αποβράσματα που τον δολοφόνησαν,
ούτε κι οι όμοιοί τους που τον σκύλευαν κατά συρροή.
Την χρωστάμε όμως αυτή την απάντηση στους εαυτούς μας. Στα παιδιά μας που μπορεί αύριο να έχουν τη «μοίρα» του Ζακ. Έτσι, επειδή απλά θα είναι μελαχρινά, ομοφυλόφιλα, μετανάστες, Εβραίοι, εγγράμματοι, συνδικαλιστές, κομμουνιστές.
Και θα κλαίμε κάθε που θα χάνουμε και κάποιον δικό μας, άβουλοι κι ανήμποροι να πράξουμε κάτι. Στη θέση που βρίσκεται ο καπιταλισμός φλερτάρει ξανά με τον φασισμό.
Η κάθε «Βαϊμάρη» μπορεί να μην έμεινε, απλά και μόνο, ενενήντα χρόνια πίσω.
Ήδη ζουν ανάμεσά μας.
Αν δεν αντιδράσουμε, θα καταντήσουμε εμείς να ζούμε ανάμεσα σ’ αυτούς.
Αργά αλλά σταθερά και μεθοδικά καταφέρνουν μέρος της κοινωνίας να εκχυδαΐζεται,
να αποϊδεολογικοποιείται, να εκπηθικίζεται και να φασιστικοποιείται.
Τί λέτε, θα τους αφήσουμε;
Τους οκτώ ελεεινούς μπάτσους που φαίνεται να τον αποτελείωσαν.
Τον αυθάδη ψευτόμαγκα εκπρόσωπο των αστυνομικών (αλήθεια όλων;) που δήλωνε θρασύδειλα «σ’ όποιον αρέσει» και του πρέπει απόταξη. Όλους τους άλλους από εξευτελισμένα κανάλια, δημοσιογραφίσκους της πεντάρας και της μπόχας και το κάθε εκφασισμένο αρθρόποδο που ξέρναγαν εν χορώ:
«Ο ομοφυλόφιλος, ο τοξικομανής, ο μαστουρωμένος, ο κλέφτης…ο επίδοξος φονιάς…
καλά του έκαναν».
Ο Ζακ όμως δεν ήταν «φτιαγμένος», δεν ήταν οπλισμένος, δεν αποπειράθηκε να κλέψει. Παρ’ όλα αυτά τον λιντσάρισαν, τον δολοφόνησαν τα χαμερπή φασιστοειδή, άστολα και ένστολα.
Τόσα ελεεινά «σκυλιά» εναντίον ενός αθώου κι ανυπεράσπιστου ανθρώπου.
Ένας εσμός αποβρασμάτων πάνω στον φουκαρά τον Ζακ. Ξεψύχησε εκεί στο βρωμερό,
απ’ τους τοκογλύφους, τους ρατσιστές και τους υπάνθρωπους μπάτσους, πεζοδρόμιο,
μην αντέχοντας η καρδιά του το λιντσάρισμα. Ίσως πριν αφήσει την τελευταία του πνοή
να πρόλαβε ν’ αναρωτηθεί γιατί συμβαίνει αυτό;
Κανείς δεν θα του απαντήσει του Ζακ. Ούτε τα αποβράσματα που τον δολοφόνησαν,
ούτε κι οι όμοιοί τους που τον σκύλευαν κατά συρροή.
Την χρωστάμε όμως αυτή την απάντηση στους εαυτούς μας. Στα παιδιά μας που μπορεί αύριο να έχουν τη «μοίρα» του Ζακ. Έτσι, επειδή απλά θα είναι μελαχρινά, ομοφυλόφιλα, μετανάστες, Εβραίοι, εγγράμματοι, συνδικαλιστές, κομμουνιστές.
Και θα κλαίμε κάθε που θα χάνουμε και κάποιον δικό μας, άβουλοι κι ανήμποροι να πράξουμε κάτι. Στη θέση που βρίσκεται ο καπιταλισμός φλερτάρει ξανά με τον φασισμό.
Η κάθε «Βαϊμάρη» μπορεί να μην έμεινε, απλά και μόνο, ενενήντα χρόνια πίσω.
Ήδη ζουν ανάμεσά μας.
Αν δεν αντιδράσουμε, θα καταντήσουμε εμείς να ζούμε ανάμεσα σ’ αυτούς.
Αργά αλλά σταθερά και μεθοδικά καταφέρνουν μέρος της κοινωνίας να εκχυδαΐζεται,
να αποϊδεολογικοποιείται, να εκπηθικίζεται και να φασιστικοποιείται.
Τί λέτε, θα τους αφήσουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου