Σαν σήμερα πριν 40 χρόνια, ο Νίκος Ζαχαριάδης, άλλοτε αγαπημένο «παιδί» του Ιωσήφ Στάλιν και αδιαφιλονίκητος ηγέτης του ΚΚΕ επί μια 25ετία, έβαζε τέλος στην ζωή του διαμαρτυρόμενος για τον απόλυτο παραγκωνισμό του και την εξορία που του είχαν επιφυλάξει οι πρώην σοβιετικοί προστάτες του.
«Θύτης και θύμα» της ίδιας πολιτικής που πιστά υπηρέτησε ο ίδιος ως γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, από την ηγεσία του οποίου εκδιώχθηκε το 1956 (6η Πλατειά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ στην Ρουμανία) μετά από ανοιχτή επέμβαση έξι «αδελφών» κομμάτων στο πλαίσιο της «αποσταλινοποίησης» που εγκαινίασε την ίδια χρονιά ο Νικήτα Χρουστσώφ (20ό Συνέδριο ΚΚΣΕ), ο Ζαχαριάδης δεν απαρνήθηκε ποτέ ούτε το κόμμα του, ούτε την Σοβιετική Ένωση.
Τον απαρνήθηκε όμως εκείνη, επιφυλάσσοντάς του την χειρότερη μοίρα -μετά την αποκαθήλωσή του το 1956 και την διαγραφή του από το ΚΚΕ το 1957 τον εκτόπισε στο Μποροβίτσι του Νόβγκοραντ και κατόπιν στο απόκοσμο Σουργκούτ της Σιβηρίας, απομονώνοντάς τον πλήρως από τους οπαδούς του πολιτικούς πρόσφυγες στην Τασκένδη, οι οποίοι μάχονταν σώμα με σώμα με τους «αντιζαχαριαδικούς» και αποκόβοντάς του κάθε περιθώριο επιστροφής στην Ελλάδα. Η ύστατη κίνησή του να δηλώσει το 1962 με επιστολή του προς την ελληνική κυβέρνηση μέσω της πρεσβείας μας στην Μόσχα ότι δέχεται να επιστρέψει στην Ελλάδα για να δικαστεί, δεν βρήκε ανταπόκριση.
Η μεν ελληνική πλευρά δεν ήθελε να προσφέρει στον Ζαχαριάδη την δυνατότητα να εκμεταλλευθεί πολιτικά την επιστροφή του έστω και από το εδώλιο του κατηγορουμένου, η δε σοβιετική πλευρά επιθυμούσε να διατηρήσει τον πλήρη έλεγχο στο ΚΚΕ, κάτι που θα διατάρασσε η ανάμειξη του πρώην ηγέτη του. Επιπλέον, ο Ζαχαριάδης γνώριζε πολλά, τόσα ώστε να αγγίξει «ευαίσθητα δεδομένα» που αφορούσαν τις διακρατικές σχέσεις των δυο χωρών. Ο μεγάλος ηττημένος του εμφυλίου πολέμου 1946-1949 ηττήθηκε για άλλη μια φορά, αυτή την φορά από τους ιδεολογικούς και πολιτικούς πάτρονές του, οι οποίοι και δεν έκαναν τίποτα για να τον αποτρέψουν από την διακηρυγμένη απειλή του να αυτοκτονήσει.
Σε μια από τις πολλές επιστολές που έστειλε στην Μόσχα από την Σιβηρία, όπου βρισκόταν εκτοπισμένος υπό 24ωρη παρακολούθηση, έγραφε στις 26 Ιουνίου 1973: «Σήμερα, ύστερα απόλα αφτά, δηλώνω ότι αν δεν αρθούν ΟΛΑ τα μέτρα περιορισμού, εξορίας, στέρησης ελευθερίας μετακίνησης και αναχώρησης απτή Σοβ. Ένωση κτλ. κτλ. που εφαρμόζονται ενάντιά μου, τότε την 1η Αυγούστου 1973, σαν έκφραση έσχατης ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ, θ’ αφτοκτονήσω. Αν υπάρξει απάντησή σας να μου μεταβιβαστεί μονάχα με το γιο μου Σηφάκο (Αλέξη)». Ωστόσο, τα αιτήματά του συνάντησαν την άρνηση των σοβιετικών και έτσι ο Ζαχαριάδης, παρά την προσπάθεια της νέας τότε φλωρακικής ηγεσίας του ΚΚΕ να τον μεταπείσει μέσω απεσταλμένου της (του Κ. Λουλέ), υλοποίησε την απειλή -την 1η Αυγούστου 1973 κρεμάστηκε στο αγροτόσπιτο που ζούσε περιορισμένος. Οι σοβιετικοί απέκρυψαν την πραγματική αιτία θανάτου (απαγχονισμός) η οποία αποκαλύφθηκε μόνο μετά από πολλά χρόνια, την περίοδο που έπνεε στην ΕΣΣΔ ο άνεμος της «περεστρόικα».
Ο κ. Σήφης Ζαχαριάδης, γιός του άλλοτε ηγέτη, μιλά για την τελευταία συνάντησή τους πριν αυτοκτονήσει, για το τελευταίο γράμμα προς την μητέρα του Ρούλα Κουκούλου(ηγετικό στέλεχος του μεταπολιτευτικού ΚΚΕ που «αποκήρυξε» το 1957 τον σύζυγό της όταν διαγράφηκε από το κόμμα), αλλά και την στάση των σοβιετικών τους οποίους δεν διστάζει να κατηγορήσει ως υπευθύνους για την αυτοκτονία του πατέρα του.
Η συνέντευξη έχει ως εξής: tovima.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου