...τις δυό γεύσεις τούτες, οι ουρανίσκοι οφείλουν να τις τιμήσουν...
διδάσκοντες και διδασκόμενοι...
Τι ειν’ η ζωή και ποια η χαρά χωρίς χρυσή Αφροδίτη;
Κάλλιο ας πεθάνω τη στιγμή, που πια δε θα με νοιάζει,
γι έρωτος κρυφοσμίξιμο και γι αγκαλιά και δώρα,
χαριτωμένα, αν τον ανθό λιμπίζονται της νιότης.
Γυναίκες κι άντρες, μα όταν πια τα πολυπίκρανα έλθουν
γεράματα, που όμοια θα βρουν τον άσκημο τον άντρα
και τον ωραίο, πάντα οι σκληρές φροντίδες τυραγνούνε
το νου του, κι ούτε χαίρεται του ήλιου το φως θωρώντας.
Μόνε είναι των παιδιών εχτρός κι άνοστος στις γυναίκες.
Τόσο ανυπόφερτα οι θεοί τα γηρατειά έχουν κάνει.
Όμοια κι εμείς μ’ όσα γεννά φύλλα η πολυανθισμένη
Άνοιξη, όταν αξαίνουνε με τις αχτίδες του ήλιου,
λίγον καιρό χαιρόμαστε τα λούλουδα της νιότης.
Χωρίς να ξέρουμε απ’ τους θεούς καλό κακό κ’ οι Μοίρες
οι μαύρες στέκουν δίπλα μας τα τέλη η μια κρατώντας
των πικραμένων γηρατειών και του θανάτου η άλλη.
Μα και της νιότης ο καρπός λιγόωρος είναι τόσο:
“ Όσο το φως του ο ήλιος στη γη σκορπίζει κάθε μέρα.
Όμως κι αυτό το σύνορο της νιότης σαν περάσεις.
Καλύτερα ο θάνατος αμέσως παρά η ζήση.”
Γιατί βάσαν’ αμέτρητα μες την ψυχή γεννιούνται.
Αλλουνού χάνεται το βιος κι αλύπητες πλακώνουν
της φτώχιας οι τυράγνησες, και πάλι άλλος δεν έχει
παιδιά, κι ενώ επάνω στη γη πιότερο αυτά ποθούσε,
πεθαίνει με τον πόνο τους και καρδιολυώτρα αρρώστια.
Άλλον παιδεύει, κι άνθρωπος κανένας δεν υπάρχει,
που συφορές αμέτρητες να μη του δίνει ο Δίας.
Κι αν ήσουν ο πιο όμορφος, τα νιάτα σαν περάσουν
δεν είσαι κύρης ακριβός μηδέ για τα παιδιά σου.
Για συμφορά παντοτινή στον Τιθώνον ο Δίας:
έδωκε τα γεράματα, που ακόμη κι απ’ το Χάρο
τον τρομερό χειρότερα είναι.
“ Σ’ όλο μου αμέσως το κορμί ποτάμι τρέχει ο ιδρώτας
Και νιώθω τρόμο, όταν θωρώ της νιότης το λουλούδι
Πρόσχαρο κι όμορφο μαζί που ήταν κι άλλο ακόμη!! ”
Σαν όνειρο, και τ’ άσκημα και τρομερά περίσσα
γεράματα μονοστιγμής ψηλοκρεμιούνται επάνω
στην κεφαλή διατίμαστα και μισερά συνάμα.
Κι αγνώριστο τον άνθρωπο τον κάνουν και χαλούνε
σαν απλωθούν επάνω τους, τα μάτια και τα φρένα.
Δίχως αρρώστιες και χωρίς έγνοιες σκληρές μακάρι
η μοίρα μου του θανάτου μου να μ’ εύρισκ’ σαραντάρη.
"Ναννώ" ποίημα από τον αρχαίο ποιητή Μίμνερμο
~~~~
Ο Μίμνερμος ήταν ελεγειακός ποιητής από την Κολοφώνα της Μικράς Ασίας,
ο οποίος άκμασε την περίοδο 630-600 π.Χ.
Ο Μίμνερμος θεωρείται πατέρας της ερωτικής ελεγείας!
Η ακμή του τοποθετείται από την παράδοση, στην 37η Ολυμπιάδα (633-629 π.Χ.). Τον θεωρούσαν λίγο προγενέστερο από την εποχή των επτά σοφών ή σύγχρονο με αυτή.
Λέγεται ότι ο Σόλων του είχε απευθύνει μερικούς στίχους του, ότι είναι πιθανόν να τον γνώρισε κατά το ταξίδι του στη Μικρά Ασία και ότι ήταν κάπως νεώτερος του.
Λέγεται ακόμη ότι ήταν και αυλητής , πράγμα που υποδηλώνει ασφαλώς τη στενή σχέση της ποίησής του με τη μουσική και το τραγούδι.
Από το έργο του σώζονται μόνο αποσπάσματα.
Ο Μίμνερμος είναι ο πατέρας της ερωτικής ελεγείας, εκπρόσωπος της υποκειμενικής εκείνης ποίησης που εκφράζει μύχια συναισθήματα με καθαρά προσωπικό τόνο.
Η χαρά της νιότης, κάποια ανάλαφρη μελαγχολία για τις βραχύβιες ηδονές της, ο φόβος για τα γερατειά είναι οι ιδέες που κυριαρχούν στους μισούς τουλάχιστον από τους σωζόμενους στίχους του.
Ειδικότερα, η αγωνία για το γήρας δεν εκφράστηκε από κανέναν άλλο ποιητή με τόση δύναμη και απλότητα.
Για τη μελαγχολία του, εξάλλου, η κριτική επανειλημμένως αναρωτήθηκε μήπως οφείλεται στα πολιτικά γεγονότα της εποχής του και στις δυστυχίες της πατρίδας του.
Από τους στίχους του όμως δεν προκύπτουν στοιχεία που θα μπορούσαν να στηρίξουν την υπόθεση αυτή.
Εκτός από τον έρωτα, ο Μίμνερμος φαίνεται ότι ασχολήθηκε και με άλλα θέματα.
Αναφέρεται ποίημά του αφιερωμένο στον πόλεμο της Σμύρνης με τους Λυδούς.
Στην αρχή του, απευθυνόταν στις Μούσες, που τις ξεχώριζε σε παλιές θυγατέρες του Ουρανού και νέες θυγατέρες του Διός.
Από τη σύνθεσή του αυτή προέρχεται ίσως ένα σωζόμενο απόσπασμα, στο οποίο περιγράφει έναν ορμητικό πολεμιστή του Λυδικού πολέμου.
Σε άλλα αποσπάσματα κάνει λόγο για την ίδρυση της Σμύρνης και της Κολοφώνος.
Πιστεύεται ότι τα ποιήματα του Μίμνερμου ή τουλάχιστον ορισμένα από αυτά είχαν συγκεντρωθεί σε ιδιαίτερη συλλογή, που έφερε ως τίτλο το όνομα Ναννώ.
Αν η Ναννώ ήταν πραγματικό πρόσωπο – η αγαπημένη αυλητρίδα του ποιητή, που συνόδευε με τον αυλό τα ποιήματά του – ή συμβόλιζε απλώς μια ιδανική ερωμένη δεν είναι εξακριβωμένο.
Ο Μίμνερμος εκτιμήθηκε ως μεγάλος τεχνίτης του λόγου και του ελεγειακού μέτρου και γι’ αυτό συμπεριλήφθηκε στον αρχαίο Κανόνα των ελεγειακών ποιητών μαζί με τον Φιλητά και τον Καλλίμαχο.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΛΕΓΕΙΑ?
διδάσκοντες και διδασκόμενοι...
Τι ειν’ η ζωή και ποια η χαρά χωρίς χρυσή Αφροδίτη;
Κάλλιο ας πεθάνω τη στιγμή, που πια δε θα με νοιάζει,
γι έρωτος κρυφοσμίξιμο και γι αγκαλιά και δώρα,
χαριτωμένα, αν τον ανθό λιμπίζονται της νιότης.
Γυναίκες κι άντρες, μα όταν πια τα πολυπίκρανα έλθουν
γεράματα, που όμοια θα βρουν τον άσκημο τον άντρα
και τον ωραίο, πάντα οι σκληρές φροντίδες τυραγνούνε
το νου του, κι ούτε χαίρεται του ήλιου το φως θωρώντας.
Μόνε είναι των παιδιών εχτρός κι άνοστος στις γυναίκες.
Τόσο ανυπόφερτα οι θεοί τα γηρατειά έχουν κάνει.
Όμοια κι εμείς μ’ όσα γεννά φύλλα η πολυανθισμένη
Άνοιξη, όταν αξαίνουνε με τις αχτίδες του ήλιου,
λίγον καιρό χαιρόμαστε τα λούλουδα της νιότης.
Χωρίς να ξέρουμε απ’ τους θεούς καλό κακό κ’ οι Μοίρες
οι μαύρες στέκουν δίπλα μας τα τέλη η μια κρατώντας
των πικραμένων γηρατειών και του θανάτου η άλλη.
Μα και της νιότης ο καρπός λιγόωρος είναι τόσο:
“ Όσο το φως του ο ήλιος στη γη σκορπίζει κάθε μέρα.
Όμως κι αυτό το σύνορο της νιότης σαν περάσεις.
Καλύτερα ο θάνατος αμέσως παρά η ζήση.”
Γιατί βάσαν’ αμέτρητα μες την ψυχή γεννιούνται.
Αλλουνού χάνεται το βιος κι αλύπητες πλακώνουν
της φτώχιας οι τυράγνησες, και πάλι άλλος δεν έχει
παιδιά, κι ενώ επάνω στη γη πιότερο αυτά ποθούσε,
πεθαίνει με τον πόνο τους και καρδιολυώτρα αρρώστια.
Άλλον παιδεύει, κι άνθρωπος κανένας δεν υπάρχει,
που συφορές αμέτρητες να μη του δίνει ο Δίας.
Κι αν ήσουν ο πιο όμορφος, τα νιάτα σαν περάσουν
δεν είσαι κύρης ακριβός μηδέ για τα παιδιά σου.
Για συμφορά παντοτινή στον Τιθώνον ο Δίας:
έδωκε τα γεράματα, που ακόμη κι απ’ το Χάρο
τον τρομερό χειρότερα είναι.
“ Σ’ όλο μου αμέσως το κορμί ποτάμι τρέχει ο ιδρώτας
Και νιώθω τρόμο, όταν θωρώ της νιότης το λουλούδι
Πρόσχαρο κι όμορφο μαζί που ήταν κι άλλο ακόμη!! ”
Σαν όνειρο, και τ’ άσκημα και τρομερά περίσσα
γεράματα μονοστιγμής ψηλοκρεμιούνται επάνω
στην κεφαλή διατίμαστα και μισερά συνάμα.
Κι αγνώριστο τον άνθρωπο τον κάνουν και χαλούνε
σαν απλωθούν επάνω τους, τα μάτια και τα φρένα.
Δίχως αρρώστιες και χωρίς έγνοιες σκληρές μακάρι
η μοίρα μου του θανάτου μου να μ’ εύρισκ’ σαραντάρη.
"Ναννώ" ποίημα από τον αρχαίο ποιητή Μίμνερμο
~~~~
Ο Μίμνερμος ήταν ελεγειακός ποιητής από την Κολοφώνα της Μικράς Ασίας,
ο οποίος άκμασε την περίοδο 630-600 π.Χ.
Ο Μίμνερμος θεωρείται πατέρας της ερωτικής ελεγείας!
Η ακμή του τοποθετείται από την παράδοση, στην 37η Ολυμπιάδα (633-629 π.Χ.). Τον θεωρούσαν λίγο προγενέστερο από την εποχή των επτά σοφών ή σύγχρονο με αυτή.
Λέγεται ότι ο Σόλων του είχε απευθύνει μερικούς στίχους του, ότι είναι πιθανόν να τον γνώρισε κατά το ταξίδι του στη Μικρά Ασία και ότι ήταν κάπως νεώτερος του.
Λέγεται ακόμη ότι ήταν και αυλητής , πράγμα που υποδηλώνει ασφαλώς τη στενή σχέση της ποίησής του με τη μουσική και το τραγούδι.
Από το έργο του σώζονται μόνο αποσπάσματα.
Ο Μίμνερμος είναι ο πατέρας της ερωτικής ελεγείας, εκπρόσωπος της υποκειμενικής εκείνης ποίησης που εκφράζει μύχια συναισθήματα με καθαρά προσωπικό τόνο.
Η χαρά της νιότης, κάποια ανάλαφρη μελαγχολία για τις βραχύβιες ηδονές της, ο φόβος για τα γερατειά είναι οι ιδέες που κυριαρχούν στους μισούς τουλάχιστον από τους σωζόμενους στίχους του.
Ειδικότερα, η αγωνία για το γήρας δεν εκφράστηκε από κανέναν άλλο ποιητή με τόση δύναμη και απλότητα.
Για τη μελαγχολία του, εξάλλου, η κριτική επανειλημμένως αναρωτήθηκε μήπως οφείλεται στα πολιτικά γεγονότα της εποχής του και στις δυστυχίες της πατρίδας του.
Από τους στίχους του όμως δεν προκύπτουν στοιχεία που θα μπορούσαν να στηρίξουν την υπόθεση αυτή.
Εκτός από τον έρωτα, ο Μίμνερμος φαίνεται ότι ασχολήθηκε και με άλλα θέματα.
Αναφέρεται ποίημά του αφιερωμένο στον πόλεμο της Σμύρνης με τους Λυδούς.
Στην αρχή του, απευθυνόταν στις Μούσες, που τις ξεχώριζε σε παλιές θυγατέρες του Ουρανού και νέες θυγατέρες του Διός.
Από τη σύνθεσή του αυτή προέρχεται ίσως ένα σωζόμενο απόσπασμα, στο οποίο περιγράφει έναν ορμητικό πολεμιστή του Λυδικού πολέμου.
Σε άλλα αποσπάσματα κάνει λόγο για την ίδρυση της Σμύρνης και της Κολοφώνος.
Πιστεύεται ότι τα ποιήματα του Μίμνερμου ή τουλάχιστον ορισμένα από αυτά είχαν συγκεντρωθεί σε ιδιαίτερη συλλογή, που έφερε ως τίτλο το όνομα Ναννώ.
Αν η Ναννώ ήταν πραγματικό πρόσωπο – η αγαπημένη αυλητρίδα του ποιητή, που συνόδευε με τον αυλό τα ποιήματά του – ή συμβόλιζε απλώς μια ιδανική ερωμένη δεν είναι εξακριβωμένο.
Ο Μίμνερμος εκτιμήθηκε ως μεγάλος τεχνίτης του λόγου και του ελεγειακού μέτρου και γι’ αυτό συμπεριλήφθηκε στον αρχαίο Κανόνα των ελεγειακών ποιητών μαζί με τον Φιλητά και τον Καλλίμαχο.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΛΕΓΕΙΑ?
ελεγεία (η) {ελεγειών} = 1. ΦΙΛΟΛ. αρχαίο ποίημα που γραφόταν σε δίστιχες στροφές αποτελούμενες από ένα εξάμετρο και ένα πεντάμετρο και αναφερόταν σε ποικίλα θέματα (πολεμικά, ερωτικά, πολιτικά κ.λπ.)
2. (γενικότ.) καλλιτεχνικό έργο με έντονα λυρικό και θρηνητικό χαρακτήρα: πχ. η
ταινία είναι μια ελεγεία για τη χαμένη αθωότητα τού πολιτισμένου ανθρώπου.
ταινία είναι μια ελεγεία για τη χαμένη αθωότητα τού πολιτισμένου ανθρώπου.
Ετυμολογία: μτγν. < αρχ. έλεγος (ό) = θρήνος, θρηνητικό άσμα σε ελεγειακό δίστιχο, αγνώστου ετύμου, πιθ. μικρασιατικό δάνειο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου