...τον πατριωτισμόν, διά να παραστήσωμεν εις αυτόν
ότι είναι λαός περιούσιος
[...] καταντήσαμεν να πείσωμεν αυτόν ότι εις τον αγώνα του πολιτισμού
και εις τον αγώνα της προόδου και εις τον αγώνα της αμίλλης δεν έχει ανάγκην,
όπως επικρατήση, να μεταχειρισθή τα ίδια όπλα τα οποία μεταχειρίζονται
οι άλλοι λαοί. [...] Πάντα ταύτα κατορθώσαμεν να πείσωμεν τον λαόν ότι
ήσαν περιττά. Συγχρόνως αφήσαμεν αυτόν να επαναπαύεται ότι, εάν του λείψουν
όλα τα άλλα εφόδια, δύναται όμως, κρατών επάνω εις τον δίσκον της επαιτείας
τας παρελθούσας δόξας του, να προσέρχεται εκάστοτε προς τους ισχυρούς εκείνους,
οι οποίοι κατ’ άλλον τρόπον εργασθέντες εγένοντο ισχυροί, διά να ζητή υπέρ
εαυτού ως επαιτείαν, επί τη βάσει των παλαιών περγαμηνών του,
όπως υπερασπίζη τα δίκαιά του.
Θ.Διαμαντόπουλος,Ο Βενιζελισμός,Α' Εκδόσεις Σάκκουλα
snhell.gr
"Αρχηγός, σωτήρας, σύμβολο της μισής Ελλάδας, Σατανάς για την άλλη μισή,
ήταν οπωσδήποτε ο άξονας γύρω από τον οποίο στροβιλιζόταν τo έθνος·
η παρουσία του ανάδινε κάποιο μυστηριώδες ρεύμα, που τράνταζε μονομιάς
τις δυνάμεις του εθνικού οργανισμού, της δημιουργίας και της διάλυσης,
της μοχθηρίας και του φθόνου". "Νικών, ηττώμενος, υψούμενος αιφνιδίως
τόσον πολύ ώστε να δονούνται περί τας πράξεις του οι τηλεγραφικοί δέκται
του κόσμου και πίπτων έξαφνα τόσον ώστε να πρέπει να κύπτουν
και των αντιπάλων του οι μικρότεροι δια να τον εύρουν, γινόμενος εναλλάξ,
αδιάλλακτος, διαλλακτικός, δημοκράτης, βασιλόφρων, ανώτερος παρατάξεων
και κατώτερος κομμάτων, συνετός χθες και την επομένην παράφρων,
πάντως... υπέρ τας γραμμάς, υπό τας γραμμάς, εδώ πρωταγωνιστής
και εκεί υποβολεύς, παντού παρών και παρών εν τη απουσία του,
ο Ελ. Βενιζέλος, υπήρξε, έζησε, απέθανε και θα μείνει ως πρόβλημα,
μυστήριον, μύθος, νυκτερινός εφιάλτης... ".
Ο μύθος αυτός μπορεί να ερμηνευθεί;
Είναι δυνατόν να εντοπισθούν οι εθνικοί, κοινωνικοί, πολιτικοί, ιστορικοί
και ψυχολογικοί παράγοντες που έκαναν ένα άτομο για περισσότερο
από ένα τέταρτο του αιώνα το κεντρικό πρόβλημα του έθνους;
Και ο "βενιζελισμός", το κίνημα που ο κρητικός μύστης ψυχών δημιούργησε,
τι ακριβώς ήταν;
Ποια υπήρξε η κοινωνική του ανταπόκριση;
Ποιοι οι πολιτικοί του στόχοι;
Ποια η φιλοσοφία του;
Τι χαρακτήρισε τις μεθόδους του;
Ποιοι αποτέλεσαν το πολιτικό προσωπικό του;
Σε ποια ευρύτερα ιδεολογικά ρεύματα μπορεί να ενταχθεί;
Πόσο ζωντανά είναι ακόμη και σήμερα τα βενιζελικά και αντιβενιζελικά ιδεώδη;
Μέχρι ποιου σημείου η ελληνική κοινωνία του 1910 κυοφορούσε ένα τέτοιο κίνημα
και από ποιο σημείο και πέρα οι συμπτώσεις υπήρξαν καθοριστικές;
Ο διχασμός πόσο κοινωνικά προσδιορισμένος και νομοτελειακά αναπόφευκτος ήταν;
Σ' όλα αυτά τα ερωτήματα, τα σημαντικά για την εθνική μας αυτογνωσία, προσπαθεί
να απαντήσει ο Θ. Διαμαντόπουλος, λέκτορας της Πολιτικής Επιστήμης στην Πάντειο
και συγγραφέας πολλών μελετών και βιβλίων Πολιτικής Επιστήμης, με θεωρητικό
ή ιστορικό περιεχόμενο.
Στόχος του η συμβολή στην κατανόηση του πολιτικού σήμερα του τόπου μας
μέσα από τη διερεύνηση των δυνάμεων και των δυναμικών που το γέννησαν.
(ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ) politeianet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ
1864 - 1936
"Στο πλατύ πέταγμα δεν μπορέσαμε να τον ακολουθήσουμε.
Ήταν πάρα πολύ μεγάλος για μας.
Μας πήγαινε στην Πόλη, και μας οι δυνάμεις μας τσάκισαν στις πύλες της.
Ούτε οι φίλοι του τον κατάλαβαν· τον πήραν για κομματάρχη, και αυτός ήταν εθνάρχης". Απο τα θαυμαστικά αυτά σχόλια της Πηνελόπης Δέλτα ως την περιφρόνηση του Ίωνα Δραγούμη, που τον χαρακτήριζε "επαρχιώτη δικηγόρο", απουσιάζει -και δεν μπορούσε παρά να απουσιάζει- η ψύχραιμη αξιολόγηση, σε μια εποχή που ο μεγάλος διχασμός
είχε τραυματίσει βαθύτατα την ελληνική κοινωνία.
Θα χρειαστεί να περάσουν περίπου είκοσι χρονιά απο τον θάνατο του Ελευθέριου Βενιζέλου για να αρχίσει σταδιακά να διαμορφώνεται μια σχετικώς αποστασιοποιημένη προσέγγιση, και άλλα τόσα ακόμη για να μετατεθεί οριστικά το βενιζελικό φαινόμενο
από το πεδίο της πολιτικής στον χώρο της ιστοριογραφίας.
Αναλαμβάνοντας τον Σεπτέμβριο του 1910 την πρωθυπουργια της Ελλάδας,
ο Βενιζέλος βρήκε τους Έλληνες εμβολιασμένους κατά της γοητείας των πολιτικών
της πρώτης δεκαετίας του 20ού αιώνα.
Δεν ήταν όμως προετοιμασμένοι για να αντιμετωπίσουν τον ιδιότυπο βενιζελικό
μαγνητισμό που σάρωσε τις αντιστάσεις τους.
Ο "γυαλάκιας", όπως τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά στην Κρήτη, τονίζοντας
την ιδιότητα του σκεπτόμενου, βρισκόταν στη συνείδηση των οπαδών του
πάνω απο τον μέσο άνθρωπο, με ηγετικές ικανότητες που συχνά λάμβαναν
υπερφυσικές διαστάσεις.
Η πανελλήνια γοητεία του κράτησε ως τον μεγάλο διχασμό.
Περιλαμβάνονται τα κείμενα
- Πρόλογος [...]
- Κεφάλαιο 2 [...]
- Κεφάλαιο 3
[...]
- Θανάσης Διαμαντόπουλος, "Ιδεολογικές και πολιτικές συντεταγμένες"
- Κεφάλαιο 4 [...]
*τα ανωτέρω σχετικά για το βιβλίο ΕΔΩ :biblionet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου