...στη γωνία Ζωοδόχου πηγής και Ακαδημίας...κανείς δεν σταματούσε

Σήμερα το μεσημέρι, στο κέντρο της Αθήνας
..Στη γωνία Ζωοδόχου πηγής και Ακαδημίας. 
Μια γιαγιά, είχε ακουμπήσει το σώμα της στον τοίχο κι όλο έγερνε 
σιγά- σιγά προς το πεζοδρόμιο. 
Την είδα από μακριά. 
Κρατιότανε από ένα Π και τα πόδια της ήταν τούμπανο..
Μιλούσε σ όποιον περνούσε ..Από μακριά νόμισα ότι ζητιάνευε, 
έτσι που έβλεπα τους ΠΑΝΤΕΣ να την προσπερνάνε αδιάφορα...
Στα δέκα βήματα, την άκουσα καθαρά. 
Παρακαλούσε, κάποιος να την στηρίξει να φτάσει ως την γωνία 
Σόλωνος και Ζ.πηγής...
Γύρω στα τριάντα μέτρα απόσταση δηλαδή..
Δεν ξέρω αν την άκουγαν ή μετρούσαν με το νού τους εικοσάευρα...

Πάντως κανείς δεν σταματούσε. 
Ήταν κάθιδρη και κατακόκκινη..
Υπέφερε..Της έπλυνα το πρόσωπο, την πότισα νερό, της χάϊδεψα τα μαλλιά...
Την έζωσα κυριολεκτικά στη μέση μου και την πήγα εκεί που ήθελε. 
"μια ώρα κόρη μου ήμουνα εκεί...κατουρήθηκα και πάνω μου"...

Κι η ντροπή της..
Κι η ντροπή της ντροπή μου για τους συνανθρώπους που ούτε βλέπουν πιά, 
μα ούτε κι ακούνε..! 

...Μ εμπιστεύτηκε. 
Μέσα απ' τη ζώνη που κρατούσε τη φούστα της, 
είχε ένα σακουλάκι με τα χρήματα που έβγαλε και τα κλειδιά του σπιτιού της. 
Την άλλαξα, της τηγάνησα αυγά( αυτό μου ζήτησε) πήγα της πήρα ψωμί , 
της έκανα συντροφιά να φάει - στέλνοντας περίπατο το ραντεβού μου 
με τον οδοντίατρο-, πήρα τον αριθμό του τηλεφώνου της κι αφού βεβαιώθηκα 
οτι δεν μένει μόνη και στις πέντε το απόγευμα ο γιός της θα γύριζε 
απ' τη δουλειά, έφυγα.
.
Πηγαίνοντας πρός του Γκύζη με την ελπίδα πως κάτι θα έσωζα απ΄το πονεμένο 
δόντι, είδα τη Μάνα του Γκόρκυ, είδα τη Μάνα του Λόρκα, είδα και τη μάνα μου 
να μου χαμογελάνε. 

Πόσο όμορφα νοιώθω!

Μαρια Δημητρουκα