Από ποιον ουρανό πέσαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου;

Λου Αντρέας- Σαλομέ. 
Η γυναίκα που παρά το σημαντικό λογοτεχνικό της έργο, 
τα δοκίμια για την τέχνη, τη θρησκεία, τον ερωτισμό και 
την ψυχανάλυση, ήταν γραφτό της να μείνει
στην ιστορία ως η μούσα του Φρίντριχ Νίτσε, του Ράινερ Μαρία Ρίλκε 
και του Σίγμουντ Φρόυντ. 
Ως η μοιραία γυναίκα ισχυρών ανδρών. 
Ως «η γυναίκα που κάνει συλλογή αντρών σαν να ήταν τρόπαια».

Το πορτραίτο αυτής της ομολογουμένως σημαντικής γυναίκας, σκιαγραφεί
η Λίντε Ζαλμπέρ (διδάκτωρ Ψυχολογίας και Ψυχοθεραπείας) στο βιβλίο
«Λου Αντρέας Σαλομέ: Η βιογραφία μιας μοιραίας γυναίκας» 
που κυκλοφόρησε πρόσφατα

Η Λουίζε Φον Σαλομέ γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη,
στις 12 Φεβρουαρίου του 1861, από πατέρα στρατηγό στην υπηρεσία
του τσάρου.

Το Φθινόπωρο του 1880, η Λου εγκαταλείπει μαζί με τη μητέρα της
την Τσαρική Αυτοκρατορία για ν’ αρχίσει σπουδές στη Ζυρίχη.
Και η σπουδές θα γίνουν έκτοτε και ο τρόπος ζωής της.

Θεολογία, Φιλοσοφία, Ιστορία Τέχνης, Δογματική, Γενική Ιστορία
των Θρησκειών, Λογική και Μεταφυσική…
Συνεπαρμένη από τις σπουδές της, διαβάζει μέρα νύχτα χωρίς
ξεκούραση και δίχως σταματημό.

Η ιδανική μαθήτρια, κυριολεκτικά μαθήτρια- σφουγγάρι μεγάλων ανδρών,
η Λου ερωτεύεται αλλά πάνω απ’ όλα την ερωτεύονται. Πολύ και με πάθος.
Ο φιλόσοφος δρ Πάουλ Ρέε και ο Νίτσε με την πρώτη ματιά.
Ο ανατολιστής δόκτωρ Φρίντριχ Καρλ Ανδρέας, τον οποίο και θα παντρευτεί
το 1887, τελικά. Κι από τότε η ζωή της θα γίνει Τέχνη και γράψιμο.
Ταξίδια και καλλιτεχνικά και πνευματικά κινήματα της εποχής.

Η γνωριμία της με τον Ρίλκε θα της προσφέρει την ευκαιρία να επιστρέψει
σε παλιότερες καταστάσεις της δικής της ψυχής.
Θα ανακαλύψει την ποίηση που την είχε βαθιά καταχωνιασμένη
στη δική της ζωή.

Τέσσερις ημέρες μετά την πρώτη τους συνάντηση, ο ποιητής της στέλνει
ήδη «τραγούδια νοσταλγίας» και ομολογεί ότι έτρεχε μέσα στην πόλη
κρατώντας τριαντάφυλλα, «τρέμοντας από την επιθυμία κάπου
να σας συναντήσω».

Την Άνοιξη του 1895 θα γνωρίσει την ψυχανάλυση και τον Φρόυντ
ο οποίος ευθύς εξαρχής θα κολακευτεί.
Κι από τότε ο Φρόιντ θα αναφέρεται στα γράμματά του στην
«χαρούμενη αισιοδοξία της Λου».

Με την κόρη του Φρόυντ, Αννα, η Λου Αντρέας Σαλομέ θα ασχοληθούν
με τις πολύπλοκες παιδικές φαντασιώσεις.

Κι έτσι με τέχνη και απόλαυση θα ζήσει ολόκληρη τη ζωή.
Απολαμβάνοντας ακόμα και τα γηρατειά της: «Πραγματικά εγώ φθάνω
τόσο μακριά ώστε να εξακολουθώ να είμαι διαρκώς περίεργη για το πόσα
πράγματα πρέπει να ξετυλίξω το κουβάρι της ζωής, μέχρι να πέσουν
στα χέρια μου οι εκπλήξεις που είναι τυλιγμένες μέσα του».
Αισθάνεται ότι τα γηρατειά χαρίζουν διεύρυνση.

Η Λου Αντρέας- Σαλομέ πεθαίνει στις 5 Φεβρουαρίου 1937 στο σπίτι της,
στο Χάινμπεργκ του Γκέτινγκεν. Αφήνοντας πίσω της ένα μεγάλο έργο,
τον απόηχο ενός σπινθηροβόλου πνεύματος και μια τεράστια κι άσβεστη
αύρα γοητείας.

Πολύ μελάνι χύθηκε για χάρη της.

Η καινούργια βιογραφία της Λίντε Ζάλμπερ κυκλοφορεί

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

 «Είναι πράγματι μια μεγαλοφυία και ως προς τον χαρακτήρα 
δίχως άλλο ηρωική» (Πέτερ Γκάστ, 1882)

«Η Λου φον Σαλομέ υπήρξε ένας εντελώς φυσικός,
σίγουρος για τον εαυτό του άνθρωπος, που διέθετε
μια σπάνια πνευματική και ταυτόχρονα ανθρώπινη
ένταση σε συνδυασμό με γυναικεία γοητεία.
Ηταν εξαιρετικά έξυπνη, μπορούσε να κατανοήσει με εκπληκτική ταχύτητα φιλοσοφικά, κοινωνιολογικά και ψυχολογικά προβλήματα, είχε μια φυσική αμεσότητα
και ήταν ανοιχτή σε όλα τα ερωτήματα, τόσο
τα πνευματικά όσο και τα ανθρώπινα».
(Κουρτ Βολφ, 1963)

«Η Λου Αντρέας είναι η πιο πνευματική από όλες
τις σημερινές ποιήτριες, εκείνη με το μεγαλύτερο
ψυχολογικό βάθος- αυτό το υπογράφω
με τεράστια γράμματα».
(Μαρία φον Εμπνερ- Εσενμπαχ (1912).

«Τι θαυμαστά πράγματα μπορεί να αντιληφθεί αυτή η γυναίκα,
πώς μεταμορφώνεται στην πιο βαθιά ψυχική κατανόηση καθετί που της
προσφέρουν την κατάλληλη στιγμή τα βιβλία και οι άνθρωποι,
πως αντιλαμβάνεται, αγαπά, διεισδύει χωρίς φόβο στα πιο καυτά μυστικά,
που δεν της κάνουν κακό παρά ακτινοβολούν μονάχα με καθαρή φλόγα».
(Ράινερ Μαρία Ρίλκε, 1913).

«Τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής αυτής της εξαιρετικής γυναίκας ανήκαν
στην ψυχανάλυση, στην οποία συνέβαλε με την αξιόλογη επιστημονική
εργασία της και την οποία επίσης άσκησε»
(Σίγμουντ Φρόιντ, 1937)

«Η Λου ωφέλησε χωρίς αμφιβολία όλους τους μεγάλους της άντρες,
καθώς μπορούσε να ταυτίζεται με το ευάλωτο τμήμα της προσωπικότητάς τους
που είχε τόση ανάγκη από στήριξη.
 Όμως όλοι οι άντρες που την ερωτεύθηκαν, υποχρεώθηκαν στο τέλος
να ανακαλύψουν ότι η Λου δεν τους είχε δώσει πραγματικά κάτι από
τον εαυτό της».
(Πάουλ Ροάζεν, 1969)

*Γράφει η Ελένη Γκίκα //

fractalart.gr