Νίτσε καί... Μαρξισμός...

Ο μαρξισμός με τον Νίτσε δεν έχουν κατά τη γνώμη μου καμιά σχέση. 
Πρώτον,
γιατί η φιλοσοφία του Νίτσε είναι ανορθολογική (η αποθέωση του ιρασιοναλισμού), ενώ του μαρξισμού ο ορθολογισμός. 
Δεύτερον, γιατί ο Νίτσε μάχεται τη νεωτερικότητα θεωρώντας την παρακμή του ανθρωπίνου γένους, ενώ ο μαρξισμός στοιχείο της ιστορικής συνέχειας προς μια κατεύθυνση χειραφέτησης των καταπιεσμένων τάξεων. 
Τρίτον, ο Νίτσε αποθεώνει τον ατομισμό, έστω και ως αυθεντικό εγώ που διακατέχεται από την δύναμη της θέλησης. 
Ο Νίτσε στην πραγματικότητα ανήκει (?) στην ιδεαλιστική θεώρηση του κόσμου, έτσι θα τον κατέτασσα στον ιδεαλιστικό υπαρξισμό ή στον ιδεαλιστικό υποκειμενισμό. 
Κατά τη γνώμη μου δεν είναι ούτε αναρχικός, αν και ο Κροπότκιν τον κατατάσει στο ρεύμα του αναρχικού ατομισμού μαζί με το Μαξ Στίρνερ, δεν είναι όμως, αν θεωρήσουμε ότι ο αναρχισμός πρεσβεύει την ελευθερία του ατόμου μέσα στην κοινότητα και όχι αντίθετα και σε ρήξη με αυτή, αφού και ο ίδιος ο Κροπότκιν ήταν κοινοτιστής, μια και η κύρια εικόνα του ήταν οι αγροτικές κοινότητες της φεουδαρχικής Ρωσίας. 
Μόνο κάποιοι σύγχρονοι νεοφιλελεύθεροι τον κατατάσσουν σε αυτό που ονομάζουν ψευδώς ως αναρχοκαπιταλιμό, αλλά δεν είναι ούτε τέτοιος βέβαια. Θα έλεγα ακόμα ότι ο Νίτσε μισούσε την ισότητα και κάθε κοινοτίστικη ιδέα αλλά όχι με την έννοια του φιλελευθερισμού. Καθώ επίσης ότι δεν είχε διαβάσει Μαρξ τον οποίο προφανώς περιφρονούσε, αλλά και ότι δεν γνώριζε τις ιδέες του αναρχισμού, τον οποίο επίσης προφανώς περιφρονούσε. 
Τέλος, ο Νίτσε χρησιμοοποιήθηκε από τη Σχολή της Φρακφούρτης προς μια κατεύθυνση αναθεώρησης του μαρξισμού. Η τελευταία όμως εξελίχηθκε, με εξαίρεση των Μαρκούζε, σε μια θεωρησιακή φιλοσοφία. Ο μαρξισμός είναι μια φιλοσοφία της πράξης, από την εντέκατη θέση του Μαρξ για τον Φόυερμαχ: το θέμα δεν είναι να ερμηνεύσουμε τον κόσμο αλλά να τον αλλάξουμε. Ως τελευταία παρατήρηση αναφέρω: ότι προφανώς και δεν θεωρώ τον Νίτσε υπεύθυνο για τον Ναζισμό, αν χρησιμοποιήθηκε σε μια χωρίς προηγούμενο διαστρεβλωσή του, δεν φέρει ο ίδιος την ευθύνη.

Ο Νίτσε βρίσκεται και αυτός στον χώρο του αναρχοατομικισμού/αναρχομηδενισμού. Δεν είναι ιδεαλιστής ο Νίτσε πάντως, προάγει έναν βιολογικό ντετερμινισμό, όλες του οι αναλύσεις είναι ψυχολογικές και χρησιμοποιεί την ιστορία. 
Η αλήθεια είναι ότι ο Νίτσε ορίζεται συχνά ως Πολιτισμικός Κριτικός, αφού ξεκινάει την κριτική του από τους Όμηρο και προσωκρατικούς και φτάνει μέχρι τον σοσιαλισμό, τον καπιταλισμό και τον.. Μπετόβεν. 
Η Σχολή της Φρανκφούρτης κάνει, κατ'ουσίαν, το ίδιο πράγμα, Πολιτισμική Κριτική, αφού ασκεί κριτική μόνον στο εποικοδόμημα. Ισχύει ότι οι φρανκφουρτιανοί διέσωσαν, φιλοσοφικά, λίγα πράγματα από τον ορθόδοξο μαρξισμό - όσο μελετάω τις ρίζες του μαρξισμού τους καταλαβαίνω καλύτερα γιατί το έκαναν αυτό....

Αν και η σκέψη του Νίτσε είναι πολυεπίπεδη.το κύριο χαρακτηριστικό της,που είναι η βαθειά περιφρόνηση του λαού και κάθε συλλογικότητας,δύσκολα συμβιβάζεται με κοινωνιστικές θεωρίες,όπως ο Μαρξισμός...



....o Νίτσε, δεν είναι αναρχικός, αφού, καταρχήν, είναι αντί-διαφωτιστής, ολόκληρη 
η φιλοσοφία του είναι μία πολεμική στις τέσσερις πολιτικές φιλοσοφίες του διαφωτισμού: φιλελευθερισμό, εθνικισμό, σοσιαλισμό και αναρχισμό.
Βέβαια, και ο Στίρνερ είναι αντί-διαφωτιστής, και ο Στίρνερ προάγει το δίκαιο του ισχυρότερου και τα βάζει και αυτός με τον φιλελευθερισμό, τον εθνικισμό, τον σοσιαλισμό ΚΑΙ τον αναρχισμό.
Η διαφορά τους έγκειται στο ότι ο Νίτσε προάγει την αριστοκρατία, για αυτό και δεν μπορεί να οριστεί ως αναρχικός, ενώ ο Στίρνερ προάγει τον μηδενισμό - κατά τα υπόλοιπα, οι φιλοσοφίες τους είναι ακριβώς οι ίδιες. Και μία ακόμα διαφορά: όταν διαβάζεις Στίρνερ σε παίρνει ο ύπνος, ενώ ο Νίτσε θεωρείται μαζί με τον Γκαίτε και τον Χαίλντερλιν η τριάδα που "έστρωσε" την γερμανική γλώσσα.