σ' αυτόν που μπόρεσε να εξωτερικεύσει τις σκέψεις του...

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, φεύγω.
Από ανθρώπους, από δουλειές, από σχέσεις, από φίλους, από συνήθειες, 
από έρωτες αδιέξοδους και όνειρα ανέξοδα.
Είναι όμορφο να φεύγεις. Όχι, λάθος: είναι απαραίτητο να φεύγεις.
Να φεύγεις από ανθρώπους που σε κρατάνε στη γη και δε σε αφήνουν να πετάξεις.
Να φεύγεις από ανθρώπους που θέλουν να σε αλλάξουν για να χωρέσεις στα κουτάκια 
που έχουν φτιάξει στο μυαλό τους.
Να φεύγεις από ανθρώπους που τους έχεις για προτεραιότητα και εκείνοι σε έχουν 
για δεύτερη επιλογή.



Να φεύγεις από ανθρώπους που λένε συνέχεια κακίες, που έχουν να πουν μια κακή κουβέντα για όλους. Αλλά, κυρίως, να φεύγεις από ανθρώπους που σου λένε μόνο καλά λόγια, που σε κολακεύουν και σου λένε πάντα αυτό που πιστεύουν πως θέλεις να ακούσεις. Αυτοί οι άνθρωποι δε θέλουν το καλό σου και δε θα σε κάνουν να πας μπροστά. 
Αυτοί οι άνθρωποι είναι αμείλικτοι και δεν είναι φίλοι σου. Και ο ελεύθερος άνθρωπος 
δεν έχει ανάγκη από αυλικούς.
Να φεύγεις από ανθρώπους που σε κρατάνε σφιχτά χωρίς να γνωρίζουν το γιατί.
Να φεύγεις από εκεί όπου βολεύεσαι υπερβολικά, από εκεί που δεν μπαίνεις ποτέ στη διαδικασία να ρισκάρεις, να δοκιμάσεις τις αντοχές σου, να δοκιμάσεις κάτι καινούριο. Κανείς ποτέ δεν έγινε ελεύθερος από βόλεμα.
Να φεύγεις από ανθρώπους αλλά και από δουλειές που σε εκμεταλλεύονται και σε υποτιμούν. Γιατί, αν δε φύγεις, υποτιμάς και εσύ τον εαυτό σου. Και ο Άλλος θα σε υποτιμήσει ακόμα περισσότερο. 
Και θα έρθει η μέρα που θα ξυπνήσεις και θα πιστεύεις πως το αξίζεις.



Να φεύγεις από έρωτες τσιγγούνηδες, λίγους και δειλούς. 
Από έρωτες άδειους και φιλιά άχρωμα. Να μη συμβιβάζεσαι με το κακό επειδή 
φοβάσαι μην πέσεις στο χειρότερο. Γιατί, καρδιά μου, είσαι ήδη στο χειρότερο.
Να φεύγεις από ανθρώπους που σε έχουν δίπλα τους μόνο και μόνο γιατί φοβούνται 
να μείνουν μόνοι.
Να φεύγεις από ανθρώπους που μιλάνε πάντα με λόγια και ποτέ με πράξεις. 
Χορτάσαμε από λέξεις. Να μάθεις να ακούς μόνο πράξεις και βλέμματα.
Να φεύγεις από ανθρώπους που δε βλέπουν χρώματα και από καταστάσεις ασπρόμαυρες. Να φεύγεις από αυτούς που ξέχασαν να γελάνε και να χορεύουν.
Να φεύγεις ακόμα και όταν νιώθεις πως σου κόβονται τα πόδια. 
Να φεύγεις ακριβώς τότε.
Να φεύγεις από ανθρώπους που δεν προσπάθησαν ποτέ να σε κρατήσουν. 
Και να μην είσαι τόσο σπάταλος με τις δεύτερες ευκαιρίες σου. Οι άνθρωποι που πραγματικά αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία, σπάνια θα τη χρειαστούν.
Πάντα φεύγω.
Και στο φευγιό μου όλοι αντιδρούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, πάντα ακούω την ίδια- αναπόφευκτη -ερώτηση: «Και πού θα πας τώρα»; Ποτέ δεν ξέρω πού θα πάω. 
Φεύγω για να φύγω.
Και, ξέρεις, ποιο είναι το περίεργο;




Το μόνο που θέλω είναι να νιώθω ασφαλής και, όμως, αφήνω τον εαυτό μου πάντα 
στον αέρα. Καμιά σιγουριά, τίποτα δεδομένο, τίποτα για να βολευτείς, κανένα λιμάνι 
για να αράξεις.
Κάποιο είδος αυτοτιμωρίας; Μπορεί και όχι. Πλέον έχω καταλήξει στο εξής: 
Μόνο σε καταστάσεις απόλυτης ελευθερίας μπορείς να νιώσεις ασφάλεια. 
Μόνο αν είσαι ελεύθερος μπορώ να σ’ αγαπήσω. 
Μόνο αν είμαι ελεύθερη μπορείς να μ’ αγαπήσεις. Ασφαλής είμαι μόνο μέσα στην ανασφάλειά μου και ο καλύτερος –και, ίσως, ο μόνος- λόγος για να φύγεις είναι 
το να μην έχεις πλέον κανένα λόγο για να μείνεις.
Να φεύγεις χωρίς να πεις «Μη χαθούμε» και «Θα τα λέμε». 
Μην ξεχνιέσαι: Φεύγεις για να χαθείς.
Να φεύγεις από διαμέρισμα που δεν είναι σπίτι και από χώρα που δεν είναι πατρίδα.
Να φεύγεις από τους φόβους σου – όσο γοητευτικοί κι αν είναι.
Να φεύγεις χωρίς αποχαιρετισμούς και μελιστάλακτες δηλώσεις, χωρίς θυμό και χωρίς πίκρα. Να μη φεύγεις εν βρασμώ. Να φεύγεις συνειδητά. 
Όταν θα έχουν στερέψει πια τα δάκρυα.
Να φεύγεις από εσένα όταν δεν σου αρέσει ο άνθρωπος που έχεις γίνει. 
Να φεύγεις για να γίνεις ο άνθρωπος που έχεις ονειρευτεί. 
Μη μαζεύεις παλιά σου όνειρα σαν ρακοσυλλέκτης. Δεν είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος. 
Πώς θα μπορούσες να ονειρεύεσαι τα ίδια πράγματα; 
Να φεύγεις για να συναντήσεις τα όνειρά σου τα καινούρια
.
Και, κυρίως, να φεύγεις χωρίς να ξέρεις πού θα πας μετά. 
Το φευγιό είναι κορύφωση και δεν του αξίζει δίχτυ ασφαλείας...



...αλλά περισσότερο σ' αυτόν...
που δεν μπόρεσε ούτε κάν να το σκεφτεί...(?)...!