Η φτώχεια του πρώην πρωθυπουργού Νικόλαου Πλαστήρα, δεν αποτελεί παράδειγμα για τους σημερινούς πολιτικούς!

4 Νοεμβρίου του 1883 γεννήθηκε ένας πολιτικός που σφράγισε 
με τον τρόπο ζωής του μια ολόκληρη γενιά και που κανένας από 
τότε μέχρι και  σήμερα δεν ακολούθησε ποτέ τα ίχνη και το παράδειγμα 
της λιτότατης  ζωής του.
Γνωστός για την μεγάλη στρατιωτική του δράση κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους ,ο  επονομαζόμενος  Μαύρος Καβαλάρης,και την Μικρασιατική εκστρατεία και πολλές φορές ενεπλάκη με την πολιτική συμμετέχοντας ή οργανώνοντας κινήματα. 
Ο Νικόλαος Πλαστήρας κυβέρνησε την Ελλάδα τρεις φορές, μία το 1945 
και άλλες δύο στα 1951-1952. 
Επί κυβερνήσεως του απαλλοτριώθηκαν τα περισσότερα τσιφλίκια και 
αποδόθηκε η γη στους καλλιεργητές.

Ήταν γιος του Χρήστου Πλαστήρα, ράφτη, και της Στυλιανής 
Καραγιώργου, υφάντρας, γεννήθηκε στο Μορφοβούνι Καρδίτσας. 
Κατά τον πόλεμο του 1897, η οικογένειά του καταφεύγει στην 
ορεινή Πεζούλα της Νευρόπολης Αγράφων και μετά το τέλος του 
πολέμου επισρέφουν στην Καρδίτσα,όπου φοιτά στο δημοτικό και 
στο Ελληνικό σχολείο της πόλης. 
Η φοίτηση όμως στο σχολείο διακόπτεται όταν εμπλέκεται σε έναν 
καυγά με έναν Τούρκο και αναγκάζεται να διαφύγει για να μη 
συλληφθεί, μέσω Βόλου στον Πειραιά. 
Φοιτά στη Βαρβάκειο Σχολή και στη συνέχεια επιστρέφει, αφού 
φεύγουν οι Τούρκοι από τη Θεσσαλία, στην πατρίδα του 
για να ολοκληρώσει τις γυμνασιακές σπουδές του

Αφού τελείωσε το Γυμνάσιο κατατάχθηκε στον στρατό τον Δεκέμβριο 
του 1903 και υπηρέτησε στο 5ο Σύνταγμα Πεζικού στα Τρίκαλα όπου 
προήχθη σε υπαξιωματικό (επιλοχίας). 
Τον Απρίλιο του 1907 πήρε μέρος στον Μακεδονικό αγώνα: 
αφού εγκατέλειψε τη μονάδα του, μαζί με μερικούς συναδέλφους του 
ήλθε σε επαφή με διάφορα πρόσωπα στην Καρδίτσα συγκροτώντας 
ομάδα εθελοντών.
Με αυτή στη συνέχεια, συνεργάζεται με την ομάδα του καπετάν
-Αγραφιώτη και του υπολοχαγού Χαράλαμπου Παπαγάκη σε 
επιχειρήσεις γύρω από τη λίμνη των Γιαννιτσών. 
Μετά την ολοκλήρωση της απόστολής του επέστρεψε στην μονάδα του 
και στα 1908 δίνει εξετάσεις προκειμένου να εισαχθεί στη Σχολή 
Υπαξιωματικών της Κέρκυρας,ερχόμενος πρώτος επιλαχών.

Συμμετείχε ενεργά στον «Σύνδεσμο Υπαξιωματικών» που είχε σκοπό 
την αξιοκρατία και την εξυγίανση του Στρατού και ήταν παράλληλη 
με τον «Στρατιωτικό Σύνδεσμο» των αξιωματικών, που έκανε το 
Κίνημα στο Γουδί το 1909. 
Το 1910 εισήχθη στην Σχολή Υπαξιωματικών της Κέρκυρας 
από όπου εξήλθε το 1912 ως Ανθυπολοχαγός.

Πολλές φορές ενεπλάκη με την πολιτική συμμετέχοντας ή 
οργανώνοντας κινήματα.  
Οι Μικρασιάτες που τον γνώρισαν έπιναν, όπως λέει ο λαός, 
νερό στ’ όνομά του! 
Ως πρόσφυγες πολλοί απ’ αυτούς έδιναν στ’ αγόρια τους ως όνομα 
το επίθετό του! 
Ο ίδιος ήταν ένας από τους ανθρώπους που πίστευαν πολύ στη 
δύναμη της Φυλής μας και αντλούσε τη δύναμή του από 
αυτή του την πίστη. Δεν είναι υπερβολή να ισχυρισθεί κανείς ότι 
υπήρξε ένας από τους «αφιερωμένους» στην έννοια της Πατρίδος…!

Στην Μικρασιατική εκστρατεία έδωσε πολλές νικηφόρες μάχες 
με λίγες απώλειες που τον έκαναν γνωστό στους αντιπάλους που 
τον ονόμασαν «καρά-πιπέρ» (μαύρο πιπέρι), ενώ το 5/42 σύνταγμα 
ευζώνων έγινε γνωστό ως «σεϊτάν ασκέρ» (στρατός του διαβόλου). 
Κατά την προέλαση, έφτασε μέχρι το Καλέ-Γρότσο, πέρα από 
τον Σαγγάριο. Αναφέρεται ότι τις νύχτες έμενε μόνος του ως σκοπός 
για να ξεκουράζονται οι άντρες του, και κοιμόταν έφιππος κατά 
την πορεία της επόμενης ημέρας!

Μετά την επίθεση των κεμαλικών κατά του Αφιόν, τη διάρρηξη του 
μετώπου και την κατάρρευση του μετώπου ήταν ο αξιωματικός του 
στρατού μας που θα σώσει τη τιμή του, υποχωρώντας εν τάξει! 
Κατάφερε να δώσει μάχες υποχωρώντας τακτικά, μαζεύοντας 
στρατιώτες από διαλυμένες μονάδες. 
Η στρατηγική αυτή υποχωρητική κίνηση θα καταστεί σωτήρια και 
για μεγάλο αριθμό προσφύγων, στους οποίους δόθηκε έτσι η 
δυνατότητα να κινηθούν προς τα παράλια και να αποφύγουν τη 
μανία των τσετών, τη σφαγή και την ατίμωση...!

Η φτώχεια του πρώην πρωθυπουργού Ν. Πλαστήρα, 
δεν αποτελεί παράδειγμα για τους σημερινούς πολιτικούς!  
Είναι χαρακτηριστικά μερικά περιστατικά  τα οποία χαρακτηρίζουν 
τον άνδρα και τον καθιστούν πρότυπο, παράδειγμα προς μίμηση 
για παλιότερους αλλά και σημερινούς, δεδομένου ότι, τόσο ο ίδιος 
όσο και άλλοι, έμπαιναν πλούσιοι στην πολιτική και έβγαιναν πάμφτωχοι.

Ο αείμνηστος Ανδρέας Ιωσήφ – πιστός φίλος του – αναφέρει:

«…Ο στρατηγός είχε απαγορεύσει στους δικούς του να χρησιμοποιούν 
το όνομα “Πλαστήρας” όπου κι αν πήγαιναν. 
Ο αδελφός του ήταν άνεργος. 
Το εργοστάσιο ζυθοποιίας «ΦΙΞ» ζητούσε οδηγό κι εκείνος έκανε αίτηση. 
Ο αρμόδιος υπάλληλος τον ρώτησε πώς λέγεται: Κι επειδή αυτός δίσταζε να πει το όνομά του, ενθυμούμενος την εντολή του στρατηγού, τον ξαναρώτησε και δυο και τρεις φορές, ώσπου αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι τον λένε Πλαστήρα. Παραξενεμένος ο υπεύθυνος ζητάει να μάθει αν συγγενεύει με το στρατηγό και πρωθυπουργό. Μετά από πολύ δισταγμό του αποκαλύπτει ότι είναι αδελφός του. Αφού η αίτηση, ικανοποιήθηκε, παρακάλεσε να μη το μάθει ο αδελφός του. Ο στρατηγός το έμαθε κι αφού τον κάλεσε αμέσως στο σπίτι του τον επέπληξε και του απαγόρευσε να αναλάβει αυτή την εργασία λέγοντάς του: «Αν έχεις ανάγκη, κάτσε εδώ να μοιραζόμαστε το φαγητό μου». Και δεν πήγε.

Ο Πλαστήρας ήταν άρρωστος -έπασχε από φυματίωση – κι έμενε σ’ ένα μικρό σπιτάκι στο Μετς, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Του πρότειναν να του βάλουν ένα τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι αλλ’ αυτός αρνήθηκε λέγοντας: «Μα τι λέτε; Η Ελλάδα πένεται κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;».

Πολλές φορές με τρόπο έστελνε και αγόραζαν ψωμί, ελιές και λίγη φέτα. Τότε οι γύρω του, του υπενθύμιζαν ότι είχε ανάγκη καλύτερου φαγητού λόγω της αρρώστιας κι εκείνος με απλότητα τους απαντούσε: «Τι κάνω. σκάβω για να καλοτρώγω;…».

Ο Βάσος Τσιμπιδάρος, δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Ακρόπολη», περιγράφει το εξής περιστατικό:

Κάποτε, ο στενός του φίλος Γιάννης Μοάτσος, είχε πάρει την πρωτοβουλία να του εξασφαλίσει μόνιμη στέγη, για να μην περιφέρεται εδώ και εκεί σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Πήγε λοιπόν σε μια Τράπεζα και μίλησε με τον διοικητή. «Τι;», απόρησε εκείνος. «Δεν έχει σπίτι ο κύριος πρωθυπουργός Πλαστήρας; Βεβαίως και θα του δώσουμε ό,τι δάνειο θέλει και μάλιστα με τους καλύτερους όρους!»

Ο Μοάτσος έτρεξε περιχαρής στον Πλαστήρα, του το ανήγγειλε και εισέπραξε την αντίδραση: «Άντε ρε Γιάννη, με τι μούτρα ρε θα βγω στο δρόμο, αν μαθευτεί πως εγώ πήρα δάνειο για σπίτι;». Έσκισε το έντυπο στα τέσσερα και το πέταξε.

Ο Δημήτρης Λαμπράκης «δώρισε» κάποια στιγμή στον Πλαστήρα ένα ωραίο χρυσό στυλό κι αφού ο στρατηγός κάλεσε τον φίλο του Ανδρέα του λέει:

- Εγώ δεν βάζω χρυσές υπογραφές. Μου φτάνει το στυλουδάκι μου. Να το στείλεις πίσω.

- Μα θα προσβληθεί.

- Δεν πειράζει. Ας μου κόψει το νερό από το κτήμα. Δεν θέλω δώρα Ανδρέα. Γιατί τα δώρα φέρνουν και αντίδωρα!

Το 1952, πρωθυπουργός ακόμη ο Πλαστήρας, ήταν κατάκοιτος από την αρρώστια που τον βασάνιζε, όταν μία μέρα δέχθηκε την επίσκεψη της Βασίλισσας Φρειδερίκης. Μπαίνοντας εκείνη στο λιτό ενοικιαζόμενο διαμέρισμά του, εξεπλάγη όταν είδε τον πρωθυπουργό να χρησιμοποιεί ράντζο για τον ύπνο του, και τον ρώτησε με οικειότητα: «Νίκο, γιατί το κάνεις αυτό;» και η απάντηση ήρθε αφοπλιστική. «Συνήθισα, Μεγαλειοτάτη, το ράντζο από το στρατό και δεν μπορώ να το αποχωριστώ.».

Ο στρατηγός Νικόλαος Σαμψών, φίλος του Πλαστήρα, σε επιστολή του περιγράφει, το παρακάτω:

Όταν πέθανε ο Πλαστήρας, δεν άφησε πίσω του σπίτι, ακίνητα ή καταθέσεις σε τράπεζες. Η κληρονομιά που άφησε στην ορφανή προσφυγοπούλα ψυχοκόρη του, ήταν 216 δρχ., ένα δεκαδόλλαρο και μια λακωνική προφορική διαθήκη: «Όλα για την Ελλάδα!». Βρέθηκε επίσης στα ατομικά του είδη ένα χρεωστικό του Στρατού (ΣΥΠ 108) για ένα κρεβάτι που είχε χάσει κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία και 8 δρχ. με σημείωση «…να δοθούν στο Δημόσιο για την αξία του κρεβατιού, ώστε να μην χρωστά στην Πατρίδα…».

Όταν πέθανε ο Πλαστήρας στις 26/7/1953 τον έντυσαν το νεκρικό κοστούμι, που το αγόρασε ο φίλος του Διονύσιος Καρρέρ – γιατί ο ίδιος τον μισθό του τον πρόσφερε διακριτικά σε άπορους και ορφανά παιδιά – ο δε γιατρός, που ήταν παρών και υπέγραψε το σχετικό πιστοποιητικό θανάτου, μέτρησε στο ταλαιπωρημένο κορμί του: 27 σπαθιές και 9 σημάδια από βλήματα.

ΠΗΓΕΣ

-Γιώργος Αναστασιάδης, «Ο Πλαστήρας και οι συμπληγάδες του 1950»

-Αρχείο της Πηνελόπης Δέλτα Β' Νικόλαος Πλαστήρας

-Σήφης Αναστασάκος, Ο Πλαστήρας και η εποχή του

-C. M. Woodhouse, «Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο και η σχέση του 
με τη Βρετανία»

-Θάνος Βερέμης, Οι επεμβάσεις του στρατού στην Ελληνική πολιτική

Wikipedia.gr