...μα το κυριότερο, να σε αναστήσει...

     

Όταν σου τέλειωσε οριστικά, δεν ήθελα να σέρνω

ένα κουφάρι πίσω μου. Όχι από εγωισμό, εμμονή ή ματαιοδοξία. Δεν έψαξα να βρω γιατί και πώς. Το τέλος ενός έρωτα, συμβαίνει. Έτσι απλά. Όπως ένας σεισμός, μια αρρώστια, μια δυστυχία.

Δεν σε έθαψα πουθενά. Όχι γιατί πονούσα ή δεν μπορούσα. Σε άφησα πίσω μου να κείτεσαι νεκρός, με την ελπίδα πως σύντομα θα βρεθεί μια να σε δει όπως εγώ, ίσως και εντελώς αλλιώς. Μία που θα μπορούσε να σ αγαπήσει, να σε λατρέψει ή να σε μισήσει. Μα το κυριότερο, να σε αναστήσει.

Γιατί, τί θαρρείς πως είναι ο άνθρωπος καμάρι μου;
Ένα δέντρο που κάθε τόσο ρίχνει τα φύλλα του, μέχρι ο νέος του ανθός να ν ανθίσει.

Κι εγώ, που κάποιες ώρες νιώθω γλάστρα με χώμα στεγνό, το ξέρω. Το βλέπω να ‘ρχεται, κάποιος θα σκύψει να μου φυτέψει έναν καρπό.