...κι όμως τον αγαπώ!

O προηγούμενος πέθανε στα χέρια μου. 
Ηταν μεγάλος, βέβαια, και με πολλά προβλήματα υγείας. 
Μεγάλος πόνος μετά από τόσα χρόνια συμβίωσης.  Ούτε ν ακούσω για να
βάλω άλλον στην ζωή μου, μετά απ αυτό. 
Ηδη είχα χάσει πολλούς κι είχα πονέσει πολύ. 
Απέκλεια την πιθανότητα να ξαναδεθώ τόσο. 
Μέχρι που η ματιά μου τυχαία συναντήθηκε με την ματιά του. 
Πως λέμε κεραυνοβόλος έρως; Ε, αυτό. Χειροτέρεψε μόλις το χέρι του ακούμπησε 
το δικό μου, και έπιασε ταβάνι μόλις η ανάσα του πλησίασε την δικιά μου.  Οσο κι αν αντιστάθηκα, όσο κι αν η λογική μέσα μου ούρλιαζε «όχι», τον είχα βάλει στην ζωή μου 
και δεν το ξερα.  Το πρώτο μας βράδυ κύλησε ήρεμα, ψάχνοντας σημεία σύνδεσης ο ένας 
με τον άλλον, αλλά σε απόσταση ασφαλείας. Μυριζόμουν χωρίς να συνειδητοποιώ. 
Το ίδιο κι εκείνος. Στο μυαλό μου τριβέλιζαν συνέχεια τα ερωτήματα : 
«Αραγε θα μ αγαπήσει όσο ο άλλος; Θα τον αγαπήσω όσο τον άλλο; 
Θα καταφέρουμε να ζήσουμε αρμονικά κι αγαπημένα;» 
Ο καιρός κύλαγε, αρχίσαμε να μαθαίνουμε ο ένας τον άλλο και να μυριζόμαστε 
προθέσεις και κινήσεις. Κι όσο εκείνος μεγάλωνε και με μάθαινε, άρχισε να βγάζει 
και τον κακό του εαυτό. Το κακό άρχισε όταν άρχισε να μου καταστρέφει τα καλώδια 
των ηλεκτρικών συσκευών. 
Είδα κι έπαθα να τον πείσω ότι η κυρία του σπιτιού είμ εγώ, και του απαγορεύω 
να μου χαλάει τα πράγματά μου! 
Για κάτσε ρε φίλε; Σου πειράζω εγώ τα δικά σου; Σου λείπει τίποτα; 
Δεν σου χω το φαϊ στην ώρα του, τα πάντα λαμπίκο, τα μπάνια σου, τις αγκαλιές μας , 
τα φιλιά μας, τις βόλτες μας;  
Σιγά-σιγά κι αφού πείστηκε να μη μου πειράζει τα πράγματά μου, αρχίσαμε άλλο χούϊ!Πήγαινα να τον αγκαλιάσω και στριτζομούνιαζε! 
Πήγαινα να τον φιλήσω και μου γύρναγε την μούρη! 
Ωπα, ώπα, τι αντριλίκια είν αυτά; Θα στα κόψω εγώ! 
Κι όσο τον απέφευγα τόσο έτρεχε από πίσω μου, κλασσικό γραμματόσημο!  
Το ξεπεράσαμε κι αυτό, αλλά ψήγματα μας έμειναν, κι έτσι μια ψιλοαγριάδα την έχουμε όταν πάμε ν αγκαλιαστούμε, ίσα να θυμίζει ποιός είν ο άντρας.  
Κι έτσι πέρναγε ο καιρός κι αγαπιόμασταν όλο και πιό πολύ, παρά τα ψιλοπροβληματάκια. Πουθενά χώρια, παντού μαζί. Ταξίδια εντός κι εκτός, διακοπές, θάλασσες, βουνά, 
δουλειές, όλα μαζί. Ελα όμως που άρχισε να μ αγαπά πιό πολύ απ όσο φανταζόμουν 
και του βγαινε η ζήλεια! Μη με πλησίαζε άνθρωπος, αφού προσπαθούσε να τον γητεύσει 
για να αφήσει εμένα και να πιάσει αυτόν, αν αποτύγχανε άρχιζε τις απαλλοτριώσεις. 

Εξαφανίζονταν γυαλιά, τσιγάρα, αναπτήρες, κινητά σε χρόνο dt και χωρίς να πάρει 
είδηση κανείς μας. Βρε που είναι, θα με περάσουν για κλέφτρα οι άνθρωποι, πουθενά! Μέχρι που ανακάλυψα την μυστική κρυψώνα, μ όλα τα κλοπιμαία εντός και κατάλαβα 
τι  παιζόταν. Αρχισα να παίρνω τα μέτρα μου και ειδοποιούσα και τους ανθρώπους 
που συναναστρεφόμουν για τις πομπές του ζηλιάρη μου. 
Ετσι σιγά-σιγά το ξεπεράσαμε κι αυτό!  
Παρά κάτι δέκα χρόνια πέρασαν απ την πρώτη μας ματιά, με τα καλά και τα στραβά τους. Κι οι δυό γερνάμε, αλλά πολύ αγαπημένοι και κολλημένοι σα βδέλες πιά... 
Οι μαλακίες δεν έχουν σταματήσει εντελώς, ούτε η διεκδικητικότητά του. 
Προχθές τεντώθηκε ένας φίλος μου στον καναπέ δίπλα μου, και ποιός ξέρει τι νόμισε, 
και του κόψε μιά δάγκα! 
Τις προάλλες πάλι δεν σταμάτησε όλη νύχτα την γκρίνια, ζήτημα αν έκλεισα 
κανά δίωρο τα μάτια μου. Τι να τονε κάνω, όμως, που χωρίς αυτόν δεν ζω! 

Οποιος έχει σκύλο με καταλαβαίνει!  
Παιδιά μπορεί να μην κατάφερα να κάνω στην ζωή μου, αλλά από σκυλιά έσκισα! 
Κι είναι αυτά τα παιδιά μου, που γεμίζουν το σπίτι και την ψυχή μου. 
Ετούτος δω, που εύχομαι να ζήσουμε παρέα αρκετά χρόνια ακόμα, είναι μέγας έρως, 
κι ας είναι μέγας μαλάκας ώρες ώρες!  
Ο Λάκης ή Λάκυ (άλλη φορά θα εξηγήσω το δισυπόστατο του ονόματος) 
είναι οικογένεια και η χαρά του σπιτιού μου!
sdna.gr