...Όμως είπαμε: τους σκελετούς θα τους αφήσω εδώ...*Γράφει με την μοναδική του πένα κ ψυχή ο *Μάνος Αντώναρος

    

Κλείδωσες;

Η διαμονή μου στο σπίτι στη Γλυφάδα είναι η πιο δύσκολη διαδρομή

που έκανα ποτέ στη ζωή μου.

Μια φίλη μου -που της το'λεγα- είχε την απορία:

-Πιο δύσκολη κι απο το έμφραγμα;

Της χαμογέλασα… αλλά εγω ήξερα την απάντηση:

-Ναι…απείρως πιο δύσκολη κι από το έμφραγμα.

Αν εκείνο το βράδυ της 19ης Μαίου 2004 είχα φύγει από τη ζωή… απλώς

δεν θα'χαμε γνωριστεί (με τους/τις περισσότερους)….

Η ζωή μου έκανε δωρο τη ζωη.

Της εχω μεγάλο σεβασμό και ευγνωμοσύνη.

Και δεν φτάνει αυτο 6 χρόνια μετά …το 2010.. και δυο χρόνια αργότερα... το 2012

μου έκανε ως επιβεβαίωση και άλλα δυο δώρα:

Την Αθηνά και τον Αρχέλαο (που συμπτωματικά έχει σήμερα τη γιορτή του).

Το'χω σκεφτεί πολλές φορές. Πήρα δώρο τη ζωή μου και bonus τη συνέχεια

της υπαρξης μου…

Οταν πρωτοπήρα το πρώτο παιδί (την Αθηνά) στην αγκαλιά μου…αποφάσισα

εκείνη τη στιγμή, ότι όλα θα τα αλλάξω. ΟΛΑ όμως… της το υποσχέθηκα με το βλέμμα.

Τέλειωσα με την μάχιμη δημοσιογραφία…. και αφιερωθηκα εντελώς στο παιδί….

ταυτόχρονα η μαμά του(ς) που ήταν (είναι) νέα ξεκίνησε μια όμορφη καριέρα

εδώ στο ιντερνετ.

Καθισμένος στο γραφείο μου τους καμαρωνα όλους να μεγαλώνουν…

Ξεκινήσαμε όλοι μαζί από την Πλάκα…μετακομίσαμε στο Παγκράτι και καταλήξαμε

στη Γλυφάδα.

Και ξαφνικά όλα τέλειωσαν.

Μέσα σε μια μέρα.

Τα παιδιά βρέθηκαν 500 χλμ μακρυά…

Ω ναι…το σοκ ήταν απείρως μεγαλύτερο από ένα έμφραγμα.

Θυμάμαι όταν βγηκα από το νοσοκομείο και πήγα στην Πάρο για να πάρω τα πάνω μου…είδα τη ζωή πιο φωτεινή…πιο διαυγή.

Θυμάμαι να κάθομαι στο πεζουλάκι στον Δρυό και να ατενίζω το Αιγαίο και μου φάνηκε ότι η ματιά μου πήγε πιο μακρυά από τον ορίζοντα.

Και ενα πρωί…ο οριζοντας αυτος έγινε ενας ψηλός τοίχος στα 2 μέτρα

που σταματα το βλέμμα.

Πάλεψα με ολες μου τις δυνάμεις και εντελώς μόνος να μείνω στο σπίτι στη Γλυφάδα…όχι για το σπίτι…. αλλά για τις αναμνήσεις που με φυλάκιζαν σ' αυτο.

Νομιζα ότι αυτο το σπίτι ήταν ο Φάρος στο σκοτάδι.

Πριν από 4 μηνες που'χαν έρθει τα παιδιά… είπα στην Αθηνά:

-Αγάπη μου λέω να αλλάξουμε σπίτι….

Σηκωσε το βλέμμα της καθώς έπαιζε με τον αδελφούλη της στο πάτωμα

και μου είπε:

-ΟΧΙ!

-ΟΧΙ είπε και ο παπαγαλάκος Αρχέλαος.

Ουψ!

Η επιθυμία τους διαταγή.

Φυσικά ήξερα και τι ενοοούσε με αυτο το "όχι"

Όταν δεν έχεις την καθημερινότητα των παιδιών και είσαι μπαμπάς…τότε

το μόνο που σου απομένει -ειδικά όταν αυτα είναι μικρά- νασαι μπαμπάς-ψυχαγωγός…

Αυτό δεν είναι ούτε θα'ναι ποτέ αρκετό.

Αυτο το "οχι" δεν ήταν τσαλιμάκι… αλλά άποψη.

Επρεπε να μπω στο μυαλό των παιδιών… που δεν είχε ολες τις λέξεις.

Δυστυχώς ο κόσμος δεν κινείται με τη θέληση των παιδών, αλλά

με την θέληση των μεγάλων.

Τα βράδια με ισοπέδωναν και τα πρωινά ήταν πικρά.

Τα δωμάτια των παιδιών μονίμως κλειστά και τα αποτυπώματα τους ΠΑΝΤΟΥ.

Πριν γινω μπαμπάς είχα μείνει 25 χρόνια μόνος… δεν ήταν η μοναξιά που με

απασχολούσε… παλιά μου τέχνη κόσκινο… αυτη την φορά όμως ήταν οι σκέψεις,

ο θυμός, η πίκρα, τα ψέματα που με έλιωναν… καθε λεπτό.

Επρεπε να φύγω….

Ετσι με βρίσκετε σήμερα να "κλείνω" αυτή τη διαδρομή.

Μπορεί να μην το πιστέψετε, αλλά όλο αυτο το διάστημα δεν άνοιξα ποτέ τις ντουλάπες…τα συρτάρια… Μονο τη ντουλάπα με τα ρουχα μου ανοιγόκλεινα.

Ξέρω…δεν φαίνεται πιστευτο κι όμως είναι….

Και να που τώρα ειμαι υποχρεωμένος να το κάνω.

Δεν είναι ωραίο σας διαβεβαιώνω.

Αυριο το μεσημέρι θα κλείσω για πάντα πίσω μου αυτη την εξώπορτα.

Θα σφραγίσω μέσα όλον αυτον τον ανείπωτο πόνο μου.

Θα τελειώσω αυτη την κατάμαυρη διαδρομή.

Και θα βάλω το κλειδί στην επομενη πόρτα…. με χαμόγελο… όπως πολύ σωστά

με συμβουλεψε με την αγνότητα/σοφία των νιάτων της….το φιλαράκι μου η Αργυρούλα.

Στο καινούργιο σπίτι έχει εξω ακριβώς από το παραθυρο του δωματίου των παιδιών

ένα δέντρο… ένα δέντρο που είναι το αγαπημένο των παπαγάλων που πετούν

στην περιοχή…. χαχαχαχαχαχα θα έχουμε την ευκαιρία να σας πω γι' αυτό….

Πήρα λοιπόν τα παιδιά και τα πήγα να το δουν.

Η Αντα…η σπιτονοικοκυρά μου… έχει όμορφο χαμόγελο…χιούμορ….αλλά

πάνω από όλα ζεστή αγκαλιά για τα παιδιά…. το είδα στα μάτια τους….

τους είπαμε για τους παπαγάλους….

-Αθηνά, να σου πώ….

-Ναι, μπαμπά….

-Ναι μπαμπά είπε και ο παπαγάλος-Αρχέλαος…

-Να'ρθουμε σ' αυτο το σπίτι;

Η μικρή έμεινε για μια στιγμή αναποφάσιστη.

Μέτρησα μέσα μου 1-2-3…

-Ναι, μπαμπά…

-Ναι, μπαμπά….

Κάποιος μου ξεκλείδωσε τις χειροπέδες.

……………….

Δεν θα'μαι ποτέ ο ίδιος Μάνος.

Αυτός πέθανε εκείνο το πρωινό που έφυγαν τα παιδιά.

Ηταν ενα ζόμπι που προσπαθούσε να έχει ανθρωπινη περπατησιά.

Η αξιοπρέπεια ήταν το δεκανίκι.

Δεν νομίζω να τα καταφερα.

Γι' αυτο θα κλειδώσω πίσω τους σκελετούς.

Δεν σας κρύφτηκα ποτέ.

Εισασταν ολοι/ες οι συνομιλητές μου …. είσασταν ολοι η πανοπλία μου…

Δεν θα το ξεχάσω...

Ευχαριστω μεσα από την καρδιά μου τους (από πουθενά φίλους μου) που με βοήθησαν….(τυχαία σειρά) τον Πολύδωρο, την Αποστολία, τη Δημητρα, τη Μπέσυ, την Εφη,τη Στέλλα, τη Μάρω, τον Τάσο, τη Λιλιάνα, την Κυριακή, τη Σοφία, τον Νικόλα,τη Μαριλένα, την Ειρήνη, την Ελια, την Ελεονώρα, την Εφη, την Αργυρουλα,τον κ. Λιμπερόπουλο, τη Ζέτα, την Βασιλική και τους/τις 5-10 ακόμα που τωραειναι το μυαλό μου θολό και μου διαφεύγουν…

Θα τους/τις πάρω μαζί μου στο νέο μπαλκόνι να απολαμβάνουμε την αύρα της θάλασσας.

Σκέφτηκα να σας πω και γι αυτούς που ενω είχαμε φάει ψωμί κι αλάτι μαζί …

μου γυρισαν την πλάτη.

Όμως είπαμε: τους σκελετούς θα τους αφήσω εδώ.

Δεν αισθάνομαι γι αυτούς κακία… μόνο ντροπή. Πολλή ντροπή.

Πάμε Λουνα Παρκ παιδιά;

ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙ…μπαμπά….

Αντε πάμε… εκεί στη ΡΟΔΑ ψηλά να δούμε τον κόσμο.

Manos Antonaros

 https://www.facebook.com/notes/manosantonaros/%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CF%89%
CF%83%CE%B5%CF%82/1033106563421052

MANOS ANTONAROS·ΣΑΒΒΑΤΟ, 5 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016