...το θέατρο αγαπάει τον Παπαδιαμάντη...????

Δεν ξέρω αν ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης αγαπούσε το θέατρο, πάντως, 
το σύγχρονο ελληνικό θέατρο αγαπάει τον Παπαδιαμάντη.
Και δεν αναπτύχθηκε το τελευταίο διάστημα αυτή η σχέση· διατηρείται άσβεστη εδώ
και κάμποσα χρόνια. Κάθε φορά οι καλλιτέχνες προσεγγίζουν, με τα μέσα που επιλέγουν, 
τις ιστορίες του Σκιαθίτη συγγραφέα, με το δικό του πάντα γλωσσικό ύφος, το τόσο ιδιαίτερο 
και χαρακτηριστικό...!!!!

Τις επόμενες μέρες 15, 16, 17, 20 Απριλίου η Φραγκογιαννού, η πιο γνωστή παπαδιαμαντική ηρωίδα από τη νουβέλα «Φόνισσα», μετά την επιτυχημένη περυσινή διαδρομή της, έρχεται 
και πάλι στο Μέγαρο Μουσικής, σε μια παραγωγή της Λυρικής Σκηνής, μια όπερα, μ’ ένα ποιητικό κείμενο του Γιάννη Σβώλου, που βασίζεται στην παπαδιαμαντική «Φόνισσα», 
σε μουσική Γιώργου Κουμεντάκη και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ευκλείδη. 
Και στη Λυρική έχουν ήδη, από τις περυσινές παραστάσεις, τη θερμή επικοινωνία του κοινού 
με τον λόγο και τη δύναμη του παπαδιαμαντικού έργου.

​​Η παράσταση στο Ιδρυμα Κατακουζηνού πήρε παράταση και θα συνεχιστεί στις 
10, 16 και 23 Απριλίου στις 8 μ.μ. «Ο Νεκρός ταξιδιώτης» παρουσιάζεται 
κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 9 μ.μ. στο Scrow Theater μέχρι τις 21 Απριλίου.

.... στο Παγκράτι, στο Scrow Theater, ο Αρης Τρουπάκης σκηνοθετεί και η Δέσποινα Κούρτη εξιστορεί, τι ακριβώς συνέβη όταν δύο αδέλφια ναυάγησαν μακριά από το νησί τους, όπως αποτυπώνεται στο διήγημα «Νεκρός Ταξιδιώτης». Χωρίς φώτα, χωρίς σκηνικά, χωρίς μουσική. Κοιτώντας μόνο προς την οδό Αρχελάου, στην κίνηση των ανθρώπων του σήμερα.

Στο Scrow Theater η παράσταση ξεκινάει από το φουαγιέ 
(έχουν αναποδογυρίσει τα καθίσματα του θεάτρου για τις ανάγκες αυτής της επιλογής) 
και καταλήγει στο πεζοδρόμιο της οδού Αρχελάου, πολύ κοντά στο Αλσος Παγκρατίου. 
Η Δέσποινα Κούρτη, μπαίνει στο φουαγιέ, κουβαλώντας σακούλες super market κι αρχίζει 
να αφηγείται. Λίγο νωρίτερα, ο Αρης Τρουπάκης και ο μουσικός Αλέξης Κωτσόπουλος 
μας εισαγάγουν στο σύμπαν του Παπαδιαμάντη και του «Νεκρού ταξιδιώτη» με τους ήχους 
μιας φυσαρμόνικας, με το ανθρώπινο σφύριγμα, με τις ανθρώπινες φωνές...

Τι συναντά στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη η Δέσποινα Κούρτη; 
«Αισθάνομαι σαν να μου μιλάει ένας άνθρωπος που τον ξέρω· o παππούς μου. 
Αισθάνομαι μια μυστική συγγένεια, ένα νήμα, μια μυστήρια οικειότητα μ’ αυτές τις ιστορίες 
του Παπαδιαμάντη. Δεν μπορώ να σταθώ απέναντί του ως κριτικός λογοτεχνίας, 
αλλά κυρίως ως αναγνώστρια που πρέπει να αφηγηθεί αυτό το διήγημα.

Γενικά στον Παπαδιαμάντη υπάρχει μια στιγμή υπέρβασης, είναι σαν να ανοίγει ο κόσμος, 
που τον ξέρει πολύ καλά, ξέρει τους ανθρώπους, ξέρει τη ζωή και στα δύσκολα και στα εύκολα, 
και οι ιστορίες του ανοίγουν προς μία περιοχή υπέρβασης. Προς κάπου αλλού. 
Και εκεί νομίζω ότι είναι πιο ειλικρινής. Εκεί παίρνει με τον δικό του τρόπο θέση, λέγοντας ένα παραμύθι, περιγράφοντας μια εικόνα μ’ έναν κόσμο μαγικό. Αυτό με συγκινεί πολύ, καθώς και 
η φοβερή ευγένεια και ηρεμία του προς την τραγικότητα της ύπαρξής μας. 
Είναι πολύ δύσκολος ο λόγος, όχι επειδή είναι μια γλώσσα που δεν χρησιμοποιούμε, αλλά 
γιατί ευνοεί να το κάνεις παράσταση, γιατί έχει μια τρομερή προφορικότητα.

Ανακαλύψαμε την τεχνική της αφήγησης. Εχει τεράστιες περιόδους, αλλά το κάνει με τρομερή οικονομία και τέχνη. Σε περνάει απ’ όλα τα στενοσόκακα που θέλει για να σε βγάλει στο φως 
ή στην άβυσσο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, τίποτα δεν περισσεύει. 
Περάσαμε στην απόλυτη αφαίρεση, που σημαίνει ότι την ιστορία τη λέει μια περαστική γυναίκα, που κουβαλάει τα ψώνια της. Και χρησιμοποιεί μόνο τον ψύκτη του θεάτρου... Για μας η πρωταγωνίστρια είναι η ιστορία του Παπαδιαμάντη.

Είμαι τόσο άοπλη. Δεν υπάρχει ούτε φωτισμός, ούτε σκηνικό, ούτε μουσική, ούτε τίποτα που 
να με βοηθήσει. Και το μόνο που σκέφτομαι είναι “δεν είμαι τελείως άοπλη, 
έχω τον Παπαδιαμάντη. Αυτό πρέπει να συμβεί ανάμεσα σε μένα και τον θεατή”. 
Ανακαλύψαμε το στοιχείο της προφορικότητας, προσπαθώντας να κάνουμε την παράσταση. 
Είναι παρηγοριά στις μέρες μας. Βάλσαμο».

πηγή του κειμένου kathimerini.gr

οι φωτό από i-rena