Καλύτερα έτσι.
Πολύ καλύτερα...
Το σπίτι είναι άδειο και σιωπηλό.
Κάποιο κομμάτι παρμεζάνας έχει περισσέψει ξερό πια κι’ αυτό, μόνο για τρίψιμο κάνει,
αλλά, ποιος μαγειρεύει πια;
Ένα μισοάδειο μπουκάλι κρασί, πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, κοντεύει να γίνει ξύδι.
Τα τασάκια είναι όλα στιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο, πλυμένα και καθαρά...
Δεν χρησιμοποιούνται πια.
Η σιωπή, απλώνει τον ιστό της μαζί με τις αράχνες,
στις μπαλκονόπορτες που έχουν να ανοίξουν από τότε που έφυγες.
Ο κήπος είναι πάντα δροσερός, και ευωδιάζει.
Έτσι μου λένε όσοι τυχαίνει και περνούν απ’ έξω.
Ο κηπουρός πρέπει να έρχεται πάντα, δεν τον βλέπω ποτέ,
ούτε και εκείνος βλέπει σημάδι ζωής στο σπίτι.
Κι' όμως, μέσα είμαι!
Εδώ!
Ακόμα!
Στο μπάνιο, το μπουρνούζι μου, μιλάει στην μόνη πετσέτα που υπάρχει στην πετσετοθήκη.
Κάνουν, το ένα παρέα στο άλλο.
Αυτά δεν αντέχουν να είναι μόνα τους...
Το μαξιλάρι σου, το βράδυ, έρχεται κρυφά προς τη μεριά μου,
να νοιώσει και αυτό λίγο ανθρώπινο κεφάλι, λίγη ανάσα...
μαζεύει και κανένα στεγνωμένο δάκρυ για να 'χει ανθρώπινη επαφή...
Νομίζω σήμερα, είναι η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου.
Ακούω και μουσικές, απέξω...
Είναι η μέρα της μουσικής.
Στο σπίτι βασιλεύει απόλυτη ησυχία.
Δεν θέλω φασαρία εγώ,
Δεν θέλω κόσμο, δεν θέλω ανθρώπους,
Ούτε άνθρωπο δικό μου.
Η σιωπή είναι μόνο σύντροφός μου.
Καλύτερα έτσι.
Πολύ καλύτερα...
Φαντάσου πως,
σχεδόν κινδύνεψα να σ' αγαπήσω!
ΤΜ...
*από τη συλλογή «Τα 24 γράμματα του αλφάβητου»,της Τζούτζης Μαντζουράνη
εκδ. Σαιξπηρικόν
φωτό: Surrealismo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου