... η συνείδηση καταχτιέται με τη διαρκή γυμναστική της Μνήμης....

Μια μέρα ενός πτοημένου αμετανόητου

Η συμβολαιογράφος που "επιτάσσεται" για να αναλάβει την ευθύνη 

του Υποθηκοφυλακείου της περιοχής της. 

Είναι αλήθεια;
Η Ακτινοθεραπεύτρια που εγκατέλειψε τη θέση της για να πάει στην Κύπρο. 

Είναι αλήθεια;
Τρία νομαρχιακά νοσοκομεία λειτουργούν με τέτοιες ελλείψεις που μοιάζουν κέντρα υγείας. Είναι αλήθεια;
Ο ογκολόγος του τάδε νοσοκομείου που αυτοκτόνησε με ινσουλίνη. 

Είναι αλήθεια;
Αλήθεια είναι όλα, έστω και μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς 

της παραπλάνησης του πλήθους. Αλήθεια και χύμα σερβιρισμένη.
Όλα γύρω αποσαθρώνονται. Το Χάος προελαύνει γεωμετρικά. 

Ανεβαίνει πλημμυρίδα ο Πανικός.
Αλλά: η Κρίση σε καθοδηγεί να παραμερίσεις τον θόρυβο του περιττού 

και να ξεχωρίσεις το ουσιώδες· να αρκεστείς σ' αυτό, όπως ετούτη γυναίκα μπροστά μου που ζει υγιής δέκα χρόνια μετά τη διάγνωση επιθετικού καρκίνου που αρνήθηκε να πάρει επιθετική θεραπεία παρά τις πιέσεις μου.

Έγραφε περίπου ο Μπύχνερ: ο ελάχιστος πόνος του πιο ασήμαντου πλάσματος προκαλεί μια τεράστια ρωγμή στην κουρτίνα της Δημιουργίας. 

Πόσες κουρτίνες έχουν ξεσκιστεί μπροστά στα αισθητήριά μου; 
Η διδασκαλία της Ιστορίας, Νίκο, δεν διόρθωσε ποτέ κανέναν Λαό αλλά η λυπημένη Μνήμη υπήρξε ο επίδεσμος αμέτρητων ψυχοσωμάτων. 

Τα μηρμύγκια, αυτοί οι αντιπαθητικά πεισματάρηδες αχθοφόροι, έχουν πολλά να μας μάθουν για την συλλογική Μνήμη. Κι εμείς αντιγράφουμε αδιάντροπα τη Φύση...
Αχ, Νίκο: τελικά, η συνείδηση καταχτιέται με τη διαρκή γυμναστική της Μνήμης.