...άλλο ένα άγαλμα βανδαλίστηκε στο Κέντρο της Αθήνας.
Στην Τοσίτσα, ανάμεσα στο Πολυτεχνείο και το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.
Γιά την ακρίβεια θρυμματίστηκε με βαριοπούλα από τους βαριεστημένους τζιχαντιστές
που ζουν ανάμεσά μας.
Στο κέντρο της Αθήνας ο Βανδαλισμός βρε αληταράδες;;;;;
Τελος εποχής για το άγαλμα της γυναίκας της Βορείου Ηπείρου. Το άγαλμα που συμβόλιζε την αντίσταση της Β. Ηπείρου και αποτέλεσε έμπνευση
για την Κικη Δημουλά ώστε να γράψει το "σημείο Αναγνωρισεως" έπεσε θύμα βανδαλων.
Θλίψη. Οργή. Ανάθεμα...
Τίτλος έργου: Βόρειος Ήπειρος
Θέση: Πεζόδρομος Τοσίτσα
Έτος Κατασκευής: 1951
Υλικό Κατασκευής: Μάρμαρο
Καλλιτέχνης: Κώστας Σεφερλής
Παλιότερα το έβαφαν, του έκοβαν κανα χέρι... Ο Δήμος το αποκαθιστούσε.
Τώρα το έκαναν κομμάτια.
Και βέβαια το πρώτο που σκέφτεται κανείς είναι πως δεν μπορεί η Αστυνομία
να προστατεύει ό,τι εμείς οι ίδιοι δεν αγαπάμε.
Και την τέχνη δεν την αγαπάμε σ' αυτή την πόλη. Και κάποιοι την μισούν.
Οι πιό ολοκληρωτικοί, οι φασίστες του δημόσιου χώρου, οι όπως θέλετε πείτε τους.
Καμμιά αστυνομία ίσως δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τέτοιο μίσος αποτελεσματικά. Ίσως να περιόριζε τις φθορές, ίσως να έσωζε μιά-δυό αγαπημένες προσόψεις ή ένα-δυό αγαπημένα γλυπτά. Όμως κατά βάση η δημόσια περιουσία θα παρέμενε απροστάτευτη, τόσο από το μένος των φασισταριών όσο - φοβάμαι- και από την παθητική αδιαφορία των διερχόμενων πολιτών, ημών και των διπλανών μας...
Όμως το δεύτερο πράγμα που σκέφτεται κανείς είναι ότι 80 (!!!) αστυνομικοί φυλάνε
τον Φλαμπουράρη. Ογδόντα ένστολοι αποτραβηγμένοι από την δημόσια ασφάλεια! Ογδόντα!
Είναι κάπως Ρωμαϊκό όλο αυτό. Από την έσχατη παρακμή.
Τότε που ο Αλάριχος ήταν απλά μιά δικαιολογία....
Είναι τα αποτελέσματα μιας παρατημένης νεολαίας στην τύχη της εδώ και χρόνια. Παρατημένη, αμόρφωτη, θυμωμένη και ένα ανύπαρκτο κράτος που απολαμβάνει
ΝΑΙ απολαμβάνει τους καρπούς της ηλιθιότητάς του....
Δεν εκφράζομαι λάθος, πιστεύω αυτό που λέω.
Χρόνια τώρα υπάρχει μια πολιτεία που σπρώχνει τα παιδιά σε επικίνδυνες ατραπούς....
Έργο του 1951, το μαρμάρινο άγαλμα βρίσκεται από το 1953 στον πεζόδρομο της Τοσίτσα, ενώ έχει πέσει και κατά το παρελθόν θύμα βανδάλων, καθώς είχε καλυφθεί με grafitti.
Αποτελεί δωρεά του καλλιτέχνη στον Δήμο Αθηναίων.
Ο Κώστας Σεφερλής ήθελε να απεικονίσει ως σκλαβωμένη κόρη τη Βόρειο Ήπειρο.
Το ποίημα της Κικής Δημουλά, «Σημείο Αναγνωρίσεως»:
Ὅλοι σὲ λένε κατευθείαν ἄγαλμα,
ἐγὼ σὲ προσφωνῶ γυναίκα κατευθείαν.
Στολίζεις κάποιο πάρκο.
Ἀπὸ μακριὰ ἐξαπατᾶς.
Θαρρεῖ κανεὶς πὼς ἔχεις ἐλαφρὰ ἀνακαθίσει να θυμηθεῖς ἕνα ὡραῖο ὄνειρο ποὺ εἶδες,
πῶς παίρνεις φόρα νὰ τὸ ζήσεις.
Ἀπὸ κοντὰ ξεκαθαρίζει τὸ ὄνειρο:
δεμένα εἶναι πισθάγκωνα τὰ χέρια σου
μ᾿ ἕνα σκοινὶ μαρμάρινο
κι ἡ στάση σου εἶναι ἡ θέλησή σου
κάτι νὰ σὲ βοηθήσει νὰ ξεφύγεις
τὴν ἀγωνία τοῦ αἰχμαλώτου.
Ἔτσι σὲ παραγγείλανε στὸ γλύπτη:
αἰχμάλωτη.
Δὲν μπορεῖς οὔτε μία βροχὴ νὰ ζυγίσεις στὸ χέρι σου,
οὔτε μία ἐλαφριὰ μαργαρίτα.
Δεμένα εἶναι τὰ μάτια σου.
Καὶ δὲν εἶν᾿ τὸ μάρμαρο μόνο ὁ Ἄργος.
Ἂν κάτι πήγαινε ν᾿ ἀλλάξει
στὴν πορεία τῶν μαρμάρων,
ἂν ἄρχιζαν τ᾿ ἀγάλματα ἀγῶνες
γιὰ ἐλευθερίες καὶ ἰσότητες,
ὅπως οἱ δοῦλοι,
οἱ νεκροὶ
καὶ τὸ αἴσθημά μας,
ἐσὺ θὰ πορευόσουνα μὲς στὴν κοσμογονία τῶν μαρμάρων
μὲ δεμένα πάλι τὰ χέρια, αἰχμάλωτη.
Ὅλοι σὲ λένε κατευθείαν ἄγαλμα,
ἐγὼ σὲ λέω γυναίκα ἀμέσως.
Ὄχι γιατὶ γυναίκα σὲ παρέδωσε στὸ μάρμαρο ὁ γλύπτης
κι ὑπόσχονται οἱ γοφοί σου
εὐγονία ἀγαλμάτων,
καλὴ σοδειὰ ἀκινησίας.
Γιατὶ τὰ δεμένα χέρια σου, ποὺ ἔχεις
ὅσους πολλοὺς αἰῶνες σὲ γνωρίζω,
σὲ λέω γυναίκα.
Σὲ λέω γυναίκα
γιατ᾿ εἶσ᾿ αἰχμάλωτη.
*κείμενα & οι φωτό :
Δεν πρέπει να γράφονται ανερμάτιστες απόψεις που δείχνουν έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι τζιχαντιστές άλλα θα έκαναν.
Εδώ πρόκειται για αλήτες, ή για προβοκάτορες που θέλουν να δημιουργήσουν εθνικιστικά προβήματα.