ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ?
Έρχονται από μακρυά στο Κέντρο της Αθήνας. Στα Εξάρχεια, στην Πανεπιστημίου,
στα δρομάκια της Ομόνοιας, στις παρυφές της Πλάκας, στο Θησείο, στο Μοναστηράκι,
στο Γκάζι.
Ταγκάρουν, μουτζουρώνουν, σπάνε κανένα μάρμαρο, κατουράνε στην πιό σκοτεινή
(και όχι πάντα) γωνία, πετάνε τα μπουκάλια ή τα κουτιά της μπύρας τους
στο πεζοδρόμιο, αφήνουν στον άνεμο τα χαρτιά απ' τα πιτόγυρα, τα πλαστικά σωληνάκια των φίλτρων και τα σακουλάκια του ταμπάκου, τις γόπες, τα άδεια πακέτα των τσιγάρων,
τα ποτήρια του φρέντο (με το καλαμάκι).
Έρχονται χρόνια τώρα.
Είναι κυρίως νέοι.
Και αυτό με απογοητεύει πιό πολύ.
Είναι τόσο καταπιεσμένοι από την μαμά τους που δεν τους άφηνε να κάτσουν στο σαλόνι? Που είχε βάλει ειδικό ριχτάρι στον καναπέ γιά να μη λερώνουν όταν έβλεπαν βίντεο ή τον υπολογιστή τους στην οθόνη της τηλεόρασης?
Ή που τους έβαζε να σκουπίζουν τα παπούτσια τους στο χαλάκι της εισόδου ή και να τα βγάζουν γιά να πατήσουν στο παρκέ ή στο μάρμαρο ή στο χαλί?
Ή που την έβλεπαν να καθαρίζει το μπάνιο με τόσο κόπο ενώ ο μπαμπάς άφηνε
τις τρίχες του ξυρίσματος στον νιπτήρα και του σώματός του στη μπανιέρα?
Που την άκουγαν εκείνη την μαμά να τσιρίζει που δεν χρησιμοποίησαν τη βούρτσα
στη λεκάνη της τουαλέτας το πρωί?
Που έφαγαν το πρώτο τους χαστούκι όταν πέταξαν το κέτσαπ πάνω στον πάγκο
της κουζίνας?
Ή που η γιαγιά τους τους τόνιζε πόσο άχρηστη είναι η απέναντι ενώ ταυτόχρονα έβγαζε
ότι δεν ήθελε να βλέπει μέσα στο σαλόνι έξω στην κοινή θέα, στο μπαλκόνι?
Στο μπαλκόνι της πρόσοψης με το ντέξιον ντουλάπι και τις σφουγγαρίστρες, αλλά χωρίς ούτε ένα φυτό πέρα από τον φοίκο μπέντζαμιν που τους έφερε η θεία Τζούλια πέρυσι
και που ξεραίνεται σιγά σιγά στην πλαστική του γλάστρα?
Κι αποφάσισαν να ξεσπάσουν τον θυμό τους σ' αυτό που βλέπουν ως το "σαλόνι"
της πόλης?
Ποιός ξέρει...
Πάντως είναι οπωσδήποτε οι ίδιοι που κάποτε θα πετάνε τη σακούλα με τα ζουμιά στον κάδο της ανακύκλωσης. Και οπωσδήποτε οι ίδιοι που στο αμάξι τους θα έχουν ελατάκι
γιά το άρωμα και θα ανοίγουν το παράθυρο να πετάξουν στην άσφαλτο (ή στο δάσος)
την αναμμένη γόπα τους γιά να μη μυρίσει το τασάκι. Και που θα χαστουκώσουν το παιδί
με τη σειρά τους, όταν ρίξει το κέτσαπ στον πάγκο της κουζίνας. Και που θα ρίξουν το μιξομάντηλό του στο δρόμο, αφού του γδάρουν τη μύτη στο σκούπισμα λες και δεν έχει χεράκια να το κάνει μοναχό του.
Έρχονται από μακρυά στο Κέντρο της Αθήνας. Στα Εξάρχεια, στην Πανεπιστημίου,
στα δρομάκια της Ομόνοιας, στις παρυφές της Πλάκας, στο Θησείο, στο Μοναστηράκι,
στο Γκάζι.
Ταγκάρουν, μουτζουρώνουν, σπάνε κανένα μάρμαρο, κατουράνε στην πιό σκοτεινή
(και όχι πάντα) γωνία, πετάνε τα μπουκάλια ή τα κουτιά της μπύρας τους
στο πεζοδρόμιο, αφήνουν στον άνεμο τα χαρτιά απ' τα πιτόγυρα, τα πλαστικά σωληνάκια των φίλτρων και τα σακουλάκια του ταμπάκου, τις γόπες, τα άδεια πακέτα των τσιγάρων,
τα ποτήρια του φρέντο (με το καλαμάκι).
Έρχονται χρόνια τώρα.
Είναι κυρίως νέοι.
Και αυτό με απογοητεύει πιό πολύ.
Είναι τόσο καταπιεσμένοι από την μαμά τους που δεν τους άφηνε να κάτσουν στο σαλόνι? Που είχε βάλει ειδικό ριχτάρι στον καναπέ γιά να μη λερώνουν όταν έβλεπαν βίντεο ή τον υπολογιστή τους στην οθόνη της τηλεόρασης?
Ή που τους έβαζε να σκουπίζουν τα παπούτσια τους στο χαλάκι της εισόδου ή και να τα βγάζουν γιά να πατήσουν στο παρκέ ή στο μάρμαρο ή στο χαλί?
Ή που την έβλεπαν να καθαρίζει το μπάνιο με τόσο κόπο ενώ ο μπαμπάς άφηνε
τις τρίχες του ξυρίσματος στον νιπτήρα και του σώματός του στη μπανιέρα?
Που την άκουγαν εκείνη την μαμά να τσιρίζει που δεν χρησιμοποίησαν τη βούρτσα
στη λεκάνη της τουαλέτας το πρωί?
Που έφαγαν το πρώτο τους χαστούκι όταν πέταξαν το κέτσαπ πάνω στον πάγκο
της κουζίνας?
Ή που η γιαγιά τους τους τόνιζε πόσο άχρηστη είναι η απέναντι ενώ ταυτόχρονα έβγαζε
ότι δεν ήθελε να βλέπει μέσα στο σαλόνι έξω στην κοινή θέα, στο μπαλκόνι?
Στο μπαλκόνι της πρόσοψης με το ντέξιον ντουλάπι και τις σφουγγαρίστρες, αλλά χωρίς ούτε ένα φυτό πέρα από τον φοίκο μπέντζαμιν που τους έφερε η θεία Τζούλια πέρυσι
και που ξεραίνεται σιγά σιγά στην πλαστική του γλάστρα?
Κι αποφάσισαν να ξεσπάσουν τον θυμό τους σ' αυτό που βλέπουν ως το "σαλόνι"
της πόλης?
Ποιός ξέρει...
Πάντως είναι οπωσδήποτε οι ίδιοι που κάποτε θα πετάνε τη σακούλα με τα ζουμιά στον κάδο της ανακύκλωσης. Και οπωσδήποτε οι ίδιοι που στο αμάξι τους θα έχουν ελατάκι
γιά το άρωμα και θα ανοίγουν το παράθυρο να πετάξουν στην άσφαλτο (ή στο δάσος)
την αναμμένη γόπα τους γιά να μη μυρίσει το τασάκι. Και που θα χαστουκώσουν το παιδί
με τη σειρά τους, όταν ρίξει το κέτσαπ στον πάγκο της κουζίνας. Και που θα ρίξουν το μιξομάντηλό του στο δρόμο, αφού του γδάρουν τη μύτη στο σκούπισμα λες και δεν έχει χεράκια να το κάνει μοναχό του.
Πάντως μαλάκας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι.
Και μόνο με συντονισμένα γαμοσταυρίδια από εμάς τους διπλανούς σου έχεις μιά μικρή ελπίδα να σωθείς...
Και μόνο με συντονισμένα γαμοσταυρίδια από εμάς τους διπλανούς σου έχεις μιά μικρή ελπίδα να σωθείς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου