Για τα πρώτα και τα έσχατα πράγματα...

Οι περισσότεροι άνθρωποι ανέχονται την ζωή χωρίς να γογγύζουν πολύ, 
κι έτσι πιστεύουν στην αξία της ύπαρξης.
Αλλά αυτό συμβαίνει γιατί ο καθένας τους δεν θέλει και δεν επιβεβαιώνει παρά 
τον εαυτό του και δεν βγαίνει έξω από τον εαυτό του, όπως κάνουν εκείνες 
οι εξαιρέσεις: καθετι εξωπροσωπικό δεν το αντιλαμβάνεται καθόλου η το 
αντιλαμβάνεται σαν αμυδρή σκιά. 
Έτσι η αξία της ζωής για τον συνηθισμένο, καθημερινό άνθρωπο στηρίζεται μόνο 
στο ότι θεωρεί τον εαυτό του πιο σημαντικό από τον κόσμο. 
Η μεγάλη έλλειψη φαντασίας από την οποία πάσχει, τον εμποδίζει να έχει 
ενσυναίσθηση με άλλα όντα και έτσι συμμετέχει στην μοίρα και στον πόνο τους 
όσο το δυνατόν λιγότερο.

Από την άλλη, όποιος θα μπορούσε να συμμετάσχει αληθινά σε αυτά, θα έπρεπε 
να απογοητευθεί για την αξία της ζωής. 
Αν μπορούσε να συλλάβει και να νιώσει την συνολική συνείδηση της Ανθρωπότητας 
μέσα του θα κατέρρεε αναθεματίζοντας την ύπαρξη, επειδή η ανθρωπότητα ως 
σύνολο δεν έχει κανένα σκοπό και συνεπώς ο άνθρωπος δεν μπορεί να βρει 
παρηγοριά και στήριγμα σε αυτήν παρά μόνο απελπισία. 
Αν στο καθετί που κάνει, βλέπει την έσχατη απουσία σκοπών στους ανθρώπους, 
η ίδια του η δραστηριότητα αποκτά στα μάτια του τον χαρακτήρα του σπαταλήματος.

Από ένα τέτοιο άνθρωπο από τον οποίο οι συνηθισμένες αλυσίδες της ζωής έχουν
βγεί σε τέτοιο βαθμό που εξακολουθεί να ζει μόνο για να βελτιώνει την γνώση του,
οφείλει να μπορεί να αποποιείται δίχως φθόνο και θλίψη πολλά πράγματα,
σχεδόν όλα όσα έχουν αξία για τους άλλους ανθρώπους.
Οφείλει να είναι ικανοποιημένος με εκείνη την ελεύθερη, άφοβη αιώρηση πάνω από ανθρώπους, ήθη, νόμους και τις παραδοσιακές εκτιμήσεις των πραγμάτων,
που είναι η πιο επιθυμητή κατάσταση για αυτόν.

*Νίτσε

Ανθρώπινο πολύ ανθρώπινο 
για τα πρώτα και τα έσχατα πράγματα, 
εκδόσεις Εκδοτική Θεσσαλονίκης
μετάφραση Ζήσης Σαρίκας