"Ο αληθινός ποιητής δε γράφει εύκολα, και δε γράφει πολλά, και για να
του δοθεί στην τελική της μορφή μια οκτάβα ενδέχεται να την ξαναχύσει
οχτώ και πενήντα έξι φορές.
Ένας άλλος από τη γενιά των καταραμένων ποιητών βασανιζότανε ενάμισι ημερόνυκτο, για να βάλει ή όχι ένα κόμμα σε κάποιο του στίχο.
Όταν γράφει κανείς σε μέρες εκατό σελίδες διακόσιες, ο άνθρωπος δουλεύει μάρμαρο και παράγει μαρμαρόσκονη. Και δυστυχώς έχουμε τέτοιους ποιητές σήμερα. Και περνιούνται για μεγαλοφυΐες.
του δοθεί στην τελική της μορφή μια οκτάβα ενδέχεται να την ξαναχύσει
οχτώ και πενήντα έξι φορές.
Ένας άλλος από τη γενιά των καταραμένων ποιητών βασανιζότανε ενάμισι ημερόνυκτο, για να βάλει ή όχι ένα κόμμα σε κάποιο του στίχο.
Όταν γράφει κανείς σε μέρες εκατό σελίδες διακόσιες, ο άνθρωπος δουλεύει μάρμαρο και παράγει μαρμαρόσκονη. Και δυστυχώς έχουμε τέτοιους ποιητές σήμερα. Και περνιούνται για μεγαλοφυΐες.
Τους πολλούς και τους μεγάλους τόμους στην ποίηση να τους φοβάσαι
χειρότερα από τα δώρα των Δαναών, και από τα φίδια του Λαοκόοντα.
Και κατά κανόνα, και κατ' εξαίρεση το υλικό τους είναι άνθρακας.
Και υπάρχει και η παλαιή παροιμία που από τους αλεξανδρινούς φιλολόγους
την πήρανε οι γερμανοί και κάνουνε χάζι: Méga biblíon, méga kakón.
Πενήντα χρόνοι πέρασαν από το θάνατο του Παλαμά.
Και τι έμεινε από τις δεκαπέντε χιλιάδες σελίδες που έγραψε;
Ευάριθμα στοιχεία. Και όσο ο χρόνος περνάει, τόσο δεν αποσταίνει να
οξειδώνει και να αποσχηματίζει την εικόνα που δημιούργησε για τον Παλαμά
η εποχή του.
Και ποια είναι η ποιότητα που κατέχουν οι εκατό χιλιάδες στίχοι
που μας άφηκε ο Ρίτσος; Έξι φορές τα «πτερόεντα έπεα» της ιλιάδας και
εννέα φορές της Οδύσσειας. Από το πλήθος όλων αυτών των λυρικών εκχυμώσεων ύστερα από εκατό χρόνια θα ̓χει σωθεί ό,τι σώθηκε και από
τη θάλασσα των στίχων του Αλέξανδρου Σούτσου και του Αχιλλέα Παράσχου. Όταν ο συρμός, η μόδα και η πολιτική ντιρεκτίβα του σήμερα θα
παραχωρήσουν την θέση τους στο χρόνο. Στο μόνο αδέκαστο αλυτάρχη.
Αντίθετα τώρα, στους 2600 και τους 2350 στίχους που μας δίνουν το
ποιητικό σώμα του Καβάφη και του Κάλβου αντίστοιχα ο χρόνος τους
καλουργεί με την ίδια σοβαρή μεταχείριση που δουλεύει στα βάθη της γης
τον ξυλάνθρακα σε διαμάντι. Ο Καβάφης και ο Κάλβος σήμερα εκδίδουνται
με testimonia, sigla και apparatus criticus.
Όπως οι κλασικοί συγγραφείς δηλαδή.
Συγγραφείς πολύγραφοι ή προχειρογράφοι όπως ο Παπαδιαμάντης
ή ο Ντοσογιέβσκι τη μεγαλοσύνη τους τη χρωστάνε αλλού.
Αυτοί είναι μεταξοσκώληκες από φύραμα. Ό,τι και να δώσουνε είναι μετάξι. Και φυσικό παρακαλώ.
Μας είναι γνωστός ο στίχος του Οβίδιου: οσάκις δοκίμαζα να μιλήσω,
έλεγα στίχους. Quod temptabam dicere, versus erat."
*Δημήτρης Λιαντίνης - "Τα Ελληνικά"
Δημήτρης Λιαντίνης / Dimitris Liantinis
https://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.com/2010/02/blog-post_899.html?fbclid=IwAR2poE3s41Xau7fLSNjsyNIdhbX7bUBAG_OuimDBDt9W-HIbnU4iRoAB4QQ
χειρότερα από τα δώρα των Δαναών, και από τα φίδια του Λαοκόοντα.
Και κατά κανόνα, και κατ' εξαίρεση το υλικό τους είναι άνθρακας.
Και υπάρχει και η παλαιή παροιμία που από τους αλεξανδρινούς φιλολόγους
την πήρανε οι γερμανοί και κάνουνε χάζι: Méga biblíon, méga kakón.
Πενήντα χρόνοι πέρασαν από το θάνατο του Παλαμά.
Και τι έμεινε από τις δεκαπέντε χιλιάδες σελίδες που έγραψε;
Ευάριθμα στοιχεία. Και όσο ο χρόνος περνάει, τόσο δεν αποσταίνει να
οξειδώνει και να αποσχηματίζει την εικόνα που δημιούργησε για τον Παλαμά
η εποχή του.
Και ποια είναι η ποιότητα που κατέχουν οι εκατό χιλιάδες στίχοι
που μας άφηκε ο Ρίτσος; Έξι φορές τα «πτερόεντα έπεα» της ιλιάδας και
εννέα φορές της Οδύσσειας. Από το πλήθος όλων αυτών των λυρικών εκχυμώσεων ύστερα από εκατό χρόνια θα ̓χει σωθεί ό,τι σώθηκε και από
τη θάλασσα των στίχων του Αλέξανδρου Σούτσου και του Αχιλλέα Παράσχου. Όταν ο συρμός, η μόδα και η πολιτική ντιρεκτίβα του σήμερα θα
παραχωρήσουν την θέση τους στο χρόνο. Στο μόνο αδέκαστο αλυτάρχη.
Αντίθετα τώρα, στους 2600 και τους 2350 στίχους που μας δίνουν το
ποιητικό σώμα του Καβάφη και του Κάλβου αντίστοιχα ο χρόνος τους
καλουργεί με την ίδια σοβαρή μεταχείριση που δουλεύει στα βάθη της γης
τον ξυλάνθρακα σε διαμάντι. Ο Καβάφης και ο Κάλβος σήμερα εκδίδουνται
με testimonia, sigla και apparatus criticus.
Όπως οι κλασικοί συγγραφείς δηλαδή.
Συγγραφείς πολύγραφοι ή προχειρογράφοι όπως ο Παπαδιαμάντης
ή ο Ντοσογιέβσκι τη μεγαλοσύνη τους τη χρωστάνε αλλού.
Αυτοί είναι μεταξοσκώληκες από φύραμα. Ό,τι και να δώσουνε είναι μετάξι. Και φυσικό παρακαλώ.
Μας είναι γνωστός ο στίχος του Οβίδιου: οσάκις δοκίμαζα να μιλήσω,
έλεγα στίχους. Quod temptabam dicere, versus erat."
*Δημήτρης Λιαντίνης - "Τα Ελληνικά"
Δημήτρης Λιαντίνης / Dimitris Liantinis
https://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.com/2010/02/blog-post_899.html?fbclid=IwAR2poE3s41Xau7fLSNjsyNIdhbX7bUBAG_OuimDBDt9W-HIbnU4iRoAB4QQ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου