MICHAEL SMADJA....κείμενο-γροθιά ενός Εβραίου φιλοσόφου που λέει αλήθειες....

Το κείμενο στρέφεται τόσο εναντίον των φανατικών ισλαμιστών, 

όσο και των φανατικών εβραίων.

Είμαι Εβραίος. 
Αν είχα γεννηθεί στη Γάζα θα....
είμουν μάλλον μέλος της Χαμάς.

Εγώ υπερασπίζομαι την ύπαρξη του Ισραήλ, αντίθετα με όσους ονειρεύονται την εξαφάνισή του –όπως η ιρανική κυβέρνηση, τα ισλαμικά κινήματα, οι Ευρωπαίοι αντισημίτες της Aριστεράς ή της Δεξιάς οι οποίοι χρησιμοποιούν το Ισραήλ για να χειραγωγούν τους νέους ξένης καταγωγής στην Ευρώπη. 
Λες και η απουσία διεξόδου στις ζωές αυτών των νέων έχει να κάνει με το Ισραήλ 
ή τους Παλαιστίνιους.
Αλλά αν είχα γεννηθεί στη Γάζα δεν θα είχα το ελεύθερο πνεύμα, την απαραίτητη απόσταση και την κατάλληλη εκπαίδευση για να αντιληφθώ ότι η Χαμάς είναι μια ισλαμική τρομοκρατική οργάνωση η οποία δεν διστάζει, με τον πιο κυνικό τρόπο, να χρησιμοποιήσει αθώους ως ασπίδα στους βομβαρδισμούς. 
Δεν θα γνώριζα ότι η Χαμάς χρηματοδοτείται από ξένα συμφέροντα για τα οποία 
η τύχη της Παλαιστίνης είναι δευτερεύουσα, αυτό που μετράει είναι το μίσος για το Ισραήλ. Θα πίστευα κι εγώ το εθνικό και οικογενειακό αφήγημα, που θα μου είχαν κληροδοτήσει, ότι οι Εβραίοι και το Ισραήλ είναι η δύναμη του κακού που έκλεψαν τη γη μου και ταπείνωσαν τον λαό μου.
Θα δυσκολευόμουν πάρα πολύ να κάνω τη διάκριση ανάμεσα στην ισραηλινή κυβέρνηση και το στρατό από τη μία και τον λαό του Ισραήλ από την άλλη. Όπως και το Ισραήλ δεν κάνει την διάκριση ανάμεσα στη Χαμάς και τον παλαιστινιακό λαό, βομβαρδίζοντας και τους μεν και τους δε.

Στην πραγματικότητα, αν σήμερα ήμουν Παλαιστίνιος και πίστευα ότι το κράτος του Ισραήλ επιβάλλει τρομοκρατία, με την έννοια ότι προκαλεί τρόμο βάζοντας στο στόχαστρο πολίτες και αντάρτες, χωρίς διάκριση, δημιουργώντας συνεχή ανασφάλεια, τότε δεν θα είχα άδικο. Και χωρίς καμμιά αμφιβολία θα ήμουν έτοιμος να κάνω τα πάντα για να σταματήσω αυτό που θα μου φαινόταν σαν μια τυφλή καταπίεση. 
Δεν θα με ενδιέφερε ότι το Ισραήλ, από την πρώτη στιγμή που δημιουργήθηκε σαν κράτος, υπήρξε στόχος των Αράβων γειτόνων του που ήθελαν να το εξαφανίσουν ή ότι οι Εβραίοι θέλησαν να δημιουργήσουν ένα κράτος για να μην υφίστανται τον αντισημιτισμό και ότι αυτό το κράτος παρ'όλα αυτά είναι Δημοκρατία. 
Εγώ, αν ήμουν Παλαιστίνιος δεν θα με ενδιέφερε.
Αν ήμουν Παλαιστίνιος θα είχα γνωρίσει μόνο το στρατιωτικό πρόσωπο του Ισραήλ, το οποίο δημιουργήθηκε μέσα σε μια μόνιμη κατάσταση πολιορκίας και του οποίου οι πολίτες διαπαιδαγωγήθηκαν με τον πραγματισμό της επιβίωσης. 
Θα ήξερα μόνο ότι η γη των προγόνων μου καταπατήθηκε από άλλους. 
Θα πίστευα ότι το Κράτος του Ισραήλ αντί να με βοηθήσει να δημιουργήσω μια χώρα δίπλα του, αντίθετα, με το μέσον της βίας, της διαίρεσης, της ταπείνωσης και του εποικισμού, κάνει αδύνατη την πιθανότητα να έχω ένα καλό μέλλον. 
Θα είχα την αίσθηση ότι στα μάτια του ισραηλινού λαού η ζωή μου δεν αξίζει και πολλά πράγματα ή τουλάχιστον αξίζει λιγότερο από την ασφάλειά του.
Δεν θα είχα ποτέ ακούσει για όλους αυτούς τους ανθρώπους που πιέζουν την ισραηλινή κυβέρνηση για πιο δίκαιη πολιτική προς τους Παλαιστίνιους. Ισως δεν θα ήξερα καν ποιος ήταν ο Γιτσάκ Ραμπίν.
Εγώ θα έβλεπα μόνο τους έποικους. 
Τα λόγια ρατσιστικού μίσους του Λίμπερμαν. 
Τον ψηφοθηρικό κυνισμό του Νετανιάχου. 
Την προσπάθεια των Εργατικών και των Κεντρώων του Ισραήλ να φανούν κι αυτοί σκληροτράχηλοι. Θα έβλεπα τα ερείπια των σπιτιών στη γειτονιά μου.

Ισραηλινοί, σήμερα, μόνο εσείς μπορείτε να φέρετε ειρήνη και να 
αποκαταστήσετε τη δικαιοσύνη.

Πρέπει να εκλέξετε μια κυβέρνηση στη βάση ενός σχεδίου ειρήνευσης με τους Παλαιστίνιους. Μια κυβέρνηση που μπορεί να σας εξασφαλίσει μια μόνιμη ειρήνη και ασφάλεια, βοηθώντας να δημιουργηθεί ένα Παλαιστινιακό Κράτος, γεωγραφικά λογικό. Μια κυβέρνηση που θα σας υποσχεθεί συμβιβασμούς και θυσίες με τους Παλαιστίνιους. Μια κυβέρνηση που θα κάνει τα πάντα για να προστατεύσει από την τρομοκρατία χωρίς να χρησιμοποιεί τρομοκρατικές μεθόδους.

Πρέπει να εκλέξετε μια κυβέρνηση που θα σας πει αυτό που δεν θέλετε να ακούσετε: 
ότι η βία δεν θα φέρει αποτέλεσμα. 
Ποτέ.

Οι Παλαιστίνιοι δεν θα εξαφανιστούν, δεν θα φύγουν. 
Ούτε και το Ισραήλ, φυσικά. 
Αργά ή γρήγορα θα πρέπει εσείς, Ισραηλινοί, να κάνετε μια προσπάθεια να γίνετε κάτι παραπάνω από ένας λαός που φοβάται ή προκαλεί φόβο. 
Γιατί μην περιμένετε από τους Παλαιστίνιους –που μεγάλωσαν σε στρατόπεδα 
ή σε άθλιες παράγκες, εκδιωγμένοι από τη γή τους, χειραγωγημένοι 
και εξαπατημένοι από τα «αδέλφια» τους εδώ και δεκαετίες και στους οποίους 
η κυβέρνησή σας στέλνει βόμβες- να κάνουν ειρήνη μαζί σας.

Μην περιμένετε να καθίσουν απέναντί σας σε ένα τραπέζι σαν να είσασταν ίσοι και να δείξουν διπλωματική ευαισθησία και λογική. 

Μην περιμένετε να διώξουν τη Χαμάς από τη Γάζα. 

Όλα αυτά μπορούν να συμβούν, αν εσείς, ανώνυμοι Ισραηλινοί, εκλέξετε 
μια κυβέρνηση που θα αναγνωρίσει ότι η ιστορία κακομεταχειρίστηκε 
τους Παλαιστίνιους και ότι είναι δίκαιο να τους βοηθήσει κάποιος 
να χτίσουν ένα Κράτος. 

Ο παλαιστινιακός λαός δεν υπήρχε πριν από 70 χρόνια. 

Υπάρχει όμως σήμερα. 

Όπως και ο λαός του Ισραήλ."

-----------------

*άρθρο του φιλοσόφου και δημοσιογράφου Michaël Smadja που δημοσιεύτηκε 

στην εφημερίδα Liberation, ένα κείμενο-γροθιά 

στους φανατικούς της μίας και της άλλης πλευράς.

Ο Michaël Smadja, φιλόγοσοφος γνωστός για το έργο του σαν συγγραφέας, χρονογράφος, δημοσιογράφος και κωμικός δε διστάζει στο κείμενο του να σημειώσει ότι: «Θα δυσκολευόμουν πάρα πολύ να κάνω τη διάκριση ανάμεσα στην ισραηλινή κυβέρνηση και το στρατό από τη μία και τον λαό του Ισραήλ από την άλλη. Όπως και το Ισραήλ δεν κάνει την διάκριση ανάμεσα στη Χαμάς και τον παλαιστινιακό λαό, βομβαρδίζοντας και τους μεν και τους δε».

Το κείμενο στρέφεται τόσο εναντίον των φανατικών ισλαμιστών, 
όσο και των φανατικών εβραίων

το διάβασα εδώ :
crashonline.gr
iefimerida.gr